ΚΥΡιε πρωθυπουργέ...

νννννννα!!!

Σίγουρα, πάνε χρόνια από τότε που πρωτοακούσατε το περίφημο «γιατί ο αετός πετάει μ’ ένα φτερό πάνω απ’ τη Λάρισα; ...γιατί με τ’ άλλο μουντζώνει!».

Και μάλλον, τότε θα είχατε απαντήσει χαμογελώντας σ’ αυτόν που σας το είπε: «καλό, καλό!».

Τώρα λοιπόν, θα διαβάσετε ένα ακόμα πιο καλό:
Στην προχθεσινή παρέλαση στη Λάρισα, ένας μαθητής, λέει, περνώντας μπροστά από τους επισήμους, αντί να χαιρετίσει... τους μούντζωσε!

Η πληροφορία που εγώ τουλάχιστον έχω δεν προέρχεται από έγκυρη πηγή (το διευκρινίζω, γιατί αντιπαθώ αφάνταστα το λεγόμενο ράδιο-αρβύλα).

Το ανεπιβεβαίωτο αυτό γεγονός όμως, αν μη τι άλλο, συνοψίζει το κοινό αίσθημα.

Μπράβο του άρα του πιτσιρικά, αν όντως πρωταγωνίστησε σ' αυτό το στιγμιότυπο.

Πρώτον και κύριον, μπράβο γιατί παρά την «αναρχική» πρωτοβουλία του, τίμησε με τη συμμετοχή του στην επετειακή εκδήλωση την εθνική μας μνήμη, που είναι μνήμη ιερή. Ένας λόγος παραπάνω αν το παλικάρι είναι πράγματι σημαιοφόρος, όπως λέγεται. Διπλά άξιος!

Δεύτερον, γιατί είχε τα κότσια να κάνει αυτό που οι γηραιότεροι, αναλογιζόμενοι τις συνέπειες, απλώς δε θα τολμούσαμε.

Τρίτον, γιατί εξ’ αιτίας αυτού του νεαρού, η ιδιαίτερη πατρίδα του η Λάρισα... προήχθη. Τώρα μουντζώνει, δεν τη μουντζώνουν άλλο πια.

Τέταρτον, γιατί αυτή του η χειρονομία είναι μια πολύ σοβαρή, σχεδόν τραγική κίνηση, ταυτόχρονα όμως είναι και αστεία. Το ανοιχτό προτεταμένο χέρι του οργισμένου εφήβου, υποθέτω πως θα έκανε πολλές από τις παριστάμενες ταλαίπωρες φατσούλες να φωτιστούν μ’ ένα χαμόγελο ικανοποίησης, ή ακόμα και να ξεκαρδιστούν.

Φαντάζεστε τη σκηνή; Αυτούς εκεί πέρα να είναι στημένοι, με τα γαλόνια και τις περγαμηνές τους, κουστουμαρισμένοι, ένστολοι, στιβαροί και δεν ξέρω και ’γω τι άλλο, μιας κι έχουν βέβαια -προ πολλού και αμετάκλητα- πάρει το ρόλο τους σ’ αυτή τη ζωή ηλιθιωδώς στα σοβαρά (πως αλλιώς θα κατακτούσαν αξιώματα;) κι ενώ περιμένουν τη νεολαία να τους αποτίσει φόρο τιμής για το έργο τους... να εισπράττουν την ύβρη της, ακριβώς για τα δραματικά αποτελέσματα αυτού του έργου, και μάλιστα με τον πιο άμεσο, άρα τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Σκέφτεστε τις γκριμάτσες των συγκεκριμένων επισήμων, τη στιγμή της μούντζας; Ε, αυτό από μόνο του δεν είναι ικανό να μας κάνει όλους να γελάσουμε, ξεχνώντας για μια στιγμή τις σκοτούρες μας;

Και πριν ακουστούν φωνούλες διαμαρτυρίας (που θ’ ακουστούν, είμαι βέβαιη) πως αυτό που έκανε ο ασεβής νέος δείχνει πως η κοινωνία, οι θεσμοί, «η πατρίς, η θρησκεία, η οικογένεια» κι ο Θεός ξέρει τι άλλο, πάνε κατά διαόλου, να συμφωνήσω πως πράγματι έτσι έχουν τα πράγματα.

