πααάει ο παλιός ο χρόνος...

μαύρα Χριστούγεννα!

Είναι αλήθεια πως τα Χριστούγεννα, τα όμορφα γίνονται ομορφότερα, αλλά και τα δύσκολα γίνονται πολύ πιο δύσκολα, μερικές φορές ίσως αβάσταχτα! Διάβασα μόλις για την αυτοκτονία του σαρανταδυάχρονου Δημήτρη Βογιατζή. Τα δημοσιεύματα τον χαρακτηρίζουν «καταξιωμένο ηθοποιό», παρόλα αυτά εγώ δεν τον ήξερα ούτε ως όνομα, ούτε φυσιογνωμικά.

Ήμασταν όμως σχεδόν συνομήλικοι και φαίνεται πως τελευταίως μας απασχολούσε και τους δυο το ίδιο θέμα, για διαφορετικό λόγο τον καθένα. Εκείνος πρέπει να το σκέφτηκε πολύ πριν κρεμαστεί μέσα στο πατρικό του σπίτι, παρουσία των γονιών του κι εγώ τους προηγούμενους μήνες έφερνα και ξανάφερνα αυτό το ζήτημα στο μυαλό μου, μιας και είχα καταπιαστεί με μια μελέτη που εν μέσω άλλων αφορά και την αυτοχειρία. Και επειδή προσφάτως διάβασα κάμποσο και συλλογίστηκα άλλο τόσο για τον ηθελημένο θάνατο, ο τρόπος που έδωσε τέλος στη ζωή του αυτός ο άνδρας δε με σόκαρε ακριβώς, με συγκίνησε όμως βαθιά.

Το απόσπασμα που ακολουθεί περιέχεται στην τελευταία αυτή δουλειά μου. Είναι ένα από τα πολλά λυρικά μπόλια ενός κατά τα άλλα επιστημονικού κειμένου και το δημοσιεύω εδώ τιμητικά, για τη μητέρα του Δημήτρη που βρήκε το αγόρι της να κρέμεται νεκρό απ’ το φωτιστικό της κάμαράς του. 

Εύχομαι λοιπόν με τον δικό μου τρόπο, η τραγική μάνα να μπορέσει να συγχωρήσει γρήγορα τον απελπισμένο γιο, γιατί μόνο έτσι θα ησυχάσουν οι ψυχές και των δύο. Άλλωστε, σε μια αυτοκτονία είναι απλοϊκό να νομίζει κανείς πως φταίει μόνο ένας. Όλοι φταίνε! Κι όταν φταίνε όλοι, τελικά δε φταίει κανείς. 

Ας σημειωθεί πως το ακόλουθο κείμενο δεν είναι αυτόνομο. Είναι ένα μικρό μόνο μέρος μιας ολόκληρης ενότητας για την αυτοκτονία, στην οποία το θέμα εξετάζεται από πολλές διαφορετικές σκοπιές. Και το διευκρινίζω αυτό, για να μην εξαχθούν βεβιασμένα συμπεράσματα.

«...Ο άνθρωπος, ανεξάρτητα απ' οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα πιθανώς έχει, την ώρα που τερματίζει τη ζωή του γίνεται ο μέγας τιμωρός. Όσο κι αν  η πράξη του στοχεύει στο να απαλλάξει τον ίδιο ή και τους κοντινούς του (αν αισθάνεται πως τους επιβαρύνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) από έναν βίο μαρτυρικό, όσο κι αν ελπίζει πως στο θάνατό του θα βρει γαλήνη, δεν παύει να τιμωρεί τον εαυτό του με την εσχάτη των ποινών και εκείνους που τον νοιάζονται με ένα ενίοτε δυσβάσταχτο φορτίο πόνου.  

Είναι σαν να παίρνει ο αυτόχειρας, την ώρα που "πηδάει" στο κενό, τη συμφορά του στα χέρια του, σαν να 'ταν μία συμπαγής σφαίρα, και να την πετάει. Κι είναι σαν αυτή να πέφτει, να σπάει σε διάφορα μικρότερα και μεγαλύτερα κομμάτια και τα κομμάτια της να σκορπίζονται και να καρφώνονται στις καρδιές εκείνων που έτρεφαν για τον νεκρό από συμπάθεια έως αληθινή αγάπη.

Άλλος, στην είδηση του θανάτου του, εισπράττει ένα μικρό κομματάκι της δυστυχίας του, άλλος ένα μεγαλύτερο κι άλλος το πιο μεγάλο απ' όλα. Κανείς δε μένει χωρίς κομμάτι. Η συμφορά του καθενός είναι ευθέως ανάλογη της αγάπης του για 'κείνον που  ‘φυγε. Αυτός είναι άλλωστε ο νόμος του πένθους.

Η μοίρα όμως εκείνου που πενθεί έναν αυτόχειρα είναι χειρότερη απ' τη μοίρα όλων των υπόλοιπων που θρηνούν κάποιον που πέθανε. Γιατί, σε αντίθεση με τους ζωντανούς ενός νεκρού που έφυγε απ' τη ζωή άθελά του, η δική του ψυχή δε βρίσκει ανακούφιση στην ανάμνηση της αγάπης του νεκρού. 

