Αυτό το βίντεο μου το έστειλε το πρωί ένας φίλος μου καλλιτέχνης, πέρα απ’
τη θάλασσα. Το είδα λοιπόν και μετά του τηλεφώνησα στο εργαστήρι του. Μιλήσαμε
μιάμιση ώρα εφ’ όλης της ύλης, γιατί δε μιλάμε συχνά και μετά εγώ είπα:
- «να σου πω τώρα και γιατί σε πήρα;»
- «πες!», είπε εκείνος γελώντας
- «πήρα να μου δώσεις την ερμηνεία αυτουνού που μου έστειλες»
- «ε ποια ερμηνεία; είναι ένα πολύ απλό βίντεο», είπε αυτός κάπως
αμήχανα
- «άμα ήταν απλό δε θα σ’ έπαιρνα να μου πεις τι λέει», είπα εγώ
- «ε τι λέει;», ρώτησε
- «εγώ θα σου πω;», ρώτησα με τη σειρά μου
- «ε ποιος θα πει;», είπε αυτός, σαν να μην υπήρχε άλλη
εναλλακτική
- «ok!», δέχθηκα να διηγηθώ όσα είχα δει νωρίτερα και τέλειωσα
την αφήγησή μου, λέγοντας: «κι έτσι, το κομμάτι-που-λείπει
κατάφερε κάποια ώρα τον εαυτό του να κυλάει...
λοιπόν;
ποια είναι η ερμηνεία σου;»
Ο φίλος μου σίγησε για σχεδόν δυο λεπτά. Δυο λεπτά σιωπής είναι πολλά, αν
μιλάνε δύο άνθρωποι στο τηλέφωνο. Δεν τον διέκοψα όμως. Απλώς άκουγα τη μουσική
του από το βάθος και από ένα σημείο κι έπειτα, άρχισα να χαμογελάω.
Ξάφνου,
ακούστηκε η φωνή του: «επ Τάσο, καλημέρα!», κάποιος με βροντερή φωνή μπήκε κι ο
συνομιλητής μου συνέχισε: «εεε... ήρθε κόσμος, να σ’ αφήσω;». «Ναι έλα μπάι»,
απάντησα. Κανονικά, θα μ’ έπαιρνε πίσω το απόγευμα. Τώρα όμως ξέρω, θα
μιλήσουμε σε επτά-οκτώ μήνες πάλι, που το θέμα θα έχει ασφαλώς ξεχαστεί.