Όλα σήμερα φαίνεται να πηγαίνουν κατά διαόλου!

Τα παιδιά όμως είναι ίσως τα μόνα που δε φταίνε για τούτη την κατάντια.

να γιατί τα κοράκια είναι μαύρα...

ένας διαδικτυακός φίλος,
με τον οποίο αραιά και που «κουβεντιάζουμε» μέσω facebook
και ο οποίος κάθε τόσο μου προτείνει κάτι να δω ή ν’ ακούσω,
μου έστειλε σήμερα το σύνδεσμο που οδηγεί στο blog  
secret real truth 

εκεί βρήκα το βιντεάκι που ακολουθεί,
ένα animation πλούσιο σε συναίσθημα,
ακριβώς όπως και ο αποστολέας αυτού του link.
όποιος το παρακολουθήσει δεν ξέρω αν θα το απολαύσει όσο εγώ, 
πάντως μετά, σίγουρα θα γνωρίζει πια την απάντηση
στο ερώτημα: «γιατί τα κοράκια είναι μαύρα;».

:-)

crane & giraffe

(άλλη μια) παγκόσμια ντροπή!

Αν το πάρουμε το πράγμα απ' την αρχή... προϊστορικά, ο ταύρος λατρευόταν ως ιερό ζώο. 

Αντίθετα, στην αρχαία Ρώμη αλλά και στην αρχαία Ελλάδα οι ταυρομαχίες ήταν πολύ διαδεδομένες, γιατί τότε πιστευόταν πως ο αγωνιζόμενος, στην αναμέτρησή του με το δυνατό αυτό πλάσμα αποδείκνυε τη ρώμη, την ευκινησία, τα γρήγορα αντανακλαστικά, την ψυχραιμία και την ευελιξία του. 

Στις μέρες μας πια, ταυρομαχίες οργανώνονται μόνο στην Ισπανία, την Πορτογαλία και το Μεξικό.

Οι παραδοσιακές φάσεις της ταυρομαχίας είναι τρεις. 

Αρχικά, οι βοηθοί του ταυρομάχου ερεθίζουν τον ταύρο, προκαλώντας τον με τους κόκκινους μανδύες τους. Πολλοί νομίζουν πως το χρώμα των ενδυμάτων τους είναι αυτό που εξοργίζει το βοοειδές. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει. Το λεγόμενο «κόκκινο πανί», για τον ταύρο δε διαφέρει σε τίποτα από ένα πράσινο, μιας και δεν είναι σε θέση να διακρίνει τη διαφορά.  Αυτό που στην πραγματικότητα θυμώνει το ζωντανό, είναι απλώς και μόνο η επίμονη ενόχληση που του προκαλείται.

Στη συνέχεια, ο ταυρομάχος μπήγει στη ράχη του ταύρου ακόντια. Έτσι, ο τραυματισμένος ταύρος κυριολεκτικά εξαγριώνεται και τότε προσφέρει στο αιμοδιψές κοινό τις πολυπόθητες σκηνές της μάχης του με τον ταυρομάχο. Μιας μάχης βέβαια άνισης, άδικης, αναίτιας, άνανδρης, εν ολίγοις χυδαίας. Για να κατανοήσει κανείς τη φαινομενικά ανεξήγητη αρέσκεια όσων συντηρούν το κατ’ ευφημισμόν αυτό «αγώνισμα», θα πρέπει να έχει εντρυφήσει στην ανθρώπινη ψυχολογία.  