Εγκαταλείποντας τα εγκόσμια, ο αυτόχειρας αποδεικνύει πως η ψυχή του ήταν κενή από αγάπη. Ούτε ο ίδιος αγαπούσε αυτόν που έμεινε πίσω, αλλιώς δε θα μπορούσε να τον πονέσει τόσο πολύ και κυρίως δε θα ήθελε να τον στερηθεί, ούτε όμως και η αγάπη αυτού που απέμεινε τον άγγιξε ποτέ αληθινά.

Με αυτή την ολοκληρωτικά ακυρωτική πράξη του, ο άνθρωπος που αυτοκτονεί καταδικάζει ακαριαία εκείνους που σχετίζονται μαζί του. Αντί για οτιδήποτε άλλο, τους αναγκάζει να βουτηχτούν στη θλίψη και μαζί στην ενοχή. Το πέρασμά του στην ανυπαρξία συμπαρασύρει όλα τα θετικά αισθήματα που φώλιαζαν σε άλλες ψυχές για τη δική του.

Διαγράφει έτσι, κάθε καλό που αισθάνθηκαν άνθρωποι στο διάβα του για εκείνον κι ακόμα περισσότερο, τους το ανταποδίδει με ασχήμια. Αυτό που μένει ύστερα απ' την ταφή του αυτόχειρα, στην καλύτερη περίπτωση είναι η στιφάδα από ένα ακαθόριστο αίσθημα  αυτολύπησης αναμεμειγμένης με αυτοκατηγορία.

Ακόμα κι οι πιο μακρινοί του άνθρωποι νιώθουν πως ηττήθηκαν. Πως δε στάθηκαν ικανοί να τον βοηθήσουν, πως δεν ήταν οι ίδιοι αρκετοί για να απαλύνουν τη δυστυχία του. Και εκτός αυτού πως, όσο ο νεκρός ακόμα ζούσε, έκρινε ότι η παρουσία του ανάμεσά τους, εν τέλει δεν τους άξιζε.  

Έτσι, εκείνοι, αφού αυτός αυτοκτονήσει, μένουν με τις όποιες τύψεις τους, πως δηλαδή δεν έκαναν κάτι παραπάνω για να προλάβουν αυτή την τραγική κατάληξη, δεν του έδωσαν αυτό το κάτι που θα μπορούσε να τον αποτρέψει έστω και την τελευταία στιγμή.

Ο αυτόχειρας λοιπόν, καθώς απαλλάσσεται από τα ισόβια δεσμά της εγκόσμιας ζωής, δίνοντας στον εαυτό του χάρη, κατακερματίζει τη δική του "ποινή" (μιας και ως τέτοια αντιλαμβανόταν προφανώς την αναπνοή του), και την μοιράζει σε επιμέρους αδικήματα.

Σε μικρότερες ποινές, που βαραίνουν όχι πια τον ίδιο, αλλά τους άλλους. Ο άνθρωπος που θέτει τέλος στη ζωή του, αναγκάζει τους γύρω του να επιβαρυνθούν με τη δική του καταδίκη. Κι αυτή ακριβώς την καταδίκη είναι νομίζω  που αρνούνται όσοι καταδικάζουν ή κρίνουν αυστηρά την πράξη της αυτοκτονίας.

Το ερώτημα για το κατά πόσον τελικά η αυτοκτονία είναι ή όχι όσο άδικη μοιάζει εκ πρώτης όψεως για τον άμεσο αλλά και έμμεσο περίγυρο του νεκρού, δεν είναι απλό. Ούτε το αν ο "δραπέτης" ξεμπερδεύει πράγματι με τα βάσανα  της ψυχής του ή αν τα μπερδεύει χειρότερα, είναι απλό να απαντηθεί.

Γιατί ο αντίλογος σε όλους τους προηγούμενους ισχυρισμούς, λέει πως δεν υπάρχει πιο τρανή απόδειξη πως ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε αφέθηκε από τους άλλους να πεθάνει, γιατί αν είχε βοηθηθεί δε θα έφτανε στο σημείο του να στερηθεί την ίδια του την ύπαρξη, καταφεύγοντας στον θάνατό του.

Η ενοχή άρα που πλανάται γύρω απ' τον περίγυρο του αυτόχειρα δε μοιάζει αναίτια. Γιατί ακόμα και η πιο σκληρή πραγματικότητα μπορεί να ομορφύνει, με λίγο απ' αυτό το μυστήριο πράμα που κανενός οι αισθήσεις δεν αντιλαμβάνονται αλλά που είναι το μόνο μάλλον βάλσαμο για τις ψυχές όλων μας...»

από το προς έκδοση βιβλίο «acting out», σ. 62

copyright Σίσσυ Λοΐζου 2012

 

2013, the love year!

η φωτο δείχνει τη μισή αλήθεια! γιατί άμα το στρώσεις αυτό γίνεται love. μπέσα! δες δυο αναρτήσεις πιο κάτω και θα το διαπιστώσεις ;)

Ο Νόμος λέει πως οτιδήποτε ωραίο, μάλλον οτιδήποτε εξαιρετικά ωραίο στη ζωή αυτή, τη στιγμή που απλώνεις το χέρι και το κάνεις δικό σου, αυτομάτως το χάνεις. Είναι δηλαδή να θες αλλά να μην πιάνεις. Κακώς άρα που δε μας δίνουν ήδη απ' το μαιευτήριο από ένα προειδοποιητικό σημείωμα: «ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ!»

