Παραπληγία ονομάζεται μια διαταραχή στην κινητική ή αισθητηριακή λειτουργία των κάτω άκρων, που οφείλεται σε βλάβη του νωτιαίου μυελού ή σε εκ γενετής πάθηση. Αυτό στην πράξη σημαίνει πως οι παραπληγικοί, σε αντίθεση με τους τετραπληγικούς, χρησιμοποιούν τα χέρια τους κανονικά για να κάνουν ό,τι θέλουν. Ας πούμε, για να κάνουν τέχνη.
Μια τέτοια ακριβώς περίπτωση είναι η μπάντα Staff Benda Bilili. Μου έγραψε γι’ αυτούς ένας συνάδελφος blogger, σχολιάζοντας μια προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο η θάλασσα μέσα μου. Ο Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle, μου εξήγησε πως οι Staff Benda Bilili είναι ένα μουσικό σχήμα με παραπληγικούς καλλιτέχνες.
Κατάγονται όλοι τους από την κεντρική Αφρική, πιο συγκεκριμένα από το Βελγικό Κονγκό, που παλιότερα το λέγαμε Ζαΐρ. Εξ ου και το σοκολατί τους χρώμα. Παίζουν μάλιστα μια μουσική νωχελική, που θυμίζει κουβανέζικα ακούσματα. Κι έχουν αυτή τη μοναδική ικανότητα που μόνο οι νότιοι έχουν, να τραγουδούν κι εσύ ν’ ακούς κάτι σαν «δε βαριέσαι, αδερφέ... η ζωή είναι γλυκιά μ’ όλα της τα βάσανα».
Αντίθετα με ότι ίσως θα περίμενε κανείς, στο παίξιμο των Staff Benda Bilili δεν υπάρχει λύπη, παρά μόνο ίσως ένας υπαινιγμός της. Άλλοτε σε ρυθμούς ρούμπας, άλλοτε rhythm & blues ή funky, οι ανάπηροι αυτοί μουσικοί γκρουβάρουν ασταμάτητα. Και το ότι είναι καθηλωμένοι στα αμαξίδιά τους δεν τους εμποδίζει να χορεύουν, όποτε κάνουν κέφι.
Το συγκρότημα δημιουργήθηκε στην Κινσάσα, την πρωτεύουσα του Κονγκό. Εκεί, τα μέλη του ζούσαν στη μαύρη φτώχεια. Γι’ αυτό και τα λόγια των τραγουδιών τους είναι λόγια σοφά και συχνά συμβουλεύουν με μια δόση ειρωνείας τους ανθρώπους που ζουν στους δρόμους.
Και βέβαια, το όνομα της μπάντας τους, που σημαίνει «κοίτα πέρα απ’ την εμφάνιση», είναι από μόνο του ένα μάθημα ουσίας. Ψάξε πέρα απ’ αυτό που φαίνεται, είναι το μήνυμα από τη μαύρη ήπειρο. Μη στέκεσαι στην επιφάνεια, βούτα κάτω απ’ αυτήν. Δες τι πράγματι είναι αυτό που βλέπεις, όχι πως δείχνει. Κάπως έτσι. Δηλαδή, κάπως έτσι το νιώθω εγώ.
