«να τους πάρεις σπίτι σου!»

Μια τυχερή πρόσφυγας με το μωρό της. Τυχερή, γιατί μέσα στην ατυχία της να ξεσπιτωθεί υποχρεωτικά, γυρεύοντας άσυλο στην Ευρώπη, είτε για να σωθεί απ’ τον πόλεμο είτε για ν' αρχίσει αλλού μία καλύτερη ζωή -και σε αντίθεση μ’ αμέτρητες άλλες, εξίσου ταλαίπωρες μάνες, οι οποίες βιώνουν ερχόμενες εδώ το μίσος και τον φθόνο- τούτη, φτάνοντας στην Ελλάδα γνώρισε την καλοσύνη και την αγάπη μιας συμπατριώτισσάς μας, που μάχεται εναντίον της αγριότητας.

«Να τους πάρεις σπίτι σου!», έλεγαν διάφοροι  κατ’ ευφημισμόν «εθνικιστές» σε μια κοπέλα, που καιρό τώρα κινητοποιείται, προσπαθώντας όσο της επιτρέπουν οι δυνάμεις της, να πάψει ο ρατσισμός εναντίον των προσφύγων.

«Πώς μπορώ να λέγομαι Χριστιανή άλλωστε, αν δεν ανοίξω το σπίτι μου σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη;», έγραψε η Αριάδνη Θεοδοσιάδου στον λογαριασμό της στο Facebook

To’πε λοιπόν, και το’κανε!

Κι εγώ, με τη σειρά μου, σαν μικρό δείγμα θαυμασμού και σεβασμού προς την Αριάδνη αλλά και υποστήριξης προς την πρωτοβουλία της, αφ’ ότου διάβασα σήμερα το σχετικό άρθρο του Άρη Δημοκίδη στη LIFO, έγραψα στον δικό μου λογαριασμό στο ίδιο μέσο, το ακόλουθο  post:

Οι εποχές αλλάζουν, παίδες!

Κάποτε, όπως συμβαίνει με διάφορους και σήμερα, πράγματι υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν ένα καλό κι ύστερα κόμπαζαν δεξιά-αριστερά, αυτοδιαφημίζονταν δηλαδή, κοινοποιώντας στον περίγυρό τους τις φιλάνθρωπες τάσεις τους, που συχνά ήταν και εντελώς ανύπαρκτες.

Τότε όμως, η αγνότητα των απλών ανθρώπων ακόμα υπερίσχυε του εγωκεντρισμού. Δύσκολα ένα σπιτικό αρνιόταν να φιλέψει έως και να φιλοξενήσει τον κουρασμένο ταξιδιώτη που χτύπαγε την εξώθυρά τους.

Τέλος όμως η εποχή της αθωότητας!

Γι’ αυτό και σήμερα πια, είναι πολύ σημαντικό να παρακινούν άλλους οι φιλάνθρωποι, οι φιλόζωοι, οι εθελοντές, εν ολίγοις όσοι βοηθούν έμπρακτα αλλήλους, συμπαραστεκόμενοι ενεργά και αποτελεσματικά στις δύσκολες στιγμές άλλων πλασμάτων, χωρίς ίδιον όφελος.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, συμπαρασύρουν κι άλλους (είτε απλώς αδιάφορους προς την οδύνη των άλλων, είτε ράθυμους, είτε παθολογικά εγωιστές, είτε πολύ φοβισμένους) ν' ακολουθήσουν το δικό τους φωτεινό παράδειγμα. Μειώνουν έτσι τον πανικό που δικαιολογημένα, ασφαλώς, επικρατεί, μιας κι οι μέρες μας είναι άγριες, οι επικίνδυνες από τις ψυχικές αρρώστιες αδυσώπητες, και τα εγκλήματα πιο απεχθή από ποτέ.

Οι νοικοκυραίοι, είναι τρομοκρατημένοι, κυρίως από τα άτιμα ΜΜΕ, που παρουσιάζουν το μπιζέλι σε μέγεθος καρπουζιού. Επηρεασμένοι λοιπόν απ' τις εξωφρενικές ειδήσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, αρνούνται ν' ανοίξουν πλέον τις πόρτες τους. 

Ο εγωκεντρισμός, απ' την άλλη, έχει εκτοξευτεί στα ύψη, λόγω ως επί το πλείστον του καταναλωτισμού. Ενώ τα διδάγματα του παπά τις Κυριακές τ' ακούνε πια μόνο κάτι γηραιές κυρίες με ψυχές που κατάφεραν περιέργως να παραμείνουν τρυφερές στο διάβα του χρόνου.

Προσωπικά, εξοργίζομαι όποτε ακούω σαχλάκηδες –ήτοι, ανθρώπους κενούς περιεχομένου, οι οποίοι ουδέποτε έσπευσαν να συμπαρασταθούν αφιλοκερδώς στον οιονδήποτε- να επικρίνουν μ’ ανασηκωμένο φρύδι όσους δημοσιοποιούν μία καλή τους πράξη. Σ’ αυτούς, προτείνω να ψάξουν μέσα τους να βρουν γιατί αδυνατούν ν' αντιληφθούν αυτά που για άλλους είναι απλώς φυσιολογικά και δεδομένα.

