Το μεσημέρι πήγα
στη φίλη της μακαρίτισσας της θείας μου, να της αφήσω να μου μαγειρέψει δύο
μελιτζάνες από περιβόλι (μία λευκή, μία σκούρα), που μου τις έφερε χθες μια
παιδική μου φίλη και συμμαθήτρια, γιατί εγώ εδώ «πνίγομαι» και δε θα τις μαγείρευα
και θα χάλαγαν και θα ’ταν κρίμα.
Και μου ’ψησε καφέ
και είπε πως τις μελιτζάνες θα τις κάνει με κρέας. Κι εγώ της είπα «μπράβο!» κι
επίσης άρχισα να της λέω για ένα βίντεο που θα χρειαστεί να φτιάξω για μία
δουλειά μου. Και της είπα πως την αφήγηση θα την κάνει ένας φίλος μου με σωστή άρθρωση
και καταπληκτική φωνή και πως επίσης το βίντεο θα έχει κι ένα ωραίο lounge κομμάτι σαν «μουσικό χαλί».
Κι εκείνη είπε: «α!
θα σου πω εγώ τι μουσική να βάλεις, να βάλεις αυτό το κομμάτι που λέγεται «the third… the third… κάτσε να δεις πως το λένε…», αλλά δεν μπορούσε
να θυμηθεί τον τίτλο. Κι όπως προσπαθούσε να το βρει, μου είπε πως της άρεσε πολύ
αυτός ο σκοπός από μικρή που ήταν στην Αλεξάνδρεια, τότε που το έβαζαν στο
σχολείο της να παίζει στο διάλειμμα απ’ τα μεγάφωνα.
Κι εγώ ενθουσιάστηκα
που τους έβαζαν στο σχολείο μουσική στο διάλειμμα, πριν τόσα χρόνια. Κι η περιέργειά
μου γι αυτό το τέμπο κορυφώθηκε, ιδίως όταν εκείνη άρχισε να το τραγουδάει. Και
τηλεφώνησα στον ξάδερφό μου, με τον οποίο τέλειωσαν το ίδιο σχολείο, εκείνος όμως
δεν το θυμόταν το τραγούδι. Αγόρι γαρ, δε θα έδινε και τόσο σημασία σε τέτοια
πράγματα.
Είπε μόνο «κλασική
μουσική μας έβαζαν». Τον άκουσα να της το λέει γιατί τον είχα σε ανοιχτή ακρόαση.
Κι εκείνη απάντησε «καλά, μας έβαζαν και κλασική μουσική, αλλά μας έβαζαν κι άλλα.
Δεν το θυμάσαι, βρε παιδί μου; Πήγαινε κάπως έτσι…» και του το τραγούδησε, αυτός
όμως δεν το θυμόταν.
Τον κλείσαμε λοιπόν
και πήραμε μία από τις συμμαθήτριές της, που παραμένει μέχρι σήμερα στενή της φίλη.
Επαναλήφθηκε ο ίδιος διάλογος και μάθαμε πια πως το τραγούδι λεγόταν «the third man». Είναι βέβαια το κομμάτι του ομώνυμου
μεταπολεμικού φιλμ-νουάρ, παραγωγής 1949, με τον Όρσον Ουέλς, που φαίνεται πως
τότε είχε κάνει εξίσου μεγάλο σουξέ με το φιλμ. Η φίλη μου άστραψε από χαρά που
κατάφερε να μου βρει τον τίτλο. «Να φανταστείς, από τότε έχω να το ακούσω», είπε χαμογελώντας.
Λίγο αργότερα, εγώ
γύρισα στο γραφείο μου, έκανα διάφορα που έπρεπε και κάποια ώρα θυμήθηκα τον "τρίτο άνθρωπο", βρήκα τη
μουσική του στο you tube, την απόλαυσα μία φορά μόνη μου και μετά
πήρα το νούμερο που έπρεπε. Και μόλις άκουσα το «ναι» της απάντησης απ’ την άλλη
άκρη του καλωδίου… πάτησα το play και τ’ άφησα να παίξει μέχρι το τέλος.
