εξαιρέσεις!

la vie est belle

Το μεσημέρι πήγα στη φίλη της μακαρίτισσας της θείας μου, να της αφήσω να μου μαγειρέψει δύο μελιτζάνες από περιβόλι (μία λευκή, μία σκούρα), που μου τις έφερε χθες μια παιδική μου φίλη και συμμαθήτρια, γιατί εγώ εδώ «πνίγομαι» και δε θα τις μαγείρευα και θα χάλαγαν και θα ’ταν κρίμα.

Και μου ’ψησε καφέ και είπε πως τις μελιτζάνες θα τις κάνει με κρέας. Κι εγώ της είπα «μπράβο!» κι επίσης άρχισα να της λέω για ένα βίντεο που θα χρειαστεί να φτιάξω για μία δουλειά μου. Και της είπα πως την αφήγηση θα την κάνει ένας φίλος μου με σωστή άρθρωση και καταπληκτική φωνή και πως επίσης το βίντεο θα έχει κι ένα ωραίο lounge κομμάτι σαν «μουσικό χαλί».

Κι εκείνη είπε: «α! θα σου πω εγώ τι μουσική να βάλεις, να βάλεις αυτό το κομμάτι που λέγεται «the third… the third… κάτσε να δεις πως το λένε…», αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τον τίτλο. Κι όπως προσπαθούσε να το βρει, μου είπε πως της άρεσε πολύ αυτός ο σκοπός από μικρή που ήταν στην Αλεξάνδρεια, τότε που το έβαζαν στο σχολείο της να παίζει στο διάλειμμα απ’ τα μεγάφωνα.

Κι εγώ ενθουσιάστηκα που τους έβαζαν στο σχολείο μουσική στο διάλειμμα, πριν τόσα χρόνια. Κι η περιέργειά μου γι αυτό το τέμπο κορυφώθηκε, ιδίως όταν εκείνη άρχισε να το τραγουδάει. Και τηλεφώνησα στον ξάδερφό μου, με τον οποίο τέλειωσαν το ίδιο σχολείο, εκείνος όμως δεν το θυμόταν το τραγούδι. Αγόρι γαρ, δε θα έδινε και τόσο σημασία σε τέτοια πράγματα.

Είπε μόνο «κλασική μουσική μας έβαζαν». Τον άκουσα να της το λέει γιατί τον είχα σε ανοιχτή ακρόαση. Κι εκείνη απάντησε «καλά, μας έβαζαν και κλασική μουσική, αλλά μας έβαζαν κι άλλα. Δεν το θυμάσαι, βρε παιδί μου; Πήγαινε κάπως έτσι…» και του το τραγούδησε, αυτός όμως δεν το θυμόταν.

Τον κλείσαμε λοιπόν και πήραμε μία από τις συμμαθήτριές της, που παραμένει μέχρι σήμερα στενή της φίλη. Επαναλήφθηκε ο ίδιος διάλογος και μάθαμε πια πως το τραγούδι λεγόταν «the third man». Είναι βέβαια το κομμάτι του ομώνυμου μεταπολεμικού φιλμ-νουάρ, παραγωγής 1949, με τον Όρσον Ουέλς, που φαίνεται πως τότε είχε κάνει εξίσου μεγάλο σουξέ με το φιλμ. Η φίλη μου άστραψε από χαρά που κατάφερε να μου βρει τον τίτλο. «Να φανταστείς, από τότε έχω να το ακούσω», είπε χαμογελώντας.    

Λίγο αργότερα, εγώ γύρισα στο γραφείο μου, έκανα διάφορα που έπρεπε και κάποια ώρα θυμήθηκα τον "τρίτο άνθρωπο", βρήκα τη μουσική του στο you tube, την απόλαυσα μία φορά μόνη μου και μετά πήρα το νούμερο που έπρεπε. Και μόλις άκουσα το «ναι» της απάντησης απ’ την άλλη άκρη του καλωδίου… πάτησα το play και τ’ άφησα να παίξει μέχρι το τέλος.  

 

άτσα!

photo: Occupy Wall st.

internet έχεις, ρεύμα δεν ξέρω για πόσο ακόμα...

you 're both crazy, you know?

Εκείνος είναι τριάντα ετών και μέχρι πρότινος εργαζόταν ως καθηγητής μαθηματικών σε σχολείο. Εκείνη, μαθήτριά του, έχει ακριβώς τα μισά του χρόνια. Και οι δύο γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ως την περασμένη Παρασκευή ζούσαν στην Αγγλία.

Το ζευγάρωμά τους όμως, ενάντιο καθώς είναι στον Νόμο, τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν την πατρίδα και τις κανονικές ζωές τους, αναστατώνοντας έτσι ολόκληρη τη χώρα. Τελευταία φορά οι δύο φυγάδες εθεάθησαν από κάμερες παρακολούθησης, πριν πέντε μέρες, σε πλοίο, με κατεύθυνση τη Γαλλία. Αν εντοπιστούν, εκείνος θα συλληφθεί και θ’ αργήσει πολύ να ξεμπλέξει.

Εύχομαι λοιπόν στη Megan και τον Jeremy να ζήσουν ελεύθεροι τον έρωτά τους δυνατά, για όσο διαρκέσει. Κι όταν όλο αυτό πια ξεθυμάνει, η μικρή να επιστρέψει στους γονείς της που θα την περιμένουν σίγουρα  μ’ ανοιχτές αγκάλες κι ο θαρραλέος τυπάκος να συνεχίσει τη ζωή του σε άλλη φυσικά χώρα, με το ίδιο πάντα πάθος και χωρίς καθόλου φόβο.   

Όσο για ’μας, αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ταιριάξει κάπως να τους δούμε… υπάρχει λόγος να το κάνουμε θέμα; 

καλημέρα σ' όλη την πτέρυγα!

αν θες... μπορείς!

smoking Pippilotta

αξιολάτρευτη διαδηλώτρια!

