στην αλλαγή επάνω...

 

Ωραίο, κι ας μη γίνει. Φτάνει να το λες.

Επειδή δε μου 'ρχεται τίποτα το μπουρμπουληθρέ, δανείζομαι ένα όμορφο post του δασκάλου μου, του Γιάννη του Πανούση. Για το καλό, που λένε. 

Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Αυτή η νύχτα μένει μετέωρη ανάμεσα στο 2013 και το 2014.
Από αύριο όλα θα τα κάνουμε όχι μόνο να μοιάζουν αλλά και να είναι διαφορετικά.

μπα, άλλαξε; εμείς το λέγαμε αυπνία.

pic: Art Sheep

τώρα εμένα αυτό το πράμα θα μου φέρει γούρι;

Ποτέ να μη φοβάσαι τους τρελούς που εσύ διαλέγεις. 

Να φοβάσαι όμως, να τρέμεις, τους τρελούς που σε διαλέγουνε!

ψιτ αγόρια, ισιώστε λίγο... αυτό δεν είναι λύση!

Εξηγώ πως τούτη η ανάρτηση προέκυψε με αφορμή την πρωινή, ευτυχώς αναίμακτη επίθεση έξω απ΄το σπίτι του Γερμανού πρεσβευτή στην Αθήνα, Βόλφγκανγκ Ντόλτ. 

Θα μου πείτε, «εσύ μαντάμ που κάνεις την ξύπνια, έχεις καμιά άλλη λύση;» Όχι δεν έχω, λυπάμαι. Αν ήταν τόσο απλό, θα το είχαν τακτοποιήσει πολύ πριν γεννηθούμε εμείς. Την ψάχνω όμως τη λύση όσο κι εσείς και την προσπαθώ κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Μόνο που την κυνηγάω με διαφορετικό τρόπο. 

Γιατί ξέρω πως η βία εκτός από οδυνηρή (και ολέθρια για τον θύτη όσο και για το θύμα, αν όχι περισσότερο για αυτόν), κυρίως είναι ανώφελη. Είναι μια σπατάλη και τίποτα περισσότερο. Μια τρύπα στο νερό. Και μάλιστα μια άσχημη, κακιά, μαύρη τρύπα. 

Αν με ρωτήσετε «μπα και ποιος στο είπε εσένα αυτό;» θα απαντήσω πολύ τίμια, πως δε χρειαζόταν να μου το πει κάποιος, το ξέρω δα αυτό απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Θα το εξηγήσω κι αλλιώς, μ’ ένα επιχείρημα που γνωρίζω πως δε θα θεωρηθεί σοβαρό, παρότι είναι πάρα πολύ σοβαρό και πάρα πολύ σχετικό με το δίλημμα ανάμεσα σε βίαιο και μη βίαιο Αγώνα. 

Ιδού το τρανταχτό επιχείρημα: Παιδί όταν ήμουν, διάβαζα μανιωδώς ένα παραμύθι, τη Ρίκι. Ούτε ξέρω πόσες φορές τη διάβασα αυτή την ιστοριούλα. Η Ρίκι ήταν θηλυκός τυφλοπόντικας και το όνομά της ήταν υποκοριστικό, το κανονικό της όνομα ήταν «πιτσιρίκι», γιατί γεννήθηκε πολύ μικροσκοπική για το είδος της.

Όταν λοιπόν ήρθε η εποχή της να βρει ταίρι, στη διάρκεια μιας έντονης συζήτησης, την ειρωνεύτηκαν τ’ αδέρφια της, που δε συμμορφωνόταν με τα ενδεδειγμένα για τη ράτσα της, λέγοντας «δηλαδή θες να μας πεις ότι ξέρεις ποιος είναι ο τύπος σου;». Κι αυτή, απάντησε πολύ σθεναρά στους δυο νεαρούς νταήδες, λέγοντας: «μπορεί να μην ξέρω ποιος είναι ο τύπος μου, ξέρω όμως πάρα πολύ καλά ποιος δεν είναι!».

