funky buddha soul...: 03.14

31.3.14

φαινόμενο δεν είναι οι κεραυνοί κι οι καταιγίδες...

strong as stone

The Cathedral - Auguste Rodin (1840-1917)

πέτρα, 64x29,5x31,8 εκ.

μουσείο Rodin, Παρίσι

30.3.14

στη μάταιη αυτή ζωή υπάρχουνε λογιών λογιών πτυχία κι εξιτήρια...

Jay, ολικός χορτοφάγος εδώ και 14 μήνες

Εκείνη γεννήθηκε το 1974. Εκείνος, το 1979. Είναι Ελβετοί και νομίζω πως διακρίνεται αυτό στη μουσική τους. Που προσωπικά τη βρίσκω έξοχη! Οι δυο τους βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία ιδεών! Υπογράφουν δε, ως Kappeler/Zumthor. Η Vera και ο Peter λοιπόν, ήδη καταξιωμένοι εξίσου, κάνουν το κοινό τους ντεμπούτο τώρα, κυκλοφορώντας μέσω της ECM τον δίσκο Babylon Suite.

Το έργο τους είναι εμπνευσμένο από τη θρυλική Βαβυλωνία και την ιστορία του προφήτη Δανιήλ, για τον οποίο η Ορθοδοξία διδάσκει πως αγνόησε την εντολή του Δαρείου συνεχίζοντας παρά τη βασιλική απαγόρευση να προσεύχεται, οπότε κατέληξε σε λάκκο με λιοντάρια, απ’ όπου όμως βγήκε σώος και αβλαβής, γιατί ο Θεός, του έστειλε έναν άγγελο προστάτη.

Οι ήχοι επομένως των Kappeler & Zumthor δεν είναι οι πλέον βατοί. Οι εγγραφές τους μιλάνε για διωγμούς και κρησφύγετα, για εντολές και τιμωρίες, για αμετανόητους παραβάτες και για θανατικές ποινές, βαθαίνουν άρα στα σκοτάδια της απόγνωσης και εκτινάσσονται σε ύψη πάνω από τ’ ανθρώπινα, γίνονται όνειρο, άλλοτε όμως γίνονται εφιάλτης.

Και αν ακούσει κανείς προσεκτικά ολόκληρη τη σύνθεση, ίσως να συμπεράνει πως πράγματι πρόκειται για μία αγωνιώδη διαδρομή μέσα σ’ ένα λαβύρινθο, μία πολύ σκληρή δοκιμασία της πίστης. Τη δύναμη ο ακροατής τη βρίσκει συχνά μέσα από τις παύσεις, στα κενά των διατυπώσεων που του παρέχουν γενναιόδωρα οι δημιουργοί, προλαβαίνει να επεξεργαστεί ό,τι άκουσε προηγουμένως κι έτσι η φαντασία καταφέρνει να οργιάσει.

Αυτό το παράξενα ποιητικό υλικό γράφτηκε βέβαια κατά παραγγελία, για να πλαισιώσει ένα απ’ τα σημαντικότερα πολιτιστικά φεστιβάλ στον κόσμο, το περίφημο Origen Festival Cultural, που ξεκίνησε στις 16 Ιανουαρίου, σ’ ένα μεσαιωνικό ορεινό χωριουδάκι, λίγο έξω από την Ελβετική Κουρ και θα ολοκληρωθεί στις 5 Απριλίου.

Το να βρεθεί κανείς εκεί, είτε ως καλλιτέχνης είτε ως θεατής, θεωρείται εμπειρία ζωής. Μέχρι όμως να τα καταφέρουμε, όσοι ενδιαφερόμαστε, να παρευρεθούμε κάποια μέρα, μπορούμε να αρκεστούμε στις μουσικές του ταλαντούχου ντουέτου. Κατά τη γνώμη μου, το ζευγάρι ήρθε για να αφήσει θησαυρούς…

everything in time baby...

mood tonight

29.3.14

στη φράση "it's too much!!!" συνοψίζεται το δράμα αυτού του πεντάχρονου...

