Εμάς ο καινούργιος χρόνος άργησε φέτος να μας μπει.
Καλά, δεν έγινε ακριβώς έτσι. Μας μπήκε κανονικά στην ώρα του, αλλά επειδή έτσουξε λίγο είπαμε να επαναλάβουμε την τελετή υποδοχής του μερικές μέρες αργότερα που είχαμε πια ανακάμψει.
Ψήσαμε λοιπόν προχθές μια ευφάνταστη βασιλόπιτα, της χώσαμε ένα φλουρί, τη φορτώσαμε στ’ αμάξι και... φτάσαμε σ’ ένα παμπάλαιο μοναστηριακό αγρόκτημα.
Νομίζαμε πως μοναχοί δεν υπήρχαν πια εκεί, αλλά νομίζαμε λάθος.
Για αρχή, μας υποδέχθηκε ο ηγούμενος με την αδελφή Ευλογία.
Μεικτού τύπου το μοναστήρι. Βεβαίως.
Αργότερα, γνωρίσαμε έναν αγνό κοσμικό που περιποιείται τη γη εκεί και τον βοηθήσαμε να ανάψει μια τεράστια φωτιά για να κάψει κάτι πεσμένους κορμούς πεύκων (ξύλο ακατάλληλο για τζάκι. Να και κάτι που μάθαμε αυτές τις μέρες).
Ακούσαμε και για έναν τριπαρισμένο κοσμοκαλόγερο ονόματι Αβραάμ που περιφέρεται στο κτήμα του μοναστηριού και ψευτοδουλεύει με τη γη γιατί λέει αυτό γουστάρει να κάνει στη ζωή του. Αλλά δεν τον είδαμε ποτέ.
Συνολικά στο μοναστήρι βρισκόντουσαν ο ηγούμενος, η αδελφή Ευλογία, ο αδελφός Βλακέντιος, η αδελφή Υστερία και η αδελφή Βελζεβουλία (συμφωνώ, είναι κάπως παράξενο όνομα για μοναχή, αλλά τι τα θες;)
Στο μοναστήρι ήρθαν προς στιγμήν και ο Αναστάσιος, ένας μετανοημένος κοσμικός με τη σύζυγό του, την Ευφροσύνη, που κατά πως πληροφορηθήκαμε είναι τακτικοί επισκέπτες του. Έφυγαν όμως γρήγορα. Προσωπικά, δεν τους συνάντησα καθόλου.
Περάσαμε υπέροχα με τους μοναχούς αυτές τις μέρες!
Μας περιποιήθηκαν δεόντως!
Ο ηγούμενος μιλούσε ελάχιστα, ένα μεσημέρι όμως ετοίμασε με περισσή φροντίδα ένα θαυμάσιο γεύμα για όλους μας και στο τέλος σέρβιρε γαλατόπιτα ψημένη στον παραδοσιακό ξυλόφουρνο (ήταν φανταστείτε κάτι μεταξύ κρέμας καραμελέ και ρυζόγαλου).
Ο λαλίστατος αδελφός Βλακέντιος ασχολήθηκε κυρίως με αγροτικές εργασίες και με το άναμμα των τζακιών.
Η αδελφή Υστερία κυρίως αναπαυόταν ή βοηθούσε στα ζεστά την αδελφή Ευλογία να λύσει βαθυστόχαστες πνευματικές αναζητήσεις.
Με την αδελφή Βελζεβουλία όλοι ήταν κάπως ανεκτικοί γιατί είναι νεοχρισμένη και ουσιαστικά τα υπολόγιζε στη ζωή της να της έρθουνε αλλιώς...
Και κάτι ακόμα: στη φετινή κοπή τη πίτα στο αγιασμένο εκείνο μέρος... κέρδισα το φλουρί εγώ!!!
Ένα ακόμα και κλείνω. Επειδή μερικοί-μερικοί (δηλαδή ένας συγκεκριμένος) με προειδοποίησαν πως ενδέχεται σύντομα να αρχίσω να επικοινωνώ με το θείο... επισημαίνω πως δεν μίλησα με κανένα θείο. Μόνο με τον ξάδελφό μου τον Γεράσιμο που πήρε να μου πει χρόνια πολλά.
Άντε βρε, καλή χρονιά σε όλους!
 | ||||||||||
| μοναχός Μελίτων, μάγειρας στο Άγιο Όρος |
Αχχχχχ, καλέ όχι, δεν ήμασταν στο Όρος.
Μπαίνουν μωρέ γυναίκες εκεί;
Ήμασταν όμως πάρα πολύ κοντά!
Και τη φωτο την έβαλα γιατί κάπως έτσι μαγείρευε κι ο δικός μας ο ηγούμενος...
