funky buddha soul...: (άλλη μια) παγκόσμια ντροπή!

Αν το πάρουμε το πράγμα απ' την αρχή... προϊστορικά, ο ταύρος λατρευόταν ως ιερό ζώο.

Αντίθετα, στην αρχαία Ρώμη αλλά και στην αρχαία Ελλάδα οι ταυρομαχίες ήταν πολύ διαδεδομένες, γιατί τότε πιστευόταν πως ο αγωνιζόμενος, στην αναμέτρησή του με το δυνατό αυτό πλάσμα αποδείκνυε τη ρώμη, την ευκινησία, τα γρήγορα αντανακλαστικά, την ψυχραιμία και την ευελιξία του.

Στις μέρες μας πια, ταυρομαχίες οργανώνονται μόνο στην Ισπανία, την Πορτογαλία και το Μεξικό.

Οι παραδοσιακές φάσεις της ταυρομαχίας είναι τρεις.

Αρχικά, οι βοηθοί του ταυρομάχου ερεθίζουν τον ταύρο, προκαλώντας τον με τους κόκκινους μανδύες τους. Πολλοί νομίζουν πως το χρώμα των ενδυμάτων τους είναι αυτό που εξοργίζει το βοοειδές. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει. Το λεγόμενο «κόκκινο πανί», για τον ταύρο δε διαφέρει σε τίποτα από ένα πράσινο, μιας και δεν είναι σε θέση να διακρίνει τη διαφορά. Αυτό που στην πραγματικότητα θυμώνει το ζωντανό, είναι απλώς και μόνο η επίμονη ενόχληση που του προκαλείται.

Στη συνέχεια, ο ταυρομάχος μπήγει στη ράχη του ταύρου ακόντια. Έτσι, ο τραυματισμένος ταύρος κυριολεκτικά εξαγριώνεται και τότε προσφέρει στο αιμοδιψές κοινό τις πολυπόθητες σκηνές της μάχης του με τον ταυρομάχο. Μιας μάχης βέβαια άνισης, άδικης, αναίτιας, άνανδρης, εν ολίγοις χυδαίας. Για να κατανοήσει κανείς τη φαινομενικά ανεξήγητη αρέσκεια όσων συντηρούν το κατ’ ευφημισμόν αυτό «αγώνισμα», θα πρέπει να έχει εντρυφήσει στην ανθρώπινη ψυχολογία.

Ο Freud, για παράδειγμα, έχει αναφερθεί εκτενώς στο ρόλο που διαδραματίζει η θυσία, αναφορικά με την ισορροπία της ανθρώπινης ψυχής και πιο ειδικά, αναφορικά με τα πάθη που αυτή κουβαλάει αλλά και τα πάθη που αυτή γεννά. Διότι βέβαια, η ταυρομαχία έτσι ακριβώς καταλήγει. Σε θυσία. Μια θυσία όμως ανήκουστη, γιατί ακόμα και στις παγανιστικές τελετές το προσφερόμενο ον αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Στην τελευταία φάση της ταυρομαχίας λοιπόν, ο θύτης θανατώνει το θύμα και τότε οι χιλιάδες των παρευρισκόμενων ζητωκραυγάζουν. Προφανώς, ο εξευτελισμός, η αγωνία, η οδύνη, η απόγνωση και τελικά ο μαρτυρικός θάνατος ενός αθώου ζώου, εκείνους τους λυτρώνει από κάτι. Υπολογίζεται δε, πως κάθε χρόνο, στην Ισπανία μόνο, φονεύονται στις ταυρομαχίες περίπου χίλιοι πεντακόσιοι ταύροι.

Στη σύγχρονη Εσπερία, όπως την αποκαλούσαν οι μακρινοί πρόγονοί μας, υπάρχουν σχολές ταυρομαχιών, όπου οι έφηβοι επίδοξοι ταυρομάχοι εκπαιδεύονται σκοτώνοντας μοσχαράκια. Υπάρχουν όμως και εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανοί που αντιτίθενται στη βαναυσότητα αυτού του ανεπίτρεπτου «αθλήματος». Άλλωστε, περίπου το εβδομήντα τοις εκατό του κόσμου στις αρένες είναι τουρίστες. Άνθρωποι που καταφθάνουν από τα πέρατα της γης, άνθρωποι που θεωρούνται πολιτισμένοι, αλλά που αισθάνονται περήφανοι επειδή συμμετείχαν έστω για μια φορά στο άθλιο δρώμενο που λέγεται ταυρομαχία.

Υπάρχουν όμως κάπως δυσάρεστα νέα για όσους σκοπεύουν να ταξιδέψουν στην Ισπανία το χρόνο που έρχεται. Γιατί, από την 1^η Ιανουαρίου του προσεχούς έτους, η Καταλονία θα είναι και επίσημα η δεύτερη περιοχή της ισπανικής επικράτειας που θα θέσει εκτός νόμου τις ταυρομαχίες. Η πρώτη απαγόρευση σημειώθηκε το 1991, στις Κανάριες Νήσους, μια διοικητικά αυτόνομη συστάδα νησιών, τα οποία όμως αποτελούν τμήμα της ισπανικής περιφέρειας. Στα πανέμορφα Κανάρια Νησιά βέβαια, το αποτρόπαιο αυτό έθιμο ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές.

Έτσι, σιγά-σιγά, βασανιστικά αργά, όπως βασανιστική είναι η κακοποίηση, η τυραννία και τελικά ο θάνατος των ταύρων στις ταυρομαχίες, λίγο-λίγο λοιπόν, ένα μέρος της ανθρωπότητας αρχίζει τώρα να αισιοδοξεί πως κάποια μέρα οι ταυρομαχίες θα είναι μόνο μια κακιά ανάμνηση, σαν να λέμε... ένα έγκλημα (μέσα σε πολλά και διάφορα άλλα εγκλήματα!), το οποίο διέπραττε το γένος μας κάποτε παλιά.