looking forward...

πηγή: ΟΝΕ

80's culture

φωτο: interesting engineering

not true, but still helpful!

 

μεγάλη η χάρη του!

έτσι ακριβώς!

σαν το παιδάκι κι εγώ...

δηλαδή κι αφρό ξυρίσματος για σκληρά γένια να διαφημίσει αυτός, 

εγώ θα πάω να τον αγοράσω, ούτε συζήτηση.

άρα... δεν ξέρω τι λεφτά του δώσανε για το σποτάκι, 

όσα κι αν του δώσανε όμως, λίγα του δώσανε!

γιατί ο Messi... είναι ο Messi.

τον βλέπεις έτσι ελαφρώς αλλήθωρο,

μ' αυτό το μουτράκι του γάλακτος

που μαρτυράει μια αγνή ψυχή

και πράγματι δυσκολεύεσαι να μαντέψεις

πως κοιτάς τον άσσο των γηπέδων.

δηλαδή, δικαιολογείται η κυρία στο διαφημιστικό

που ψάχνει να βρει που διάολο τον ξέρει. 

ούτε όνομα θυμάται, ούτε τίποτα!

το παιδάκι πάλι...

caro Andrea, grazie per la traduzione :-)

 

μια σταγόνα Ήπειρος...

Βοϊδομάτης, Ζαγόρι

"Κολυμπήθρες", Πάπιγκο

Αχέροντας, Πρέβεζα

το νησάκι της Παναγιάς, Πάργα

η λίμνη, Γιάννενα

 Άρτα, το γεφύρι

so now what?

open up!

η αποτυχία είναι πάντα το συμπέρασμα μίας στενής, άρα ανόητης, οπτικής.

η αποτυχία είναι υπερσυμπηκνωμένος φόβος. όποιος απαλλαγεί από τον φόβο, αδιαφορεί για την αποτυχία.

αυτά που θέλεις είναι τα σημαντικά κι όχι όσα φοβάσαι.

η τωρινή αποτυχία είναι πιθανότατα αυτή που θα φέρει τις μετέπειτα επιτυχίες.

η αποτυχία, σε αντίθεση με την επιτυχία, δεν παραπλανά, ή αλλιώς, η επιτυχία ναρκώνει, ενώ η αποτυχία αφυπνίζει.

για να γίνει οτιδήποτε σημαντικό, θα πρέπει να έχει έρθει η ώρα του.

αυτός που γοητεύεται απ’ τους πετυχημένους, είναι ένας βαθιά χυδαίος άνθρωπος.

η μόνη αληθινή αποτυχία είναι το να μην εκτιμάς τον εαυτό σου, αυτό όμως με σκληρή δουλειά μπορεί να αλλάξει.

το ξόρκι της αποτυχίας είναι η εντατική προσπάθεια.

η σωστή διαχείριση της αποτυχίας οδηγεί πρώτα στη γνώση κι ύστερα στην ευτυχία.

η επιτυχία δεν οδηγεί στη σοφία, η αποτυχία είναι ο μόνος δρόμος για εκεί.

η αποτυχία είναι το αποτέλεσμα μικρών ή μεγαλύτερων σφαλμάτων που επαναλαμβάνονται κάθε μέρα.

σε κάποιους ανθρώπους η αποτυχία απλώς... τους ταιριάζει περισσότερο!

όσο κι αν έχεις αποτύχει, σίγουρα κάποιοι έχουν αποτύχει καλύτερα από σένα!

είναι αδύνατον να πετύχεις οτιδήποτε, αν δεν έχεις πίστη.

 

αν δεν τα παρατήσεις μετά από μια μεγάλη αποτυχία, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα αποζημιωθείς κατόπιν με μία μεγάλη επιτυχία.

δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει αποτύχει και μάλιστα πολλές φορές στη ζωή του.

η ρίζα της αποτυχίας είναι η κατηγορία εναντίον κάποιου άλλου πως απέτυχε σε κάτι σημαντικό.

αυτός που κρίνει κάποιον ως αποτυχημένο, αγωνιά να ανακουφιστεί από το δυσάρεστο αίσθημα της αλήθειας, πως δηλαδή είναι ο ίδιος αποτυχημένος.

η δική σου αποτυχία είναι επικίνδυνη, μόνο στο βαθμό που γίνεται όπλο στα χέρια κάποιου επιτήδειου. αν όμως παρατηρήσεις προσεκτικά την τεχνική αυτού που σε επιβουλεύεται, μπορείς εύκολα να  τον αφοπλίσεις, ανεξαρτήτως της βαρύτητας της αποτυχίας σου.

κάθε αποτυχία προσφέρει δύο επιλογές: να παραιτηθείς, ή να παλέψεις ξανά και να νικήσεις.

το τίμημα της αποτυχίας είναι μεγάλο, γι αυτό οι αποτυχίες καταχωρούνται στις ουσιαστικότερες εμπειρίες στη ζωή. όποιος άρα αποφεύγει τις αποτυχίες, αποφεύγει την ουσία των πραγμάτων.

η αληθινή αγάπη δε λογαριάζει τις αποτυχίες, απλώς τις παραβλέπει και πολύ γρήγορα τις ξεχνά. 

ποια ελγίνεια μου λες...

πηγή: artAZ

εικαστική παρέμβαση του Ai Weiwei

σε υδρία της εποχής της δυναστείας των Χαν (206 π.Χ. - 220 μ.Χ.)

masterpiece

σε δύο άντρες που μάλωναν βλακωδώς, μία γυναίκα πρότεινε μια μονομαχία...

όποιος θα ΄πινε τη μεγαλύτερη γουλιά με μια αναπνοή...

θα κέρδιζε έναν χορό μαζί της...

αυτό το τανγκό όμως έμελλε να το αξιωθεί μία γυναίκα...

η νίκη της ήταν καθαρή...

κανείς δεν την αμφισβήτησε...

η νικήτρια θα απολάμβανε το έπαθλό της, όπως της έπρεπε...

οι ρόλοι ήταν γραφτό να αλλάξουν τη νύχτα εκείνη...

και να αλλάξουν ξανά...

στα μάτια των αρσενικών φαινόταν ανάκατος πόθος με συναίνεση...

αυτοί όμως στεκόντουσαν παράμερα...

γιατί βέβαια ήταν η ώρα των γυναικών...

recipe for love

φωτο: In Extremis

el color de la pasión

πάλι άκρη δεν έβγαλα...

Σήμερα, το ζώδιό μου λέει: «Αρκετά ασχοληθήκατε με τους άλλους και τα ερωτικά τους προβλήματα». Συμφωνώ! Μετά λέει: «Ήρθε η ώρα να κοιτάξετε και λίγο τον εαυτό σας, γιατί τον παραμελήσατε υπερβολικά». Συμφωνώ, από τις έντεκα το βράδυ λέω να κάνω ένα κρύο ντους κι όλο κάτι άλλο κάνω κι έχει φτάσει οκτώ το πρωί κι ακόμα να συνέλθω. Μετά όμως λέει κάτι παράξενα πράγματα: «Οι κρούσεις που σας κάνουν οι Κριοί και οι Τοξότες είναι ερωτικής φύσεως και δεν σας συμφέρει να τις αγνοήσετε». Εγώ ούτε Κριούς ξέρω, ούτε Τοξότες. Πως μου τις κάνουνε τις κρούσεις; Μαζεύονται και καλούν το πνεύμα μου; Γι αυτό δυο νύχτες τώρα κοιμάμαι ανήσυχα; Καλά αυτό. Αμ το τελευταίο που γράφει η αστρολόγος; «Δημιουργική ένταση στα επαγγελματικά - που θα σας βγάλει άραγε;». Παλαβή είναι αυτή; Ξέρει πολλούς με φόρτο εργασίας τέλη Αυγούστου, εν μέσω κρίσης;  

fly fly away...