μέσα από την κάλπη μας κοιτάει ο Χάρος...

27.03.2014 - ο Ilie Kareli δολοφονημένος από τα χέρια του Νόμου μέσα στο κελί του...

Το παλικάρι στη φωτογραφία δεν κοιμάται. Είναι ο ήδη νεκρός Ιλία Καρέλι. Ο θάνατός του προκλήθηκε ενώ βρισκόταν στα χέρια του Νόμου. Για την ακρίβεια, προκλήθηκε από τα ίδια τα χέρια του Νόμου, με τις ευλογίες όλων των ντεμέκ νομιμοφρόνων σ’ αυτή τη χώρα. Και η φωτογραφία προέρχεται βέβαια από την κάμερα στο κελί του, η οποία ενεργοποιήθηκε ακριβώς για να δούμε εμείς το ντοκουμέντο της εκτέλεσής του.

Οι πολλοί για να ηδονιστούν με τη «Θεία Δίκη», την άμεση απονομή δικαιοσύνης που στην προκειμένη περίπτωση συνέπεσε με μία ακόμα στυγερή εν ψυχρώ δολοφονία. Και όλοι ανεξαιρέτως για να πειστούμε (αν δεν πειστήκαμε ήδη το καλοκαίρι με τις άνανδρες-εγκληματικές θανατώσεις του Μάριο Κόλα και των φίλων του από άντρες των ΕΚΑΜ) πως οι γνωστές προθέσεις των εμπλεκόμενων «σιαμαίων» υπουργείων, στις μέρες μας γίνονται πράξεις άνευ δισταγμών. Και άρα, να συμμορφωθούμε αναλόγως.

«ΑΥΤΟΙ δεν έχουν δικαιώματα!», όπως θα έλεγε και ο Νίκος Δένδιας. Τον έχουμε ακούσει δα, να το βροντοφωνάζει. Λάθος, αγαπητέ Νίκο. Γιατί αν ΑΥΤΟΙ δεν έχουν δικαιώματα, τότε εξήγησέ μου γιατί δεν έχει κι ο καθένας το δικαίωμα να έρθει, να ακουμπήσει κάτι κρύο στον δικό σου κρόταφο και να πατήσει τη σκανδάλη. Στον δικό μου κρόταφο φερ’ ειπείν, είναι ξεκάθαρο, κανείς δεν έχει δικαίωμα να ακουμπήσει το σιδερικό του. Γιατί πιστεύω ακράδαντα πως ΌΛΟΙ έχουμε δικαιώματα. Και εμείς και «αυτοί» εξίσου.

Η σύγχυση, μ' άλλα λόγια, προέρχεται από το δικό σου μυαλουδάκι, όχι απ' το δικό μου. Ξεκαθάρισε επιτέλους, είσαι εκπρόσωπος του Νόμου ή του οργανωμένου εγκλήματος; Δέχομαι πως έχει μια γοητεία ο διπλός ρόλος, ο μετεωρισμός δηλαδή ανάμεσα στο μεν και στο δε, ιδίως αν η τραμπάλα παίζεται από θέση όχι μόνο απολύτως προστατευμένη αλλά και πλήρους εξουσίας.