Αυτή λοιπόν είναι κι η δική μου απάντηση  για τη βία που, αν μιλάμε για Αγώνα, δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα. Κι αυτό νομίζω πως είναι μάλλον εύκολο να το καταλάβει κανείς, αρκεί να κάτσει και να σκεφτεί το ζήτημα σε κάποιο αξιοπρεπές βάθος. Αυτά.

ΥΓ. Για την ιστορία, να πω πως η συγγραφέας του αγαπημένου μου παραμυθιού είναι βεβαίως η τεράστια Λεία Καραβία-Χατζοπούλου. Και μέρες που είναι, το προτείνω ανεπιφύλακτα αυτό το βιβλίο σαν ανεκτίμητο δώρο για μκρά ή μεγάλα παιδιά. Εγώ το πρωτοδιάβασα επτά ετών και συνέχιζα να το διαβάζω μέχρι ανησυχητικά μεγάλη ηλικία. Δηλαδή και τώρα θα το διάβαζα πολύ ευχαρίστως, μόνο που δεν το έχω. Νομίζω πως το έχει η κόρη μου στο σπίτι της. 
@

ΥΓ2. Στοιχηματίζω πως τα αγόρια μας εδώ μέσα, το τελευταίο που επιθυμούν να πληροφορηθούν είναι το αν και με ποιον ζευγάρωσε τελικά η Ρίκι. Γι αυτό, θα το πω σύντομα: Τον λέγανε Σιλβάτικο και δεν ήταν  τυφλοπόντικας, ήτανε ποντίκι  :-)

συνήθως είναι πικρόγλυκος, εδώ είναι μόνο πικρός

άλλοι με φυσικό χάι κι άλλοι με φυσικό χάλι!

εν έτει 1923... πόσα πια του δώσανε;

όταν μεγαλώσω θα γίνω φωτογράφος!

ήταν πράγματι ένα εκκωφαντικό μοιρολόι!

Με φρίκη, όπως φαντάζομαι ο καθένας, διάβασα κι είδα χθες βράδυ τα σχετικά με τη νέα τρομοκρατική επίθεση στη Ρωσία. Και σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια, σχετικά.

Ως γνωστόν, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στηρίζονται στη βία. Αυτό όμως που συνήθως παραβλέπεται, είναι το γεγονός του ότι σε έναν μικρότερο, μεγαλύτερο ή και απόλυτο βαθμό, οι τρομοκρατικές επιθέσεις οφείλονται σ’ αυτήν, και πιο συγκεκριμένα οφείλονται στη νόμιμη βία.

Η τρομοκρατία βέβαια, ακριβώς όπως η βία, δεν έχει μία και μόνη μορφή. Η λέξη «τρομοκρατία» είναι ένας όρος «ομπρέλα», περιλαμβάνει πολλών διαφορετικών τύπων δράσεις, οι οποίες προέρχονται από τους αντίστοιχους τρόπους σκέψης των διάφορων επινοητών και των εφαρμοστών τους.

Κι η συζήτηση γύρω από τις διαφορές αναμεταξύ των τρομοκρατικών επιθέσεων, επί της ουσίας αφορά το πόσο στοχευμένη είναι η βία που χρησιμοποιεί κάθε οργάνωση.

«Προσεκτικά» χτυπήματα σε βάρος «καλοδιαλεγμένων» προσώπων, δηλαδή ενέργειες που αποσκοπούν στον τραυματισμό ή συνηθέστερα στη δολοφονία ασκούντων άδικη εξουσία, σχεδιασμένες κατάλληλα ώστε να μην κινδυνεύουν άμεσα απ’ αυτές απλοί πολίτες, παρότι προφανέστατα αποτελούν πράξεις αμιγώς εγκληματικές, ιστορικά αποδεικνύεται πως ενίοτε γίνονται έως και συμπαθείς στα πλήθη.