Ο Freud, για παράδειγμα, έχει αναφερθεί εκτενώς στο ρόλο που διαδραματίζει η θυσία, αναφορικά με την ισορροπία της ανθρώπινης ψυχής και πιο ειδικά, αναφορικά με τα πάθη που αυτή κουβαλάει αλλά και τα πάθη που αυτή γεννά. Διότι βέβαια, η ταυρομαχία έτσι ακριβώς καταλήγει. Σε θυσία. Μια θυσία όμως ανήκουστη, γιατί ακόμα και στις παγανιστικές τελετές το προσφερόμενο ον αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Στην τελευταία φάση της ταυρομαχίας λοιπόν, ο θύτης θανατώνει το θύμα και τότε οι χιλιάδες των παρευρισκόμενων ζητωκραυγάζουν. Προφανώς, ο εξευτελισμός, η αγωνία, η οδύνη, η απόγνωση και τελικά ο μαρτυρικός θάνατος ενός αθώου ζώου, εκείνους τους λυτρώνει από κάτι. Υπολογίζεται δε, πως κάθε χρόνο, στην Ισπανία μόνο, φονεύονται στις ταυρομαχίες περίπου χίλιοι πεντακόσιοι ταύροι.

Στη σύγχρονη Εσπερία, όπως την αποκαλούσαν οι μακρινοί πρόγονοί μας, υπάρχουν σχολές ταυρομαχιών, όπου οι έφηβοι επίδοξοι ταυρομάχοι εκπαιδεύονται σκοτώνοντας μοσχαράκια. Υπάρχουν όμως και εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανοί που αντιτίθενται στη βαναυσότητα αυτού του ανεπίτρεπτου «αθλήματος». Άλλωστε, περίπου το εβδομήντα τοις εκατό του κόσμου στις αρένες είναι τουρίστες. Άνθρωποι που καταφθάνουν από τα πέρατα της γης, άνθρωποι που θεωρούνται πολιτισμένοι, αλλά που αισθάνονται περήφανοι επειδή συμμετείχαν έστω για μια φορά στο άθλιο δρώμενο που λέγεται ταυρομαχία.   

Υπάρχουν όμως κάπως δυσάρεστα νέα για όσους σκοπεύουν να ταξιδέψουν στην Ισπανία το χρόνο που έρχεται. Γιατί, από την 1^η Ιανουαρίου του προσεχούς έτους, η Καταλονία θα είναι και επίσημα η δεύτερη περιοχή της ισπανικής επικράτειας που θα θέσει εκτός νόμου τις ταυρομαχίες. Η πρώτη απαγόρευση σημειώθηκε το 1991, στις Κανάριες Νήσους, μια διοικητικά αυτόνομη συστάδα νησιών, τα οποία όμως αποτελούν τμήμα της ισπανικής περιφέρειας. Στα πανέμορφα Κανάρια Νησιά βέβαια, το αποτρόπαιο αυτό έθιμο ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές.

Έτσι, σιγά-σιγά, βασανιστικά αργά, όπως βασανιστική είναι η κακοποίηση, η τυραννία και τελικά ο θάνατος των ταύρων στις ταυρομαχίες, λίγο-λίγο λοιπόν, ένα μέρος της ανθρωπότητας αρχίζει τώρα να αισιοδοξεί πως κάποια μέρα οι ταυρομαχίες θα είναι μόνο μια κακιά ανάμνηση, σαν να λέμε... ένα έγκλημα (μέσα σε πολλά και διάφορα άλλα εγκλήματα!), το οποίο διέπραττε το γένος μας κάποτε παλιά.  

τα κέρατα του ταύρου, τα όπλα του δηλαδή για να αμύνεται...

αποδυναμώνονται επί σκοπού...

για να οδηγηθεί εν συνεχεία στην κατάμεστη αρένα...

εκεί όπου καραδοκεί ο ταυρομάχος...

χτύπημα από πίσω! κι ένα μικρό παιδί ξέρει τι σημαίνει αυτό...

κάποιοι απολαμβάνουν το ότι είναι μέσα στο στάδιο...

την ίδια ώρα κάποιοι αγωνίζονται έξω απ' αυτό...

το ζώο αιμορραγεί...