Και σε βεβαιώ, δε θα είχα κανέναν λόγο να θέλω να σου στερήσω την ηδονή του πράγματος, επί των ημερών σου όμως έχει επανέλθει δριμύτερο ένα κρίσιμο ερώτημα: μήπως τελικά εσύ κι η κουστουμαρισμένη παρεούλα σου είστε εντολείς του οργανωμένου εγκλήματος που λέγεται Νόμος κατ’ ευφημισμόν;

Για να σε προλάβω, Νίκο μου, όχι δεν εγκρίνω ούτε κατά διάνοια το ότι ο Ιλία Καρέλι σκότωσε προ ημερών τον άτυχο σωφρονιστικό υπάλληλο, μαχαιρώνοντάς τον. Αυτή ήταν μια πράξη απάνθρωπη! Καταδικαστέα άρα πέρα για πέρα ως έγκλημα απεχθές. Στο πένθος όμως μιας ολόκληρης Ελλάδας για τον αδικοχαμένο Γιώργο Τσιρώνη, προστέθηκε τώρα και η οργή που αισθάνεται μία ελάχιστη μειονότητα για το πολλοστό απεχθές έγκλημα που διαπράχθηκε προχθές στο όνομα του Νόμου.

Η κοινή γνώμη, δυστυχώς, απαιτεί το αίμα να ξεπλένεται με αίμα. Και ακόμα χειρότερα, αδυνατεί να συλλάβει τον βαθμό που το νέο σας κατόρθωμα την αφορά. Η συγκυρία είναι πάρα πολύ ευνοϊκή, για τους φασίστες κάθε είδους, κρυφούς και φανερούς. Η σκέψη του μέσου νεοέλληνα καθότι δραματικά στοχευμένη, αποδεικνύεται ολοένα και πιο εξυπηρετική για τους εγκληματίες, ιδίως εκείνους που φέρονται ως ευπατρίδεις. Κατά συνέπεια, είναι μεγάλη τύχη για όποιους σήμερα ηγούνται του εθνικού μας ηθικού εκτρώματος.

Διάβασα νωρίτερα στο δελτίο τύπου του υπουργείου δικαιοσύνης διαφάνειας (φευ!) και ανθρωπίνων δικαιωμάτων πως «…περί ώρα 23.30 υπάλληλοι του Καταστήματος Κράτησης παρατήρησαν ότι δεν εκινείτο ενώ βρισκόταν για ώρα στο κρεβάτι του…». Δεν είμαι όμως σίγουρη αν την έχεις ακουστά την ιστορία του νέου σας θύματος και θέλω να σιγουρευτώ.

Λοιπόν αυτός, φυλακίστηκε αρχικά για ληστείες. Όχι για φόνο. Κλέφτης ήταν. Φονιάς έγινε μέσα στη φυλακή. Αλλά έχει σημασία το πως οδηγήθηκε εκεί. Μετά από εννιά χρόνια εγκλεισμού, το 2006 αποφυλακίστηκε. Δεν είχε φυσικά εκπαιδευτεί σε οτιδήποτε, οπότε ύστερα από λίγο έκανε μία διάρρηξη. Έγινε όμως αντιληπτός, απείλησε τον ιδιοκτήτη με ένα σπασμένο μπουκάλι, στη συνέχεια συνελήφθη και για αυτό του το αδίκημα καταδικάστηκε σε εικοσιένα χρόνια φυλάκισης και έξι μήνες.

Ο Ιλία Καρέλι βέβαια εργαζόταν ενώ βρισκόταν στη φυλακή. Κι έτσι, πριν μερικές εβδομάδες υπέβαλλε αίτηση αποφυλάκισης, αφού είχε εκτίσει τα τρία πέμπτα της ποινής του, άρα είχε θεμελιώσει το σχετικό δικαίωμα. Το αίτημά του όμως απορρίφθηκε. Ο άνθρωπος αυτός δηλαδή, στα σαράντα δύο του χρόνια, περίμενε πως και πως την ώρα που θα αφηνόταν και πάλι ελεύθερος.

Του αρνήθηκαν όμως την ελευθερία του, μετά από συνολικά δεκαέξι χρόνια που τη στερήθηκε. Για εμάς που ζούμε έξω, θα αρκούσε ένα και μόνο εικοσιτετράωρο μέσα σε φυλακή για να υποστούμε νευρικό κλονισμό. Δεν μπορούμε επ’ ουδενί να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει να μετράς μέρες, ώρες, λεπτά για να σ’ αφήσουν να βγεις και πάλι έξω.

