κι άλλο κελεπούρι!

Bryan Lewis Sanders

Η Τέχνη θέλει θυσίες, έτσι δε λένε; Ε, κάπου πρέπει να τ’ άκουσε το παλικάρι της φωτογραφίας αυτό και το ’κανε σημαία. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες βέβαια, μία στο τόσο μια φάλαγγα την αποτολμούν, γιατί ως γνωστόν ο πόνος κι η ταλαιπώρια είναι που γεννούν τ’ αριστουργήματα. Κι άμα είσαι καλλιτέχνης αλλά δε σε ’χει βρει η κακουχία από μόνη της, τι να κάνεις; αναγκάζεσαι να την καταδιώξεις.

Όχι δηλαδή πως άμα υποβληθείς στα πάθη του Χριστού, θα αποκτήσεις και ταλέντο. Μπα, μηδαμινές οι πιθανότητες. Αλλά ο μέτριος καλλιτέχνης στην απελπισία του, φαίνεται πως συμπεριφέρεται όπως τ΄ αρρωστάκια που ξημεροβραδιάζονται στα προπατζίδικα. Η ίδια φράση πρέπει να πλανάται μέσα στα κεφάλια αυτά: «κι αν σου κάτσει;».

Τώρα, ως προς το ζήτημα της απελπισίας του ατάλαντου, είναι απλό. Αν θέλει να διακριθεί κανείς οπουδήποτε, σαφέστατα επιβάλλεται να ’ναι μέτριος. Εξαίρεση στον κανόνα, η Τέχνη, που εξοβελίζει τους μέτριους, εκτός βέβαια κι αν έχουνε καλό πι-αρ. Άλλη κουβέντα όμως αυτή, για άλλη ώρα... Κι έτσι, κάμποσοι από τους «και καλά» εμπνευσμένους, προσπαθούν με διάφορες, λιγότερο ή περισσότερο αλλόκοτες τεχνικές ζωής, να πείσουν πως δεν πάνε για το μεροκάματο ή για τη δόξα, αλλά πως έχουν πράγματι κάτι να μας πουν.

Ανθρώπινο σ’ ένα βαθμό, τούτος εδώ όμως το ’χει τερματίσει! Σε σημείο δηλαδή που διάφοροι αναρωτιούνται αν πράγματι κάνει ό,τι κάνει στο όνομα της δημιουργίας ή αν για όλα ευθύνεται απλώς η αντάρα μέσα του. Ο ίδιος βέβαια δεν αρνείται πως έχει μπερδέματα συναισθηματικής φύσεως. Μάλιστα όταν ξεμένει απ’ τις ουσίες που του προμηθεύουν οι καλοθελητές, αναγκάζεται να καταπίνει με τις χούφτες τα συνταγογραφούμενα ναρκωτικά που του δίνει ο ψυχίατρός του. «Παίρνω μόνο ό,τι μου δίνουν», έχει παραδεχτεί δημόσια.

Και το ερώτημα είναι, τι στην οργή κάνει ο ψυχίατρος για όλο αυτό. Με τον ψυχίατρο λοιπόν, η σχέση είναι μακροχρόνια. Και με δαύτον δύο είναι τα τινά: ή που είναι πολύ ωραίος τύπος, ή που είναι κλασική περίπτωση δυτικού ψυχο-απ' αυτού: «ναι μωρέ, αφού δεν τα ’χει τινάξει ακόμα κι αφού έρχεται εδώ πέρα και μου τ’ «ακουμπάει», δεν πα’ να πίνει ό,τι θέλει...». Κι έπειτα αναρωτιέμαι, τα βλέπει αυτά τα έργα ο τρελογιατρός; Θέλω να πω, έχει κάποια άποψη; Ή φτιάχνει ο άλλος κουτουρού, ό,τι του 'ρθει;

Δε γνωρίζω. Εγώ πάντως, άμα ήταν αδερφός μου αυτός εδώ, όχι ο γιατρός, ο άλλος, θα τον έχωνα σ’ ένα αμάξι, θα τον έφτανα στο Μεξικό (θα μου πεις απ’ την Ουάσινγκτον είναι τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα... καλά, θα τον πήγαινα αεροπορικώς) και θα τον εκάθιζα μπροστά από μία καθώς πρέπει κουραντέρα, να του λύσει τον συναισθηματκό κόμπο, να τελειώνουμε.

Διότι εκτός της μόνιμης μαστούρας, έχει κι άλλη εμμονή, ζωγραφίζει συνέχεια τον εαυτό του! Βέβαια, τι να κάνει κι η έρμη η κουραντέρα; Ο άνθρωπος «φτιάχνεται» καθημερινά για να ζωγραφίσει, πολύ καιρό τώρα. Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια! Από είκοσι έξι ετών έχουν να τον δουν ξενέρωτο. Καλά, τόσα χρόνια δε ζωγράφιζε μόνο, έκανε και κάμποσα άλλα.

Κατά καιρούς καταπιάνεται με διάφορες performance, ή ασχολείται με την stand-up tragedy. Διάβασα επίσης πως βιντεοσκοπεί. Το πως κατορθώνει και βιντεοσκοπεί είναι βέβαια άξιο απορίας, το κάνει παρ’ όλα αυτά. Αλλά η μεγάλη του αγάπη είναι τα αυτο-πορτραίτα του. Σπίτι του λέει, έχει πάνω από οκτώ χιλιάδες πίνακες με τη φάτσα του. Και δεν είναι καν ωραίος, πανάθεμά τον! Τέλος πάντων, πονεμένο παιδί είναι κι αυτό, εξτρίμ είναι, προτείνω άρα να το πάρουμε στο γκρουπ.