Βέβαια, μας το μαθαίνουνε μετά. Όλοι θυμόμαστε το διδακτικό παράδειγμα με το μήλο... Το μήλο, καλέ. Που ’ρθε ο Άλλος κι έριξε στο Βλάκα μια μπάλα κι ο Βλάκας άρχισε να τρέχει ξοπίσω της. Κι ο Άλλος τότε έδωσε στην υποτιθέμενη Έξυπνη ένα κλαδευτήρι με ρουμπίνια πάνω κι ύστερα την πήγε βολτίτσα ως το δέντρο κι αστράψαν τα ματάκια της... Δεν; Χμ... καλά, διάλειμμα μισού λεπτού για διαφημίσεις και συνεχίζουμε: 

Ντάξει τώρα; Είναι λοιπόν τρεις. Βασικά, τέσσερις είναι, αλλά ο τέταρτος δε φαίνεται, το παίζει ανυπάρκτου. Άρα, έχουμε και λέμε: Ένας ο «ορατών τε πάντων και αοράτων», δύο ο μπούφος με τη φραπεδούμπα που άμα δει μπάλα ξεχνάει τ’ όνομά του, τρεις αυτή που ό,τι γυαλίζει το ποθεί και τέσσερις ο Άλλος που για να αντέχει τόσα χρόνια να κοντράρει τον Μεγάλο, ε, πα να πει δεν είναι κάνας τυχαίος. 

Κι επειδή ο Άλλος δεν έχει τον σνομπισμό που έχει ο Μέγας, δηλαδή άμα λάχει τον χουφτώνεις κιόλας κι επειδή είναι μια χαρά γοητευτικός, που σημαίνει το λαλάει ωραία και μαζί του τα γούστα τελειωμό δεν έχουνε... τον βγάλανε Φίδι για να τρομάζουν τα περισσότερα παιδάκια και να μην πηγαίνουνε κοντά, γιατί είν’ ζημιάρης. Αν όμως πρόκειται για κινεζάκια, το πράμα αλλάζει. Στην Κίνα το φίδι συμβολίζει τη σοφία. Γιατί; Στην πραγματικότητα, για τον ίδιο λόγο που εδώ μας κάνει «τζιζ»: επειδή το φίδι ξέρει!

Ερώτηση τώρα: ποιανού η χρονιά καταφθάνει σε λίγες ώρες; Το 2013 θα μας μπει, θυμίζω. 13, έτσι; Αν ήμασταν στην Ιταλία θα μέτραγε για γούρικο. Εδώ όχι και τόσο. Ποιος λοιπόν από τους τέσσερις είναι πιο πιθανό να έχει την τιμητική του για έναν ολόκληρο χρόνο; Ο «Εγώ τα έχω πλάσει όλα κι εμένα θα υπακούτε, μη σας πάρει ο διάολος!»; Ο «τώρα δε μπορώ, βλέπω την ομαδάρα»; Η «ψάχνω άντρα με λεφτά αισθήματα»; Ή μήπως o «Μεγάλε, πάνε δες αν έρχομαι, ψιτ μαλάκα, εσύ πάρε μια μπάλα και... κοπελιά, να σου δείξω κάτι;»;

Οέο;

 

πατρίδα κι αυτή!

Κορνίς, Αλεξάνδρεια

φωτο: Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας

the LOVE cake

όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 

φτιάχνουμε εδώ την εναλλακτική μας βασιλόπιτα

 συνταγή του Στέλιου, βεβαίως βεβαίως

γιατί, ως γνωστόν, εγώ έχω ένα κόλλημα με τους καλύτερους

και στη ζαχαροπλαστική, καλύτερος είναι ο Παρλιάρος!

αυτό το κέηκ λοιπόν είναι για μένα must κάθε πρωτοχρονιάς

πέμπτη χρονιά φέτος και εκτός απροόπτου όχι τελευταία...

σκέφτηκα δε, το απόγευμα κάτι που πολύ μ' έφτιαξε!

πως κάποτε κανένα από τα εγγόνια μου, 

όταν εγώ, πρώτα ο Θεός, θα γλεντάω στην κόλαση με τους φίλους μου

ίσως και να βρει αυτό το post, να μεγαλουργήσει 

και να λέει μετά: "α, βρήκα τη συνταγή στο μπλογκ της γιαγιάς!"

(φυσικά, ως τότε η ACTA θα μ' έχει θερίσει, αλλά λέμε)

και όποιος άλλος γουστάρει όμως 

και την φτιάξει αυτή την τρελούτσικη πίτα, όμορφο θα 'ναι!

πάμε άρα διαδυκτιακή συνταγή, μετά φωτογραφιών step by step:

τι χρειάζεται

300 γρ. αποξηραμένα φρούτα 

(σταφίδες, σύκα, χουρμάδες, δαμάσκηνα, βερύκοκα κτλ)

200 ml λικέρ πικραμύγδαλο (amaretto)

250 γρ. βούτυρο

250 γρ. άχνη ζάχαρη

125 γρ. αμύγδαλα ωμά, καθαρισμένα

125 γρ. φυστίκια Αιγίνης

6 αυγά (ελευθέρας βοσκής και επιμένω σ' αυτό!)