 Παγκόσμια Ημέρα Alzheimer - Σύνταγμα, 21.09.12, 18:47

στο φετινό memory walk

για τους ανοϊκούς ασθενείς 

είχαμε τη χαρά να περπατήσουμε

από το Σύνταγμα ως το Ζάππειο

όχι μόνο πίσω απ' τους ταλαντούχους μουσικούς 

της φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων

που παίζουν για 'μας κάθε χρόνο τέτοια μέρα

αλλά και πίσω από δύο υπέροχους νέους γονείς.

η πιτσιρίκα στους ώμους του μπαμπά της

γλέντησε αυτή την εκδήλωση με την ψυχή της!

χειροκροτούσε, χόρευε, γέλαγε...

κι έτσι, σήμερα το απόγευμα 

πήρε ένα πολύ ευχάριστο 

κι άλλο τόσο χρήσιμο μάθημα

για τη συμπαράσταση, τη συμμετοχή,

τη διεκδίκηση, τον αγώνα,

τη σημασία της ποιότητας της ζωής, 

την ουσία της έννοιας "Δημοκρατία".

οι εθνικές μας... ροζ γραμμές!

φωτο: Ταξίδια ΜΕ Χρώμα

το αποκορύφωμα της ξεφτίλας του ΕΟΠΥΥ 

έγινε εικόνα και κυκλοφορεί στο διαδίκτυο...

αρτίστα

weight watcher

φωτο: 30 και κάτι...

είσαι για κανα προφιτερόλ;

και καψούρης να μην είσαι... καψουρεύεσαι!

thanx Roula :-)

αυτόν πρέπει να τον είχανε στην έρημο πριν...

πλησιάζει η ώρα...

thanx Mario :-)

πάλι ταυτίστηκα!

λατέρνα, φτώχεια και...; έλα, το ξέρεις!

Προ ημερών, ξεφύλλιζα στο μπάνιο ένα περιοδικό και φτάνοντας στην καταχώρηση που βλέπετε κι εσείς στη φωτογραφία, τη χάζεψα κάμποσο. Κι ενώ την κοίταγα, σκεφτόμουν πως αν δίδασκα, θ’ αφιέρωνα σ’ αυτό το διαφημιστικό, ένα ολόκληρο μάθημα. Γιατί ανήκω σ' αυτούς που απεχθάνονται το "καπάκωμα" των δογματισμών και εντοπίζουν τις λύσεις στον γόνιμο προβληματισμό. 

Άρα, θα έδειχνα αυτό το γραφικό στον προτζέκτορα και θα άφηνα τους μαθητές μου να περιεργαστούν την εικόνα. Μετά, θα τους ζητούσα να μου πουν ποια λέξη ήταν η πιο έντονη. Κι αυτοί θα έλεγαν βέβαια, «η λέξη commitment». Που μεταφράζεται ως «δέσμευση», αλλά και ως «υποχρέωση», ή «έκθεση» (εαυτού), ή «διάπραξη (όχι καλής πράξης)», ή «προφυλάκιση».

Οι δεύτερες μεγαλύτερες λέξεις που θα εντόπιζαν τα παιδιά, θα ήταν σίγουρα οι λέξεις “creativity”, δηλαδή «δημιουργικότητα» και “ethos”, που σημαίνει «ήθος» (αν και τούτη, σκοπίμως γραμμένη με πιο αχνό χρώμα).

Οι αμέσως επόμενες σε μέγεθος λέξεις αυτής της μακέτας είναι οι λέξεις “partnership”, “goals”, “agribusiness”, “talent”, “culture” και “power”, που για εμάς σημαίνουν: συνεργασία, στόχοι, βιομηχανία μεταποίησης αγροτικών προϊόντων, ταλέντο, πολιτισμός και δύναμη.  

Αυτή η εικόνα όμως, περιέχει και τις έννοιες: philhellenism, friendship, dialogue, tourism, entrepreneurship, shipping, energy, innovation, consciousness, motivation, determination, ambition, arts, education, volunteerism, vision, spirit, imagination και people.

Οι οποίες φυσικά, στη δική μας γλώσσα σημαίνουν: φιλελληνισμός, φιλία, διάλογος, τουρισμός, επιχειρηματικότητα, ναυτιλία, ενέργεια, καινοτομία, συνείδηση, κίνητρο, αποφασιστικότητα, φιλοδοξία, τέχνες, εκπαίδευση (ή μόρφωση, ή παιδεία), εθελοντισμός, όραμα, πνεύμα, φαντασία και άνθρωποι.  

Η μόνη λέξη που είναι γραμμένη στα ελληνικά, είναι η λέξη «φιλότιμο». Και με αυτές τις διαπιστώσεις, τα παιδιά μου φαντάζομαι πως θα ολοκλήρωναν την οπτική ανίχνευση του νοήματος αυτής της μακέτας. Κάπου εδώ άρα, θα τα ρωτούσα να μου πουν τίνος μήνυμα θα μπορούσε να είναι το συγκεκριμένο, σε ποιους, κατά τη γνώμη τους, απευθύνεται και ποιος ο σκοπός του.

Αν δυσκολευόντουσαν, θα τους αποκάλυπτα και τη λεζάντα αυτής της εικόνας: «it’s time we redefine Greece» κι αν ζητούσαν περισσότερες πληροφορίες, θα τους έλεγα πως η συγκεκριμένη διαφήμιση είναι μέρος της εκστρατείας δημόσιας διπλωματίας repo[we]r Greece*, μία πρωτοβουλία επαγγελματιών από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ακαδημαϊκών, αλλά και διπλωματών.

Προφανώς, θα πρόσθετα πως η συγκεκριμένη δράση σχεδιάστηκε και υλοποιείται από την FORESIGHT, μία καλά δικτυωμένη ιδιωτική εταιρία στρατηγικής επικοινωνίας, η οποία διοικείται από έναν σύμβουλο επιχειρήσεων, ονόματι Αλέξανδρο Κωστόπουλο.    

