άνθρωπος συνηθισμένος
νόμιζε πως ήταν
αν και αποκαλούσε τη μοναξιά
που τον ανέθρεψε ιερή
παρά την αγάπη του
για τους ανθρώπους
εκείνος δεν επιδίωξε
άλλο από τη φυγοκοσμία
και τώρα
η αιώνια του μορφή
μαρμαρωμένη
στέκει θλιμμένη
σκυμμένος καθώς είναι
σκεφτικός, κατακαλόκαιρο
στο ζεματιστό περίβολο
που του έμελλε να βρεθεί
στον ομφαλό
της ωραιότερης πόλης
που είναι μαζί
κι η πιο απάνθρωπη στη γη