φωτο: Χάρης Χριστόπουλος

Σάββατο σήμερα και το τηλέφωνο του σπιτιού χτύπησε απ’ το πρωί πέντε φορές μετρημένες. Τη μία δεν το σήκωσα... για το καλό μου. Την άλλη θέλανε να μου πουλήσουν ένα πράμα που δεν κατάλαβα καν τι ακριβώς ήταν και τις υπόλοιπες ήταν τρεις πιτσιρικάδες φίλοι μου, δύο κορίτσια κι ένα αγόρι, όλοι τους μες στην ταραχή εξαιτίας των αποψινών ραντεβού τους με προσώπατα.

Τα άκουσα λοιπόν και τα τρία προσεκτικά, τα συμβούλευσα εξίσου προσεκτικά, τα ευχήθηκα, και μετά την τρίτη κλήση, ομολογώ πως αισθανόμουν πια λιγάκι σαν... τον παπά της ενορίας. Όχι πως ζηλεύω δηλαδή, εμένα εδώ και χρόνια δε με βγάζεις Σάββατο βράδυ απ’ το σπίτι, παρά μόνο σε περίπτωση σεισμού. Διότι απεχθάνομαι την πολυκοσμία, όσο κι ο διάολος το λιβάνι.

Άλλωστε, πάντα πίστευα πως οι «αρπαγμένοι» απ’ τον χρόνο κακώς κάνουν και ξεμυτάνε τις νύχτες στα μπαράκια, γιατί χαλάνε το ντεκόρ. Α επί τη ευκαιρία, μην ξανακούσω κανέναν να μου πει «έλα καλέ, νέα είσαι κι εσύ». Εγώ τη νεότητα, για να εξηγούμεθα, τη μετράω ακριβώς όπως και η Γραμματεία Νέας Γενιάς, σταματάει δηλαδή στο τριακοστό έτος της ηλικίας. Αν έχω κέφια, άντε να το φτάσω μέχρι το τριακοστό πέμπτο. Ταβάνι εκεί!

Επίσης, δε βγαίνω και για έναν άλλο λόγο. Αυτοί που θέλουν να με νυχτοπερπατήσουν, δε θέλω εγώ. Κάτι άλλοι, μη λέμε ονόματα, που σ’ αυτούς όχι δεν παίζει να ’λεγα, και να ’θελαν, τους είναι τεχνικώς δύσκολο. Όχι για το Σάββατο συγκεκριμένα, μα και Δευτέρα να ’τανε, μα και Παρασκευή... διότι οι άντρες όσο ανήσυχοι κι αν είναι, άμα μετά βολευτούν κάπου, δεν το αποφασίζουν εύκολα να ξεκουνηθούν. Τέλος πάντων.

Από κάθε άποψη λοιπόν «για μέσα», βγήκα. Βεβαίως. Στον κήπο να ποτίσω. Και δεν πότισα μόνο. Κλάδεψα κιόλας, χάλασα και τα πολύ ωραία, φρεσκοβαμμένα κατακόκκινα νυχάκια μου, φύτεψα και δυο κισσούς που αν δεν το ’κανα ούτε απόψε πια θα ξεραινόντουσαν, κατάβρεξα την αυλή και μαζί μ’ αυτήν και τον Καντάφι (τον νταή της γειτονιάς, που κοιμόταν κάτω από μια περικοκλάδα και δεν τον είχα δει κι ο οποίος επειδή δέρνει όλες τις άλλες γάτες εναλλάξ, συμπεριλαμβανομένου του δικού μου, θα νομίζει τώρα πως το ’κανα επίτηδες)... όχι εντάξει, καλά ήταν, δεν έχω παράπονο.

Αλλά πολύ επανάληψη πέφτει. Κάθε Σάββατο, η ίδια ιστορία. Όλο γκάρντενιγκ, γκάρντενιγκ... άμα ήθελα ρουτίνα, θα είχα παντρευτεί. Σωστό; Συν του ότι ενδιάμεσα στο δεύτερο και τρίτο τηλεφώνημα σήμερα το απόγευμα κι ενώ ξεφύλλιζα στην τουαλέτα το “2board”, το περιοδικό του Ελ-Βενιζέλος, αναζωπυρώθηκε μια παλιά, απωθημένη επιθυμία μου.

Παραμοτέρ! Σας λέει κάτι η λέξη; Μήπως οι λέξεις «μηχανοκίνητο αλεξίπτωτο πλαγιάς», σας λένε περισσότερα; Αυτό που τρέχεις είκοσι μέτρα, φορτωμένος έναν αστείο εξοπλισμό και μετά απογειώνεσαι και κάνεις τη βόλτα σου και βλέπεις τη γη από ψηλά και μετά... δεν ξέρω, φαντάζομαι κάποιος με κάποιο τρόπο σε μαζεύει από κάπου. Ε αυτό θέλω να κάνω τα Σάββατα. Βόλτες στον ουρανό.

Κι επειδή ο άνθρωπος ό,τι θέλει μπορεί να το κάνει, αρκεί να το θέλει (αυτό να το θυμάστε, δε θα το ξαναγράψω κι είναι σημαντικό!) αδιαφορώ για τα πως τα τι και τα γιατί. Απλώς θα το κάνω με κάποιο τρόπο. Όχι δηλαδή πως σκοπεύω ν’ αγοράσω το συναρμολογούμενο αεροσκάφος. Προς Θεού. Κοστίζει άλλωστε όσο και μια χιλιάρα μηχανή. Θα νοικιάζω. Πόσο πια να τη χρεώνουνε την πτήση; Ε, τη Δευτέρα το πρωί θα ξέρουμε...

ο "αγέρας" μας πρότεινε αυτό το λίαν διαφωτιστικό βιντεάκι:

κι επειδή η αρχή είναι το ήμισι του παντός... δείτε την αρχή: 

δεν έχεις πρόβλημα ρε, πέτα!

                                         

τέλος εποχής

Ένας-ένας, οι φίλοι μαζεύονται πια απ’ τις αυγουστιάτικες αποδράσεις τους. Αυτοί που ’χουν παιδιά εκθειάζουν κάτι φρέσκα ψάρια που ’φαγαν και γκρινιάζουν για τα κουνούπια που τους κράτησαν τις μισές νύχτες άυπνους, παρά τα κατόλ. Οι νεότεροι πάλι, αφηγούνται πως επίσης έμειναν τις μισές νύχτες άυπνοι, αυτοί όμως δεν γκρινιάζουν. Νέους να λένε για κουνούπια, εγώ δεν έχω ακούσει ακόμα.

Ένας της τελευταίας συνομοταξίας, που τον ξέρω από πιτσιρικά αλλά αισίως πάτησε τα τριάντα, εμφανίστηκε το μεσημέρι σπίτι μου. Με καινούργιο τατουάζ στο μπράτσο, με δέρμα στην απόχρωση της σοκολάτας γάλακτος και όπως αποδείχθηκε μόλις έβγαλε τα μαύρα γυαλιά...  με μάτια κόκκινα σαν του βρικόλακα.