μερικοί ηδονίζονται...

άλλοι όμως συμπάσχουν!

ο ταυρομάχος συνεχίζει τον βασανισμό του ζώου...

καρφώνει στη ράχη του κι άλλα ξίφη...

και το ζώο πονάει!!! πόσο πολύ άραγε πονάει;

ο ταυρομάχος όμως επιμένει!

οι δυνάμεις του ζώου αρχίζουν να το εγκαταλείπουν...

οι ακτιβιστές πάλι, αντέχουν...

κι ο ταυρομάχος όμως αντέχει να κάνει ό,τι κάνει...

μέχρι που το ζώο πέφτει...

...νεκρό!

γιατί;

άλλος για chill out;

για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους...

Πολύς κόσμος πηγαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα στην παρέλαση. Άλλος για να καμαρώσει το παιδί του να παρελαύνει, άλλος επειδή το αξίωμά του επιβάλλει την παρουσία του στην επετειακή εκδήλωση, άλλος για χάζι...

Δυστυχώς όμως, λίγοι σήμερα θυμούνται ποιος καθιέρωσε τις παρελάσεις της 28^ης Οκτωβρίου. Ήταν βέβαια ο Ιωάννης Μεταξάς, αρχικά αξιωματικός του ελληνικού στρατού, στη συνέχεια πρωθυπουργός και τελικά δικτάτορας, την περίοδο 1936-1940.

Εις εκ των πρωταγωνιστών του περίφημου «εθνικού διχασμού», ο ιδιόρρυθμος αυτός οραματιστής, ανέλαβε την εξουσία πραξικοπηματικά, στις 4 Αυγούστου του 1936. Κι έτσι πολλοί τον κατηγορούν, μέχρι και σήμερα, πως αυτός θανάτωσε τότε τη Δημοκρατία.  

Αυτή όμως δεν είναι παρά η μισή αλήθεια. Διότι στα μέσα της δεκαετίας του ’30, σύσσωμος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος –μηδέ του Βενιζέλου εξαιρουμένου!– είχε κατά νου το ένα ή το άλλο είδος δικτατορίας. Οι αστοί επεδίωκαν μία αστική δικτατορία και οι υπόλοιποι φαντασιώνονταν μία προλεταριακή.

«Αν συνέβαινε σήμερα (εν. η κατάλυση της Δημοκρατίας) θα ήταν μια τραγωδία, ο κόσμος ενδεχομένως θα έβγαινε στους δρόμους. Τότε, ήταν μια ανωμαλία σε σειρά ανωμαλιών που είχαν προηγηθεί και που είχαν υπονομεύσει τον κοινοβουλευτισμό», έχει εύστοχα παρατηρήσει ο ιστορικός Θάνος Βερέμης*.

Ο ορισμός της έννοιας «δικτατορία» συνίσταται, ως γνωστόν, στη συγχώνευση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Στην Ελλάδα της εποχής του Μεταξά όμως, η συνταγματική επιστήμη αποδεχόταν χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία αυτή την (παροδική υποτίθεται) πρακτική, δεδομένου του ότι τούτη ήταν λιγότερο περιοριστική συγκριτικά με άλλες πρακτικές, υιοθετημένες από ευρωπαϊκές χώρες με μακρά κοινοβουλευτική παράδοση.

Ο ίδιος ο Βενιζέλος, άλλωστε, ήταν εκείνος που τον Μάιο του 1932 πρότεινε ειδική τροπολογία (ειδικότερα, την επί λέξει εισαγωγή στο σύνταγμα της δεύτερης παραγράφου του άρθρου 48 του συντάγματος της Βαϊμάρης, δηλαδή την ενσωμάτωση στον ελληνικό νόμο μέρους του γερμανικού, το οποίο συνέβαλλε στην αδρανοποίηση του γερμανικού κοινοβουλίου και ευνόησε αργότερα την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία) για την πρόβλεψη εκχώρησης έκτακτων εκτεταμένων εξουσιών στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Και βέβαια ο Βενιζέλος ήταν που, ως πρωθυπουργός το διάστημα 1928-1932, μετέβη στη Ρώμη για να υπογράψει το Ελληνοϊταλικό Σύμφωνο Φιλίας με τον ήδη τότε δικτάτορα Μουσολίνι, στην προστασία του οποίου και κατέφυγε αμέσως μετά την αποτυχία του πραξικοπήματός του της 1^ης Μαρτίου 1935, το οποίο απέβλεπε – που αλλού;– στην εγκαθίδρυση δικτατορικού καθεστώτος.