Θα εξηγούσα επίσης, πως πίσω απ’ το συγκεκριμένο εγχείρημα, υπάρχει (ή τέλος πάντων έτσι φαίνεται) το  Ινστιτούτο Περιφερειακού Διαλόγου και Στρατηγικής  (στο οποίο συνιδρυτής και εκτελεστικός διευθυντής είναι ο προαναφερθέντας επιχειρηματίας). Θα έλεγα λοιπόν, πως τo Ι.ΠΕ.ΔΙ.Σ. εν ολίγοις είναι μία παρέα που αποτελείται από τους παροικούντες εν Ιερουσαλήμ, ήτοι από οικονομολόγους, marketeers, επικοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες, ειδικούς στις διεθνείς σχέσεις και διπλωμάτες.

Και κάπως έτσι, θα ξεκινούσε μάλλον οι κουβέντα μου με τους νέους. Ίσως μάλιστα να άρχιζα εγώ, λέγοντας πως η οικονομική κρίση των ημερών μας, εκτός πολλών άλλων, είναι επίσης και μία ευνοϊκότατη συγκυρία για λογιών-λογιών επιτηδευματίες. Άρα, όσο η εγχώρια πραγματικότητα θα δραματοποιείται, τόσο περισσότεροι από τους διάφορους τεχνοκράτες που το αντικείμενό τους επιτρέπει την ενεργή εμπλοκή τους στα τεκταινόμενα και οι οποίοι έχουν ήδη αρχίσει να δραστηριοποιούνται προς τις κατάλληλες κατευθύνσεις, ίσως ωφεληθούν τα μάλα.

Αυτό δεν είναι δα και κάποιο απόφθεγμα σοφίας, οπότε δε θα δίσταζα να το μοιραστώ με τους μαθητές μου. Θα τους ρωτούσα όμως να μου πουν αν τυχόν είχαν ενστάσεις σχετικά. Πότε δηλαδή, κατά τη γνώμη των παιδιών, ένας τεχνοκράτης που εκμεταλλεύεται τη συγκυρία για λόγους κερδοσκοπίας πράττει καλώς, και πότε οι τακτικές του προδίδουν ιδιοτέλεια εφάμιλλη με εκείνη των ψυχρών καιροσκόπων.

Θα ρωτούσα επίσης τους πιτσιρικάδες μου, πως αλλιώς πιστεύουν πως θα μπορούσε πράγματι να βοηθηθεί τώρα η πατρίδα, ποιες ενέργειες δηλαδή θα ήταν ικανές να βελτιώσουν την οικονομία της Ελλάδας, να ανασχηματίσουν την κακή εντύπωση που έχουν οι ξένοι για εμάς και ταυτόχρονα, να ανυψώσουν το καταρρακωμένο ηθικό μας.  

Και στο σημείο αυτό, θα ρώταγα γιατί υποθέτουν πως στο μήνυμα που είδαν είναι τρεις οι λέξεις που έχουν γραφτεί με χτυπητό ροζ. Οι νεολαίοι τότε, πιστεύω πως θα απαντούσαν ότι η μοναδική λέξη στα ελληνικά εμφανίζεται με τον συγκεκριμένο τρόπο για να τη δουν αμέσως οι ντόπιοι και να χαρούν (παύλα κινητοποιηθούν υπέρ της δράσης, που σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στη συμμετοχή του κοινού), ενώ οι λέξεις “excellence” και “creativity” απευθύνονται στους ξένους, υπονοώντας κυρίως τα χαρακτηριστικά της καμπάνιας. Κάθε άλλη απάντησή τους θα με ξάφνιαζε, γιατί δεν μας ξέρουν έξω ως ιδιαιτέρως δημιουργικούς κι όσο για την έννοια της αριστείας... ας μην το συζητήσουμε καν.
 

Και οπωσδήποτε, πριν χτυπήσει το κουδούνι, θα φρόντιζα να ρωτήσω να μου πουν τι τέλος πάντων λέει αυτή η περιβόητη καρκινική επιγραφή: «νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν». Τα παιδιά σκέφτονται πολύ πιο καθαρά από εμάς. Η αλήθεια λοιπόν είναι πως σ’ αυτό το φανταστικό μάθημα θα πήγαινα για να διδαχθώ, όχι να διδάξω. Ασχέτως αν θα παρουσιαζόμουν ως κάτι ολότελα διαφορετικό από το αληθινό. Λέτε να καταλάβαιναν οι νέοι την κουτοπονηριά μου;

* το πρώτο συνθετικό αυτού του ελαφρώς μπερδεμένου logo, η λέξη "repo" στη γλώσσα των οικονομικών σημαίνει βέβαια «συμφωνία επαναγοράς»

great joy!

photo: Occupy Wall st.

summertime

εγώ δεν είμαι ρομαντική;
ορίστε, καμπανούλες στη λιακάδα!
 *

 άλλο τώρα: αυτός εδώ, μου φαίνεται ή πράγματι είναι
κάτι ανάμεσα σε Σταμάτη Κόκοτα και Θέμη Αδαμαντίδη;

τι να γίνει; έχουμε κι απαιτητικούς αναγνώστες... 

 

μάλιστα... άλλος για τη βάρκα;
 *

ν' αλωνίζουν οι πιτσιρικάδες, να γίνεται χαμός!!!

λέω πως τα παιδιά που νοσηλεύονται, 

πρέπει πάση θυσία 

να παραμένουν χαρούμενα,

 δραστήρια και όχι κλινήρη.

με τέτοια ποδηλατάκια θα έπρεπε άρα 

να είναι εξοπλισμένο κάθε "Παίδων".

"τι λέει η μαντάμ; εδώ δεν έχουμε για φάρμακα!"

θα βιαστούν ίσως να πουν 

οι κουστουμαρισμένοι του υπουργείου Υγείας.