Εξαρτάται φυσικά κι απ’ την περίπτωση. Αν πρόκειται να προσβληθεί η τιμή κι η αξιοπρέπεια εκείνου που λαμβάνει βοήθεια, τότε εννοείται πως η σιωπή είναι η μόνη οδός. Σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις όμως, μόνο διδακτική μπορεί να θεωρηθεί σήμερα η προβολή κάθε τέτοιας φιλεύσπλαχνης πράξης.

Η Αριάδνη, η ηρωίδα αυτού του post, είναι φανερό πως καλωσόρισε τους ταλαίπωρους ανθρώπους που έτυχε να κατορθώσουν να επιβιώσουν και να φτάσουν στο φιλόξενο κατώφλι της από πολύ μακριά.Τούτο επιβεβαιώνεται κι απ’ τις φωτογραφίες που βλέπουμε στην ανάρτηση. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις εκφράσεις στα πρόσωπα και θ’ ανακαλύψει ατόφια ομορφιά και μόνο.

Όσο για τα ντιπ χαϊβάνια, αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται τίποτα ωραίο στο συγκεκριμένο δημοσίευμα, που δε σκέφτηκαν ούτε στιγμή στην ως τώρα ζωή τους να προσφέρουν αφιλοκερδώς ένα κομμάτι ψωμί ή ένα ποτήρι δροσερό νερό σ’ έναν ξένο, παρ’ εκτός κι είχαν προσωπικό κέρδος απ’ αυτή την προσφορά, ας αντιπαραβάλλουν τα δικά τους κίνητρα με τα κίνητρα τούτης της κοπέλας. Πιστεύω πως πολύ θα ωφεληθούν αν το κάνουν!

Εμείς οι υπόλοιποι, που νιώθουμε βαθιά μέσα μας αυτό που αναφέρει το άρθρο, πως δηλαδή η Αριάδνη "δεν κοινοποίησε για να ακούσει μπράβο" από την πρόσφατη κίνησή της, δε χρειάζεται να κουραστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν παραμένουμε το ίδιο ανίδεοι, προφανώς. Κατά συνέπεια έχουμε να κοπιάσουμε με πιο προχωρημένα μαθήματα, πιο ουσιαστικά και πολύ πιο δύσκολα.

Τριπλά άξια άρα, θα ‘λεγα, η Αριάδνη!

Γιατί μας παρακινεί όλους, αρχάριους και λίγο πιο προχωρημένους, να στραφούμε προς τον σκοπίμως απαξιωμένο επί των ημερών μας δρόμο της πνευματικότητας.

Γιατί δεν αρκείται στα λόγια αλλά τα κάνει πράξεις, εκτοπίζοντας τα πιο άσχημα και πιο ολέθρια όλων -τον φόβο, το μίσος και τη βία- όπως αυτά επιβάλλονται από τις άθλιες διδαχές της εποχής.

Και γιατί δουλεύει εντατικά με τον εσώτερο εαυτό της, ζώντας εν Χριστώ, με την πραγματική κι όχι την υποκριτική έννοια του όρου, βιώνοντας εν τέλει, και ταυτόχρονα αναπαράγοντας αγάπη.

Δεν αξίζουν σ’ αυτό το κορίτσι χίλια μπράβο; 

Νομίζω πως και λίγα είναι! 

Κι ας μην τα επιδίωξε η Αριάδνη ούτε για μια στιγμή.

μετεκλογικό σημείωμα

photo: Lyn Caudle

Όταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος συνειδητοποιήσει πια, κάποια ώρα, πως όχι μόνο τα πάντα αλλά και όλοι -μηδενός εξαιρουμένου!- δε λογίζονται παρά ως προϊόντα: ψυχρά, προς αγορά, χρήση και πώληση... τότε απαιτείται πάρα πολύ κουράγιο για να συνεχίσει ν' αγωνίζεται υπέρ των ιδανικών, που ως εκείνη τη στιγμή κατηύθυναν τη σκέψη και τη συμπεριφορά του...

Για πότε το ξεχάσαμε το παλικάρι όμως, ε; Σε μια πενταετία, να δεις που θα ρωτάς "ποιος ήτανε ο Παύλος Φύσσας"; και θα λαμβάνεις κάτι απαντήσεις άκυρες όσο δεν πάει.

Ειδικά στη δική του περίπτωση, τα πράγματα έχουν ακολουθήσει ακριβώς αυτόν τον δρόμο. Και πολύ φοβάμαι πως συνέβησαν ακόμα χειρότερα. Γιατί για τον ύπουλο χαμό του δεν ευθύνονται μονάχα μισό εκατομμύριο ανεγκέφαλοι χρυσαυυγίτες ψηφοφόροι.