Του ανακοίνωσαν λοιπόν πως δεν επρόκειτο να αφεθεί, όπως νόμιζε τόσο καιρό. Και σ’ αυτή την ισχυρότατη ματαίωση προστέθηκε και το βαρύ πένθος του φυλακισμένου για τη μάνα του που ξεψύχησε κάπου στην Ιταλία. Αυτά έγιναν, Νίκο μου, και αποκτήσαμε έναν «μακελάρη» ακόμα. Τώρα, αν φταίει ο «μακελάρης» ή το σωφρονιστικό μας σύστημα για τη δραματική κατάληξη, ας το αφήσουμε στην πάντα. Είναι και μεσημέρι, θα θες να πας να φας.

Ξέρω φυσικά, θα μου πεις εσύ «Καλά μαντάμ, εμείς τον φάγαμε τον Αλβανό κι εσύ τραγούδα! Πόσοι νομίζεις είστε που σκέφτεστε έτσι; Οι φυλακισμένοι, οι αναρχικοί και κάτι τρελές». Πολύ σωστά. Αυταπόδεικτο, άλλωστε. Αν ήμασταν περισσότεροι αυτοί που σκεφτόμαστε έτσι, ο Γιώργος Τσιρώνης και ο Ιλία Καρέλι θα ήταν τώρα ζωντανοί. Κι εσύ δε θα είχες γίνει ποτέ σου υπουργός, αγάπη μου. Ούτε τώρα, ούτε το 2009, στο Δικαιοσύνης… ;)

παίζουμε στην έδρα τους, κερδίζουμε 3-0 κι είμαστε ακόμα στο ημίχρονο...

28.3.14

ίδρωτας!

27.3.14

έχουμε σε γεύση μπρούτζου, χαλκού και λαμαρίνας... εσείς τι θέτε;

φωτο: Φώτης Χρυσανθίδης

26.3.14

pole dancing

photo: Andreas Paradise - Athens Metro, 2012 / freeyork

25.3.14

ως αλήτης... ανακαλύπτει βεβαίως τα καλύτερα!

πριν λίγο, στη νησίδα του δρόμου έξω απ' το σπίτι μας...

"το βιβλίο είναι χρήσιμο και καλοδεχούμενο"

Καθώς συμπίπτει με την προσωπική μου άποψη σχετικά με την πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα, ακολούθως παραθέτω αυτούσια την τοποθέτηση του πανεπιστημιακού, Παναγιώτη Σωτήρη, όπως δημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα Καθημερινή, ως τμήμα άρθρου του Άθου Δημουλά, με τίτλο μήπως θα έπρεπε να απαγορευτεί;

Κρίνω πως κανονικά δεν θα υπήρχε καν λόγος να συζητιέται το ζήτημα. Η αξία της γνώσης, άρα και οποιασδήποτε μαρτυρίας προσφέρεται για επιστημονική επεξεργασία, είναι αναμφισβήτητη, εξίσου με το δικαίωμα όλων (ανεξαιρέτως!) στην άρθρωση δημόσιου Λόγου. Είναι κοινός τόπος για τους σκεπτόμενους ανθρώπους της εποχής μας, πως η άγνοια -που επιφέρει εκτός των άλλων και το φίμωμα οποιουδήποτε μη αρεστού- δεν ωφελεί, παρά μόνο όσους επιμένουν να νανουρίζουν το πνεύμα τους με δεισιδαιμονίες.

Διαπιστώνω όμως, μετά λύπης, την οπισθοδρόμηση της ελληνικής κοινωνίας και ως προς αυτά τα θέματα, γι αυτό και συμμετέχω αναγκαστικά στη συνέχιση ενός δημόσιου διαλόγου που κατά τη γνώμη μου θα ’ταν ολότελα άσκοπος, αν είχε προηγηθεί η κατάλληλη εκπαίδευση και κυρίως η απαιτούμενη εσωτερική αναζήτηση μιας μεγάλης μερίδας του κοινού σε ιδιωτική, δηλαδή σε σιωπηλή βάση.