Η δικτατορία Μεταξά έχει ορθώς χαρακτηριστεί ως «μια αυθαίρετη επαναφορά της μοναρχίας, μέσω της σταδιακής επιβολής ενός αυταρχικού καθεστώτος, στη βάση των φασιστικών προτύπων, που ωστόσο ουδέποτε κατόρθωσε να αποκτήσει τα αναγκαία ερείσματα για να ριζώσει, για πλείστους λόγους, με κυριότερο τον ανταγωνισμό των κυρίαρχων τάξεων της χώρας, τις οποίες είναι προφανές πως εκπροσωπούσαν ένας φιλοβρετανός βασιλιάς κι ένας φιλογερμανός άνδρας με ισχυρή προσωπικότητα»**.

Παρ’ όλα αυτά, η δικτατορία Μεταξά ήταν η μακροβιότερη του μεσοπολέμου. Γιατί; Αρχικά, οι κυριότεροι πολιτικοί αρχηγοί της περιόδου («Φιλελεύθεροι», «Προοδευτικοί», «Λαϊκοί», «Εργατο-αγροτικοί») έδωσαν ψήφο ανοχής στον Μεταξά και όταν κηρύχτηκε η δικτατορία δεν αντέδρασαν διόλου.

 

Επιπλέον, η πολιτική του Μεταξά ευνοούσε τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δηλαδή των αστών. Ύστερα, στο μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης την εποχή εκείνη είχαν επικρατήσει παρόμοια αυταρχικά καθεστώτα, ενώ στο εσωτερικό της χώρας τα μέσα στήριξης οποιασδήποτε αντίδρασης ήταν ισχνά έως ανύπαρκτα. Άλλος καταλυτικός παράγοντας που παρέτεινε την παραμονή του Μεταξά στην εξουσία ήταν το ότι στη διάρκεια της δικτατορίας του έφυγαν από τη ζωή οι σημαντικότεροι πολιτικοί ηγέτες (Βενιζέλος, Δεμερτζής, Μιχαλακόπουλος, Παπαναστασίου, Τσαλδάρης).

Ο βασικός όμως, κατ’ εμέ, λόγος που επέτρεψε στον Μεταξά να συμπληρώσει μία τετραετία διακυβέρνησης ήταν πως εκείνος με σοφία άμβλυνε την κοινωνική αντίδραση. Εξ αιτίας του ναι μεν ο πολίτης καταπιεζόταν, λογοκρινόταν, στερούταν το δικαίωμα της απεργίας και των δημόσιων συγκεντρώσεων κι αν ήταν κομμουνιστής ενίοτε φυλακιζόταν, βασανιζόταν ή εξοριζόταν. Στα χρόνια όμως που παρέμεινε στην εξουσία ο Μεταξάς, επίσης μειώθηκε θεαματικά η ανεργία, ιδρύθηκε το ΙΚΑ και διάφορες συντεχνιακές δομές και τελικά όσοι  δεν αντιτάσσονταν ενεργά στον δικτάτορα, απολάμβαναν σταθερότητα και κοινωνική γαλήνη. 

