μέσα από την κάλπη μας κοιτάει ο Χάρος...

27.03.2014 - ο Ilie Kareli δολοφονημένος από τα χέρια του Νόμου μέσα στο κελί του...

Το παλικάρι στη φωτογραφία δεν κοιμάται. Είναι ο ήδη νεκρός Ιλία Καρέλι. Ο θάνατός του προκλήθηκε ενώ βρισκόταν στα χέρια του Νόμου. Για την ακρίβεια, προκλήθηκε από τα ίδια τα χέρια του Νόμου, με τις ευλογίες όλων των ντεμέκ νομιμοφρόνων σ’ αυτή τη χώρα. Και η φωτογραφία προέρχεται βέβαια από την κάμερα στο κελί του, η οποία ενεργοποιήθηκε ακριβώς για να δούμε εμείς το ντοκουμέντο της εκτέλεσής του.

Οι πολλοί για να ηδονιστούν με τη «Θεία Δίκη», την άμεση απονομή δικαιοσύνης που στην προκειμένη περίπτωση συνέπεσε με μία ακόμα στυγερή εν ψυχρώ δολοφονία. Και όλοι ανεξαιρέτως για να πειστούμε (αν δεν πειστήκαμε ήδη το καλοκαίρι με τις άνανδρες-εγκληματικές θανατώσεις του Μάριο Κόλα και των φίλων του από άντρες των ΕΚΑΜ) πως οι γνωστές προθέσεις των εμπλεκόμενων «σιαμαίων» υπουργείων, στις μέρες μας γίνονται πράξεις άνευ δισταγμών. Και άρα, να συμμορφωθούμε αναλόγως. 

«ΑΥΤΟΙ δεν έχουν δικαιώματα!», όπως θα έλεγε και ο Νίκος Δένδιας. Τον έχουμε ακούσει δα, να το βροντοφωνάζει. Λάθος, αγαπητέ Νίκο. Γιατί αν ΑΥΤΟΙ δεν έχουν δικαιώματα, τότε εξήγησέ μου γιατί δεν έχει κι ο καθένας το δικαίωμα να έρθει, να ακουμπήσει κάτι κρύο στον δικό σου κρόταφο και να πατήσει τη σκανδάλη. Στον δικό μου κρόταφο φερ’ ειπείν, είναι ξεκάθαρο, κανείς δεν έχει δικαίωμα να ακουμπήσει το σιδερικό του. Γιατί πιστεύω ακράδαντα πως ΌΛΟΙ έχουμε δικαιώματα. Και εμείς και «αυτοί» εξίσου.

Η σύγχυση, μ' άλλα λόγια, προέρχεται από το δικό σου μυαλουδάκι, όχι απ' το δικό μου. Ξεκαθάρισε επιτέλους, είσαι εκπρόσωπος του Νόμου ή του οργανωμένου εγκλήματος; Δέχομαι πως έχει μια γοητεία ο διπλός ρόλος, ο μετεωρισμός δηλαδή ανάμεσα στο μεν και στο δε, ιδίως αν η τραμπάλα παίζεται από θέση όχι μόνο απολύτως προστατευμένη αλλά και πλήρους εξουσίας. 

Και σε βεβαιώ, δε θα είχα κανέναν λόγο να θέλω να σου στερήσω την ηδονή του πράγματος, επί των ημερών σου όμως έχει επανέλθει δριμύτερο ένα κρίσιμο ερώτημα: μήπως τελικά εσύ κι η κουστουμαρισμένη παρεούλα σου είστε εντολείς του οργανωμένου εγκλήματος που λέγεται Νόμος κατ’ ευφημισμόν;

Για να σε προλάβω, Νίκο μου, όχι δεν εγκρίνω ούτε κατά διάνοια το ότι ο Ιλία Καρέλι σκότωσε προ ημερών τον άτυχο σωφρονιστικό υπάλληλο, μαχαιρώνοντάς τον. Αυτή ήταν μια πράξη απάνθρωπη! Καταδικαστέα άρα πέρα για πέρα ως έγκλημα απεχθές. Στο πένθος όμως μιας ολόκληρης Ελλάδας για τον αδικοχαμένο Γιώργο Τσιρώνη, προστέθηκε τώρα και η οργή που αισθάνεται μία ελάχιστη μειονότητα για το πολλοστό απεχθές έγκλημα που διαπράχθηκε προχθές στο όνομα του Νόμου.