Παραδόξως, γιατί φυσικά ένα τρομοκρατικό χτύπημα είναι εξ ορισμού ενάντιο στην ηθική που ενστερνίζονται οι μάζες προκειμένου να είναι εφικτή η χαλιναγώγησή τους, όταν είναι συμμετρικό ως προς τις διαθέσεις, δηλαδή τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, έχει παρατηρηθεί πως κάλλιστα μπορεί να εκληφθεί ως υπερσυμπύκνωση της περίφημης «οργής λαού». 

Και παρά τις υποψίες περί άμεσης και στενής συνεργασίας ορισμένων τρομοκρατών με ορισμένα κράτη, οι λαοί (αν δεν κινδυνεύουν οι ίδιοι, αν δηλαδή οι στόχοι είναι αυστηρά και μόνο μονάδες αυτών και μάλιστα μονάδες απεχθείς στον σωρό) πρόθυμα ηρωοποιούν τρομοκράτες, προσδίδοντάς τους, έστω και σιωπηλά, θριαμβευτικούς χαρακτηρισμούς.

Λογικό υπό μία έννοια, αφού ένας τρομοκράτης γίνεται αυτό που κανένας από το προλεταριάτο δεν τολμάει, ούτε και θέλει, ούτε και μπορεί εν τέλει να γίνει: δημοσίας χρήσης γεννήτορας φόβου και μαζί ανελέητος τιμωρός – εκπρόσωπος ολόκληρης της κάστας του.   

Αντίθετα, η ιδεολογική επένδυση της άκριτης βίας, αυτής δηλαδή που στοχεύει στον αφανισμό απλών πολιτών ενός έθνους «ένοχου» για κάποια χονδροειδή ή και χονδροειδέστατη αδικία, όπως είναι λογικό, μας πανικοβάλλει όλους, αφού απειλεί άμεσα την ασφάλεια του καθενός ξεχωριστά. Ως εκ τούτου, δεν πείθει κανέναν -πέραν των ανά τον κόσμο φανατισμένων- γι αυτό και στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τέτοιους είδους πρακτικές ποτέ δεν έχουν ικανά ερείσματα στον λαό.

Αυτού του είδους οι επιθέσεις γνωρίζουμε καλά πως συχνότατα είναι επιθέσεις αυτοκτονίας, ακριβώς όπως η χθεσινή, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Βόλγογκραντ, όπου μια νέα γυναίκα, ζωσμένη μια μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών, θυσίασε τη ζωή της, σπέρνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον τρόμο, την οδύνη και τον θάνατο σε ανυποψίαστους ανθρώπους.   

Χθες, η ανθρωπότητα θρήνησε μερικά ακόμα θύματα, από μία χαρακτηριστική επίθεση αυτού του είδους τρομοκρατίας, που περιέργως(;!) ακμάζει στις μέρες μας. Γι αυτό και νομίζω πως είναι ενδιαφέρον να σταθούμε λίγο στο προφίλ των ανθρώπων που αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας τέτοιου είδους αποτρόπαιες αποστολές.

Σε πολύ μεγάλο ποσοστό, όχι όμως αποκλειστικά, οι καμικάζι τρομοκράτες είναι φονταμενταλιστές ισλαμιστές, ιδίως σιίτες. Να εξηγήσω, πως η διατύπωσή μου δεν περιέχει απολύτως τίποτα το ρατσιστικό, μεταφέρω απλώς την επίσημη διαπίστωση που όλοι γνωρίζουμε από τα μέσα ενημέρωσης και που επιβεβαιώνεται από τα εγκυρότερα (δυτικά) εγχειρίδια.

