τέλος εποχής

Ένας-ένας, οι φίλοι μαζεύονται πια απ’ τις αυγουστιάτικες αποδράσεις τους. Αυτοί που ’χουν παιδιά εκθειάζουν κάτι φρέσκα ψάρια που ’φαγαν και γκρινιάζουν για τα κουνούπια που τους κράτησαν τις μισές νύχτες άυπνους, παρά τα κατόλ. Οι νεότεροι πάλι, αφηγούνται πως επίσης έμειναν τις μισές νύχτες άυπνοι, αυτοί όμως δεν γκρινιάζουν. Νέους να λένε για κουνούπια, εγώ δεν έχω ακούσει ακόμα.

Ένας της τελευταίας συνομοταξίας, που τον ξέρω από πιτσιρικά αλλά αισίως πάτησε τα τριάντα, εμφανίστηκε το μεσημέρι σπίτι μου. Με καινούργιο τατουάζ στο μπράτσο, με δέρμα στην απόχρωση της σοκολάτας γάλακτος και όπως αποδείχθηκε μόλις έβγαλε τα μαύρα γυαλιά...  με μάτια κόκκινα σαν του βρικόλακα.

Άνοιξα κι εγώ τα χέρια μου για να υποδεχτώ τον άρτι αφιχθέντα από τας νήσους, βροντοφωνάζοντας: «Καλώς τον! Ανανεωμένος βλέπω... μαυρισμένος... χαρούμενος...ξεκούραστος...». Κι αυτός, σκύβοντας να με φιλήσει, είπε ξεψυχισμένα: «Άσε, σου λέω γύρισα από τις διακοπές άρρωστος!».

Για κάποιον άλλο, αυτό ίσως να σήμαινε πως πέρασε κάποια γριπούλα, κάποια δηλητηρίαση, κάτι τέτοιο. Για τον φίλο μου, η ερμηνεία είναι άλλη: σημαίνει πως οι μέρες που έλειψε ήταν μία κραιπάλη χωρίς σταματημό. Είμαι μαθημένη όμως εγώ στα χούγια του και δεν παραξενεύτηκα.

Όσα χρόνια τον ξέρω, τις ώρες που δε δουλεύει, το μοτίβο είναι απαράλλακτο: «γκόμενες - γκόμενες - clubbing - γκόμενες - clubbing - γυμναστήριο - γκόμενες – γκόμενες - γκόμενες – clubbing – γκόμενες» και ούτω καθεξής.

Άρα, στη διάρκεια των διακοπών, το μόνο που πρέπει να άλλαξε στις πάγιες συνήθειές του είναι το γυμναστήριο που, αν κρίνω εκ του αποτελέσματος, πρέπει να αντικαταστάθηκε από ρακέτες πλάι στο κύμα, μακροβούτια και πολύωρη καθημερινή ηλιοθεραπεία.

Κάποια ώρα βέβαια, η κουβέντα μας έφτασε στον μόνιμο προβληματισμό του το τελευταίο διάστημα: πως θα γίνει πατέρας, χωρίς να δεσμευτεί με καμία από τις υποψήφιες μανάδες του επιθυμητού μωρού. Ο φίλος μου είναι ωραίο παλικάρι κι έχει σουξέ στα κορίτσια. Οπότε, στο ζενίθ της επιτυχίας του, το καταλαβαίνω απόλυτα, του πέφτει βαρύ να θυσιάσει την ελευθερία του.

Κι ύστερα, δεν του πάει η μονογαμία αυτουνού, δεν του ταιριάζει και μάλλον δε θα του ταιριάξει και ποτέ. Είναι κλασική περίπτωση άντρα του τύπου «αυτό το κεφάλι, μυαλό δε θα βάλει». Τώρα γιατί ενώ περνάει μια χαρά ζάχαρη, του ’χει καρφωθεί να εμφανιστεί στα πιο πολύβουα απ’ τα Κυκλαδονήσια με ένα πορτ-μπεμπέ... ψυχαναλυτής δεν είμαι, αν και με τους φίλους που ’χω, στο τέλος με βλέπω να τον κατακτώ τον τίτλο.

Κάνοντας λοιπόν εξάσκηση στα της ειδικότητας, προσπάθησα να του το πάω το ζήτημα πιο ’κει, να χαλαρώσει κομμάτι ο καψερός. «Έλα βρε, έχεις άλλα δεκαπέντε χρόνια μπροστά σου να σκεφτείς για παιδί», είπα. Με λοξοκοίταξε όμως: «παιδί είπα να κάνω, όχι εγγόνι!».

Οπότε, χρησιμοποίησα κι εγώ το δεύτερο πιο εύκολο επιχείρημα: «κοίτα, η δέσμευση με μια γυναίκα είναι το λιγότερο, το παιδί είναι που στα φέρνει όλα τούμπα!». Και τότε ξαφνικά φωτίστηκε το δρακουλιάρικο βλέμμα του μικρού: «καλά λες, το παιδί είναι σαν ισόβιο σκυλί!», είπε με μάτια διάπλατα.

Αποθεραπεία εξπρές! Ξεκαρδιστήκαμε κι οι δυο με την παρομοίωση και μόλις μου ανέλυσε λίγο περισσότερο πως το σκυλί «τα τινάζει» πάνω που το ’χεις μπουχτίσει σε αντίθεση με το παιδί που έρχεται, αποφασισμένο να μείνει για πάντα, η συζήτηση σοβάρεψε και πάλι: επόμενος προορισμός του νέου... η Ίμπιζα, για ένα τρικούβερτο πάρτυ. Ποια κουνούπια; Ποια κρίση; Ποιο παιδί;

Και είμαι και σχετικά αρχάρια στο επάγγελμα... που και να εξασκηθώ... θα σώζω ζωές εγώ, ούτε συζήτηση!