Άπαπα! Τι να κάνω; Να κόψω τον ύπνο; Δεν είναι όνειρα αυτά που βλέπω εγώ τελευταίως. Χάθηκε να δω τον πριγκιπικό γάμο; Έπρεπε να βρεθώ στο μέτωπο; Αρχικώς, λέει, μ' ενοχλούσε κάτι που κρεμόταν απ' το κράνος μου. Ήμουν ξαπλωμένη τα μπρούμυτα σ' ένα χαντάκι, με πλήρη εξοπλισμό, βαστούσα ένα όπλο τρέχα γύρευε κι ήμουν δίπλα σε ποιον λέτε; Στον Νταφόε! Μα τον Άγιο Γεράσιμο! Ο οποίος δε, κρατούσε μια χειροβομβίδα χωρίς την περόνη και κάτι μου έλεγε. Μάλλον θα την πετούσε αυτός κι ύστερα εγώ έπρεπε να τρέξω στο χωριό των Βιετναμέζων να βρω επιζήσαντες. Άκου τώρα παιχνίδι.
- Δεν πάω! είπα
- Ντεν πάω; ρώτησε απορημένος
- Ναι ρε παιδί μου δεν πάω, να πας εσύ, απάντησα και γύρω πέφταν βόμβες.
Καλά αυτό, έχω δει και χειρότερα. Το άλλο; Που είχε και μουσική το όνειρο; Όνειρο με soundtrack πρώτη φορά μου συμβαίνει.
Άσχετο: ο Νταφόε από κοντά δεν είν' τόσο κακός. Η οθόνη τον αδικεί. Όχι, αλήθεια.