Επιπλέον, τα τρία βασικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν τις προσωπικότητες όσων αυτοκτονούν υπηρετώντας την ιδέα της τρομοκρατίας, πραγματοποιώντας άρα επιθέσεις μαζικής καταστροφής, είναι: η νεότητα σε συνδυασμό με τις περιορισμένες ανειλημμένες ευθύνες της νεαρής ηλικίας, η αποτυχία στις διαπροσωπικές ή/και οικογενειακές σχέσεις, άρα η μοναξιά της απομόνωσης, καθώς και η χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Αυτές οι παράμετροι συγκροτούν, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες μελέτες, το ιδανικό προφίλ των εκτελεστών της συγκεκριμένης κατηγορίας. Κατά κύριο λόγο άρα, πρόκειται για «αδαείς νέους ανθρώπους», οι οποίοι λόγω έλλειψης προσωπικής ευτυχίας και υπό την επήρεια εντατικής κατήχησης έως πλύσης εγκεφάλου και συχνά εξαιτίας της επιρροής ενός «χαρισματικού» ηγέτη, γίνονται ταυτόχρονα θύτες αλλά και θύματα, εφ’ όσον στο όνομα μιας εμμονής που οι περισσότεροι θα χαρακτηρίζαμε «παρανοϊκή», πείθονται να σκοτώσουν και μαζί να σκοτωθούν. 

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, που ακόμα κι ο χαρακτήρας του κόμικ «Μαύρη Χήρα» υποτίθεται σεναριακά πως έχει επανειλημμένως υποστεί πλύση εγκεφάλου από τη ρωσική μυστική υπηρεσία, Κα-Γκε-Μπε. 

Και όσον αφορά την πρωταγωνίστρια του χθεσινού μακελειού, την Οξάνα Ασλάνοβα, δεν ξέρω να πω για την αυτοεκτίμησή της, κατά τα άλλα όμως, το προφίλ της δυστυχώς συμπίπτει πλήρως με το προφίλ του δολοφόνου «καμικάζι», που αναφέρουν τα επιστημονικά πορίσματα.

Η κοπέλα αυτή ήταν νεότατη, χήρα όμως ήδη δύο φορές, υπήρξε και τις δύο φορές παντρεμένη με αντάρτη, που σημαίνει πως γαλουχήθηκε πλάι σε μαχητές, κι αυτή η συνθήκη από μόνη της μάλλον μπορεί να θεωρηθεί ιδανική για να επωάσει την ενέργεια που συγκλόνισε τον πλανήτη πριν λίγες ώρες.

Επιπλέον, αυτή η νεαρή χήρα δεν είχε το μόνο ίσως που θα μπορούσε να την αποτρέψει από τη φρικιαστική απόφασή της, δεν είχε παιδί. Αν στο σπίτι ήταν ένα μικρό που χρειαζόταν να το φροντίσει, είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν θα πραγματοποιούσε τελικά αυτό που συνέβη, ακόμα κι αν το σκεφτόταν συχνά και πολύ σοβαρά. Δεν υπήρχε όμως κανείς να την περιμένει να γυρίσει. Και πέραν των όποιων άλλων φανατικών ιδεών της είχαν φυτέψει στο μυαλουδάκι της, αυτό που προφανέστατα ήθελε, ήταν να εκδικηθεί και για τους δύο άντρες της.

Ήταν όμως μόνο η διπλή χηρεία, η μοναξιά και μια ζωή κενή νοήματος που πυροδότησαν τον εκρηκτικό μηχανισμό;  Στο Anarchy Press GR διάβασα νωρίτερα κάτι πολύ διαφωτιστικό, αναφορικά με τη χθεσινή τραγωδία: 

 

«Aπέναντι σ’ όσα συμβαίνουν εκείνο που χρειάζεται να επισημάνουμε είναι πως όσο «ένοχοι» είναι οι σφαγιαζόμενοι από το ρωσικό κράτος στον Καύκασο, άλλο τόσο «ένοχοι» είναι κι αυτοί που βρήκαν, μόλις πρόσφατα, το θάνατο στο Μετρό της Μόσχας.»