250 γρ. αλεύρι κοινό

1 κουταλάκι κόκα καλής ποιότητας 

(εντάξει, baking powder)

πως γίνεται

πολτοποιούμε στο multi (ξέρεις τι είναι το multi, ok?)

πρώτα τους ξηρούς καρπούς

και μετά τα φρούτα με το λικέρ

χτυπάμε στο mixer το βούτυρο με τη ζάχαρη

ή τα χτυπάμε στο χέρι (εγώ τέτοια κουράγια, sorry δεν έχω!)

συνεχίζουμε το χτύπημα, σπάζοντας ένα-ένα τα αυγά

εεε... αν εσύ που διαβάζεις είσαι εγγόνι μου, 

τα χεράκια είναι της μανούλας μου, δηλαδή της προγιαγιάς σου :-)

προσθέτουμε τα φρούτα και τους καρπούς, χτυπάμε κι άλλο, 

μετά ρίχνουμε στη γαβάθα μας το αλεύρι και την κόκα ;)

και χτυπάμε λίγο ακόμα να ενοποιηθούν τα υλικά

 βουτυρώνουμε σε μια λαμαρίνα έναν κύκλο 30 εκ. 

βουτυρώνουμε κι ένα ανάλογο τσέρκι 

(you know τσέρκι, στεφάνι χωρίς πάτο, με ρυθμιζόμενη διάμετρο)

στρώνουμε τον χυλό, σταυρώνουμε με το χέρι μας

λέμε "καλό κι ευλογημένο!", όπως πάντα όταν ψήνουμε 

και αφήνουμε την πίτα μας σε προθερμασμένο φούρνο για μια ωρίτσα

στους 170 βαθμούς, όχι περισσότερο

μέχρι να γίνει, φτιάχνουμε το σχέδιο για το στόλισμα

2013 φέτος, η χρονιά το φιδιού 

που στην ανατολική κουλτούρα συμβολίζει τη σοφία

και το σοφότερο όλων, τι είναι; ...μπράβο!

ο προβληματισμός άρα είναι: να έχει γύρω-γύρω άχνη η πίτα

και το φίδι παύλα 2013 παύλα LOVE να είναι σκούρο;

ή το αντίστροφο; χμ... θα δούμε

 μία ώρα just και... έτοιμη η καρβουνίτσα!

σημαντικό! να μην ξεχάσουμε το φλουρί

(γιατί μετά άμα στολίσουμε και πλαγιάσουμε... πάει η άχνη!)

εμένα η μάνα μου κάθε χρόνο αγανακτεί όταν κόβουμε την πίτα

 λέει πάντα ακριβώς το ίδιο, σ' όποιον κι αν τύχει:

"τι είναι αυτό, παιδί μου, δεν έβαλες χρυσό φλουρί;"

οπότε, για να μην εξηγώ πράγματα που δε χρειάζεται, 

ιδού, φέτος θα μπήξω ένα ολόχρυσο

αλήθεια, μ' αυτό στην τσέπη παλιά... ήσουν άρχοντας!

done! 

ελαφρώς αρπαγμένη γι αυτό και την καλύψαμε με άχνη

να είναι και ο Διαμαντής μαύρος, πιο ζόρικος

αλλά και ανάποδα μια χαρά θα ήταν

θα τη λέγαμε "πίτα Αραπίνα" κι όλα καλά

άντε, και του χρόνου όλοι γεροί, όλοι αγαπημένοι!!!

:-)

ω έλατο!

performance: Vasilis Emmanouilidis

a little spooky but she did her best!

Ως γνωστόν, ο άγιος είναι παντρεμένος. Που πα να πει, είναι αυτός πια διακοσίων ετών, άντε να 'ναι αυτή εκατόν ενενήντα. Παρ' όλα αυτά, φαίνεται πως δεν το βάζει κάτω! Ακολουθεί την παλιά καλή συνταγή "ο άντρας πρέπει να φεύγει χαρούμενος για τη δουλειά" και κάνει ό,τι πρέπει. Εμφανίζεται σουρπρέζα, με τα σέα και τα μέα της και βέβαια, όπως συμβαίνει τέτοιες μέρες σε κάθε σπίτι, την πληρώνει ένα αθώο κοτόπουλο.

Όπως και να 'χει όμως, μπράβο της, μας δίνει το καλό παράδειγμα αφοσιωμένης συζύγου. Τώρα το χεράκι του Βασίλη δεν ξέρω πως ακριβώς να το ερμηνεύσω...  Ή που το τέντωμα αυτό σημαίνει "ω ρε μάνα μου! θα σου πετάξω τα μάτια έξω!", ή που σημαίνει "ω ρε μάνα μου! του 'βαλες γέμιση, έτσι;", ή που σημαίνει "ω ρε πούστη! πάλι θέλει τρελίτσες και πως γλιτώνω τώρα;". Τέλος πάντων, λόγω των ημερών, ας πούμε πως ο Billy έχει άσχημα γούστα ή έστω λίγο καταρράκτη... ;)

φτερά και πούπουλα

φωτο: 1,000,000 Pictures

όχι δεν έχω νταλκά, απλώς με κλείνει μέσα!