και απαντώ αμέσως, μ' ένα δάνειο:

"υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε!"

το κόστος κατασκευής αυτού του ποδηλάτου είναι μικρό.

αρκεί μόνο μια βιοτεχνία για την παραγωγή του.

κι από ανέργους; σ' αυτή τη χώρα, άλλο τίποτα!

άντε, κυρ-Λυκουρέντζε μου, να σε χαρώ...

μουσική για φασίνα

 

 

 



off the ground

 

  



just like a bird...

 

 

 

"όταν δεν έχεις, τότε να δίνεις!"

 

 

πλέον άμα με ρωτάνε "έχεις κάποιον για πρότυπο;"

θα λέω "α βέβαια, έχω έναν πιτσιρικά!"

:-)

 

δεν έχεις πρόβλημα ρε, πέτα!

Μανώλης - ένα παιδί μετράει... τον άνεμο!

 δυστυχώς, ξέρω πολλούς που για να πας μαζί τους 

από 'δω μέχρι τη γωνία... κυριολεκτικά σου βγάζουν την πίστη!

με τον Θανάση, δόξα τω Θεώ,

όλα γίνονται γρήγορα κι όπως πρέπει.

ποιος Θανάσης, θα το καταλάβετε στο βίντεο που ακολουθεί.

το οποίο βίντεο φτιάχτηκε επίσης με τη βοήθεια του Θεού.

γιατί τη βοήθεια των φίλων... άντε μη μιλήσω καλύτερα!

ξέρουν οι ίδιοι κι αυτό αρκεί.

waiting for the air to decide...

ό,τι δεν βλέπεις...

δε σημαίνει πως δεν υπάρχει...

Δερβίσης

φωτο: Rumi

δεν είναι βόας;

 

φωτο: Occupy Wall st

Ελλάς, εν έτει 2012

φωτο: Nectar Patram Anis

«είμαι Σκορπιός, με Ταύρο ταιριάζω;»

φωτο: Stickers for the Masses

 

Η λεζάντα στο γραφικό που προηγήθηκε, σίγουρα είναι αστεία. Και είναι αστείο που είναι αστεία, γιατί είναι αστεία επειδή αντανακλά την τραγικότητα των ημερών. Δεν εννοώ εδώ την οικονομική ύφεση, αλλά τα σύνοδά της φαινόμενα, ιδίως την προφανέστατη, γενικευμένη κρίση στις ανθρώπινες αξίες.

Ας δούμε όμως λίγο, πως έχουν τα πράγματα σήμερα στη χώρα μας. Κατ’ αρχάς, είναι γεγονός πως η οικονομική δυσπραγία, πάντα και παντού, αποκαλύπτει, επιτείνει, και σε ένα βαθμό προκαλεί ποικίλες διαταραχές ηθικού περιεχομένου. Η ανέχεια επηρεάζει αρνητικά κάθε σύστημα, ασχέτως αν αυτό λέγεται μονάδα, ζεύγος, οικογένεια, ή ολόκληρη κοινότητα, ό,τι δηλαδή συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, στα επιμέρους, άρα και στο σύνολό της.

Και βέβαια, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν πεισματικά να αγνοούν την πραγματικότητα, τα παραδείγματα πρωτοφανούς αναλγησίας από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, είναι πλέον αναρίθμητα. Η κοινωνική μέριμνα, πρώτιστη ευθύνη της πολιτείας στις προηγμένες χώρες, σήμερα εδώ μοιάζει ανύπαρκτη. Τελικός αποδέκτης των από δεκαετίες συσσωρευμένων σφαλμάτων, ποιος άλλος; Ο απλός, ανυπεράσπιστος πολίτης. Στον λαό φυσικά έχει κληρώσει να καθαρίσει τώρα τον κόπρο του Αυγείου. Άλλος για να κάνει τη βρωμοδουλειά, δεν υπάρχει.

Παρ’ όλα αυτά, δεν εννοώ κατά κανένα τρόπο να αθωώσω τον νεοέλληνα. Προσωπικά, τσακώνομαι συχνά – πυκνά με διάφορους, κατά βάσει νέους, μορφωμένους ανθρώπους, για τα εγχώρια κοινωνικά ζητήματα των ημερών μας. Άλλοτε για την εξοργιστική απόφαση να καταργηθούν οι δομές που υπάγονται στο «Ψυχαργώς», άλλοτε για τις απειλές που δεχόμαστε κάθε τόσο πως θα κλείσουν κάποια απ’ τα δημόσια νοσοκομεία μας, άλλοτε για τους πάσχοντες από σοβαρά νοσήματα που τρομοκρατούνται πως θα σταματήσει η χορήγηση των φαρμάκων τους και άλλοτε για θέματα ελάσσονος ίσως σημασίας, όπως αυτό το πρόσφατο με την παύση λειτουργίας του περιβόητου 184.

Και καθώς τσακώνομαι, απορώ, παρατηρώντας τον ασύλληπτο τρόπο με τον οποίο οι συγκεκριμένοι συνομιλητές μου τα δέχονται όλα άκριτα! Άλλωστε, ο συνδυασμός παθητικότητας, αδιαφορίας, απουσίας αλληλεγγύης και παντελούς έλλειψης κοινωνικής συνοχής, αποτελεί και το βασικό επιχείρημα της πρόγνωσης των διεθνών αναλυτών πως οι Έλληνες δεν πρόκειται να επαναστατήσουμε, ό,τι κι αν συμβεί, όσο κι αν τα πράγματα ζορίσουν το επόμενο διάστημα.

Ας προχωρήσω όμως σε μία σύντομη ανάλυση του τι ακριβώς συμβαίνει με την  τηλεφωνική γραμμή του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. (εθνικού οργανισμού παροχής υπηρεσιών υγείας). Είναι άλλωστε μια εξαιρετική περιπτωσιολογική μελέτη, μία μόνο από τις αμέτρητες περικοπές που υπομένουμε τελευταίως κι έτσι η συλλογιστική αυτής της υπόθεσης φωτίζει έμμεσα και πλήθος άλλων. Κοινό χαρακτηριστικό βέβαια σε όλα τα αντίστοιχα παραδείγματα απώλειας κεκτημένων αγαθών, η εξοικονόμηση πόρων.  

