Ό,τι έχει καθένας στη ζωή αυτή, παίδες.
Άλλος έχει χρήμα, άλλος γνώσεις, άλλος το χαμόγελο της επιτυχίας, άλλος λαχταριστά οπίσθια...
Άλλος πάλι έχει περίσσευμα ψυχής!
Που το πάω ε;
Το πάω σ’ αυτούς τους ωραίους τύπους, θηλυκούς κι αρσενικούς, που με μια λέξη λέγονται εθελοντές.
Ο εθελοντισμός είναι μία έννοια-ομπρέλα, κάτω απ’ την οποία χωράνε πάσης φύσεως δραστηριότητες. Απ’ το να κολλάει κανείς γραμματόσημα σε φακέλους μέχρι του να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός όποτε παραστεί ανάγκη ή ακόμα να προσφέρει το αίμα του εν ζωή ή τα όργανά του μετά θάνατον, αυτός που δίνει χωρίς χρηματικό αντάλλαγμα θεωρείται εθελοντής.
Εθελόντρια είναι άρα κι η κοπελιά που καθυστερεί στη δουλειά της προκειμένου να βοηθήσει το χτυπημένο σκυλί που παράτησε αιμόφυρτο ο ασυνείδητος προπορευόμενος οδηγός, εθελοντής κι ο νέος που ντύνεται μετά από ειδική εκπαίδευση τη στολή του Σαμαρείτη και με το τζιπάκι του Ερυθρού Σταυρού τρέχει να προσφέρει φροντίδα π.χ. στα θύματα μιας φυσικής καταστροφής.
Στη χώρα μας, που μετρά είκοσι έξι αιώνες παράδοσης στον εθελοντισμό, οι εθελοντές σήμερα αναλογούν μόλις στο 0,4% του πληθυσμού. Έχουμε, δεν έχουμε 30.000 εθελοντές συνολικά. Λίγο φταίει που ως λαός είμαστε μαθημένοι να προσφέρουμε στα στενά πλαίσια της οικογένειας αλλά όχι και ευρύτερα στην κοινότητα κι άλλο λίγο φταίει που στην Ελλάδα οι εθελοντές αντιμετωπίζονται με λιγότερο σεβασμό απ’ ότι στις προηγμένες χώρες, απλώς σαν «τζάμπα εργατικά χέρια» δηλαδή, σαν «τα παιδιά που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν».
Ενώ ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών βάφτισε το 2001 «διεθνές έτος εθελοντισμού», η προφανής αξία της εθελοντικής εργασίας οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση στο να χαρακτηρίσει τη φετινή χρονιά «ευρωπαϊκό έτος εθελοντισμού», για να τιμήσει τους εθελοντές της ώστε να αναθερμάνει έτσι την πίστη τους στην ιδέα του «προσφέρειν» και βέβαια μη μπα κι έτσι δελεαστεί κάνας ακόμα άνθρωπος και προστεθεί στο δυναμικό των Ευρωπαίων εθελοντών.
Γιατί μπορεί οι εθελοντές να είναι άμισθοι, αλλά ανιδιοτελής άνθρωπος σε τούτο τον πλανήτη δεν έχει γεννηθεί, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αν δεν έχουν απολαβές, π.χ. στέγη, τροφή, πρακτικές διευκολύνσεις ή έστω κύρος, αναγνώριση, τιμητικές διακρίσεις, οι εθελοντές δεν έχουν κίνητρα κι ως εκ τούτου το ενδιαφέρον τους σύντομα ατονεί. Η προσφορά στο όνομα μιας ιδέας χωρίς κανένα απολύτως προσωπικό όφελος είναι αδύνατο να διαρκέσει, γιατί ο επίσημος εθελοντισμός (ο ανεπίσημος είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο) είναι κατ’ ουσίαν εργασία, δηλαδή μία επαναλαμβανόμενη διαδικασία με όλα τα αρνητικά που αυτή συνεπάγεται. Και τι είναι η εργασία που δεν αμείβεται ούτε υλικά ούτε ηθικά, αν όχι τιμωρία; Πόσες πια τύψεις να έχει κανείς να κοιμίσει;
