Στην ηλικία μου, κακά τα ψέμματα, δύο τινά υπάρχουν: ή που είσαι μία ισορροπημένη, ώριμη γυναίκα ή που τραβάς φρίκες, τη μία μετά την άλλη! Εγώ ανήκω, προφανέστατα, στη δεύτερη κατηγορία. Δυστυχώς, δεν ήμουν αρκετά άξια ώστε να απολαμβάνω σήμερα κάτι που να φέρνει σε ευτυχία έστω και λίγο, οπότε... καθόμουν μόνη τις προάλλες και σκεφτόμουν τι να κάνω για να ξεγελάσω λίγο την κατάσταση.
Τι να κάνω, τι να κάνω...
Πρώτη σκέψη ήταν να κάνω botox σ’ αυτή την ενοχλητική οριζόντια ρυτίδα στο μέτωπό μου. Μα ρε παιδί μου, θα στοιχημάτιζε κανείς πως αυτή η χαρακιά είναι ουλή από παλιότερα, τότε που κάποιος παλαβός προσπάθησε να μου πάρει το scalp!
Δεύτερη σκέψη ήταν να βάψω επιτέλους τα μαλλιά μου στο ονειρεμένο πλατινέ που κάθε γυναίκα ποθεί, άσχετα αν ντρέπεται να το παραδεχτεί ενώπιον άλλων κι άσχετα αν υπολογίζει πως θα της πηγαίνει ή όχι.
Τρίτη και επικρατέστερη σκέψη ήταν να κάνω tattoo. Όχι πάνω μου, αυτά τα απεχθάνομαι. Στο σπίτι. Να διακοσμήσω δηλαδή την πρόσοψη του σπιτιού με... graffiti. Το σπίτι μας είναι μια μονοκατοικία που χτίστηκε το 1939, τότε που γύρω-γύρω υπήρχαν μοναχά χωράφια και παραπάνω ένα ποταμάκι. Σήμερα είναι το μόνο χαμηλό σπίτι ανάμεσα σε ψηλές πολυκατοικίες. Αυτό που μας σώζει είναι το κηπάκι μας με τα μεγάλα εσπεριδοειδή και βέβαια το χιούμορ μας.
...
Αφού το ξέρω, γιατί κάνω άλλα; Η πρώτη σκέψη είναι πάντα η σωστή. Τόσες φορές το έχω υποστηρίξει αυτό. Το ξέρω καλά. Και μετά κάνω κουτουράδες. Οι επόμενες σκέψεις είναι ανάξια υποκατάστατα. Εν προκειμένω, το graffiti αυτό (που και graffiti, μεταξύ μας, δεν το λες) δεν είναι καθόλου του γούστου μου! Έπρεπε να είχα κάνει botox. Ούτε συζήτηση.