Όπως λοιπόν γνωρίζουν οι περισσότεροι, ο αριθμός 184, η τηλεφωνική γραμμή δηλαδή, μέσω της οποίας συντονιζόταν επί μία δεκαετία η διαχείριση του κύριου όγκου των παρεχόμενων από το Ι.Κ.Α. (ίδρυμα κοινωνικών ασφαλίσεων) υπηρεσιών υγείας, πλέον χρεώνεται αδρά!

Ο ασφαλισμένος, μισθωτός ή συνταξιούχος μισθωτός, μέχρι πριν μερικές μέρες χρεωνόταν 0,032 ευρώ ανά λεπτό κλήσης. Αυτό σημαίνει πως για ένα τηλεφώνημα στο 184 διάρκειας πέντε λεπτών (δεδομένης της μεγάλης αναμονής της γραμμής από τη στιγμή της ενεργοποίησης της κλήσης μέχρι τη σύνδεση με εκπρόσωπο, αυτά τα τηλεφωνήματα συχνά είχαν μεγάλη διάρκεια), πλήρωνε περίπου 15 λεπτά του ευρώ, ποσό φυσικά προσιτό για τον καθένα.

Ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. όμως, αντικατέστησε αιφνιδίως τον παλαιό τριψήφιο αριθμό με τέσσερις πενταψήφιους αριθμούς, τον 14900 (Newsphone Hellas), τον 14554 (BPO Α.Ε. – Vodafone Panafon AETE), τον 14784 (ΟΤΕ Α.Ε. – E-Value Α.Ε.) και τον 14884 (Call Center Hellas).

Και οι χρεώσεις έχουν αναπροσαρμοστεί ως εξής: Καλώντας το 14900, ο ασφαλισμένος πληρώνει 1,08 ευρώ ανά κλήση, από σταθερό και 1,18 ευρώ ανά λεπτό κλήσης, αν καλεί από κινητό. Ομοίως, καλώντας το 14554, η χρέωση είναι 1,107 ευρώ ανά κλήση, αν πρόκειται για κλήση από σταθερό τηλέφωνο και 1,86 ευρώ ανά κλήση, αν πρόκειται για κλήση από κινητό. Το κόστος κλήσης στο 14784 είναι 1,07 ευρώ ανά κλήση, από σταθερό και 1,18 ευρώ ανά λεπτό κλήσης, από κινητό, ενώ για να καλέσει κανείς το 14884, θα χρεωθεί 0,99 ευρώ ανά κλήση, εκτός κι αν καλέσει από κινητό, οπότε θα πληρώσει 1,18 ευρώ ανά λεπτό συνδιάλεξης.    

Πιο απλά, η πιο φθηνή γραμμή, μιλώντας από σταθερό τηλέφωνο είναι το 14884 και από κινητό τηλέφωνο (Cosmote, Wind ή Vodafone) είναι το 14554, με την προϋπόθεση πως η διάρκεια της κλήσης δεν θα ξεπεράσει σε χρόνο τα δύο λεπτά της ώρας, αλλιώς δεν διαφέρει σε τίποτα από τις άλλες τρεις εταιρίες.  

Αν το 184 είχε καταργηθεί λόγω του ομολογουμένως υπερβολικού αριθμού εισερχόμενων κλήσεων, για να τετραπλασιαστούν οι πιθανότητες να εξυπηρετηθεί ο ασφαλισμένος, όλοι θα επικροτούσαμε την πρωτοβουλία. Η αλήθεια όμως διαφέρει. Αναθέτοντας κατόπιν διαγωνισμού στις τέσσερις ιδιωτικές εταιρίες το ρόλο του τηλεφωνικού ενδιάμεσου ανάμεσα στον οργανισμό και το κοινό, οι ιθύνοντες του ΕΟΠΥΥ,  δεκαπλασίασαν το κόστος για κάθε ασφαλισμένο που χρειάζεται να κανονίσει ή να ματαιώσει ένα ήδη κανονισμένο ραντεβού του με γιατρό.

Αξίζει νομίζω να σταθούμε για λίγο στην αναπροσαρμογή της τιμής αυτής της (και προηγουμένως χρεώσιμης, αλλά μέχρι πρόσφατα σε λογικά πλαίσια) τηλεφωνικής υπηρεσίας. Πλέον λοιπόν, όποιος χρειάζεται να επισκεφτεί γιατρό του πρώην ΙΚΑ, ή να μεταθέσει ένα ήδη κανονισμένο ραντεβού του με γιατρό... θα ξεπαραδιάζεται!

Το αυτό ισχύει και για όποιον χρειάζεται απλώς να ακυρώσει ένα ήδη προγραμματισμένο ραντεβού. Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να σκεφτεί κανείς το χάος που θα προκύπτει στα ιατρεία, τούδε κι εφεξής. Έτσι κι αλλιώς λίγοι ασφαλισμένοι είχαν την παιδεία που απαιτείται ώστε κάποιος να ειδοποιήσει πως τελικά δεν θα πάει σε μία προγραμματισμένη σε δημόσιο φορέα συνάντηση. Πόσω μάλλον τώρα, που εκτός από τον κόπο του (φαινομενικά άνευ προσωπικού κέρδους) τηλεφωνήματος, οι ασφαλισμένοι θα πρέπει να χρεώνονται κιόλας ένα όχι ευκαταφρόνητο, για τα σημερινά δεδομένα, ποσό.  