Αξίζει να σημειωθεί πως ο «Γιάννος» του μπαμπά του, ο «Γιαννάκης» για τη βασίλισσα Σοφία και για τη σύζυγό του Λέλα, ο «μικρός Moltke» για τους συμφοιτητές του στη στρατιωτική ακαδημία του Βερολίνου, ο «Μπάρμπα-Γιάννης» αργότερα για τον λαό, αυτός ο αριστοκράτης που γεννήθηκε στη φτώχεια, που υπήρξε στενός συνεργάτης του Βενιζέλου και που σχεδόν λάτρευε τον Κωνσταντίνο, ουδέποτε υπήρξε δημοκράτης. Ποτέ δεν έκρυψε πως ήταν βασιλικώτερος του βασιλέως. Και σ' ολόκληρη τη ζωή του, δεν απέκλινε από τις ιδέες του ούτε για μια στιγμή.

Το πολίτευμα του Μεταξά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «συντηρητικός αυταρχικός εθνικισμός», αλλά όχι και φασισμός. Δεν είναι τυχαίο που οκτώ κεντρικές οδοί σε συνοικίες της πρωτεύουσας φέρουν σήμερα το όνομα του τέως δικτάτορα. Ενώ, δεν υπάρχει ούτε αδιέξοδος στην πόλη με το όνομα π.χ. «Γ. Παπαδόπουλος».

Ο Μεταξάς βέβαια εξορίστηκε και καταδικάστηκε ερήμην δύο φορές  «εις θάνατον» από τον Βενιζέλο, μία το 1920 και μία το 1923. Και τα αίτια του θανάτου του παραμένουν αδιευκρίνιστα. Κάποιοι, εικάζουν πως απλώς είχε έρθει η ώρα για την Αγγλία να ξεφορτωθεί τον δικτάτορα.

Το σίγουρο είναι πως ο αμφιλεγόμενος Μεταξάς, ακριβώς εβδομήντα ένα χρόνια πίσω, αρνούμενος τη νύχτα εκείνη το φασιστικό ιταλικό τελεσίγραφο, έκλεισε έναν παλιό αιματηρό κύκλο. Ο βασικός πρωταγωνιστής του εθνικού διχασμού, αξιώθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1940 να απαλλάξει τον τόπο απ’ την κατάρα της διχόνοιας. Οι Έλληνες, εν όψει της εξωτερικής απειλής, επιτέλους ενώθηκαν. Αυτό και γιορτάζουμε κυρίως σ’ αυτήν την επέτειο. Θυμόμαστε κάθε φορά πως γλιτώσαμε απ’ το μίσος που κατάτρωγε για χρόνια τα σπλάχνα της πατρίδας. Τη στιγμή που ο Μεταξάς βροντοφώναξε το ηρωικό «ΌΧΙ» ξεψύχησε ο εθνικός διχασμός. «Το έθνος σύσσωμον!», είπε ο Μεταξάς μιλώντας στον λαό του.  Όπερ και εγένετο.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, μιλώντας προ ετών στην εκπομπή «Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά, είχε πει: «Ο Μεταξάς ήταν πολύ τυχερός, διότι συνέδεσε το όνομά του με το «ΌΧΙ», συνέδεσε το όνομά του με τη νίκη τη μοναδική του ελληνικού στρατού στην Αλβανία και πέθανε σε κορύφωση νίκης. Έγιναν μνημόσυνα σε διάφορες εκκλησίες, εμείς πήγαμε σε μια εκκλησία στην Τρίπολη. Την ώρα του μνημόσυνου ο κόσμος έκλαιγε τόσο γοερά ώστε άκουγες από τη μια εκκλησία στην άλλη τα κλάματα... έκλαιγε όλη η πόλις για τον Μεταξά!».  

Κι εμείς όμως έχουμε λόγους να κλαίμε σήμερα, μέρα της εθνικής επετείου. Γιατί, αν βγει κανείς και ρωτήσει τους μαζεμένους έξω απ΄ τη Βουλή «τι συμβολίζουν, ρε παιδιά, οι λευκές και κυανές γραμμές της γαλανόλευκης;», θα βρεθούν κάμποσοι που δε θα ξέρουν την απάντηση.  «Ελευθερία ή θάνατος!», αυτό λέει η σημαία μας. Όσοι το αγνοούν είναι ευτυχείς. Οι υπόλοιποι θρηνούμε γοερά...

