Την άποψή μου αυτή φαίνεται πως συμμερίζεται η εκκεντρική γηραιά κυρία της φωτογραφίας.
Και πολύ χαίρομαι γιατί η μικροσκοπική αυτή γυναίκα, που μοιάζει με Ινδιάνα, δεν είναι άλλη από τη Louise Bourgeois, τη σημαντική Γαλλο-Αμερικανίδα καλλιτέχνη, απαθανατισμένη εδώ από τον περίφημο φωτογράφο Robert Mapplethorpe.
Ίσως το όνομά της να σας θυμίσει περισσότερα αν πω πως κάτι μεταλλικές αράχνες τεραστίων διαστάσεων που βρίσκονται εγκατεστημένες σε διάφορους κεντρικούς δημόσιους χώρους ανά τον κόσμο, είναι δικά της έργα.
Η Bourgeois εκτός από διάσημη γλύπτρια ήταν καλή και σ’ άλλες τέχνες.
Για παράδειγμα, τραγουδούσε ωραία.
Μπορείτε να το διαπιστώσετε, μέσω του video που ακολουθεί το κείμενο.
Πάνω απ’ όλα όμως η ιδιόρρυθμη Bourgeois ήταν μία άφοβη, πανέξυπνη και καλλιεργημένη γυναίκα που συν τω χρόνω έγινε σοφή.
Κατόρθωσε, άλλωστε, να συμπληρώσει ενενήντα οκτώ χρόνια ζωής. Καθόλου λίγα!
Τι όμως να εννοώ όταν λέω πως το μέγεθος μετράει;
Μαντεύω βέβαια τι σκέφτεστε και χαμογελάτε πονηρά. Δε σας αδικώ.
Το ίδιο ακριβώς θα σκεφτόμουν κι εγώ αν τύχαινε να διαβάσω ένα τέτοιο τίτλο στην εικόνα μιας γυναίκας με έναν υπερμεγέθη φαλλό παραμάσχαλα.
Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει, οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν δύο λεπτομέρειες.
Πρώτον, η γυναίκα της φωτογραφίας είναι ηλικιωμένη, άρα ανεξαρτήτως μεγέθους ο φαλλός, ως σεξουαλικό όργανο, έχει προφανώς σταματήσει προ πολλών ετών να την απασχολεί.
Δεύτερον, η φωτογραφία είναι παραπλανητική!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Πρόπερσι, δυο χρόνια πριν το θάνατό της, σε ηλικία ενενήντα έξι ετών, η μεγάλη δημιουργός μίλησε στο φακό των Amei Wallach & Marion Cajori, καθώς εκείνες κινηματογραφούσαν ένα ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα στη ζωή και το έργο της, το οποίο τιτλοφορείται « Louise Bourgeois: The Spider, the Mistress, and the Tangerine».
Μίλησε λοιπόν και μέσα στ’ άλλα ενδιαφέροντα που είπε, έθιξε και το ζήτημα του μεγέθους, λέγοντας:
«Τα συναισθήματά μου είναι ανάρμοστα με το μέγεθός μου, δεν είναι τόσο τα ίδια τα συναισθήματα όσο η έντασή τους, είναι τόσο πολλή που αδυνατώ να τη διαχειριστώ και γι’ αυτό μεταφέρω την ενέργεια στα γλυπτά»
(αν θέλετε να την απολαύσετε καθώς τα λέει αυτά, ακολουθήστε το σύνδεσμο: Louise Bourgeois' interview)
Τα λόγια της, λόγια ειπωμένα, σημειωτέον, από μία καλλιτέχνη που κοντεύοντας εκατό ετών εξακολουθούσε να είναι δημιουργικά ενεργή, πείθουν. Οπωσδήποτε, η έννοια της λέξης «μέγεθος» αφορά τις διαστάσεις ενός αντικειμένου ή ενός σώματος, για παράδειγμα το μήκος ή το πάχος ενός φαλλού. Επίσης όμως, μπορεί να αφορά οποιαδήποτε ποσότητα, ποιότητα ή ένταση. Όταν η Bourgeois συγκρίνει το σωματικό της μέγεθος με εκείνο των συναισθημάτων της μιλά για ποσότητα, ποιότητα και ένταση εσωτερική, για ψυχικά χαρακτηριστικά που δεν έχουν σχέση με το διεγερμένο ανδρικό μόριο, τουλάχιστον όχι άμεση.
Βεβαίως, το συγκεκριμένο γλυπτό της από λατέξ, μήκους εξήντα εκατοστών, η Bourgeois το έπλασε το 1968, σε ηλικία πενήντα επτά ετών και το ονόμασε «κοριτσάκι» (γαλ. fillete). Ο συνδυασμός αυτός (η επιθετική φύση του ανορθωμένου, ενήλικου αρσενικού γεννητικού οργάνου, κόντρα στην τρυφερή προσφώνηση κάθε νεαρής θηλυκής ύπαρξης) μοιάζει, συμφωνώ, σχήμα οξύμωρο. Η εδώ φωτογραφία όμως ξεγελάει το μάτι. Αν δείτε το γλυπτό αυτό κρεμασμένο στον τοίχο του μουσείου μοντέρνας τέχνης της Ν. Υόρκης όπου και εκτίθεται, θα διαπιστώσετε πρώτον πως ο φαλλός δεν είναι τόσο διεγερμένος και δεύτερον πως περιβάλλεται από το θηλυκό γεννητικό όργανο. Μ’ άλλα λόγια, αυτό το έργο συμβολίζει τη συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού, μία ετεροφυλόφιλη σεξουαλική επαφή που έχει μόλις ολοκληρωθεί.
Που θέλω να καταλήξω μ’ όλα αυτά;
Κατ’ αρχάς, όσον αφορά το ζήτημα του επιθυμητού μεγέθους του φαλλού, δεν έχω να πω κάτι. Το sex είναι θέμα γούστου και τα γούστα ποικίλουν. Έχω πάντως να προσθέσω πως το μέγεθος του φαλλού, όσον αφορά τις επιπτώσεις που αυτός είχε και εξακολουθεί να έχει στη ζωή της γυναίκας σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο είναι, ως γνωστόν, τρομακτικό.
Αλλά αυτό είναι μία ολόκληρη συζήτηση...
Κατά δεύτερον, το μέγεθος όσον αφορά τις ποιότητες ενός ανθρώπου ποικίλει επίσης. Το εύρος, το πλήθος και η ισχύς στα συναισθήματα και στις σκέψεις είναι εντελώς διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Απλώς, συμβαίνει σε κάποιους, όπως στην Louise Bourgeois, το μέγεθος να είναι δυσανάλογο με την ανθρώπινη αντοχή. Ευτυχώς για ’μας τους υπόλοιπους που τροφοδοτούμαστε από τη δική τους υπερχείλιση.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως δεν είχα βέβαια σκοπό να εκχυδαΐσω το ιστολόγιό μου προσθέτοντας αυτή εδώ την ανάρτηση. Ήθελα μόνο να τονίσω πως κακώς συνηθίζουμε να στεκόμαστε στην επιφάνεια των πραγμάτων, πως συχνά τα φαινόμενα απατούν και βέβαια πως ως ώριμη κοινωνία δικαιούμαστε να προχωρήσουμε απελευθερωμένοι απ’ τα σαχλά ταμπού του παρελθόντος.
Καλή μέρα σε όλους!