Άνοιξα κι εγώ τα χέρια μου για να υποδεχτώ τον άρτι αφιχθέντα από τας νήσους, βροντοφωνάζοντας: «Καλώς τον! Ανανεωμένος βλέπω... μαυρισμένος... χαρούμενος...ξεκούραστος...». Κι αυτός, σκύβοντας να με φιλήσει, είπε ξεψυχισμένα: «Άσε, σου λέω γύρισα από τις διακοπές άρρωστος!».

Για κάποιον άλλο, αυτό ίσως να σήμαινε πως πέρασε κάποια γριπούλα, κάποια δηλητηρίαση, κάτι τέτοιο. Για τον φίλο μου, η ερμηνεία είναι άλλη: σημαίνει πως οι μέρες που έλειψε ήταν μία κραιπάλη χωρίς σταματημό. Είμαι μαθημένη όμως εγώ στα χούγια του και δεν παραξενεύτηκα.

Όσα χρόνια τον ξέρω, τις ώρες που δε δουλεύει, το μοτίβο είναι απαράλλακτο: «γκόμενες - γκόμενες - clubbing - γκόμενες - clubbing - γυμναστήριο - γκόμενες – γκόμενες - γκόμενες – clubbing – γκόμενες» και ούτω καθεξής.

Άρα, στη διάρκεια των διακοπών, το μόνο που πρέπει να άλλαξε στις πάγιες συνήθειές του είναι το γυμναστήριο που, αν κρίνω εκ του αποτελέσματος, πρέπει να αντικαταστάθηκε από ρακέτες πλάι στο κύμα, μακροβούτια και πολύωρη καθημερινή ηλιοθεραπεία.

Κάποια ώρα βέβαια, η κουβέντα μας έφτασε στον μόνιμο προβληματισμό του το τελευταίο διάστημα: πως θα γίνει πατέρας, χωρίς να δεσμευτεί με καμία από τις υποψήφιες μανάδες του επιθυμητού μωρού. Ο φίλος μου είναι ωραίο παλικάρι κι έχει σουξέ στα κορίτσια. Οπότε, στο ζενίθ της επιτυχίας του, το καταλαβαίνω απόλυτα, του πέφτει βαρύ να θυσιάσει την ελευθερία του.

Κι ύστερα, δεν του πάει η μονογαμία αυτουνού, δεν του ταιριάζει και μάλλον δε θα του ταιριάξει και ποτέ. Είναι κλασική περίπτωση άντρα του τύπου «αυτό το κεφάλι, μυαλό δε θα βάλει». Τώρα γιατί ενώ περνάει μια χαρά ζάχαρη, του ’χει καρφωθεί να εμφανιστεί στα πιο πολύβουα απ’ τα Κυκλαδονήσια με ένα πορτ-μπεμπέ... ψυχαναλυτής δεν είμαι, αν και με τους φίλους που ’χω, στο τέλος με βλέπω να τον κατακτώ τον τίτλο.

Κάνοντας λοιπόν εξάσκηση στα της ειδικότητας, προσπάθησα να του το πάω το ζήτημα πιο ’κει, να χαλαρώσει κομμάτι ο καψερός. «Έλα βρε, έχεις άλλα δεκαπέντε χρόνια μπροστά σου να σκεφτείς για παιδί», είπα. Με λοξοκοίταξε όμως: «παιδί είπα να κάνω, όχι εγγόνι!».

Οπότε, χρησιμοποίησα κι εγώ το δεύτερο πιο εύκολο επιχείρημα: «κοίτα, η δέσμευση με μια γυναίκα είναι το λιγότερο, το παιδί είναι που στα φέρνει όλα τούμπα!». Και τότε ξαφνικά φωτίστηκε το δρακουλιάρικο βλέμμα του μικρού: «καλά λες, το παιδί είναι σαν ισόβιο σκυλί!», είπε με μάτια διάπλατα.

Αποθεραπεία εξπρές! Ξεκαρδιστήκαμε κι οι δυο με την παρομοίωση και μόλις μου ανέλυσε λίγο περισσότερο πως το σκυλί «τα τινάζει» πάνω που το ’χεις μπουχτίσει σε αντίθεση με το παιδί που έρχεται, αποφασισμένο να μείνει για πάντα, η συζήτηση σοβάρεψε και πάλι: επόμενος προορισμός του νέου... η Ίμπιζα, για ένα τρικούβερτο πάρτυ. Ποια κουνούπια; Ποια κρίση; Ποιο παιδί;

Και είμαι και σχετικά αρχάρια στο επάγγελμα... που και να εξασκηθώ... θα σώζω ζωές εγώ, ούτε συζήτηση!  

hey sis...

Πάβλοβα

Ούτε γκαστρωμένη δεν πρέπει να το παθαίνει τέτοιο πράγμα. Για μένα λέω. Όλη μέρα σήμερα μου ’χει καρφωθεί να φάω μία πάβλοβα. Την πάστα λέω, με τη μαρέγκα, την κρέμα και τις φράουλες. Εννοείται πως έχει ξανασυμβεί να θέλω ντε και σώνει γλυκό, αλλά τέτοια εντοπισμένη επιθυμία και μάλιστα με διάρκεια τόσων ωρών... πρώτη μου φορά! «Άντρα θέλω, τώρα τον θέλω», λέει η λαϊκή έκφραση. Δε λέει «θέλω τον Θανάση, πάτε φωνάχτε τον μη σας πάρει ο διάολος!».

Μυστήριο άρα το σημερινό! Πήγα, ήρθα, ανέβηκα, κατέβηκα, έκανα και τι δεν έκανα, πλύθηκα, έφαγα, κοιμήθηκα, ξύπνησα... τα ίδια! Η πάβλοβα σταθερά στο μυαλό μου, σε σημείο εμμονής. Και μιας και το ζαχαροπλαστείο στη γειτονιά μου που κάνει πάβλοβες ονειρεμένες, σαν αφρό, είναι ακόμα κλειστό λόγω διακοπών, σκέφτηκα -ποιον άλλο;- τον Στέλιο. Λέω: μπορεί να ΄μαι εντελώς ανεπρόκοπη στο χτύπημα της μαρέγκας, αλλά ο Παρλιάρος δείχνει βήμα-βήμα πως φτιάχνονται τα γλυκά του... οπότε διάολε, θα τα καταφέρω.

Παλιά δεν τον συμπαθούσα τον Παρλιάρο. Όχι. Με εκνεύριζε η χειρουργική ακρίβεια στο μέτρημα των υλικών εξίσου με τους αποστειρωμένους πάγκους του. Εγώ ήθελα να μαγειρεύω σε ακατάστατα κουζιναριά, όλο και κάτι να μου πέφτει κάτω να το καταβροχθίζει ο σκύλος (δηλαδή τώρα πια ο γάτος, ο σκύλος είναι μακαρίτης προ πολλού), κάποιο πάντα από τα συστατικά να το ξεχνάω και να μην μπαίνει ποτέ, να αυτοσχεδιάζω βρε αδερφέ, με μουσικές ν' ακούγονται στη διαπασών και παγωμένες μπύρες να πηγαινοέρχονται μαζί με αγαπημένους φίλους, ανάκατους με πρώην κι υποψήφιους γκόμενους, όλοι τους με πλατιά χαμόγελα.

Ε μετά βέβαια, τα χρόνια πέρασαν, ο συνωστισμός τα βράδια στο σπίτι μου αραίωνε ολοένα και πιο πολύ και κάπως έτσι άρχισα κι εγώ να εκτιμώ το αποτέλεσμα της μαγειρικής παύλα ζαχαροπλαστικής περισσότερο από την όλη διαδικασία. Όπως δηλαδή και την τάξη μες στο σπίτι, έναντι του παλαιότερου χάους, όπως ακριβώς το μαόνι συγκριτικά με το πεύκο, αν πρόκειται για φέρετρο.

