Sarah Kay

Το πρωί πίναμε καφέ στην ταράτσα του «Μπενάκη», παρέα με μια αγαπημένη φίλη που σε λίγο παντρεύεται τον καλό της. Ακούγαμε από κάτω τη φιλαρμονική που συνόδευε τους τσολιάδες στην Κυριακάτικη αλλαγή της φρουράς, μισοκλείναμε τα μάτια στον τρελό ήλιο, γελούσαμε με την καρδιά μας ως συνήθως και λέγαμε για μουσελίνες, οργάντζες, ψηλοτάκουνα πέδιλα, λινά κοστούμια, ξυπόλυτους χορούς πάνω στο γρασίδι και θέματα λίγο-πολύ κοριτσίστικα.

Με πιάσανε κι εμένα οι τρυφεράδες μου και θυμήθηκα εκείνο το λατρεμένο άλμπουμ των παιδικών μου χρόνων με τα πολυπόθητα αυτοκόλλητα που έπαιρνα μέσα σε φακελάκια απ’ το ψιλικατζίδικο, ελπίζοντας να πετύχω κάποιο καινούργιο. Αλλιώς, αντάλλαζα τα διπλά μου με άλλα κοριτσάκια στο σχολείο. Γιατί βέβαια όλες μας συλλέγαμε μανιωδώς τις τυπωμένες ζωγραφιές της περίφημης Sarah Kay που με τις ρομαντικές φιγούρες της έγινε βαθύπλουτη. Βέβαια, πάντα μου ξέμεναν μερικά διπλά και το άλμπουμ ουδέποτε γέμισε. Ούτε ξέρω τι απέγινε τελικά. Αλλά είχα περάσει ώρες ξεφυλλίζοντάς το, σαν να ’ταν το πιο πολύτιμο απόκτημα στη γη.

Πόσο θα ’θελα να μου επιτρεπόταν ακόμα να δίνω τόση σημασία σε μερικά αυτοκόλλητα χαρτάκια. Και πιο πολύ, πόσο θα ’θελα η ευτυχία μου να εξαρτάται και τώρα από τέτοιες ασήμαντες χαρές. Το προσπαθώ βέβαια και μερικές φορές το καταφέρνω κιόλας, αλλά όχι τόσο συχνά όσο παλιά. Μάλλον πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο...

Πάντως, ωραία Κυριακή σήμερα, τη χάρηκα!