Όπως όλοι έχουμε ακουστά, ο πόλεμος της Τσετσενίας ουσιαστικά μεταφέρεται πλέον στο Νταγκεστάν, απ’ όπου καταγόταν τόσο η Οξάνα Ασλάνοβα όσο και οι δύο σύζυγοί της. Παρέθεσα άρα εδώ το συγκεκριμένο απόσπασμα, θέλοντας να καταδείξω εμμέσως πλην σαφώς, πως για τη νέα αυτή γυναίκα, ό,τι συνέβη χθες, δεν ήταν μονάχα η εκτόνωση του προσωπικού της πένθους και της προσωπικής της οργής.

Η Οξάνα Ασλάνοβα, δυστυχώς για την ίδια, εξίσου με όσους χάθηκαν μαζί της, με όσους θρηνούν σήμερα δικούς τους ανθρώπους, με όσους όντας παρόντες στο συμβάν τραυματίστηκαν ή στιγματίστηκαν για πάντα απ’ το ανεξίτηλο σημάδι του τρόμου, ακόμα και με όλους εμάς, που χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, πονέσαμε μέσα μας μ’ αυτό που έγινε χθες, έκανε ό,τι έκανε για να γίνει το μοιρολόι της ηχηρό τόσο, ώστε να το ακούσω εγώ εδώ που κάθομαι και γράφω τώρα ετούτες τις γραμμές και να το έχει ακούσει ήδη, όποιος τυχόν τις διαβάσει λίγο αργότερα.

Η Οξάνα Ασλάνοβα εκδικήθηκε, τιμώρησε, διαμαρτυρήθηκε… καθένας μπορεί να χαρακτηρίσει την πράξη της κατά βούληση. Και σίγουρα, πολλοί, πάρα πολλοί πιστεύουν σήμερα πως εκείνη φταίει για ό,τι συνέβη. Αυτό όμως δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια κι η μισή αλήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις, εγώ λέω πως ισοδυναμεί με ψέμα. Φταίει σαφέστατα αυτή η γυναίκα, αλλά το φταίξιμο δεν βαρύνει σε καμία περίπτωση τους δικούς της ώμους εξ’ ολοκλήρου.

Όποιος επιμένει να βλέπει τη δική της ευθύνη και μόνο αυτή, εθελοτυφλεί, ή έχει λόγους να προσπαθεί να παραπλανήσει τους υπόλοιπους. Η Οξάνα Ασλάνοβα δεν ήταν αυτό που ακούγεται δεξιά-αριστερά «μια τρελή που σκότωσε τόσους ανθρώπους!». Είναι μια τρελή, μια θεότρελη θα μπορούσα να πω, αν όμως δε γνωρίζει κανείς την ιστορία της, τη δική της και του τόπου της. Γνωρίζοντάς την, μόνο τρελή δεν τη λες.  

Θα κλείσω, αναθέτοντας στον Αλμπέρ Καμύ να διατυπώσει αντί εμού τον προβληματισμό που προσπαθώ να επικοινωνήσω. Εκείνος, αναφερόμενος στους τρομοκράτες της εποχής των τσάρων, λίγο πριν την πρώτη ρωσική επανάσταση, εξηγεί εύστοχα και περιεκτικά, σε μία μόλις παράγραφο, αφ’ ενός την αντίφαση που παρουσιάζουν παντού και πάντοτε οι «ιδεολόγοι φονιάδες» (αντίφαση που είναι αναμενόμενο να ξενίζει τον κοινό νου), αφ’ ετέρου το λάθος τρόπον τινά, που αναπόφευκτα περιέχει η βεβιασμένη καταδίκη κάθε τρομοκρατικού χτυπήματος, στην οποία απολύτως δικαιολογημένα καταφεύγει ο πολύς κόσμος. Γράφει λοιπόν ο Καμύ:

«Μια τέτοια αυταπάρνηση, συνδυασμένη με μια τόσο μεγάλη έγνοια για τη ζωή των άλλων, μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι τούτοι οι ευαίσθητοι δολοφόνοι έζησαν το πεπρωμένο της εξέγερσης στην πιο ακραία αντίφασή της. Μπορούμε να πιστέψουμε πως κι εκείνοι επίσης, ενώ αναγνώριζαν τον αναπόφευκτο χαρακτήρα της βίας, ομολογούσαν ωστόσο ότι είναι αδικαιολόγητη. Αναγκαίο και ασυγχώρητο, έτσι έβλεπαν τον φόνο. Οι μέτριοι άνθρωποι, αντιμέτωποι με τούτο το τρομερό πρόβλημα, μπορούν να επαναπαυθούν, λησμονώντας τον έναν από τους δύο όρους. Θα αρκεστούν στο όνομα τυπικών αρχών, να θεωρήσουν ασυγχώρητη κάθε άμεση βία, και θα επιτρέψουν τότε την ύπαρξη της διαδεδομένης βίας στην ευρεία κλίμακα του κόσμου και της ιστορίας. Ή θα παρηγορηθούν, εν ονόματι της ιστορίας, με το γεγονός ότι η βία είναι αναγκαία, και θα προσθέσουν έτσι τη δολοφονία στη δολοφονία, έως ότου μετατρέψουν την ιστορία σε μια μοναδική και συνεχή παραβίαση όλων αυτών που, στην ανθρώπινη συνείδηση, διαμαρτύρονται ενάντια στην αδικία».

 Albert Camus

Ο επαναστατημένος άνθρωπος

μτφ. Ν. Καρακίτσου-Douge & Μ. Κασαμπάλογλου-Roblin 

εκδ. Πατάκη, 2011

σελ. 277

Νομίζω πως αυτά προς το παρόν αρκούν. Το μόνο άλλο που θέλω να πω αυτή τη στιγμή είναι πως όποιος αποζητά έναν ουσιαστικό ορισμό του τι είναι τρομοκρατία, συνοδευόμενο από μια υποψία έστω του ποιος φταίει που το φάσμα της σκιάζει ακόμα τον πλανήτη, αξίζει να διαβάσει άλλη μια φορά, πολύ προσεκτικά,  το μικρό απόσπασμα που προηγήθηκε.  

χειμώνα-καλοκαίρι, κάθε πρωί η ίδια ιστορία!

έλα κουράγιο, εξήντα μία μέρες μέχρι την Άνοιξη!

όπως αυτουνού ακριβώς!

Τις ακόλουθες φωτογραφίες, λόγω χαμηλής ανάλυσης και λόγω χρωμάτων, αν επιχειρούσα να τις τυπώσω, το αποτέλεσμα προφανώς θα ήταν μια μουντζούρα.  Κι επειδή αύριο σκοπεύω να επισκεφτώ τον κομμωτή μου, τις βάζω εδώ, για να καταλάβει ακριβώς τι πρέπει να κάνει. Μην ασχολείστε οι υπόλοιποι, προσπεράστε την ανάρτηση.

 

George, εδώ βλέπεις το φιλάρισμα…

εδώ τη φράντζα…

κι εδώ το πίσω…

και δες και την κίνηση του μαλλιού…

υγ. Γιωργάκη, στο λέω, μην  πεις μετά δε στο ’πα: επειδή αυτή τη φορά ζητάω κάτι πολύ συγκεκριμένο, μια τρίχα να μη βγει σύμφωνα με το πατρόν, φίλε… θα κάνεις πρωτοχρονιά στο νοσοκομείο!

o.d.

όχι, δεν είναι παγωτό φυστίκι!