Αναφορικά με την κυκλοφορία του εν λόγω βιβλίου, βέβαια, οι αντιδράσεις των συγγενικών προσώπων των θυμάτων της 17 Νοέμβρη, εννοείται πως αποτελούν στο σύνολό τους μία άλλη, ειδική περίπτωση, που οφείλουμε όλοι να αντιμετωπίζουμε με τη δέουσα ευαισθησία και κατανόηση. Η οδύνη όμως των οικογενειών που ακόμα θρηνούν τους αδικοχαμένους ανθρώπους τους, παρότι απόλυτα δικαιολογημένη και σεβαστή, δεν μπορεί ούτε και πρέπει να αναχαιτίσει την εξέλιξη της κοινωνίας, η οποία αποδεδειγμένα δεν έχει άλλο τρόπο προόδου πλην της μάθησης.

σημείωση: ο Παναγιώτης Σωτήρης διδάσκει Κοινωνική Θεωρία & Σύγχρονη Κοινωνική Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

«Το ότι κάποιοι ήταν δολοφόνοι δεν αναιρεί την ανάγκη να τους μελετήσουμε»

Το βιβλίο είναι χρήσιμο και καλοδεχούμενο, γιατί βοηθάει να βγάλουμε συμπεράσματα για ένα ιστορικό και πολιτικό φαινόμενο, αλλά και γιατί προσφέρει μια εικόνα των διαφορετικών διαδρομών που ακολούθησε ο πολιτικός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός της μεταπολίτευσης. Απαντά σε διαδεδομένους «μύθους» για την ένοπλη πολιτική πάλη (από την απόδοση των ενεργειών αυτών σε «πράκτορες» ή «προβοκάτορες» μέχρι τα διάφορα σενάρια για σχέσεις με το... ΠΑΣΟΚ κ.λπ.). Αναδεικνύει τον πολιτικό χαρακτήρα της δράσης αυτών των οργανώσεων, την αναφορά τους σε προτάγματα κοινωνικής χειραφέτησης, στοιχείο που η τρέχουσα εκδοχή «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας αρνείται πεισματικά. Φοβάμαι ότι πίσω από τις κραυγές για «αιματοβαμμένο βιβλίο» λανθάνει η προσπάθεια αποσιώπησης των πολιτικών και κοινωνικών διαστάσεων και συνθηκών που οδήγησαν στη δράση των ένοπλων οργανώσεων στην Ελλάδα. Η αναγνώριση της σημασίας μιας τοποθέτησης προφανώς δεν σημαίνει και τη συμφωνία μαζί της. Αντίθετα, το βιβλίο αυτό επιτρέπει να γίνει συζήτηση και να ασκηθεί κριτική ως προς το ατελέσφορο αυτής της εκδοχής ατομικής πολιτικής βίας. Δείχνει ότι η λογική του «τιμωρού» που δρα εξ ονόματος των λαϊκών τάξεων, χωρίς να συμβάλλει στη δική τους αυτοτελή συλλογική δράση, ήταν μια αδιέξοδη απάντηση σε ένα πραγματικό πρόβλημα: την αδυναμία της Αριστεράς να είναι αυτό που επαγγελλόταν, ένα κίνημα αμφισβήτησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης.