Seal & Heidi

παρεμπιπτόντως, ο τύπος και τα λέει ωραία και τα κάνει ωραία!
στο χρώμα της ασφάλτου αυτός, πλατινέ από φυσικού της αυτή,
την πήρε, γκαστρωμένη ούσα από έναν πιλότο της φόρμουλα 1
κι αφού γέννησε το του Ιταλού, κάνανε μαζί κι άλλα τρία
οπότε αυτός μεγάλωσε τρία ντεμί κι ένα άσπρο

το μόνο δυσάρεστο είναι
που πέρσι τέτοια εποχή το ζευγάρι μπουμπούνισε
τι να γίνει όμως; τα ωραία κάποτε τελειώνουν

εγώ πως θα βγω να κάνω τις δουλειές μου δεν ξέρω,
που δε λέει να σταματήσει εδώ πέρα το τσουρ-τσουρ...

ας πάει ένας να τον πάρει ως αύριο!

ο Sinder, μπασταρδάκι Νέας Γης και ελαφρώς ξεμαλλιασμένος

έχει ματάρες γεμάτες θλίψη αλλά και καλοσύνη

τον έχουν σ' ένα κρατικό καταφύγιο για αδέσποτα στην Καλιφόρνια

και η διορία του λήγει αύριο

αν δηλαδή δεν εμφανιστεί κάποιος να τον υιοθετήσει

θα θανατωθεί!!!

οπότε, αν διαβάζει κανείς από τα μέρη εκείνα, 

ας κάνει το ψυχικό και δε θα βγει ζημιωμένος,

 αυτός ο σκύλος έχει να δώσει πολύ πράμα!

όλες οι απαιτούμενες πληροφορίες

είναι δημοσιευμένες εδώ: pet therapy

σαν το κοριτσάκι του Εξορκιστή ένα πράμα...

ρε Αργύρη... γιατί ρε Αργύρη;

 

multifunctional!

κυρίες μου, 
 αν τυχόν έχετε σπίτι κάναν άχρηστο

που το μόνο που κάνει τις γιορτές 
είναι να πατάει ολημερίς τα κουμπάκια του τηλεκοντρόλ

και σιγά μην έχει βγάλει αρκετά λεφτά και για πετρέλαιο

και εκτός που τουρτουρίζετε εκεί πέρα μέσα, 

έχετε και κάτι κουβάρια μαλλί που σας πιάνουν τόπο

και κερασάκι στην τούρτα 

παίζει around και μια γρια που γουστάρει να πλέκει

πάρτε του αυτουνού τα μέτρα, μη μπα και ταρακουνηθεί μια στάλα

δώστε της αυτηνής τα μαλλιά μαζί με το σχέδιο εκτυπωμένο

και θα τους κάνετε και τους δυο πολύ χαρούμενους!

 διότι αυτή θα νιώσει πως την έχετε ανάγκη

κι αυτός πως επιβραβεύεται επιτέλους για αυτό το πράμα που είναι

η μεγαλύτερη χαρά βέβαια θα 'ναι δική σας

γιατί δε θα ξοδέψετε μία για το δώρο του,

 δε θα ξανακούσετε μέχρι την πρωτοχρονιά τη φωνή αυτηνής

και κυρίως... μέχρι την άνοιξη δε θα βλέπετε τα μούτρα αυτουνού!

δυστυχώς, το πλάνο δεν ενδείκνυται για περιπτώσεις σαν τη δική μου

που εμφανίστηκα προχθές με μια καταπράσινη ανθοδέσμη στη μάνα μου

λέγοντας: "να σου πω, θα αναλάβεις τον μαϊντανό;"

κι εκείνη άνοιξε διάπλατα τα τεράστια μάτια της

και ρώτησε: "τι εννοείς;"

capiche?

it's a what?

χαλαρουίτα

και τότε εμφανίστηκε αυτός ο άγγελος...

"τα χριστουγεννιάτικα αυγά"

Οι περισσότεροι από 'μάς περάσαμε τα φετινά Χριστούγεννα συμπαθητικά. Κάποιοι μάλιστα φαίνεται πως αποζημιωθήκαμε για διάφορα, γιατί απολαύσαμε ευλογημένες στιγμές! Για άλλους όμως, η νύχτα της θείας γέννησης ήταν μια παγωμένη νύχτα, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Δεν θέλω να γράψω κάτι περισσότερο. Απλώς θυμήθηκα πριν λίγο ένα πανέμορφο μικρό διήγημα του Νίκου Δήμου και σκέφτηκα πως άξιζε να το αναρτήσω εδώ. Μέσα απ' τις δικές του παιδικές αναμνήσεις λοιπόν, θα κάνω τρεις ευχές. Η πρώτη είναι να εξασφαλιστούν τα απολύτως αναγκαία για όλους ανεξαιρέτως, η δεύτερη είναι να συνεχιστεί η άνωθεν προστασία των δικών μου ανθρώπων κι η τρίτη είναι, κανένα πλάσμα επί γης να μη νιώθει άλλο πια παρείσακτο στη μεγάλη γιορτή της αγάπης.

τα Χριστουγεννιάτικα αυγά

Αθήνα, Δεκέμβρης 1944. Είμαι εννέα χρόνων, δεν ξέρω τίποτα από Χριστούγεννα, δεν έχω δει ποτέ έλατο, μήτε στολίδια. Έχουμε πολύ πεινάσει στην Κατοχή, έχουμε πουλήσει παλιά προγονικά κειμήλια γενεών, έχουμε ανταλλάξει το πιάνο της μάνας μου με ένα ντενεκέ λάδι. Μα αυτές εδώ οι γιορτές του '44 είναι οι πιο παράξενες, συνοδευμένες από εκπυρσοκροτήσεις όπλων, εκρήξεις βομβών, κροτάλισμα μυδραλιοβόλων, το γλουγλούκισμα των όλμων που περνάνε πάνω από το σπίτι. 