μους αβοκάντο της στιγμής

ΥΛΙΚΑ για 4-6 μερίδες

3 ώριμα αβοκάντο

150 γρ. ζάχαρη

1 μοσχολέμονο (λάιμ) ή αν δεν υπάρχει, τότε 1 λεμόνι

500 γρ. κρέμα γάλακτος

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Χτυπάμε την κρέμα γάλακτος με τη μισή ζάχαρη, σε σαντιγί. Χτυπάμε στο μπλέντερ τα καθαρισμένα και κομμένα σε κομμάτια αβοκάντο, μαζί με την υπόλοιπη ζάχαρη και με τον χυμό και το ξύσμα από το μοσχολέμονο. Ενώνουμε την αλοιφή που θα προκύψει με τη σαντιγί, με απαλές κινήσεις. Σερβίρουμε σε μπωλάκια ή κολονάτα ποτήρια και αφήνουμε στο ψυγείο να σταθεροποιηθεί η μους, ως την ώρα που θα τη σερβίρουμε. 

Εμένα μ' αρέσει υπόγλυκη, όποιος όμως τη θέλει πιο γλυκιά, δεν έχει παρά να αυξήσει λίγο την ποσότητα της ζάχαρης. Επίσης, μπορεί κανείς να προσθέσει στο μείγμα και κομματάκια από μπισκότα, π.χ. βουτύρου ή αμυγδάλου και βέβαια, γαρνίρει καθένας όπως του αρέσει.

Αυτό είναι ένα δροσερό και εύκολο γλύκισμα, ιδανικό για ξαφνικές επισκέψεις φίλων. Το μόνο του μειονέκτημα, είναι πως είναι πολύ παχυντικό! Αξίζει όμως να το γευτείτε, έχει μια τελείως ιδιαίτερη γεύση και υπέροχο άρωμα.

Καλή επιτυχία!

 

Τουρκάλα συναγωνίστρια

μήπως ν' αρχίσουμε τις γκράπες;

Συνεπαρμένη από μια ουτοπία, που μόνο τα ποτήρια της γκράπας που είχε πιει θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν, φανταζόταν τη γειτονιά της σαν μια ελεύθερη ζώνη που δε θα υπάκουε πλέον στις επιταγές της αδιαφορίας. Αναψοκοκκινισμένη και με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, άρχισε να ονειρεύεται μια τόση δα γωνιά στη γη όπου θα βασίλευαν τα υψηλά ιδανικά της κοινότητας και των ανθρώπινων σχέσεων. Μόνο δυο-τρεις μικροί δρόμοι, όπου κάθε κάτοικος θα αμφισβητούσε πρώτα τη δική του λογική, προτού κρίνει τη λογική του γείτονα.

Στη μικρή Εδέμ της, κάθε μέσο για να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο, θα ήταν καλό. Θα μπορούσες να ομολογήσεις μια αδυναμία ή ένα σφάλμα, προτού βυθιστείς στο πείσμα. Να διαβεβαιώσεις ότι μπορείς να συνέλθεις από τα πάντα. Να πλησιάσεις κάποιον που φοβόσουν δίχως να τον ξέρεις. Να συμπαρασταθείς, παρά την επιθυμία να το βάλεις στα πόδια, σε μια ψυχή που υποφέρει. Να τολμήσεις να πεις τι δεν πάει καλά. Να ανταμείψεις όσους δεν ανταμείφθηκαν ποτέ. Να παρέμβεις σε μια διαμάχη για να παίξεις τον μεσολαβητή. Να πληρώσεις ένα ξεχασμένο χρέος. Να ενθαρρύνεις το καλλιτεχνικό ταλέντο κάποιου δικού σου. Να διαδώσεις μια καλή είδηση. Να απαλλαγείς από μία εξοργιστική για το περιβάλλον σου συνήθεια. Να μεταλαμπαδεύσεις μια γνώση προτού χαθεί. Να καθησυχάσεις έναν γέροντα. Να κάνεις μια θυσία τόσο μικρή, που κανείς δε θα την αντιλαμβανόταν. Να σώσεις μια ζωή κάπου μακριά, παραιτούμενος από το χιλιοστό άχρηστο γκάτζετ. Και τόσα άλλα ακόμη, που έπρεπε να επινοηθούν.  