Οι αρμόδιοι του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. βεβαίως έχουν επινοήσει κάμποσα άλλα μέτρα που θα μπορούσαν χωρίς υπερβολή να θεωρηθούν τακτικές εξόντωσης των πλέον δαπανηρών για τον φορέα ασφαλισμένων. Για παράδειγμα, έχουν σταματήσει τη δωρεάν χορήγηση φαρμάκων ακόμα και σε ομάδες «υψηλού κινδύνου», καθώς και τις δωρεάν ιατρικές εξετάσεις κάθε είδους, έχουν περιορίσει ασφυκτικά τις κατηγορίες φαρμάκων που συνταγογραφούνται και βέβαια, έχουν κυριολεκτικά συρρικνώσει συντάξεις και επιδόματα.  

«Μα, πως θα τους παρέχει το μεν ή το δε, όταν δεν έχει λεφτά στα ταμεία του;», ακούω φορές να λέγεται. Και απαντώ ευθέως: «Το πως είναι δικό του πρόβλημα! Δε με νοιάζει πως! Όπως δε νοιάζει τον φορέα ούτε κατ’ ελάχιστο, αν οι ασφαλισμένοι του υποφέρουν, ταλαιπωρούνται, αν ζουν ή αν πεθαίνουν». Κάποια πράγματα, απλώς δεν είναι αποδεκτά, φίλοι μου. Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε στην Ελλάδα του 2012 ανθρώπους να πεινάνε και να κρυώνουν στους δρόμους, να πεθαίνουν αβοήθητοι, να απελπίζονται στο σημείο του να αυτοκτονούν.

Κι όμως, τα δεχόμαστε αυτά, σαν απόλυτα λογικά, καθημερινά γεγονότα. Αυτά δεν είναι λογικά! Δεν είναι καθόλου λογικό που δε μας νοιάζει. Που απλώς κουνάμε το κεφάλι αν μάθουμε πως άλλος ένας από ’μας έσβησε άδικα κι έπειτα γυρνάμε σπίτι και αποχαυνωνόμαστε μπροστά στην τηλεόραση, τρώγοντας πίτσα ολότελα απαθείς. Αυτή η αντίδραση δεν είναι λογική, επιμένω. Είναι παράλογη, είναι απόδειξη συνενοχής. Αυτά όλα που μόλις έγραψα, είναι οι περίτρανες αποδείξεις πως είμαστε μια κοινωνία διεφθαρμένη μέχρι το κόκαλο! Έτσι νιώθω, δυστυχώς.  

Και για όποιον σπεύσει να ρωτήσει «ωραία, και τι να κάνουμε;» θα αναφέρω δύο πραγματάκια, που ως λαός δείχνουμε να αγνοούμε:

Πρώτον, κάθε μέτρο που εφαρμόζεται, ό,τι μέτρο, όσο αναγκαίο κι αν υποτίθεται πως είναι, συμβαδίζει πάντοτε με την αν(τ)οχή μας. Μ’ άλλα λόγια, αν υπάρξει ουσιαστική λαϊκή αντίδραση, οποιοδήποτε μέτρο θα αρθεί πάραυτα. Και με ακόμα διαφορετικά λόγια, ό,τι μας επιβάλλεται, μας επιβάλλεται επειδή εμείς οι πολίτες το επιτρέπουμε. Δεν είναι καμιά δική μου σοφία αυτή, για να διαπιστώσει κανείς αν ο ισχυρισμός μου είναι ορθός ή όχι, δε χρειάζεται παρά μόνο κοινή λογική, στοιχειώδης γνώση της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος και ανάκληση σχετικών γεγονότων της πρόσφατης ιστορίας.

Δεύτερον, όσοι φλέγονταν προεκλογικά από την επιθυμία να αναλάβουν την εξουσία, οφείλουν -σήμερα περισσότερο από ποτέ!- να επιτελέσουν κοινωνικό έργο. Πως; Μας νοιάζει το πως; Ας κόψουν τα κεφάλια τους οι ιθύνοντες και ας διαχειριστούν το δημόσιο χρήμα, όσο τέλος πάντων χρήμα υπάρχει, με τρόπο τέτοιο ώστε να περιφρουρήσουν τα ιερά και τα όσια σ’ αυτόν τον τόπο.

Και για να προλάβω τυχόν παρερμηνείες, δεν εννοώ φυσικά τον κλήρο, αλλά όσα σχετίζονται με τον πόνο, την αξιοπρέπεια και την ανθρώπινη ζωή. Αν αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις προκλήσεις της συγκυρίας, οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες τους, θα έλεγα πως πολύ κακώς κάνουν που κάθονται στις αναπαυτικές καρέκλες τους. Ας παραιτηθούν, για να αναλάβουν στη θέση τους άξιοι και κυρίως άνθρωποι. Μέχρι τότε, κι επειδή βέβαια δύσκολα απαρνιέται ο κάθε ματαιόδοξος το αξίωμά του, είναι ευθύνη όλων μας να βοηθήσουμε την πατρίδα, ο καθένας σύμφωνα με τις δυνάμεις του. Όταν το κράτος καταρρέει, αναλαμβάνουν δράση οι πολίτες. Αλλιώς, τους τρώει το σκοτάδι, όλους μαζί.  

ξέρω τι σας λέω!

 

Η ιστορία μου με τη Μαρία τη Λιώλη, την ψυχή του καλλιτεχνικού εργαστηρίου ΕΥΠΑΛΙΝΟΣ, ξεκίνησε πριν κάμποσα χρόνια. Με χαρά θυμάμαι πάντα την πρώτη μας συνάντηση, σαν μία από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που αγαπάς τον άλλο με το που τον γνωρίζεις.

Με αφορμή λοιπόν τότε ένα project της Μαρίας... «κολλήσαμε» αμέσως! Δουλέψαμε, αλλά επίσης παίξαμε, αστειευτήκαμε, φιλοσοφήσαμε, βολτάραμε, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε και πια, ε... νομίζω θεωρούμαστε δυο καλές φίλες.