λοιπόν; εκτός από το τετραήμερο, τι άλλο γιορτάζουμε σήμερα;

Για να επέλθει η επιστημολογική επανάσταση της δομικής-διεπιστημονικής-συνολικής Ιστορίας, έπρεπε ο ιστορικός να «εγκαταλείψει τη μεθοδολογική απλοϊκότητα και να αναλογιστεί τους όρους υπό τους οποίους συγκροτείται η γνώση του».*

Έπρεπε, μ’ άλλα λόγια, να αποτυπωθεί στο ιστοριογραφικό έργο, εν είδει επιστημολογικού και μεθοδολογικού αναστοχασμού, η επίγνωση της επιλεκτικότητας των τεκμηρίων, η στρωματογραφία της διασωσμένης μνήμης, δηλαδή τόσο τα εγγενή και αλληλοεπικαλυπτόμενα νοήματα, οι συνειδητές ή ασύνειδες αποσιωπήσεις και οι εσωτερικές αντιφάσεις των ιστορικών πηγών, όσο και οι επάλληλες, συγκλίνουσες, αλληλοτεμνόμενες ή αποκλίνουσες ερμηνευτικές προοπτικές, που συνθέτουν την παράδοση των αναγνώσεων του παρελθόντος.

Έπρεπε να αναζητηθούν επίσης τρόποι προσέγγισης των ατομικών ή συλλογικών ιστορικών υποκειμένων, των σιωπηλών μαρτύρων της Ιστορίας. Έπρεπε να ληφθεί υπ’ όψη η επικοινωνιακή πρόθεση που εγγράφεται στις ιστορικές πηγές, αλλά και να διευρυνθεί το φάσμα των ερωτημάτων που απευθύνει ο ιστορικός στο παρελθόν, διεύρυνση που συνεπάγεται την ανάδειξη νέων ιστορικών πηγών. Σε τελική ανάλυση, έπρεπε να συσχετισθεί το ιστοριογραφικό αίτημα απονομής ιστορικής δικαιοσύνης στους σιωπηλούς μάρτυρες με την ιστορική αυτογνωσία και το πολιτικό πρόταγμα της χειραφέτησης, που αποτελούν δομικά γνωρίσματα της νεωτερικής ιστορικής συνείδησης.

Γιώργος Κόκκινος

ενότητα «Θεωρητικά Ζητήματα Ανάλυσης Ιστορικών Πηγών»

(επιμ.) Αγγελάκος Κώστας, Κόκκινος Γιώργος

Η Διαθεματικότητα στο Σύγχρονο Σχολείο & η Διδασκαλία της Ιστορίας με τη Χρήση Πηγών (συλλ.)

εκδ. Μεταίχμιο - 2004

σελ. 65

* Βλ. Francois Furet, Η Ποσοτική Ιστορία, στο Jacques Le Goff & Pierre Nora, Το Έργο της Ιστορίας, μτφ. Κλαίρη Μιτσοτάκη, εκδ. Ράππα, Αθήνα 1981, σε. 79

24.3.14

αναστήθηκε, ζει ανάμεσά μας, δηλώνει καθολικός και... διάγει βίο έκλυτο!

23.3.14

κυριακάτικο ξύπνημα

22.3.14

μόλις χάσαμε έναν από τους καλύτερους...

Κωστής Παπαγιώργης (1947 - 21.03.2014)

Όταν ο Λόγος περάσει στη γραφή, κυλιέται αδιάφορος μεταξύ των ειδημόνων όπως και μεταξύ ασχέτων, και δεν ξέρει σε ποιους πρέπει να μιλήσει και πότε να τηρήσει σιωπή. Του λείπει ο προστάτης, ο πατέρας που τον δημιούργησε, αυτός που θα τον σώσει από την απάθεια των γραμμάτων και θα του χαρίσει τη θέρμη της εσωτερικής φωνής. Ενώ η γραφή είναι νέκρα, ο Λόγος της επιστήμης γράφεται μέσα στην ψυχή.

Περί Μνήμης

εκδ.Καστανιώτη, 2008

σελ. 153

μεταμεσονύκτια λιγουρίτσα...

