Αν υπήρχε σχολείο για παράνομους, το παρκούρ, μετά βεβαιότητος δηλαδή, θα ήταν στα μαθήματα κορμού. Γιατί μέσα στ’ άλλα που πρέπει κανείς να ξέρει για να βγει στο επάγγελμα, είναι και πώς να την κάνει, την κρίσιμη στιγμή. Αλλιώς, καταλήγει αργά ή γρήγορα, είτε να κοιμάται τον αιώνιο ύπνο, είτε να κοιμάται κάθε βράδυ μόνος, σ’ ένα κρεβατάκι στενό, κρύο και άβολο. Διότι καλή η μαγκιά, μη λέμε, δεν αρκεί όμως. Χρειάζεται και τεχνική. Ε πως;
Αλλά και για τον οποιονδήποτε το παρκούρ είναι χρήσιμο. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα στην πέσει, πότε και για ποιο λόγο. Κακό δεν είναι να μπορείς να ελίσσεσαι. Must για τους πιτσιρικάδες λοιπόν το άθλημα. Κι είναι και τζάμπα, μέρες που ζούμε. Ταράτσα άλλωστε όλοι έχουμε σπίτι μας. Τώρα, άμα είναι ψηλά, το ξεκινάς με το μαλακό. Πηδάς πρώτα ένα βαρέλι, που λέει ο λόγος. Μετά πηδάς, ξέρω ’γω, δυο βαρέλια. Ε και κάποια ώρα, κάποιος απ’ τους γείτονες θα κοψοχολιαστεί που θα σε δει να κάνεις το μεγάλο άλμα, πάνω απ’ το κενό.
Οπότε, στην καλή περίπτωση που το ΕΚΑΒ ούτε αυτόν θα πάρει με έμφραγμα, ούτε θα ξεκολλήσει εσένα απ’ τον ακάλυπτο... συνεχίζεις την άλλη μέρα με τον ίδιο ενθουσιασμό. Έτσι. Σταδιακά. Και μετά, άμα μάθεις και γίνεις καλός, θα βάζεις κόσμο να σε κυνηγάει για πλάκα, να κάνεις φιγούρα. Και που ξέρεις; Μια μέρα μπορεί το παρκούρ να σε ξελασπώσει στ’ αλήθεια. Μάθε τέχνη κι άστηνε, δε λέει; Ε, εδώ μιλάμε για την τέχνη της φυγής.
Χρήσιμο πράμα άρα, ό,τι κι αν θες να γίνεις άμα μεγαλώσεις.
Ψιλοεπικίνδυνο μεν, χρήσιμο δε. Αλλά πρόσεχε, δε μπορείς να τρως κοψίδια, να πίνεις ολημερίς μπυρόνια εναλλάξ με άλλα πράματα "κακά" και μετά να έχεις την απαίτηση να κάνεις και τον αίλουρο. Α, όλα κι όλα! Αν δηλαδή είσαι παιδί των καταχρήσεων, ξέχνα το! Το παρκούρ απαιτεί καθημερινή εξάσκηση και κυρίως αυτοπειθαρχία.
Βαστάει άλλωστε από τις πολεμικές τέχνες. Συγκεκριμένα από ένα είδος που επινόησε ο Μπρους-Λη. Δεν κάνω πλάκα. Ο εμπνευστής του εν λόγω extreme-sport, ο Γαλλο-Βιετναμέζος Ρέιμοντ Μπελ -πατέρας και μέντορας του Δαβίδ Μπελ, ο οποίος και το καθιέρωσε στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1980- ήταν συνομήλικος με τον διάσημο Κινέζο αθλητή-ηθοποιό και θαυμαστής του.
Ο Λη θεωρείται ιδρυτής του "τζιτ κουν ντο", που είναι ταυτόχρονα ένα υβριδικό σύστημα πολεμικών τεχνών και ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Θα μπορούσε κανείς να πει πως πρόκειται για ένα είδος φιλοσοφίας και έχει αμέτρητα κοινά με το παρκούρ. Αλλά ας αφήσω στην άκρη τα θεωρητικά και τεχνικά ζητήματα. Αυτά δεν έχουν και τόση σημασία. Οι ενδιαφερόμενοι νέοι (ε ναι, στους νέους απευθύνεται το σπορ, εμείς της μεγαλύτερης ηλικίας είναι προτιμότερο να μάθουμε μπριτζ) θα ανακαλύψουν πολύ εύκολα στο «δίχτυ» όλα όσα χρειάζεται να ξέρουν, για να πηδάνε όπως πρέπει. Να πηδάνε, λέγοντας... με την καλή έννοια!