Και με τα πολλά βέβαια, ο Παρλιάρος καταχωρήθηκε στα αγαπητά μου πρόσωπα. Η αντιπάθειά μου εξατμίστηκε όταν τον πρωτοείδα τρυφερό με τους μαθητές του, στην εκπομπή του «γλυκές αλχημείες». Κι από τότε, πλέον με καθησυχάζει να τον ακούω να μιλάει για γραμμάρια και να λέει μυστικά για «σίγουρη επιτυχία». Κι ύστερα, καθώς εξηγεί με εξονυχιστικές λεπτομέρειες τα της παρασκευής του κάθε γλυκίσματος, "πετάει" και διάφορα ιστορικά στοιχεία, λίαν ενδιαφέροντα.

Τώρα δα, τον άκουγα να λέει για την Πάβλοβα πως είναι το μοναδικό επίσημο γλυκό της Αυστραλίας και πως το εμπνεύστηκε γύρω στο 1935 ένας ζαχαροπλάστης, που του έδωσε το όνομα της όμορφης Ρωσίδας χορεύτριας, με την οποία ήταν σφοδρά ερωτευμένος. Αυτό βέβαια που δεν είπε ο Στέλιος είναι πρώτον, που διάολο θα βρω φρέσκιες φράουλες τέτοια ώρα και δεύτερον, τι σκατά θα κάνω τους έξι κρόκους που θα μου περισσέψουν.

Τέλος πάντων, βραδιά ζαχαροπλαστικής απόψε. Άντε, καλή μου επιτυχία!

Εμίρ, ο βαβουριάρης

Εγώ ανέκαθεν ένιωθα στις φλέβες μου να κυλάει βαμμένο κόκκινο νερό της Μεσογείου. Περιέργως όμως, ουδέποτε αισθάνθηκα βαλκανικής καταγωγής. Πάντα με ξένιζε η κακομοιριά των Βαλκανίων, η κουλτούρα τους είναι μουσκεμένη από μια μιζέρια, με την οποία αδυνατώ να ταυτιστώ. Όχι πως προσπάθησα, αλλά λέμε.

Ίσως γι αυτό και η τέχνη του Κουστουρίτσα με κουράζει. Σαν σκηνοθέτης παραείναι φολκλόρ, ή για να το πω χωρίς περιστροφές, παραείναι βαβουριάρης για τα γούστα μου. Σαν συγγραφέας πάλι, δεν γνωρίζω. Έχω όμως υποσχεθεί στον εαυτό μου να διαβάσω την αυτοβιογραφία του πριν το τέλος της χρονιάς, άρα δεν αργεί η στιγμή που θα μπορώ να πω περισσότερα.

Αυτό το βιβλίο οπωσδήποτε θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ένας πληθωρικός δημιουργός με κοφτερό μυαλό και ταυτόχρονα ανθρώπινος, γεμάτος συναίσθημα κι εντάσεις, ίσως ακόμα και τη στιγμή της ωριμότητάς του να μην είναι ο πιο κατάλληλος για να καταγράψει αντικειμενικά τη σύγχρονη ιστορία της Σερβίας, είναι όμως βέβαιο πως η γραφή του θα είναι μεστή και οι ιδέες του αντάξιες της καλής του φήμης.    

Εμένα πάντως, ο Κουστουρίτσα μου αρκεί μια χαρά και μόνο ως ηθοποιός. Δεν εννοώ πως διαθέτει κάποιο σπάνιο ερμηνευτικό ταλέντο. Δηλαδή, μπορεί και να διαθέτει ο χριστιανός (βαφτίστηκε, ναι), για να είμαι ειλικρινής όμως, μου διαφεύγει αυτή η λεπτομέρεια. Κι αν λύσσαξα να τον δω στην ολοκαίνουργια ταινία «εφτά μέρες στην Αβάνα», αυτό δεν είχε να κάνει παρά με τη φάτσα και το σουλούπι του.

Διότι «το κακό παιδί των Βαλκανίων», γράφει άψογα στο φακό! Κατά τη γνώμη μου δε, έχει μία ακαθόριστη ομοιότητα με ένα άλλο πολυαγαπημένο μου αρσενικό, «παλαιάς κοπής» κι αυτό, τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Όχι φυσιογνωμικά, από απόψεως εκτοπίσματος, το λέω. Κι ένα δεύτερο κοινό τους χαρακτηριστικό που επίσης με εξιτάρει, είναι πως κοιτώντας τους, ούτε για τον έναν ούτε για τον άλλο μπορείς εύκολα να μαντέψεις εθνικότητα.

Τον Κουστουρίτσα θα μπορούσε κανείς να τον συναντήσει σε οποιοδήποτε περιβάλλον, για την ακρίβεια σε οποιοδήποτε ψιλοπεριθωριακό περιβάλλον. Σ’ ένα αμφιλεγόμενο μπαρ στη Λισσαβόνα, σε μία ιστορική καφετέρια της Φωκίωνος Νέγρη, σε κάποιο στέκι διανοούμενων στο Παρίσι... η μούρη αυτή είναι γνήσια μούρη αλήτη, αλήτη όμως του είδους που εγώ εκτιμώ, με πνευματικές ανησυχίες δηλαδή και ιδιόρρυθμο πλην απαρέγκλιτο ηθικό κώδικα.

Έτσι, δεν είναι παράξενο που έφτασα μέχρι την Αβάνα για να τον συναντήσω. Καλά, ας μην το τραβάω τόσο πολύ... βασικά μέχρι το Ψυχικό έφτασα, στο αγαπημένο μου θερινό σινεμά. Βδομάδες τώρα ήθελα να δω την καινούργια ταινία, στην οποία συμπρωταγωνιστεί. Συγκεκριμένα, τη λαχτάρισα βλέποντας το διαφημιστικό της, την τελευταία φορά που πήγα σινεμά. Κι επειδή εγώ άμα βρω αυτό που θέλω, δύσκολα τ’ αλλάζω, το τρέιλερ το είδα στο ίδιο σινεμά που τελικά είδα και την ταινία. Ή μάλλον, που είδα ένα μέρος της.

Οπότε, προχθές βρέθηκα και πάλι σ’ έναν απ’ τους πιο όμορφους θερινούς κινηματογράφους της πόλης. Και ήμουν κατενθουσιασμένη που θα έβλεπα τον Εμίρ και μάλιστα σ’ ένα πολλά υποσχόμενο φιλμ, ένα σπονδυλωτό έργο, αποτελούμενο από επτά αυτοτελείς ιστορίες, μία για κάθε μέρα της βδομάδας.  
x

Καθόμουν λοιπόν περιτριγυρισμένη από άδεια, πάνινα καθίσματα κι αισθανόμουν πραγματικά προνομιούχα. Η βραδιά ήταν δροσερή και μιας και -ως συνήθως όταν πάω σινεμά μόνη μου- διάλεξα να φτάσω στις έντεκα και όχι στις εννιά, υπήρχαν το πολύ καμιά τριανταριά ακόμα θεατές εκεί μέσα. Βρίσκονταν όμως συνωστισμένοι κάμποσες σειρές πίσω μου κι έτσι θα απολάμβανα μία σχεδόν ιδιωτική προβολή.