Τούτα ετοιμάζονται να τουμπάρουν μέσα στην κατσαρόλα που έβρασα μόλις τα μακαρόνια μου (ολικής αλέσεως, όπως πάντα). Και είναι βέβαια σκορδάκι χλωρό και μία ξερή καυτερή πιπερίτσα σε κομματάκια. Θα τα γυρίσω μερικές φορές στο ελαιόλαδο κι ύστερα θα σβήσω τη φωτιά, θα προσθέσω και τη σπαγγετίνη, θα ανακατέψω, θα πασπαλίσω με κίτρινο πικάντικο χοντροτριμμένο τυρί, θα σκεπάσω με το καπάκι, θα αφήσω λίγο ίσα να λειώσει το τυράκι και... άλλη μια αμαρτία θα προστεθεί σε όλες τις προηγούμενες. Διότι βέβαια, τέτοια ώρα το να μπουκωθείς ολήκληρη μακαρονάδα... ε, φρόνιμο δεν το λες! Ωστόσο, έγκυρη πηγή μου εκμυστηρεύτηκε προσφάτως πως αν αμαρτήσεις με κάτι που το αγαπάς πολύ, τότε λέει συγχωρείσαι.

21.3.14

αυτό το παιδί ότι θα το παρασημοφορούσαν... ποιος να το ΄λεγε!

φωτο: Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης

killing the fear...

20.3.14

να πω ότι θα μου λείψεις;

φάρμακα για τον ΑΝΙΜΑ

Η προσφορά του ΑΝΙΜΑ στα τραυματισμένα ή σε κίνδυνο άγρια ζώα και πουλιά είναι ανεκτίμητη! Χρειάζεται όμως και τη δική μας έμπρακτη στήριξη, πέραν της ηθικής, που την έχει έτσι κι αλλιώς από χιλιάδες ανθρώπους, όλους εμάς δηλαδή που νοιαζόμαστε για τα ζώα, οικόσιτα ή αδέσποτα, ήμερα ή άγρια, αδιακρίτως.

Η εικόνα αναφέρει τη λίστα με τα φάρμακα που είναι άμεσα απαραίτητα στον ΑΝΙΜΑ για να μπορέσει να συνεχίσει την περίθαλψη που παρέχει τόσα χρόνια δωρεάν. Και ένα σημείο στην Αθήνα, σχετικά κοντά στο κέντρο της πόλης, όπου κατόπιν συνεννόησης μπορούμε να δώσουμε ό,τι τυχόν έχουμε και θέλουμε να προσφέρουμε και ταυτόχρονα να γνωριστούμε με τους ανθρώπους που κάθε μέρα καταθέτουν εκεί την ψυχή τους, είναι ένα μικρό μαγαζί στην Καλλιθέα, επί της οδού Μενελάου, στον αριθμό 134.

Το τηλέφωνο στον χώρο είναι το 210-9510075 και όπως πάντα, λειτουργεί συνεχώς και το νούμερο: 6972-664675, για πολύτιμες συμβουλές αλλά και άμεση βοήθεια σε όποιον προσπαθεί να σώσει ή να φροντίσει ένα άγριο ζώο ή πουλί.

Περισσότερες πληροφορίες για το έργο του ΑΝΙΜΑ και τις υπόλοιπες ανάγκες του, μπορεί κανείς να βρει στην ιστότοπο & στη σελίδα του Συλλόγου στο facebook.

19.3.14

εκλέπτυνση... ο ορισμός!

Lukáš Kmiť

πως άραγε αντιδράει σε κάτι ενοχλητικό ένας καλλιεργημένος άνθρωπος;

πηγή: Thessaloniki Arts & Culture

θα γίνει αυτός ένας μόρτης... vegan μόρτης!!!

photo: Live Vegan

έχω την έμμονη ιδέα πως οι λιακάδες φτιάχτηκαν προσωπικά για μένα...

σου 'χω πρόταση για θέατρο!

