συν Θεώ...

Πρωί-πρωί σήμερα μιλούσα μ' έναν φίλο μου στο τηλέφωνο, για θέματα σαν αυτά που ο μέσος άνθρωπος συνηθίζει να αναλύει Δευτεριάτικα. Περί μοίρας δηλαδή και σε τι βαθμό την ορίζουμε βάσει των όσων κάνουμε. Πιο νέος αυτός από μένα, άρα πιο σθεναρός και με πιο διαυγές σκεπτικό υποστήριζε πως ο καθένας από εμάς είναι ο απόλυτος κύριος του εαυτού του. Πιο έμπειρη εγώ στις ανατροπές της ζωής και πιο ελαστική σε θέματα κισμέτ, έλεγα τα δικά μου. Και κάπως έτσι, θυμήθηκα το ανέκδοτο που μου είπαν πρόσφατα, το οποίο συμφωνεί και με τους δυο μας:

 

Ήτανε μία, πολύ θρήσκα και πνιγόταν μεσοπέλαγα. 

Την πλευρίζει λοιπόν ένα πλοίο, αυτή όμως το διώχνει λέγοντας "φύγετε, θα με σώσει ο Κύριος!".

Μετά από λίγο εμφανίζεται δεύτερο πλοίο, η κυρία όμως το έδιωξε όπως και το προηγούμενο.

Πνίγεται με τα πολλά και πάει στον παράδεισο.

Κι άρχισε να διαμαρτύρεται στον Άγιο Πέτρο πως αν και η ίδια υπήρξε μια ολόκληρη ζωή βαθιά θρησκευόμενη, ο Μεγαλοδύναμος, τη δύσκολη στιγμή την άφησε αβοήθητη.
Κι ο Πέτρος βέβαια αγανάκτησε: "Ε πως, μαντάμ, δύο καράβια στείλαμε!"