* «Ιστορία της Ελλάδος του 20^ου αιώνα», τόμος β΄, σ. 173

** Νίκος Αλιβιζάτος, «Οι Πολιτικοί Θεσμοί σε Κρίση» σ. 35

pet therapy

"pet therapy", ελληνιστί: "θεραπεία με τη βοήθεια ζώων"

μια συμπληρωματική θεραπευτική μέθοδος, με θεαματικά αποτελέσματα!

η αξία της θεραπείας αυτής είναι αναγνωρισμένη σ' όλα τα προηγμένα κράτη!

στην Ελλάδα όμως -προς το παρόν, τουλάχιστον- δεν εντάσσεται σε κανένα θεραπευτικό πρόγραμμα του Υπουργείου Υγείας

στον δυτικό κόσμο, κάθε φιλικό προς τον άνθρωπο ζώο (σκύλος, γάτα, ωδικό πτηνό, κουνέλι, χοιρίδιο, άλογο κτλ) χαιρετίζεται ως ένας ικανότατος θεραπευτής

ακόμα και σήμερα όμως, η επίσκεψη ενός κατοικιδίου σε ελληνικό νοσοκομείο θα προκαλέσει... υστερικές αντιδράσεις!

αυτή η μορφή θεραπείας έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ωφέλιμη για άτομα με νοητικά προβλήματα (π.χ. αυτισμό, σύνδρομο Down κτλ), Alzheimer ή άλλες μορφές άνοιας, ψυχικά πάσχοντες, ασθενείς με AIDS, ανθρώπους με κατάθλιψη, ασθενείς με χρόνιες ή σοβαρές παθήσεις...

η συνύπαρξη με ένα ή περισσότερα ζώα ωφελεί κάθε άνθρωπο, ασθενή ή μη

ο καθένας μπορεί να ευεργετηθεί από τη σχέση του με το κατοικίδιό του

ένα ζώο μπορεί να προσφέρει στον πλέον υγιή άνθρωπο...

εξίσου με τον καταληκτικό ασθενή...

τον ηλικιωμένο...

εκείνον που ζει μόνος...

και βέβαια, το παιδί

Bruno, θεραπευτής  (αδέσποτος ημίαιμος σκύλος -  ηλικία: 18 ημερών) 

Bianca, θεραπεύτρια (αδέσποτη ημίαιμη γάτα - ηλικία: 16 ημερών)

live your myth in Greece...

 

σήμερα, όποιος περάσει παράνομα τα σύνορα...

της Βόρειας Κορέας, θα υποχρεωθεί σε δώδεκα χρόνια άμισθης, σκληρής εργασίας
του Ιράν, θα κρατηθεί  επ' αόριστον στη φυλακή

της Κίνας, θα καταχωρηθεί απευθείας στους αγνοούμενος...

της Κούβας, θα εγκλειστεί σε πολιτική φυλακή

των ΗΠΑ, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα υποστεί ξυλοδαρμό από την αστυνομία

της Σαουδικής Αραβίας, θα φυλακιστεί πάραυτα

της Βενεζουέλας, θα θεωρηθεί κατάσκοπος και θα σαπίσει σε κάποιο κελί

του Αφγανιστάν... απλώς θα «φάει» μια σφαίρα!

 
εάν όμως κάποιος περάσει παράνομα τα σύνορα της Ελλάδας, αυτομάτως δικαιούται: 

- κουπόνια συσσιτίου

- μια θέση εργασίας
- υγειονομική κάλυψη

- κοινωνική ασφάλιση
- πλήρεις κοινωνικές παροχές
- άδεια οδήγησης
- πιστωτικές κάρτες
- επιδότηση ενοικίου ή δάνειο για αγορά σπιτιού
- δωρεάν παιδεία  
- ίσως και δικαίωμα ψήφου

και μετά απ’ όλα αυτά, του δίνεται βεβαίως και ως δώρο η ελληνική ιθαγένεια! 