Εμείς τα παιδιά έχουμε χάσει και την αλήτικη κατοχική ελευθερία μας (Τι κάναμε! παίζαμε με σφαίρες και καψούλια, με κάλυκες και μακαρόνια δυναμίτη! Πατούσαμε απότομα με τα πέταλα του τακουνιού μας την άκρη του μακαρονιού κι έφευγε σφυρίζοντας σαν πυροτέχνημα. Ποια πέταλα; Μα όλοι φορούσαμε σιδερένια πέταλα στα χιλιομπαλωμένα παπούτσια μας για να μη λιώνουν. Και περπατώντας αντηχούσαμε σαν αυτούς που χορεύουν κλακέτες!)

Ο πατέρας βρισκόταν στην Σκομπία - έτσι λέγαμε τότε το κέντρο της Αθήνας που ελεγχόταν από τους Εγγλέζους του Σκόμπυ. Εμείς, είχαμε δίπλα μας την πολιτοφυλακή του ΕΛΑΣ. Η μητέρα φοβόταν τους Ελασίτες αλλά μία φορά που ήρθαν στο σπίτι, με τις γενειάδες και τα φυσεκλίκια τους, μας φέρθηκαν πολύ ευγενικά.

Τώρα όμως μας έχουν μαντρώσει μέσα στο σπίτι «μη σας πάρει καμία αδέσποτη». Κι αυτό δεν ήταν άδεια κουβέντα. Λίγες ημέρες πριν, η ξαδελφούλα μου η Νίκη, με ξανθό ίσιο μαλλί ως τη μέση, δέχθηκε μία σφαίρα στον κατάλευκο κρόταφο. Κλεισμένοι μέσα, χωρίς φως - είχαμε συνεχείς διακοπές ρεύματος - καίγαμε μαγκάλι για ζέστη.

Ο πατέρας εργαζόταν στο υπουργείο Οικονομικών και (έτσι θυμάμαι) τον είχε καλέσει ο υπουργός για μία έκτακτη δουλειά αλλά δεν μπόρεσε να επιστρέψει. Γεγονός πάντως πως μας έλειπε και πως, παραμονή Χριστουγέννων, δεν υπήρχε ούτε φως, ούτε ζέστη, ούτε πατέρας. Μόνον όλμοι και βόμβες.

Καθόμασταν λοιπόν γύρω από την λάμπα του πετρελαίου (ακόμα νιώθω την μυρωδιά της) όταν ξαφνικά ακούμε ένα κορνάρισμα έξω από το σπίτι. Παρά την απαγόρευση πετάγομαι στο μπαλκόνι, και τι να δω; Ένα νοσοκομειακό του Ερυθρού Σταυρού στην πόρτα μας κι ένας εξάδελφος μου, μεγαλύτερος, που μου γνέφει να κατέβω.

Κατρακυλάω τα σκαλιά. Τα νοσοκομειακά ήταν τότε τα μόνα οχήματα που ελευθεροκοινωνούσαν ανάμεσα στις δύο ζώνες. Ο εξάδελφος έφερνε μήνυμα από τον πατέρα. Ήταν καλά και μας έστελνε για δώρο μία σοκολάτα και δύο αυγά. Τώρα εσείς νομίζετε πως χάρηκα για τη σοκολάτα. Όχι πολύ, είχα ξαναφάει μία, Αγγλική, στην απελευθέρωση.

Το θαύμα ήταν τα αυγά. Παιδί της κατοχικής πόλης, είχα ξεχάσει πως είναι ένα αυγό. Τα χάζευα, τα χάιδευα (τι τέλειο σχήμα που έχουν!) κι όταν τα βράσαμε και τα κόψαμε, έμεινα εκστατικός μπροστά στο χρώμα και τη γεωμετρική συμμετρία του κροκού μέσα στο ασπράδι. Έτσι λοιπόν έγινε που, αντί για πασχαλινό, εγώ χάρηκα τότε αυγό Χριστουγεννιάτικο.

μυστικό ξεφάντωμα!

bloody merry!

and... what about the doc?

5 χρόνια καλά!

φωτο: Cruelty Free World

δείτε ολόκληρη την ανάρτηση στο pet therapy

μόλις κυκλοφόρησε!

Ως υπερήφανο μέλος της συντακτικής ομάδας της εφημερίδας που εκδίδει πλέον η Κιβωτός του Κόσμου, έχω την τιμή να σας ενημερώσω πως το πρώτο μας τεύχος… κυκλοφορεί ελεύθερο!  Χωρίς καμία χρέωση για τον αναγνώστη και -κόντρα στους καιρούς- χωρίς καμιά λογοκρισία για τα (προς το παρόν) δέκα οκτώ απ’ τα παιδιά που συμμετείχαν στην προσπάθεια, ελληνόπουλα, αλλά και παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων ηλικιών, χρωμάτων και θρησκευμάτων.