Το Αυγουστιάτικο αεράκι ήταν εξίσου ευχάριστο με τη μουσική των τίτλων κι όταν η ταινία ξεκίνησε άρχισα να μασουλάω το hot-dog μου και δεν άργησε να με κυριεύσει ένα αίσθημα ευδαιμονίας. Η Αβάνα άλλωστε είναι μια ερωτική πόλη, γεμάτη χρώματα, ήχους και πάθος για ζωή. Κάπως έτσι, παρακολούθησα την πρώτη ιστορία, με τίτλο «Δευτέρα».

Κι είδα έναν νεαρό Αμερικανό που έφτασε για πρώτη του φορά στην Κουβανέζικη πρωτεύουσα, στην αρχή λίγο σαστισμένος από τις πρωτόγνωρες συνήθειες των ντόπιων, στη συνέχεια όμως ανυπόμονος, όπως πάντα είναι οι νέοι, να γευτεί τις αμέτρητες ηδονές που η πόλη του πρόσφερε απλόχερα. Στην πρώτη εκείνη νυχτερινή του βόλτα, είχε για συντροφιά έναν οδηγό ταξί με τη φιλενάδα του και μία μεσόκοπη φίλη της, που κάποια ώρα αντικαταστάθηκε από μία εντυπωσιακή τραβεστί.

Εγώ που φυσικά δε θυμόμουν τη διαδοχή των ημερών απ’ το τρέιλερ, για κάποιο λόγο υπολόγιζα πως ο Κουστουρίτσα θα αργούσε να εμφανιστεί. Τον περίμενα λίγο πριν το τέλος της ταινίας, Παρασκευή το νωρίτερο, μάλλον όμως Σάββατο. Τουλάχιστον, αυτό θα αποφάσιζα εγώ, αν ήταν δική μου η επιλογή της σειράς εμφάνισης. Το «δέκα το καλό», το βγάζεις βέβαια λίγο πριν το φινάλε. Δεν έγιναν καθόλου έτσι τα πράγματα όμως.

Την ώρα άρα που εμφανίστηκε ο τίτλος «Tuesday», ο μόνος που δεν περίμενα να δω εγώ ήταν ο Εμίρ. Δεν είχα προετοιμαστεί, δηλαδή. Ήμουν σε άθλια κατάσταση, ιδίως τα μάγουλά μου. Ήταν άσχημα πασαλειμμένα με μουστάρδες. Κι ο Κουστουρίτσα όμως, δεν ήταν καλύτερα. Στο πρώτο πλάνο... ξερνούσε!

Αδίκως δηλαδή αιφνιδιάστηκα και σουλουπώθηκα άρον-άρον. Σ’ όλη τη διάρκεια της ιστοριούλας του, αυτός υποδυόταν τον εαυτό του, διάσημο σκηνοθέτη μεν που έφτασε στην Κούβα για να παραλάβει ένα βραβείο σε κάποιο φεστιβάλ κινηματογράφου, μαύρα χάλια δε, εξαιτίας μιας εξωσυζυγικής καψούρας (πλεονασμός, συμφωνώ, συζυγική καψούρα δεν υφίσταται) που τον είχε καταντήσει αλκοολικό, αν δηλαδή δεν ήταν κι από πριν.

Έξοχη βέβαια η σκηνή με τα (καλλίγραμμα!) μπουτάκια του Εμίρ σε πρώτο πλάνο και τον οδηγό του με μία κοπέλα του φεστιβάλ να προσπαθούν να βγάλουν κάποια άκρη ανάμεσα στο σώβρακο, το πουκάμισο και το παντελόνι του, λίγα λεπτά πριν τη βράβευση, ενώ αυτός ημιλιπόθυμος κοπάναγε το κεφάλι του δεξιά-αριστερά. Τώρα, πως έγινε και αμέσως μετά παρέλαβε μια χαρά το βραβείο του, φρέσκος-φρέσκος... ρωτήστε τον σκηνοθέτη της ιστορίας, Πάμπλο Τρεπέρο νομίζω λέγεται.

Εξίσου απολαυστική ήταν και η σκηνή μέσα στο ταξί, με τον τρομπετίστα – οδηγό, την κορούλα του με τη μαθητική ποδιά της και τον Εμίρ στο μπροστινό κάθισμα να τραγουδούν όλοι μαζί έναν χαρούμενο σκοπό. Το κλαδί που κρατάει εκεί ο Εμίρ (βλ. το βίντεο που ακολουθεί) είναι το βραβείο του, το οποίο καταλήγει ως δώρο, στα χέρια της μικρούλας.

Δεν ήταν λοιπόν καθόλου κακή η «Τρίτη» στην Αβάνα, παρ’ όλα αυτά, δεν τον ξεζούμισαν τον Εμίρ, όπως πράγματι θα άξιζε. Ο ρόλος του ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του, εγώ όμως είδα μία Φερράρι να τσουλάει με μόλις εκατόν σαράντα χιλιόμετρα την ώρα. Κι όσο για το φιλμ, αν κρίνω από τις δύο ιστορίες που είδα, αριστούργημα δεν το λες, τη δουλειά του όμως την κάνει. Θα πρέπει πράγματι να φεύγει ο θεατής απ’ το σινεμά, έχοντας στο στόμα γεύση από ρούμι και πούρο.

Για την ιστορία της Τετάρτης πάλι, ελάχιστα θυμάμαι να πω. Μόνο πως ένας μπαλαμός ήταν τρελά ερωτευμένος με μια γκόμενα... φτυστή ο Ροναλντίνιο! Είδα βέβαια δυο τρία λεπτά απ’ αυτή την ιστοριούλα, σκεφτόμουν όμως άλλα πράματα. Πως μάλλον θα έπρεπε να εγκαταλείψω την προβολή για να πάω τελικά στην αποχαιρετιστήρια συνάντηση που είχαν κανονίσει φίλοι για έναν κοινό μας φίλο, ο οποίος απόψε το βράδυ φεύγει για Σουηδία, για μεταπτυχιακές σπουδές και ό,τι προκύψει.

Κάπως έτσι έφυγα στα μισά της προβολής, αν και μισώ θανάσιμα τους αποχαιρετισμούς. Με τον Εμίρ αντίθετα, δε θα χαθούμε. Όταν με το καλό κυκλοφορήσει το DVD της ταινίας, θα το αγοράσω μαζί με το βιβλίο του κι έτσι τον χειμώνα όταν δεν θα τον διαβάζω, θα τον χαζεύω να παραπαίει στην οθόνη μεθυσμένος. Μπορεί τότε να δω και τις υπόλοιπες ιστορίες του φιλμ. Ναι, είναι πιθανό.

  

μπαμπά, η Barbie έχει καρκίνο!

Φαίνεται πως η Mattel, η κατασκευάστρια εταιρία της πλέον ευπώλητης κούκλας στη Δύση, της περίφημης Barbie, αποφάσισε να προχωρήσει στην παραγωγή ενός μοντέλου σαν κι αυτό της φωτογραφίας. Αμερική και Καναδάς λοιπόν έχουν αναστατωθεί! Αυτή η Barbie-ογκολογικός ασθενής, που έχει χάσει τα μαλλιά της εξαιτίας των χημειοθεραπειών, έχει διχάσει την κοινή γνώμη.

Άλλοι χαιρετίζουν το νέο αυτό "εκπαιδευτικό" παιχνίδι, άλλοι υποστηρίζουν πως θα αποδειχθεί επιζήμιο για τα παιδιά που δεν νοσούν ή που δεν ζουν κοντά σε κάποιον άλλο που νοσεί. Οι μεν κρίνουν πως αυτή η κούκλα θα είναι ωφέλιμη, οι δε την αντιμετωπίζουν ως γεννήτορα αναίτιου φόβου.