Η κοινή γνώμη, δυστυχώς, απαιτεί το αίμα να ξεπλένεται με αίμα. Και ακόμα χειρότερα, αδυνατεί να συλλάβει τον βαθμό που το νέο σας κατόρθωμα την αφορά. Η συγκυρία είναι πάρα πολύ ευνοϊκή, για τους φασίστες κάθε είδους, κρυφούς και φανερούς. Η σκέψη του μέσου νεοέλληνα καθότι δραματικά στοχευμένη, αποδεικνύεται ολοένα και πιο εξυπηρετική για τους εγκληματίες, ιδίως εκείνους που φέρονται ως ευπατρίδεις. Κατά συνέπεια, είναι μεγάλη τύχη για όποιους σήμερα ηγούνται του εθνικού μας ηθικού εκτρώματος.  

Διάβασα νωρίτερα στο δελτίο τύπου του υπουργείου δικαιοσύνης διαφάνειας (φευ!) και ανθρωπίνων δικαιωμάτων πως «…περί ώρα 23.30 υπάλληλοι του Καταστήματος Κράτησης παρατήρησαν ότι δεν εκινείτο ενώ βρισκόταν για ώρα στο κρεβάτι του…». Δεν είμαι όμως σίγουρη αν την έχεις ακουστά την ιστορία του νέου σας θύματος και θέλω να σιγουρευτώ.

Λοιπόν αυτός, φυλακίστηκε αρχικά για ληστείες. Όχι για φόνο. Κλέφτης ήταν. Φονιάς έγινε μέσα στη φυλακή. Αλλά έχει σημασία το πως οδηγήθηκε εκεί. Μετά από εννιά χρόνια εγκλεισμού, το 2006 αποφυλακίστηκε. Δεν είχε φυσικά εκπαιδευτεί σε οτιδήποτε, οπότε ύστερα από λίγο έκανε μία διάρρηξη. Έγινε όμως αντιληπτός, απείλησε τον ιδιοκτήτη με ένα σπασμένο μπουκάλι, στη συνέχεια συνελήφθη και για αυτό του το αδίκημα καταδικάστηκε σε εικοσιένα χρόνια φυλάκισης και έξι μήνες.

Ο Ιλία Καρέλι βέβαια εργαζόταν ενώ βρισκόταν στη φυλακή. Κι έτσι, πριν μερικές εβδομάδες υπέβαλλε αίτηση αποφυλάκισης, αφού είχε εκτίσει τα τρία πέμπτα της ποινής του, άρα είχε θεμελιώσει το σχετικό δικαίωμα. Το αίτημά του όμως απορρίφθηκε. Ο άνθρωπος αυτός δηλαδή, στα σαράντα δύο του χρόνια, περίμενε πως και πως την ώρα που θα αφηνόταν και πάλι ελεύθερος.

Του αρνήθηκαν όμως την ελευθερία του, μετά από συνολικά δεκαέξι χρόνια που τη στερήθηκε. Για εμάς που ζούμε έξω, θα αρκούσε ένα και μόνο εικοσιτετράωρο μέσα σε φυλακή για να υποστούμε νευρικό κλονισμό. Δεν μπορούμε επ’ ουδενί να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει να μετράς μέρες, ώρες, λεπτά για να σ’ αφήσουν να βγεις και πάλι έξω.

Του ανακοίνωσαν λοιπόν πως δεν επρόκειτο να αφεθεί, όπως νόμιζε τόσο καιρό. Και σ’ αυτή την ισχυρότατη ματαίωση προστέθηκε και το βαρύ πένθος του φυλακισμένου για τη μάνα του που ξεψύχησε κάπου στην Ιταλία. Αυτά έγιναν, Νίκο μου, και αποκτήσαμε έναν «μακελάρη» ακόμα. Τώρα, αν φταίει ο «μακελάρης» ή το σωφρονιστικό μας σύστημα για τη δραματική κατάληξη, ας το αφήσουμε στην πάντα. Είναι και μεσημέρι, θα θες να πας να φας. 

Ξέρω φυσικά, θα μου πεις εσύ «Καλά μαντάμ, εμείς τον φάγαμε τον Αλβανό κι εσύ τραγούδα! Πόσοι νομίζεις είστε που σκέφτεστε έτσι; Οι φυλακισμένοι, οι αναρχικοί και κάτι τρελές». Πολύ σωστά. Αυταπόδεικτο, άλλωστε. Αν ήμασταν περισσότεροι αυτοί που σκεφτόμαστε έτσι, ο Γιώργος Τσιρώνης και ο Ιλία Καρέλι θα ήταν τώρα ζωντανοί. Κι εσύ δε θα είχες γίνει ποτέ σου υπουργός, αγάπη μου. Ούτε τώρα, ούτε το 2009, στο Δικαιοσύνης… ;)