Η Μάγκυ,* σε μια έξαρση λυρισμού, φανταζόταν τον μικρόκοσμό της να λειτουργεί στην εντέλεια, αρκεί να έκανε τη γενναιοδωρία της μεταδοτική, να επικέντρωνε τις προσπάθειές της σε μία μόνο γειτονιά, με την ελπίδα να δει την επιδημία να εξαπλώνεται και στις γύρω γειτονιές, έπειτα σε όλη την πόλη κι έπειτα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Tonino Benacquista

Επικίνδυνη Οικογένεια –Μαλαβίτα-

μτφ. Ειρήνη Τσολακέλλη

εκδ. Άγρα, 2013

σελ. 196

* Η Μάγκυ είναι ηρωίδα του Ιταλού λογοτέχνη, Τονίνο Μπενακουίστα. Συγκεκριμένα, είναι η σύζυγος του εν αποστρατεία μαφιόζου Τζοβάνι Μαντζόνι, που στην πορεία έγινε ρουφιάνος και ως εκ τούτου εντάχθηκε σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων του Έφ Μπι Άι, για να μετακομίσει από την Αμερική στη Νορμανδία, πλέον με το όνομα Φρεντ Μπλέηκ. Η Μάγκυ λοιπόν, είναι μία τυπική μητέρα και νοικοκυρά. Υπό μία έννοια όμως, είναι μια επικίνδυνη νοικοκυρά, γιατί το βλέμμα της είναι μονίμως στραμμένο σ’ έναν κόσμο καλύτερο από τον τωρινό.  

διαμαντόπετρα!

Αθήνα, Χριστούγεννα 1960

Κώστας Μπαλάφας - φωτογραφικό αρχείο μουσείου Μπενάκη

 

ρε, δεν είπαμε θα δώσουμε τα δώρα την παραμονή;

και τι να πεις και πως να το πεις;

- Λύτρωση; Δεν είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους τύπους ξέρουν τι σημαίνει η λέξη. Ειλικρινά, εσείς πιστεύετε όλες αυτές τις ηλιθιότητες; Γιατί να θέλει ν’ αγιάσει ένας άνθρωπος που τινάζει στον αέρα τα μυαλά του καλύτερού του φίλου εξαιτίας ενός απλού στοιχήματος; Η ενοχή είναι επινόηση των διανοούμενων.

Tonino Benacquista

Επικίνδυνη Οικογένεια –Μαλαβίτα-

μτφ. Ειρήνη Τσολακέλλη

εκδ. Άγρα, 2013

σελ. 198

ωραίο δέντρο!

διάλογος με τον Νεκτάριο προ πέντε λεπτού

του λέω: «δες τι γράφει το multi που μόλις αγόρασα» 

και μου λέει: «κι εσύ δες τι καιρό θα έχουμε αύριο»

αγάπη (κατά το νεγό)

Ιdris Εlba

στοίχημα, μετά απ' αυτό κάποιοι έγιναν θρήσκοι!

τι έχεις Γιάννη; τι είχα πάντα...

 

φιλική συμβουλή

να πως!

τσαντίλα χωρίς αιτία γίνεται; ποτέ!

με το βλέμμα στραμμένο στο ταβάνι...

   - Ποια τα σχέδιά σου για τη νέα χρονιά;

   - Λέω να μάθω το «άντε γαμήσου!» σε όλες τις γλώσσες.

   - Α! Και γιατί αυτό;

   - Έτσι, για γούστο. 

fa ca d'oro

η πεμπτουσία της ανθρώπινης ευτέλειας, θα έλεγα.

«Ο Χίτλερ ήταν η Ιστορία σε αμιγή κατάσταση.»

Αλμπέρ Καμύ

Ο επαναστατημένος άνθρωπος

μτφ. Ν. Καρακίτσου-Douge & Μ. Κασάμπογλου-Roblin

εκδ. Πατάκη, 2013

σελ. 293

έχω κολλήσει εδώ και πόση ώρα με τον φακό...

μέλι