Η φωτογραφία προέρχεται απ' το (δημοσιευμένο πριν μια βδομάδα στο αξιόλογο Metropolis Free Press), πολύ όμορφο άρθρο του Δημήτρη Χαλιώτη «παίζοντας… πόλεμο», που αφορά το Family Stories, μία πρωτότυπη παράσταση η οποία εξελίσσεται όχι σε θέατρο, αλλά σε αίθουσα του 2^ου Πρότυπου Πειραματικού Γενικού Λυκείου Αθηνών στους Αμπελόκηπους.

Τη δουλειά αυτή υπογράφει η Μεξικανή σκηνοθέτης, Esther Andre Gonzalez και οι Plays2Place, παραγωγοί και του πολλάκις βραβευμένου Miss Violence, ενώ το κείμενο έχει γραφτεί από τη Σέρβα σεναριογράφο, ακτιβίστρια, δημοσιογράφο και πολιτικό, Biljana Srbljanovic.

Οι θεατές, καθισμένοι στα θρανία του ιστορικού σχολείου, παρακολουθούν ουσιαστικά μια αλληγορία. Ενήλικοι ηθοποιοί παριστάνουν τα παιδιά, παιδιά της ισοπεδωμένης από τον πόλεμο Γιουγκοσλαβίας. Και μέσω των ερμηνειών τους, μεταφέρονται στα ερείπια ενός κόσμου, σε έναν κόσμο που έχει τώρα γίνει βίαιος, ωμός, κυνικός, αποσαρθρωμένος υλικά και ηθικά, επισφαλής, καχύποπτος, προδότης, έναν κόσμο αστείο μ΄ έναν τρόπο όμως που σε γδέρνει μέχρι να σε ματώσει.

Η πρεμιέρα έγινε με μεγάλη επιτυχία στις 7 Μαρτίου και οι παραστάσεις θα συνεχιστούν μέχρι τις 13 Απριλίου, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο, στις 21:15 και τις Κυριακές στις 18:00. Επίσης, η έκθεση-ντοκουμέντο που λειτουργεί στον χώρο, παραμένει ανοιχτή για το κοινό τις ίδιες εργάσιμες μέρες από τις 20:00 και τις Κυριακές από τις 17.00.

Και για όποιον επιθυμεί να διαβάσει το κείμενο, κυκλοφορεί μεταφρασμένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν, με τον τίτλο Οικογενειακές Ιστορίες.

18.3.14

μαγκιά δεν το λες, πάντως έχει γούστο...

δε θα το πιστέψεις... τον έπλυναν!

Τρίτη, 18.03.14 - 15:30

17.3.14

being rich...

η πλήρης ιδέα προϋποθέτει εμπλοκή...

Υπήρχε ένας τρόπος να χειρισθώ αυτό το ζήτημα, και τον μεταχειρίσθηκα -τόσο πιο αδίστακτα, επειδή ήθελα να έχω μια πλήρη ιδέα...

Henry James

Το στρίψιμο της βίδας

μτφ. Κοσμάς Πολίτης

εκδ. Άγρα, 2005

σελ. 78

στην πατρίδα το λέμε θέλημα Θεού...

selfies

16.3.14

Θεοδώρα, βάστα!

τούτη είναι η εκκλησία της Αγίας Θεοδώρας, στο χωριό Βάστα,

στην καρδιά δηλαδή των βουνών της Αρκαδίας.

χτίστηκε περίπου το 1.100 μ.Χ., προς τιμήν της οσιομάρτυρος,

που λόγω της πίστης της βασανίστηκε κι έπειτα θανατώθηκε.

λέγεται πως λίγο μετά την εκτέλεση της Θεοδώρας,

ένα κεφαλάρι, μια πηγή δηλαδή με γάργαρο νερό, άρχισε να αναβλύζει στα θεμέλιά του μικρού ναού,
ενώ πάνω στη σκεπή του φύτρωσαν δεκαεπτά μεγάλα δέντρα.