Κάτι μυστήριους τύπους με ποδήλατα που μαζεύονται κατά εκατοντάδες σε σημεία της πόλης και κάνουν μακρινές βόλτες σε ψαγμένα μέρη, μήπως τους έχει πάρει το μάτι σας;
Ναι εδώ, στην καρδιά της πρωτεύουσας.
Τους πέτυχα ένα βράδυ, λίγο αφ’ ότου είχε αλλάξει ο χρόνος.
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα.
Κάτσαμε εμείς για ώρα πολλή και τους χαζεύαμε πίσω από το τζάμι.
Ήταν αμέτρητοι!
Νέοι, νεότεροι, πιο μεγάλοι, άνδρες, γυναίκες, μόνοι, παρέες, ζευγάρια, γονείς με μικρά παιδιά...
Μία υπέροχη, απροσδόκητη πομπή πλημμύρισε ένα φαρδύ αθηναϊκό δρόμο.
Πίσω τους, μετά είδαμε πως ακολουθούσαν τ’ αυτοκίνητα, καρτερικά και βουβά, με σεβασμό.
Καθώς τους κοίταζα να περνούν, να περνούν, να περνούν και να μην τελειώνουν, μου ’ρθε στο νου το ποίημα του Καβάφη:
“Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά…”
Είχαμε σαστίσει. Ήταν μια γιορτή εν μέσω της νυκτός.
Γενάρη μήνα, με κρύο και ψιλόβροχο.
Δεν παίρνουν όμως χαμπάρι τούτοι, ούτε από χειμώνα ούτε από βροχές.
Αυτοί είναι οι ποδηλάτες της Αθήνας. Φυσιολάτρες και γενναίοι.
Πολύ ωραίοι!