δεν το σκέφτηκα εγώ, μου το στείλανε, αλλά... κάπως έτσι δεν έχουν τα πράγματα; 

big bad wolf

leave the kid alone!

ύδωρ και φως

solarium

μια ανάσα αρκεί!

Πριν λίγες μέρες πρόσθεσα εδώ το κειμενάκι με τίτλο «τι κάνουμε;» ως αναμετάδοση του SOS που εξέπεμψε διαδικτυακά μια απελπισμένη νέα γυναίκα, το οποίο έφτασε σε μένα επίσης μέσω διαδικτύου, από έναν φίλο που ζει εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.

Τσεκάροντας προ ολίγου τα mail μου χάρηκα πολύ, γιατί στο inbox βρήκα ένα εγκάρδιο μήνυμα από την άγνωστη ως τώρα φίλη Ιφιγένεια, στο οποίο μου γράφει αναλυτικά τα νέα της, νέα διόλου δυσάρεστα!

Η οικονομική της κατάσταση προς το παρόν δεν έχει βελτιωθεί, της συμπαραστάθηκαν όμως ηθικά πολλοί άνθρωποι και μάλιστα άνθρωποι που δε γνώριζε ούτε εξ’ όψεως.

Έτσι, η κοπελιά μας, πήρε λίγο τα πάνω της και πλέον αντιμετωπίζει την πραγματικότητα αισιόδοξα. Σκέφτεται δε, μόλις καταφέρει να λύσει μερικά διαδικαστικά προβλήματα, ν’ αρχίσει να διαθέτει τα δικά της, χειροποίητα σαπούνια, για να εξασφαλίζει κατ’ αυτόν τον τρόπο τα προς το ζην για την ίδια και τους χνουδωτούς συγκατοίκους της.  

Η ανάρτηση «ανάσα» στο blog της, είναι ουσιαστικά η δημόσια ευχαριστία της Ιφιγένειας για την υποστήριξή της από τον κόσμο του ίντερνετ. Εκεί επίσης υπάρχει ο αριθμός του τραπεζικού της λογαριασμού, για όποιον θέλει και μπορεί να τη στηρίξει οικονομικά, σε τούτη τη δύσκολη στιγμή της.

Η δημοσίευση αυτή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα! Όχι μόνο επειδή αποδεικνύει τη δύναμη του μέσου και την ομορφιά που κρύβει -ανάμεσα σε διάφορα άλλα- η ανθρώπινη ψυχή, αλλά επίσης επειδή αποτελεί μια λίαν διαφωτιστική αποτύπωση της νεοελληνικής κοινωνίας. Όσοι διαβάσουν τα σχόλια που ακολουθούν το κυρίως κείμενο, θα καταλάβουν τι εννοώ...

Αναμένουμε λοιπόν τα σαπουνάκια της Ιφιγένειας. Προσωπικά, αναμένω κι ένα πιο συστηματικό δείγμα γραφής της, γιατί συμφωνώ απόλυτα με δυο-τρεις φίλους μου, που παρατήρησαν: «καλά ε... η τύπισσα γράφει καταπληκτικά!».

Το τραγουδάκι που ακολουθεί είναι βεβαίως αφιερωμένο στην Ιφιγένεια. Μην πω τι λέει. Μεταφράστρια είναι η κοπέλα, καταλαβαίνει τα λόγια μάλλον καλύτερα από μένα.

Ξημέρωσε! Καλημέρα...

we danced with Matt :-))))))))

ενώ ο Matt έδινε οδηγίες...

στηνόταν η κάμερα...

κι αφού έδωσε το πρόσταγμα να πατηθεί το rec...

άρχισε ο χορός...

όσοι δεν ήρθαν... κακό του κεφαλιού τους!

εμείς, περάσαμε τέλεια!!!

για να καταλάβεις ποιος είναι ο Matt και γιατί χορέψαμε μαζί του, δες εδώ:
well done Matt, well done!
ΟΑΚΑ, 22.10.11, 15:00