άλλος για τον Άγιο;

Η κρίση με τα χίλια της κακά, είναι βεβαίως και το εφαλτήριο για κάθε αλλαγή που θα βελτιώσει τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο ζωής των νεοελλήνων. Κι όπως πάντα, τον πρώτο λόγο τον έχουνε τα νιάτα. Ένα παράδειγμα εναλλακτικής διαβίωσης μας προτείνει ο τριανταδιάχρονος Απόστολος Σιάνος, που πριν δυο χρόνια και κατόπιν ώριμης σκέψης, παράτησε τη δουλειά του στην Αθήνα και ξεκίνησε να καλλιεργεί ένα χωράφι του πατέρα του, στο χωριό Άγιος (τυχαίο το όνομα; έτσι νομίζω), στην Αιδηψό.

Σ’ αυτή την οικο-κοινότητα στη βόρεια Εύβοια, τέσσερις νέοι με την συνεπικουρία άλλων πέντε, εγκαταστάθηκαν σε «γιουρτ», αντίσκηνα δηλαδή σαν αυτά που χρησιμοποιούν ως κατοικίες οι νομάδες της Μογγολίας και έκτοτε τρέφονται με ό,τι καλλιεργούν. Δειλά-δειλά, άρχισαν βέβαια να σχετίζονται και με τους ντόπιους. Και κέρδισαν τη συμπάθειά τους. Άμβλυναν σταδιακά την αρχική καχυποψία των παλαιών κατοίκων κι έχτισαν, μέρα τη μέρα, σχέσεις εμπιστοσύνης μαζί τους.

Για όποιον πιθανώς έχει ζήσει σε Κιμπούτς, ο κοινοβιακός  τρόπος ζωής που ακολουθούν πλέον ο Απόστολος κι οι φίλοι του, μάλλον δεν φαντάζει και τόσο εξωπραγματικός. Ούτε και ο στόχος της ομάδας, να λειτουργήσει σύντομα ένα οικολογικό χωριό εκεί κοντά. Το «σχέδιο Τελαίθριο» άλλωστε, προχωράει ακάθεκτο. Δέκα χιλιάδες ευρώ συγκεντρώθηκαν μέσω του διαδικτύου για τον σκοπό αυτό, αγοράστηκε ένα αγροτεμάχιο στο όρος Τελέθριο και μάλιστα έχει κιόλας δεντροφυτευτεί.

Εύχομαι να εγκαινιαστεί σύντομα το χωριουδάκι των παιδιών, να πάνε όλα καλά και να παραδειγματιστούν κι άλλοι πολλοί, εγκαταλείποντας επίσης τη ματαιότητα των μεγαλουπόλεων. Τι πιο όμορφο απ’ το να αξιωθούμε να δούμε τα αγόρια και τα κορίτσια που τώρα είναι ίσως ακόμα στα θρανία να γίνονται άνθρωποι πιο ουσιαστικοί από ’μάς; Απ’ το να ακούμε τα νέα πλάσματα να μας μιλούν για μεταπτυχιακά, προαγωγές και δεξιώσεις, δε θα ’ταν προτιμότερο να τα χαιρόμαστε να μας λεν για τη σοδειά τους, μια απολαυστική βουτιά στα γάργαρα νερά του ποταμού κι ένα αξέχαστο ηλιοβασίλεμα;

Εμάς μας έμαθαν πράγματα μάταια. Πως είμαστε το επάγγελμα που κάνουμε, ή ακόμα πιο άσχημα, τα λεφτά που ’χουμε στην τσέπη. Πως αν δεν δουλεύουμε σε μια δουλειά ευπρεπή και με κύρος, δεν αξίζουμε τίποτα. Πως εργασία είναι μόνο η αμειβόμενη απασχόληση. Πως οφείλουμε να περιλαμβάνουμε την ιδιοκτησία στα κύρια μελήματά μας. Πως αν πρέπει κάτι να προσέχουμε, αυτό είναι το συμφέρον μας.

Δεν μας δίδαξαν όμως να τιμούμε το χώμα που πατάμε και την πλάση γύρω μας, ούτε να ’μαστε ελεύθεροι. Μονάχα φόβο μας δίδαξαν. Αυτόν είχαν διδαχθεί κι οι ίδιοι. Κι αυτόν διδάσκουμε κι εμείς. Γι αυτό και ανεχόμαστε τους νεολαίους μας όταν ενθουσιάζονται με πράγματα ανούσια, ας πούμε την τάδε ή τη δείνα μάρκα κινητού, παντελονιού ή αυτοκινήτου. Αυτά που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ενθουσιάζουν κι εμάς τους ίδιους δηλαδή.  Και που έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, τα στερούμαστε πια και γι’ αυτό κλαιγόμαστε.

Κάτι όμως που θα πρέπει να έχουμε όλοι κατά νου είναι πως η κρίση των ημερών μας δεν είναι μόνιμη. Είναι μια περαστική οδύνη. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα πρέπει κατά την ανάκαμψή μας να επιστρέψουμε στις εποχές της αλλοτρίωσης που μας έφτασαν εδώ όπου είμαστε σήμερα. Άλλωστε, είναι μαθηματικώς βέβαιο πως απ’ αυτή την κρίση θα προκύψουν ευχάριστες, θετικές μετατροπές, μέσα και γύρω μας.

Οι νέοι λοιπόν, ας πάρουν άμεσα τις τύχες τους στα χέρια τους, με όποιο τρόπο σκεφτεί καθένας πως του ταιριάζει. Οι υπόλοιποι... δεν οργανωνόμαστε να πάμε για κάνα ιαματικό λουτρό στην Αιδηψό; Χειμώνας έρχεται. Οι ρευματισμοί θερίζουν! Κι ας αφήσουμε τα παιδιά ήσυχα επιτέλους. Θα βρουν αυτά το δρόμο τους πιο εύκολα, μακριά από τα δικά μας κουτά «πρέπει», μιας εποχής που πέρασε (ελπίζω) ανεπιστρεπτί.