Ούτε γκαστρωμένη δεν πρέπει να το παθαίνει τέτοιο πράγμα.
Για μένα λέω. Όλη μέρα σήμερα μου ’χει καρφωθεί να φάω μία πάβλοβα. Την πάστα λέω,
με τη μαρέγκα, την κρέμα και τις φράουλες. Εννοείται πως έχει ξανασυμβεί να
θέλω ντε και σώνει γλυκό, αλλά τέτοια εντοπισμένη επιθυμία και μάλιστα με
διάρκεια τόσων ωρών... πρώτη μου φορά! «Άντρα θέλω, τώρα τον θέλω», λέει η
λαϊκή έκφραση. Δε λέει «θέλω τον Θανάση, πάτε φωνάχτε τον μη σας πάρει ο
διάολος!».
Μυστήριο άρα το σημερινό! Πήγα, ήρθα, ανέβηκα, κατέβηκα, έκανα
και τι δεν έκανα, πλύθηκα, έφαγα, κοιμήθηκα, ξύπνησα... τα ίδια! Η πάβλοβα
σταθερά στο μυαλό μου, σε σημείο εμμονής. Και μιας και το ζαχαροπλαστείο στη
γειτονιά μου που κάνει πάβλοβες ονειρεμένες, σαν αφρό, είναι ακόμα κλειστό λόγω
διακοπών, σκέφτηκα -ποιον άλλο;- τον Στέλιο. Λέω: μπορεί να ΄μαι εντελώς
ανεπρόκοπη στο χτύπημα της μαρέγκας, αλλά ο Παρλιάρος δείχνει βήμα-βήμα πως
φτιάχνονται τα γλυκά του... οπότε διάολε, θα τα καταφέρω.
Παλιά δεν τον συμπαθούσα τον Παρλιάρο. Όχι. Με εκνεύριζε η
χειρουργική ακρίβεια στο μέτρημα των υλικών εξίσου με τους αποστειρωμένους
πάγκους του. Εγώ ήθελα να μαγειρεύω σε ακατάστατα κουζιναριά, όλο και κάτι να μου
πέφτει κάτω να το καταβροχθίζει ο σκύλος (δηλαδή τώρα πια ο γάτος, ο σκύλος είναι μακαρίτης προ πολλού), κάποιο
πάντα από τα συστατικά να το ξεχνάω και να μην μπαίνει ποτέ, να αυτοσχεδιάζω
βρε αδερφέ, με μουσικές ν' ακούγονται στη διαπασών και παγωμένες μπύρες να
πηγαινοέρχονται μαζί με αγαπημένους φίλους, ανάκατους με πρώην κι υποψήφιους γκόμενους,
όλοι τους με πλατιά χαμόγελα.
Ε μετά βέβαια, τα χρόνια πέρασαν, ο συνωστισμός τα βράδια
στο σπίτι μου αραίωνε ολοένα και πιο πολύ και κάπως έτσι άρχισα κι εγώ να
εκτιμώ το αποτέλεσμα της μαγειρικής παύλα ζαχαροπλαστικής περισσότερο από την όλη
διαδικασία. Όπως δηλαδή και την τάξη μες στο σπίτι, έναντι του παλαιότερου
χάους, όπως ακριβώς το μαόνι συγκριτικά με το πεύκο, αν πρόκειται για φέρετρο.
Και με τα πολλά βέβαια, ο Παρλιάρος καταχωρήθηκε στα αγαπητά
μου πρόσωπα. Η αντιπάθειά μου εξατμίστηκε όταν τον πρωτοείδα τρυφερό με τους
μαθητές του, στην εκπομπή του «γλυκές αλχημείες». Κι από τότε, πλέον με
καθησυχάζει να τον ακούω να μιλάει για γραμμάρια και να λέει μυστικά για
«σίγουρη επιτυχία». Κι ύστερα, καθώς εξηγεί με εξονυχιστικές λεπτομέρειες τα
της παρασκευής του κάθε γλυκίσματος, "πετάει" και διάφορα ιστορικά στοιχεία, λίαν
ενδιαφέροντα.
Τώρα δα, τον άκουγα να λέει για την Πάβλοβα πως είναι το
μοναδικό επίσημο γλυκό της Αυστραλίας και πως το εμπνεύστηκε γύρω στο 1935 ένας
ζαχαροπλάστης, που του έδωσε το όνομα της όμορφης Ρωσίδας χορεύτριας, με την
οποία ήταν σφοδρά ερωτευμένος. Αυτό βέβαια που δεν είπε ο Στέλιος είναι πρώτον,
που διάολο θα βρω φρέσκιες φράουλες τέτοια ώρα και δεύτερον, τι σκατά θα κάνω
τους έξι κρόκους που θα μου περισσέψουν.
Τέλος πάντων, βραδιά ζαχαροπλαστικής απόψε. Άντε, καλή μου
επιτυχία!