Η Μαρία είναι πολύ γνωστή στους επιχειρησιακούς κύκλους της Αθήνας. Πολλοί είναι αυτοί που θυμούνται χαμογελώντας τα αλησμόνητα πάρτυ που κάθε τόσο διοργανώνει (δημιουργικά πάρτυ όχι σαχλαμάρες, εκδηλώσεις ασύλληπτες, κάποιες φορές παλαιότερα με χιλιάδες συμμετέχοντες) κι άλλοι τόσοι είναι αυτοί που είχαν την τύχη, οι ίδιοι ή τα παιδιά τους, να ζήσουν την εμπειρία του καλύτερου καλλιτεχνικού σχολείου στην πρωτεύουσα.

Όποιος γνωρίζει προσωπικά τη Μαρία ξέρει και που οφείλεται η επιτυχία σε όποια δουλειά υπογράφει. Είναι μία γυναίκα γεμάτη συναίσθημα, με ταλέντο, γνώση, πάθος και ακατάπαυστη παραγωγή ιδεών. Εγώ αυτό που εκτιμώ περισσότερο σε ’κείνη εκτός απ' το χαμόγελό της, είναι το ότι δεν χάνει ποτέ την πίστη, την έμπνευση και τη φινέτσα της και πως -σε αντίθεση με τους περισσότερους- είναι ανυποχώρητη σε ζητήματα ποιότητας και αισθητικής, κόντρα στη δίνη των καιρών.   

Η καινούργια χρονιά στο εναλλακτικό σχολείο της Μαρίας λοιπόν, αρχίζει σε λίγες μέρες κι ο ονειρεμένος κήπος του ΕΥΠΑΛΙΝΟΥ θ’ ανοίξει το Σάββατο, για να υποδεχτεί όλους τους φίλους σε μία απογευματινή γιορτή, που όσοι έχουμε προηγούμενη εμπειρία... την περιμένουμε πως και πως!

για περισσότερες πληροφορίες & δηλώσεις συμμετοχής: Ευπαλίνος– παιχνίδια με την Τέχνη

Α, και σε περίπτωση που είστε ενήλικος και δεν έχετε παιδάκι, μη στεναχωριέστε! Ο ΕΥΠΑΛΙΝΟΣ παίζει ευχαρίστως με παιδιά κάθε ηλικίας. Αλλιώς, πως θα τα ’ξερα εγώ όλα αυτά; :-)

ο χομπίστας!

ο αναγνώστης christoforix 

αφού μελέτησε προσεκτικά την προηγούμενη ανάρτηση 

απεφάνθη πως του θυμίζει αυτό το στιγμιότυπο.

δε διαφωνώ, υπάρχουν ομοιότητες...

όχι στον ύπνο σου, για κανονικά λέμε τώρα...

 

  η ατάκα είναι σημερινή αλλά όχι δική μου,

  είναι της φίλης μου της Ελένης.

  όσο για το τραγούδι που ακολουθεί

  είναι των Nightstalker.

  ο φίλος μου ο Κοσμάς μου το έστειλε νωρίτερα

  και μου εξήγησε πως το συγκρότημα

  ανήκει στην stoner rock,

  ένα είδος hard-rock με αργό ως μέσο τέμπο,

  γνωστή και ως “music for stoners”...

  (πως λέμε «let’s get stoned tonight»;)

  επίσης, μου είπε πως...

  τα παλικάρια είναι Έλληνες!

  βεβαίως!

  η ανάρτηση άρα είναι αφιερωμένη

  στα φιλαράκια μου

  και σε όσους... ποτίζουν στο μπαλκόνι κάτι καλό!

  ;)

κάτσε, τώρα θα μας πει ο Μήτσος...

φωτο: We are all Greeks

μάγκας, γένους θηλυκού!

Lydia Cacho, ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα

Τελικά, δεν ήταν μόνο η Φρίντα. Κάτι πρέπει να γίνεται εκεί κάτω στο Μεξικό, γιατί πολλές γυναίκες τους γεννιούνται με κότσια που θα τα ζήλευαν και οι πιο σθεναροί άντρες. Το μεγάλο καμάρι των Μεξικανών στις μέρες μας δε, ακούει στο όνομα Λυδία Κάτσο.

Βέβαια, αυτή η γυναίκα που γεννήθηκε στο Μεξικό πριν από σαράντα εννέα χρόνια, είναι κατά το ήμισυ Γαλλίδα. Η γαλλικής καταγωγής μητέρα της ήταν άλλωστε που με τη δική της δράση, τη δίδαξε από πολύ νεαρή ηλικία την αξία της ανιδιοτελούς προσφοράς. Μάλλον όμως δε θα μπορούσε να φανταστεί πως τραβολογώντας απ’ το χέρι τη μικρή Λυδία στις μεξικάνικες φτωχογειτονιές, προς χάριν τότε των δικών της αγαθοεργιών, μεγάλωνε μία σπουδαία γυναίκα που θα κατέληγε μερικά χρόνια αργότερα μία δαφνοστεφής ακτιβίστρια.  

Μέχρι να συμβούν αυτά βέβαια, μεσολάβησαν πολλά και διάφορα. Η Λυδία στάλθηκε για σπουδές στη Σορβόννη, «τρίφτηκε» στην σκληρότητα της πραγματικότητας καθώς στη διάρκεια της φοιτητικής ζωής της δούλευε ως καμαριέρα, αρρώστησε κάποια ώρα σοβαρά με νεφρική ανεπάρκεια και λίγο έλειψε να πεθάνει, διάβασε, είδε, έμαθε, έπαθε, ωρίμασε κι ύστερα άρχισε να δουλεύει, γράφοντας στήλες τέχνης και διασκέδασης, σε εφημερίδες.