Το ρεπορτάζ που διάβαζα προ ολίγου στο abcNEWS, αναφέρει πως η παραγωγή αυτής της ασυνήθιστης Barbie δρομολογήθηκε κατόπιν πιέσεων που άσκησε μία σελίδα στο facebook, η οποία και δημιουργήθηκε από ιδιώτες για τον σκοπό αυτό. Επισκέφτηκα τη σελίδα και η εκτίμησή μου είναι πως στην πραγματικότητα τη σελίδα πρέπει να την κατασκεύασε η ίδια η Matell για λόγους marketing, ασχέτως αν το όλο κίνημα μετράει πλέον εκατόν τριάντα χιλιάδες ενεργά μέλη. 

Προσωπικά βρίσκω αυτή την ιδέα πολύ έξυπνη. Ο καρκίνος σήμερα είναι κοινός τόπος. Δεν είναι πολλά τα σπιτικά στον προηγμένο κόσμο που εξαιρούνται αυτού του επώδυνου κανόνα. Και στην ευτυχή περίπτωση που δεν πάσχει το ίδιο το παιδί, σίγουρα στο ευρύτερο περιβάλλον, αν όχι μέσα στην οικογένεια, όλο και κάποιος θα υποβάλλεται σε χημειοθεραπευτικά πρωτόκολλα. Οπότε, ο σχεδιασμός ενός τέτοιου προϊόντος κρίνω πως θα αποβεί λίαν κερδοφόρος για την επιχείρηση.

Άλλωστε, προϊόντα δεν είμαστε όλοι; Προϊόντα που καταναλώνουμε άλλα προϊόντα ή υπηρεσίες. Ποιος από ’μας ξεφεύγει στ' αλήθεια από τους νόμους της αγοράς; Τι είναι αυτό από τη γέννηση μέχρι και τον θάνατο του σύγχρονου ανθρώπου που δεν υπάγεται στο αμείλικτο σκεπτικό της αγοραπωλησίας; Μήπως η αρρώστια; Αστείο και να το σκεφτεί κανείς. Μήπως η αρρώστια των μικρών παιδιών; Εξίσου αστείο.

Παιδάκια ξεψυχούν κάθε λεπτό στον τρίτο κόσμο, αλλά ποιος νοιάζεται; Αυτά δεν καταναλώνουν όπως τα δικά μας. Άρα τι αξία έχει η ζωή τους; Ενώ σε ’μας, το πράγμα πάει αλλιώς. Κάθε παιδί, από τη στιγμή της σύλληψής του κιόλας είναι απολύτως ευπρόσδεκτο, καθότι από κάθε άποψη κερδοφόρο. Το χαρμόσυνο νέο μιας εγκυμοσύνης συνεπάγεται βεβαίως κατανάλωση. Ύστερα, πολύ σύντομα θα προκύψει ένας ικανότατος καταναλωτής, για χάρη του οποίου κι άλλοι καταναλωτές -τι θα κάνουν;- θα καταναλώσουν.

Κι επειδή η ζωή είναι μία ακολουθία πραγμάτων, κάθε μωρό που γεννιέται, στην πραγματικότητα έχει ήδη καταναλώσει και μάλιστα όχι λίγο. Η μάνα του, για να δώσω ένα απλοϊκό παράδειγμα, έχει ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά σε φτιασίδια κάθε λογής για να γοητεύσει τον πατέρα, μέχρι αυτός να πειστεί να της χαρίσει το πολυπόθητο σπέρμα (ε, και την ελευθερία) του. Κι εκείνος όμως έχει φροντίσει τα ανάλογα, π.χ. να βρίσκεται παρκαρισμένο κάτω απ’ το σπίτι του ένα μπάνικο αυτοκίνητο, ικανό να «βγάλει  κυκλοφορίσιμη γκόμενα».      

Και μιας και μιλάμε εδώ για μια κούκλα, τα παιχνίδια τι είναι αν όχι τα μέσα για να ενταχθούν πλήρως στο σύστημα οι νεοεμφανισθέντες στον πλανήτη; Μ’ άλλα λόγια, να αφομοιωθούν βαθμηδόν στον μηχανισμό απ’ τον οποίο όλοι εξαρτόμαστε και ταυτόχρονα όλοι συντηρούμε, μηχανισμό στον οποίο ένας και μόνο κυβερνά: το χρήμα.

Βεβαίως, τα παιχνίδια είναι ευχάριστα, αλλιώς δε θα ήταν διόλου αποτελεσματικά. Και υπηρετούν τον σκοπό της ύπαρξής τους με τρόπους διάφορους. Δε χωράει αμφιβολία πως κάθε παιχνίδι αποτελεί για το παιδί ικανότατο παράδειγμα της ενήλικης ζωής. Το εκπαιδεύει άρα, το ψυχαγωγεί με ό,τι αυτό σημαίνει, το χειραφετεί, το κοινωνικοποιεί, ενώ ταυτόχρονα το διευκολύνει να καταστείλει τα εγωιστικά του ένστικτα, να αναπτύξει δεξιότητες και να καλλιεργήσει την υπομονή, την επιμονή και την αυτοκυριαρχία του.

Παίζοντας, το παιδί απολαμβάνει, εκφράζεται, συγκεντρώνεται, εξομολογείται, εκτονώνεται, μιμείται, εξερευνά, δοκιμάζει, ελέγχει, πειθαρχεί, συγκροτεί την υποκειμενικότητά του, με δυο λόγια, δομεί όλη του την προσωπικότητα. Σώμα, πνεύμα, Λόγος και παιδική ψυχή ευεργετούνται από το κάθε είδους παίγνιο, γι αυτό και οι άνθρωποι αρνούνται να αποχωριστούν το παιχνίδι ακόμα και στην ωριμότητά τους.

Τα παιχνίδια βέβαια με τα χρόνια αλλάζουν, γίνονται πιο πολύπλοκα, προφανώς πιο ακριβά και συχνά δε γίνονται καν αντιληπτά ως παιχνίδια από τους χρήστες τους. Οι ενήλικοι, στο όνομα της σοβαρότητας, ή πιο σωστά στο όνομα της σοβαροφάνειας, φορές αρνούμαστε πεισματικά πως παίζουμε. Αντίθετα, ισχυριζόμαστε πως ασφυκτιούμε λόγω υπερπληθώρας ασχολιών.

Οπωσδήποτε, αυτή μας η άρνηση είναι παρενέργεια της εκπαίδευσής μας, είναι αποτέλεσμα εντατικής ενόσω πολυετούς διδαχής. Αν το καλοσκεφτούμε, η ίδια η ετυμολογία της λέξης «ασχολία», μαρτυράει και τη ρίζα του προβλήματος. Ένα στερητικό άλφα που προηγείται της λέξης-ταμπού «σχόλη», καθησυχάζει ποικιλοτρόπως εαυτόν και περίγυρο. Όπως όλοι ξέρουμε, το δικαίωμα στην τεμπελιά η κοινωνία το αναγνωρίζει μόνο στα πολύ νεαρά μέλη, τους υπέργηρους και τους πάσχοντες.