 

Τώρα λοιπόν όλοι έχουν την ευκαιρία να ενημερωθούν για το έργο της Κιβωτού εκ των έσω και βέβαια να απολαύσουν την τρυφερή σκέψη και την ανεπιτήδευτη γραφή των μικρών της συντακτών. Εμείς, μόλις λάβαμε το πρώτο φύλλο απ’ το τυπογραφείο κι είμαστε ενθουσιασμένοι! Δουλέψαμε όλοι μαζί, αλλά κι ο καθένας μόνος του. Κουραστήκαμε, το απολαύσαμε όμως και τώρα καμαρώνουμε το αποτέλεσμα!

Συν τω χρόνω, είναι βέβαιο πως η εφημεριδούλα μας θα γίνεται ολοένα και καλύτερη με καινούργια, ενδιαφέροντα θέματα κάθε φορά και ελπίζουμε πως θα την αγαπήσετε όσο κι εμείς. Το άμεσο πλάνο λέει πως θα εκδίδεται κάθε τρίμηνο και προς το παρόν τουλάχιστον θα είναι οκτασέλιδη, σε μέγεθος Α3, δηλαδή με διαστάσεις σελίδας 42x30 εκ.

Mε πολλή χαρά λοιπόν, εκ μέρους της Αγγελικής, της Άντζελας, του Ανδρέα, της Alba, του Βαγγέλη, της Claudia, της Ελένης, της Ευγενίας, του Εφραίμ, της Μαρίας,  του Mohamed, του Πάρη, της Ρούλας, της Σάβι, της Σοφίας, της Φωτεινής, της Χαράς, της Χριστίνας και του William, σας παρουσιάζω σήμερα το πρώτο δείγμα δουλειάς μας. Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτόλειό μας σελίδα-σελίδα, πατώντας για μεγένθυση πάνω σε κάθε μία από τις ακόλουθες εικόνες.

Σύντομα βέβαια το ηλεκτρονικό δοκίμιο, ως ενιαίο αρχείο, θα αναρτηθεί και στη σελίδα της Κιβωτού, οπότε και θα ενημερώσω από εδώ. Αν όμως, όπως εγώ, δεν απολαμβάνετε να διαβάζετε ψηφιακά, θα θέλετε μάλλον να πιάσετε στα χέρια σας την εφημεριδούλα μας για να την ξεφυλλίσετε όπως γινόταν τον παλιό καλό καιρό. Κι αν τυχόν δυσκολευτείτε να τη βρείτε, κανένα πρόβλημα! Τηλεφωνήστε ή στείλτε ένα e-mail στην Κιβωτό και σύντομα θα τη λάβετε ταχυδρομικά, φυσικά χωρίς καμία υποχρέωση.

Ακόμα καλύτερα όμως, αν έχετε τη δυνατότητα περάστε μια βόλτα απ’ τον Κολωνό! Οι άνθρωποι στην Κιβωτό θα σας καλοδεχτούν, θα σας δώσουν πρόθυμα την εφημερίδα μας,, θα απαντήσουν σε οποιαδήποτε ερώτηση ίσως έχετε και το κυριότερο: θα βρεθείτε περιτριγυρισμένοι από αμέτρητα πρόσχαρα παιδιά. Θα γίνετε άρα κοινωνοί στο θαύμα που τελείται καθημερινά εκεί πέρα μέσα, χρόνια τώρα.

Προσωπικά, πριν φτάσω στην Κιβωτό δεν είχα ξαναδεί με τα μάτια μου κάποιο θαύμα, ούτε και πολυπίστευα στα θαύματα, για να είμαι ειλικρινής. Τώρα πια όμως, μπορώ να επιβεβαιώσω πως αυτό που συμβαίνει στην Κιβωτό του Κόσμου, παρότι σχεδόν απίστευτο... είναι πέρα για πέρα αληθινό! 

Καλή ανάγνωση

:-)

 

τι έγινε; ντάξει, πεθάναμε;

μπου!

my point of view...

όπως το βλέπει καθένας... 

η εικόνα (ανα;)δημοσιεύτηκε στο facebook

από σελίδα με την οποία έχω κοινή ιδεολογική βάση 

και αρχικά είχε την ακόλουθη μορφή

υπάρχει όμως κάτι που λέγεται χιούμορ,

οπότε θεώρησα πως έπρεπε να της "βάλω χέρι" 

το αυτό και έπραξα!

:-)

κι άλλο κελεπούρι!

Bryan Lewis Sanders

Η Τέχνη θέλει θυσίες, έτσι δε λένε; Ε, κάπου πρέπει να τ’ άκουσε το παλικάρι της φωτογραφίας αυτό και το ’κανε σημαία. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες βέβαια, μία στο τόσο μια φάλαγγα την αποτολμούν, γιατί ως γνωστόν ο πόνος κι η ταλαιπώρια είναι που γεννούν τ’ αριστουργήματα. Κι άμα είσαι καλλιτέχνης αλλά δε σε ’χει βρει η κακουχία από μόνη της, τι να κάνεις; αναγκάζεσαι να την καταδιώξεις.