Γρήγορα όμως, οι φεμινιστικές αντιλήψεις της μητέρας της που είχαν ζυμωθεί καλά μέσα της, την οδήγησαν στην ερευνητική δημοσιογραφία. Η πένα της έγινε αιχμηρή και καταπιάστηκε με το ζήτημα της βίας εναντίον των γυναικών. Κάπως έτσι, στα τριάντα έξι της χρόνια, δέχθηκε επίθεση από κάποιον άγνωστο, ο οποίος τη βίασε, φροντίζοντας μάλιστα να της σπάσει και κάμποσα κόκαλα. Και η Λυδία, μόλις συνήλθε από τα αντίποινα που είχε υποστεί, αντί να παραιτηθεί απ’ τον αγώνα της, ίδρυσε ένα καταφύγιο για κακοποιημένες γυναίκες. Αυτό συνέβη το σωτήριο έτος 2000.   

Έκτοτε, οι δημοσιεύσεις της σχετικά με θέματα κακοποίησης γυναικών, εφήβων και παιδιών εντατικοποιήθηκαν και το 2004, με το βιβλίο της «οι δαίμονες της Εδέμ», κατόρθωσε να προκαλέσει εθνικό σκάνδαλο, καθώς έριξε φως σε ό,τι πιο σκοτεινό, την παιδοφιλία και στο πως στην πατρίδα της, πολιτικοί μαζί με επιφανείς επιχειρηματίες ευθύνονταν για ένα ολόκληρο κύκλωμα εκμετάλλευσης και σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. 

Λίγο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, η Λυδία συνελήφθη με την κατηγορία της δυσφήμισης και φυλακίστηκε. Στη φυλακή, ξυλοκοπήθηκε αγρίως και αν δεν είχε αφεθεί ελεύθερη με εγγύηση, τα πράγματα ίσως να είχαν πάρει πολύ άσχημη τροπή. Η υπόθεσή της έφτασε στο ανώτατο δικαστήριο και η ίδια έγινε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του Μεξικού που κατέθεσε εκεί.

Τα Ηνωμένα Έθνη, δεδομένης της έκτασης που είχε πάρει το θέμα και της φανερής απειλής ενάντια στη ζωή της, της πρόσφεραν νομική προστασία και πολιτικό άσυλο, της πρότειναν δηλαδή να εγκαταλείψει τη χώρα. Παράλληλα, η Λυδία Κάτσο, άρχισε να κατακτάει σημαντικά διεθνή βραβεία για τη δράση της. 

Το 2006, βραβεύτηκε για το δημοσιογραφικό θάρρος της με το αριστείο «Luis Francisco Ojeda», που έχει το όνομα του εβδομηντάχρονου σήμερα, απροσκύνητου Πορτορικανού δημοσιογράφου. 

Την επόμενη χρονιά, η Διεθνής Αμνηστία, στη μνήμη της μεγάλης ακτιβίστριας που αφιέρωσε τη ζωή της στους κρατούμενους συνείδησης, βράβευσε την ατρόμητη Μεξικανή δημοσιογράφο με το «Ginetta Sagan», για τον αγώνα της υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών.

Μία χρονιά μετά, η UNESCO της απένειμε το βραβείο «Guillermo Cano», που φέρει το όνομα του Κολομβιανού δημοσιογράφου, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1986, έχοντας ανοίξει πόλεμο στα καρτέλ ναρκωτικών που ταλάνιζαν τη χώρα του.

Τον επόμενο χρόνο, δηλαδή το 2009,  η Λυδία Κάτσο απέσπασε και το μετάλλιο «Wallenberg» του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, τιμή που προορίζεται για ανθρωπιστές με εξαιρετική αυτοθυσία και ανυπολόγιστη προσφορά σε ανυπεράσπιστες και καταπιεσμένες υπάρξεις, αφού αντανακλά το έργο του Raoul Wallenberg, του Σουηδού διπλωμάτη, ο οποίος έσωσε δεκάδες χιλιάδες Εβραίους στη Βουδαπέστη, λίγο πριν ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος φτάσει στη λήξη του.

Το 2010, η Λυδία κέρδισε άλλη μία σημαντική τιμητική διάκριση. Της απονεμήθηκε το PEN, ένα βραβείο θάρρους που αφορά άφοβους διεθνείς συγγραφείς. Και το πιο πρόσφατο βραβείο της, το κέρδισε πέρσι, όταν τιμήθηκε με το βραβείο Ούλοφ Πάλμε, ύψους  εβδομήντα πέντε χιλιάδων δολαρίων, για το «εξαιρετικό της θάρρος στην αποκάλυψη της διαφθοράς και του εγκλήματος».

Η συγγραφέας βέβαια έχει βραβευτεί συνολικά, και για τα υπόλοιπα βιβλία που έχει γράψει, όλα τους ακτιβιστικού περιεχομένου. Στο «αναμνήσεις μιας ατιμίας», για παράδειγμα, αφηγήθηκε την άσχημη περιπέτεια που ακολούθησε τη δημοσίευση του βιβλίου της «οι δαίμονες της Εδέμ», στο «σκλάβοι της εξουσίας», καταπιάστηκε με τη σωματεμπορία και ειδικότερα με τη σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών και των κοριτσιών ανά τον κόσμο, στο «με το παιδί μου», μίλησε απερίφραστα για την κακοποίηση των παιδιών, ενώ στο «ένα τιτίβισμά μου», κοινοποίησε τις σκέψεις της για το φεμινιστικό κίνημα και τον ακτιβισμό.

Το καινούργιο της βιβλίο, με τίτλο «η ανείπωτη ιστορία της διεθνούς εμπορίας σεξ», θα βγει στη δημοσιότητα σε πέντε μόλις μέρες από σήμερα και αναμένεται συγκλονιστικό. Τι να ευχηθώ; Εύχομαι εμείς οι γυναίκες να την καμαρώνουμε πολλά χρόνια ακόμα ως άξια εκπρόσωπο του φύλου μας και βέβαια, εύχομαι... να  μην έχει το τέλος που φοβάμαι πως αργά ή γρήγορα θα έχει.