Άρα, αυτός που δεν παίζει (ή που κρύβει, ή που δεν παραδέχεται ούτε στον εαυτό του πως παίζει), αλλά αντίθετα καταπιάνεται (ή έτσι λέει, ή έτσι νομίζει) με δραστηριότητες βαρύνουσας σημασίας, απολαμβάνει όλα τα οφέλη που εκπορεύονται πάντα από κάθε δραστηριότητα που δεν προσκρούει στη λίστα με τις κοινωνικές απαγορεύσεις.  

Απαλλάσσεται, για παράδειγμα, από την ενοχή που ταλαιπωρεί κάθε αργόσχολο που έχει προηγουμένως εσωτερικεύσει τους κοινωνικούς κανόνες, ισχυροποιείται καθώς μέσω των ασχολιών του οικειοποιείται έναν ρόλο, άρα μία ταυτότητα, και ταυτόχρονα αποκτά ένα ικανό άλλοθι, μία πειστική δικαιολογία δηλαδή, για να αποφύγει οποιαδήποτε άλλη, ανεπιθύμητη δραστηριότητα. Ο δραστήριος άνθρωπος, αυτομάτως θεωρείται σωματικά και ψυχικά υγιής και επιπλέον χρήσιμος, κατ’ επέκταση χαίρει εκτιμήσεως.   

Και είναι φανερό πως για λόγους ιδίου συμφέροντος, η κοινωνία αποσιωπεί τη θεραπευτική διάσταση του παιχνιδιού, αναφορικά με τους ενήλικους. Εμφανίζεται βέβαια μία σχετική ανοχή στο ζήτημα αυτό και μάλιστα ειδικά στα αρσενικά παρέχεται κι ένα είδος ασυλίας, που συνοψίζεται στη φράση «οι άντρες μένουν για πάντα παιδιά». Αυτή η διατύπωση είναι βεβαίως ολότελα ανυπόστατη, προφανέστατα άρα ψευδής.

Πρόκειται απλά για μία ακόμα νοητική κατασκευή σκοπιμότητας, μία από τις αναρίθμητες επινοήσεις του πολιτισμού μας που στοχεύουν στην αυτοπροστασία του. Για να γίνω πιο ακριβής, ο λόγος που διάφορα αρσενικά, ακόμα κι όταν διανύουν, ας πούμε, την τέταρτη ή πέμπτη δεκαετία της ζωής τους, χαμογελούν χαζοχαρούμενα καθώς περηφανεύονται ενώπιον τρίτων πως παραμένουν παιδιά, εντοπίζεται στην ανάγκη τους για εκτόνωση.

Η κοινωνία λόγω παλαιότητας, διαθέτει την εμπειρία, ή αλλιώς την απαιτούμενη σοφία για να παραβλέψει (βλ. τις ερωμένες των ήδη νυμφευμένων) έως και να θεσμοθετήσει (βλ. τις επίσημες διοργανώσεις μ’ ένα τόπι που τσουλάει στο γρασίδι) τα σχετικά ανώδυνα αντρικά παιχνίδια, χωρίς τα οποία τα ρυτιδιασμένα πλέον, εν Χριστώ αγόρια πιθανότατα να είχαν προ πολλού διαλέξει μία ζωή μακριά από την κοινωνική ευταξία και τους πνιγηρούς κανονισμούς της.

Τώρα, όχι πως οι γυναίκες δε χρειάζονται κι αυτές εκτόνωση, απλώς η κοινωνική συνοχή κινδυνεύει περισσότερο από τις τυχόν ανεπιθύμητες αντιδράσεις των ανδρών, γιατί εκ φύσεως αυτοί είναι πιο επιθετικοί. Έτσι, για λόγους ασφαλείας του συνόλου, η προτεραιότητα δίνεται εκεί όπου επείγει να δοθεί και γι αυτό οι γυναίκες διδάσκονται από πολύ μικρή ηλικία πως... όταν ο άντρας βλέπει μπάλα, αυτές καλό είναι να ετοιμάζουν ήσυχα-ήσυχα κάνα μεζεδάκι.  

Μετά απ’ όλο αυτό το «ξεπουπούλιασμα» του τι και πως, είναι ίσως περιττό να τονιστεί περαιτέρω η θεραπευτική αξία του παιχνιδιού. Νομίζω είναι ηλίου φαεινότερο πως μέσω του παιχνιδιού, μικροί και μεγάλοι παροχετεύουν τα όποια αρνητικά συναισθήματά τους. Το παιχνίδι όμως είναι θεραπευτικό και με έναν άλλο, λιγότερο άμεσο τρόπο. Γίνεται πολύτιμο θεραπευτικό εργαλείο, ως μέσο παρατήρησης.

Ο κηδεμόνας παρατηρώντας τη συμπεριφορά του παιδιού που παίζει, είτε εξ’ αποστάσεως είτε συμμετέχοντας ο ίδιος στο παιχνίδι, επεξεργάζεται τις αντιδράσεις του μικρού, εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα για τις τυχόν δυσκολίες που το παιδί αντιμετωπίζει σε οποιοδήποτε ζήτημα και αναπροσαρμόζει τη δική του συμπεριφορά ανάλογα με τις διαπιστώσεις του.

Για να επανέλθω όμως στο ζήτημα της καραφλής Barbie, τάσσομαι ανεπιφύλακτα στο πλάι εκείνων που εκτιμούν ότι αυτή η κούκλα θα δώσει πάμπολλες ευκαιρίες στα μικρά που παλεύουν με τον καρκίνο, είτε τα ίδια, είτε μέσα από το βίωμα αγαπημένων προσώπων, να αντιμετωπίσουν ό,τι αισθάνονται με εποικοδομητικό τρόπο. Άρα είμαι εκατό τοις εκατό υπέρ της κυκλοφορίας αυτού του παιχνιδιού. Πιστεύω πως η καρκινοπαθής Barbie θα γίνει έκτακτη ευκαιρία για γνώση, διάλογο, πλησίασμα μικρών και μεγάλων, γαλήνεμα ταλαίπωρων ψυχών.

Φυσικά, το πόσο θα βοηθηθούν τα πιτσιρίκια που τους έλαχε τέτοια δοκιμασία σ’ αυτή τους την πολυεπίπεδη μάχη –ως γνωστόν, ο καρκίνος είναι εξίσου εξοντωτικός για σώμα, μυαλό και ψυχή- εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις ικανότητες των γονέων. Δυστυχώς, πολλοί είναι αυτοί που επιμένουν ακόμα και στις μέρες μας, σε σκοταδιστικές πρακτικές του είδους «να μην ξέρει το παιδί!», «δεν είναι δυνατόν να παίζει με τέτοια πράγματα το παιδί!» και άλλα παρεμφερή που συνηγορούν υπέρ της άγνοιας.

Αυτά τα μυαλά μάλλον θα αργήσουν πολύ να αντιληφθούν πως η άγνοια στις περισσότερες περιπτώσεις καλλιεργεί μόνο τον φόβο, ενώ σε όλες σχεδόν, αυξάνει δραματικά τους κάθε λογής κινδύνους. Τι να γίνει όμως; Η σιωπή, αν μη τι άλλο, είναι λύση ασφαλής για αυτόν που δεν ξέρει πως να χειριστεί μια δυσκολία και γι' αυτό διαλέγει να την αποφύγει όπως-όπως. Και όπως πολύ σωστά έλεγε ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που νικήθηκε προ ετών απ’ τον καρκίνο... «κακώς, πολύ κακώς δεν απαιτείται ειδικό πτυχίο για να γίνει κανείς γονιός!».  

λουλουδάκι!