Όχι δηλαδή πως άμα υποβληθείς στα πάθη του Χριστού, θα αποκτήσεις και ταλέντο. Μπα, μηδαμινές οι πιθανότητες. Αλλά ο μέτριος καλλιτέχνης στην απελπισία του, φαίνεται πως συμπεριφέρεται όπως τ΄ αρρωστάκια που ξημεροβραδιάζονται στα προπατζίδικα. Η ίδια φράση πρέπει να πλανάται μέσα στα κεφάλια αυτά: «κι αν σου κάτσει;».

Τώρα, ως προς το ζήτημα της απελπισίας του ατάλαντου, είναι απλό. Αν θέλει να διακριθεί κανείς οπουδήποτε, σαφέστατα επιβάλλεται να ’ναι μέτριος. Εξαίρεση στον κανόνα, η Τέχνη, που εξοβελίζει τους μέτριους, εκτός βέβαια κι αν έχουνε καλό πι-αρ. Άλλη κουβέντα όμως αυτή, για άλλη ώρα... Κι έτσι, κάμποσοι από τους «και καλά» εμπνευσμένους, προσπαθούν με διάφορες, λιγότερο ή περισσότερο αλλόκοτες τεχνικές ζωής, να πείσουν πως δεν πάνε για το μεροκάματο ή για τη δόξα, αλλά πως έχουν πράγματι κάτι να μας πουν.   

Ανθρώπινο σ’ ένα βαθμό, τούτος εδώ όμως το ’χει τερματίσει! Σε σημείο δηλαδή που διάφοροι αναρωτιούνται αν πράγματι κάνει ό,τι κάνει στο όνομα της δημιουργίας ή αν για όλα ευθύνεται απλώς η αντάρα μέσα του. Ο ίδιος βέβαια δεν αρνείται πως έχει μπερδέματα συναισθηματικής φύσεως. Μάλιστα όταν ξεμένει απ’ τις ουσίες που του προμηθεύουν οι καλοθελητές, αναγκάζεται να καταπίνει με τις χούφτες τα συνταγογραφούμενα ναρκωτικά που του δίνει ο ψυχίατρός του. «Παίρνω μόνο ό,τι μου δίνουν», έχει παραδεχτεί δημόσια.

Και το ερώτημα είναι, τι στην οργή κάνει ο ψυχίατρος για όλο αυτό. Με τον ψυχίατρο λοιπόν, η σχέση είναι μακροχρόνια. Και με δαύτον δύο είναι τα τινά: ή που είναι πολύ ωραίος τύπος, ή που είναι κλασική περίπτωση δυτικού ψυχο-απ' αυτού: «ναι μωρέ, αφού δεν τα ’χει τινάξει ακόμα κι αφού έρχεται εδώ πέρα και μου τ’ «ακουμπάει», δεν πα’ να πίνει ό,τι θέλει...». Κι έπειτα αναρωτιέμαι, τα βλέπει αυτά τα έργα ο τρελογιατρός; Θέλω να πω, έχει κάποια άποψη; Ή φτιάχνει ο άλλος κουτουρού, ό,τι του 'ρθει;

Δε γνωρίζω. Εγώ πάντως, άμα ήταν αδερφός μου αυτός εδώ, όχι ο γιατρός, ο άλλος, θα τον έχωνα σ’ ένα αμάξι, θα τον έφτανα στο Μεξικό (θα μου πεις απ’ την Ουάσινγκτον είναι τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα... καλά, θα τον πήγαινα αεροπορικώς) και θα τον εκάθιζα μπροστά από μία καθώς πρέπει κουραντέρα, να του λύσει τον συναισθηματκό κόμπο, να τελειώνουμε.

Διότι εκτός της μόνιμης μαστούρας, έχει κι άλλη εμμονή, ζωγραφίζει συνέχεια τον εαυτό του! Βέβαια, τι να κάνει κι η έρμη η κουραντέρα; Ο άνθρωπος «φτιάχνεται» καθημερινά για να ζωγραφίσει, πολύ καιρό τώρα. Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια! Από είκοσι έξι ετών έχουν να τον δουν ξενέρωτο. Καλά, τόσα χρόνια δε ζωγράφιζε μόνο, έκανε και κάμποσα άλλα. 

Κατά καιρούς καταπιάνεται με διάφορες performance, ή ασχολείται με την stand-up tragedy. Διάβασα επίσης πως βιντεοσκοπεί. Το πως κατορθώνει και βιντεοσκοπεί είναι βέβαια άξιο απορίας, το κάνει παρ’ όλα αυτά. Αλλά η μεγάλη του αγάπη είναι τα αυτο-πορτραίτα του. Σπίτι του λέει, έχει πάνω από οκτώ χιλιάδες πίνακες με τη φάτσα του. Και δεν είναι καν ωραίος, πανάθεμά τον! Τέλος πάντων, πονεμένο παιδί είναι κι αυτό, εξτρίμ είναι, προτείνω άρα να το πάρουμε στο γκρουπ.

Geodon (ζιπρασιδόνη), συνταγογραφούμενο αντιψυχωσικό

μορφίνη

Lortab (υδροκωδόνη), αντιβηχικό

αψέντι

κοκαΐνη

Adderall (αμφεταμίνη), συνταγογραφούμενο ψυχοδιεγερτικό

Abilify (αριπιπραζόλη), συνταγογραφούμενο αντιψυχωσικό

Dilaudid (υδρομορφόνη), συνταγογραφούμενο οπιούχο αναλγητικό

μανιτάρια μαγικά