Bασικά, έψαχνα την εκτέλεση του Woody Herman,

είναι η καλύτερη που έχω ακούσει.

Δεν τη βρήκα όμως στο youtube και βαριόμουν να την ανεβάσω.

Έπειτα, γουστάρω με χίλια τα τζαμαρίσματα

κι άλλο τόσο τις ερασιτεχνικές λήψεις.

Οπότε δεν έψαξα γι άλλο βιντεάκι.

Μήπως θα πετύχαινα καλύτερη φάτσα απ’ αυτή τη μικρή; 

κι επειδή είμαι σε εξαιρετική διάθεση απόψε...
ορίστε κι ένα ακόμα, δώρο:

του λέει να κάνει μπάνια...

πας, παίρνεις, μαγειρεύεις...

πέντε ψωμιά και δύο ψάρια... remember?

Όσο κι αν κάποιοι αρνούνται ακόμα να πιστέψουν πως άνθρωποι γύρω μας δυσκολεύονται πολύ να εξασφαλίσουν τον επιούσιο, ευτυχώς κάποιοι άλλοι έχουν ήδη δραστηριοποιηθεί. Τα πρώτα κοινωνικά και συνεταιριστικά παντοπωλεία αλληλεγγύης στη χώρα μας, λειτουργούν με επιτυχία και προσφέρουν τρόφιμα σε όσους δοκιμάζονται σκληρά από την κρίση των ημερών μας.

Ας έχουμε κατά νου πως οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, πιθανώς να μην έχουν πρόσβαση στις σχετικές πληροφορίες. Δεν είναι τίποτα όμως να σημειώσουμε σ’ ένα χαρτάκι μία διεύθυνση κι ένα τηλέφωνο, για να συνεννοηθούν κάποιοι που ίσως ξέρουμε πως χρειάζονται στήριξη μ’ εκείνους που μπορούν να βοηθήσουν. Για να γίνουν όλα λίγο πιο εύκολα, η λίστα που ακολουθεί είναι οργανωμένη ανά περιοχή και με αλφαβητική σειρά:

ΑΘΗΝΑ

Άγ. Ανάργυροι

Χίου & Καλύμνου, τηλ. 6936-784725

Άγ. Στέφανος

Τράπεζα Τροφίμων, 30^ο χλμ. Αθηνών – Λαμίας, κόμβος Αγ. Στεφάνου & Λ. Κρυονερίου 124, τηλ. 210-6220025 & 6220059, περισσότερες πληροφορίες εδώ 

Άλιμος

Λ. Καλαμακίου 72 & Ερεχθείου 31, τηλ. 210-9886947 & 9886950

Βύρωνας

τηλ. 213 2008600, περισσότερες πληροφορίες εδώ

Ηλιούπολη
Ποσειδώνος 49, τηλ. 210-2380208 & 6936-784725

Ηράκλειο

Στέλιου Καραγιώργη 2, μέγαρο δημαρχείου, τηλ. 213-2000221 & 6974-875786

Κέντρο Αθήνας

Σοφοκλέους 66, τηλ.  210-5246516 (Τρίτη & Πέμπτη 10:00 – 16:00)

Κερατσίνι

1^ο ειδικό δημοτικό σχολείο Κερατσινίου, τηλ. 210-4311939

Μαρκόπουλο

Χρ. Μεθενίτη 7, τηλ. 22990-20173 & 20174

Μαρούσι

Παλαιολόγου 9, τηλ. 213-2038345

Ν. Ιωνία

28^ης Οκτωβρίου 3, τηλ. 210-2793916 & 2777198 & 2793785

Παλλήνη

τηλ. 210-6604659

Πειραιάς

Φίλωνος 31 (κάθε Τετάρτη & Παρασκευή)

Πεντέλη

Μ. Αλεξάνδρου & Σκρα, τηλ. 210-8040580 & 213-214055 & 6944-659857 & 6932-22072

Πετρούπολη

Λ. Πετρουπόλεως 168, τηλ. 210-5063660

Ταύρος

Αθ. Διάκου 1, πλατεία Αττάλειας, Ταύρος

Φιλοπάππου

Δράκου 26-28, τηλ. 210-9245545 & 9245518

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Δωδεκανήσου

Δαναΐδων 9, τηλ. 6984-114725

Θέρμη
Καπετάν Χάψα 37, τηλ. 2310-466555 & 466610

Κέντρο Θεσσαλονίκης

Αριστοτέλους 4, τηλ. 6984-114725

Μοναστηρίου 124, τηλ. 2310-534543 & 552775

Ολύμπου 64, γωνία με Βενιζέλου (Δευτ – Σαβ. 09:00 – 13:00 & Τρ./ Πεμ./Παρ. 17:00-19:00)

Μενεμένη
Βότση 15 & Δελφών,  τηλ. 2310-729260

Νεάπολη
Σεφέρη & Ίμβρου 25, τηλ. 2310-6302644 & 2310-671100

Πολίχνη
Αγ. Παντελεήμονος 10 και Αγν. Στρατιώτη (πάρκο δημαρχείου, στον χώρο κάτω από τον παιδικό σταθμό), τηλ. 231-3302300 & 3302301

Σταυρούπολη

Κων/νου Παλαιολόγου 67

Ωραιόκαστρο 

τηλ. 231-3304000 & 231-3304035

ΚΡΗΤΗ

Ηράκλειο

Καζαντζάκη 6-8 (πάροδος Γιαμαλάκη), τηλ. 28134-00383 & 00374

Ιεράπετρα

Νικηφόρου Φωκά 20

Χανιά

Κυδωνίας 29 – ισόγειο, τηλ. 2813-41628 & 41630

ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΛΛΑΔΑ

Αγρίνιο

Άγιος Χριστόφορος, τηλ. 26413-360300

Αλεξανδρούπολη

τηλ. 25510-26298

Άργος

Γούναρη (κοντά στον Άη Γιάννη)

Βόλος

Δον. Βελεζίου & Ρήγα Φεραίου, τηλ. 24210-55156 & 29908

Γιαννιτσά

α΄πάροδος Χατζηδημητρίου, τηλ. 2382-022714

Ιωάννινα

ΚΕΠΑΒΙ – κατάστημα 126, τηλ. 26510-77077 & 01045

Καβάλα

Παλαιολόγου 9 (π. ΠΙΚΠΑ), τηλ. 25104-51367 & 6976-105341

Καλαμάτα

βιοτεχνικό πάρκο (νέα είσοδος), τηλ. 27210-97173 & 27213-60700

Κατερίνη

Υψηλάντου 2

Καρπενήσι

τηλ. 22370-80239

Κέρκυρα

Λευκίμμη, τηλ. 26610-39912

Κομοτηνή

λαϊκή αγορά (κέντρο), τηλ. 25310-81802 & 6937-129709

Λάρισα

Μανωλάκη 13-17, τηλ. 24106-61196 & 6974-910509

Μεσολόγγι

Λουδοβίκου Βαυαρίας, τηλ. 26313-63432 & 63400 & 63427

Ναύπλιο

Αγ. Παράσχου 4, τηλ. 27520-27474

Ξάνθη

κτίριο δημοτικής επιχείρησης, τηλ. 25420-22693 & 6937-336819

Ρόδος

Καποδιστρίου 98 (έναντι εργοστασίου ΚΑΪΡ), τηλ. 22413-64414 & 6945-399660

Σέρρες

Ραιδεστού 36

Τύρναβος

Ηλ. Τριανταφύλλου 17

Χίος

Κουντουριώτη 15, τηλ. 22710-44258 & 26731