Οι συνένοχοι είναι πολύ περισσότεροι! Δε φταίνε δηλαδή απλώς όσοι, καθένας για τους δικούς του ευτελείς λόγους, ψήφισαν στις προ-προηγούμενες εκλογές (είτε εν πλήρη συνειδήσει, είτε ελαφρά τη καρδία) το σιχαμένο μόρφωμα που αποτελεί προϊόν των καιρών μας.

Η ενοχή βαραίνει εξίσου κι όσους σκέφτηκαν έστω για μια στιγμή, να στηρίξουν, με την ψήφο τους, υποψήφιους με τις γνωστές, άνευ φραγμών, νεοναζιστικές αντιλήψεις! Ανεξάρτητα αν τελικά κάτι μέσα τους, τους κράτησε και τελικά δεν το έπραξαν.

Έκανε λοιπόν τη δουλειά του ο άνθρωπος-προϊόν (προϊόν κι αυτός, όπως ο καθένας από 'μας). Τον “έφαγαν” δηλαδή μπαμπέσικα τον νέο, για να τσουλήσει η ιστορία παρακάτω. Διότι αυτό βόλευε τότε. Έτυχε στη συγκεκριμένη συγκυρία, η αξία του ως δολοφονημένο πτώμα να είναι πολλαπλάσια της αξίας της ίδιας του της ζωής.

Και σήμερα πια, δεν εξυπηρετεί σε τίποτ’ άλλο. Επείγει απλώς, μήνες τώρα, να ξεχαστεί τ' όνομά του, να γλιστρήσει στις ψυχές τις βουτηγμένες σε λάσπη, για να χωνιαστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η μνήμη του στη συλλογική λήθη. 

Κι όλο αυτό, απλούστατα για ν’ απαλλαγούν απ' την ενοχή τους, τα πλήθη των μειωμένης αντίληψης ψευτοπαλικαράδων του εκλογικού σώματος.

Προφανέστατα, τίθεται θέμα ενοχής στην (πολιτικο-κοινωνική κυρίως και δευτερευόντως ποινική) “υπόθεση Φύσσα”. Μια ενοχή που υπερβαίνει πολλάκις τη συνείδηση του φονιά του. Πλέον άρα, η διαδικασία έχει εκ νέου αποκτήσει τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος.

Με τη διαφορά πως τώρα έχουν αλλάξει τα πρόσημα. Δεν έχει πια ιδιαίτερη αξία ο αδικοχαμένος, ως διαφημιστικό προϊόν. Πάλιωσε ακόμα κι ως είδηση. Ως εκ τούτου, τα ΜΜΕ δεν ενδιαφέρονται άλλο να πληρώσουν όσο-όσο για μια αποκλειστικότητα που φέρει τ’ όνομά του.

Ούτε καν η εξωφρενική, πολύ πρόσφατη παραδοχή του ανισόρροπου ενόσω επικίνδυνου αρχηγού της Χρυσής Αυγής, δείχνει να σοκάρει πλέον τον οποιονδήποτε. 

Ελάχιστος ντόρος έγινε κατόπιν της βαρύτατης δήλωσής του προ ημερών, πως η παράταξή του (ο Θεός να την κάνει!) αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος της δολοφονίας του θύματος.

Η ενοχή, ωστόσο, δεν εξατμίστηκε. Είναι μεγάλο το βάρος στις ψυχές τις καταπλακωμένες κάτω απ’ τα συντρίμμια της ανηθικότητας. Και το πρόβλημα είναι μεγάλο, γιατί οι ψυχές αυτές είναι επί της ουσίας αμέτρητες!

Ηθικό είναι προφανώς το πρόβλημα που ανέκυψε απ’ το άμεσο ανταποδοτικό όφελος της εν ψυχρώ αυτής εκτέλεσης. Αφαιρώντας μια ανθρώπινη ζωή με τρόπο άνανδρο, εξαργυρώθηκε αστραπιαία το τίμημα, το κόστος που τότε κατέβαλλε η αγορά (η αγορά με την ευρύτερη έννοια, εννοείται) για την πάσης φύσεως εκμετάλλευση του γεγονότος.

Μετά όμως, κάπως δεν έπρεπε να βουλώσει η τρύπα; Και μιλώντας για μια κατάμαυρη τρύπα της έκτασης και του βάθους της εν λόγω δολοφονίας, το μπάζωμά της δεν είναι κάτι εύκολο. 

Γιατί στην προκειμένη περίπτωση, το έγκλημα αποτελεί αναμφισβήτητο τεκμήριο της ηθικής καταβαράθρωσης σχεδόν ολόκληρου του ελληνικού λαού.

Με το ζήτημα λοιπόν να ’χει αποκτήσει σχεδόν εθνικές διαστάσεις -ιδίως γιατί αντί του να σβήσει άπαξ και δια παντός το ακροδεξιό/ εγκληματικό κόμμα απ’ το εγχώριο πολιτικό προσκήνιο- φαινομενικά μυστηριωδώς, η Χρυσή Αυγή δεν έχασε την υποστήριξη των οπαδών της. 

Και λέω “φαινομενικά”, γιατί η συνέχεια του ζητήματος κατέστησε φανερό πως στην πραγματικότητα, το φονικό χτύπημα είχε οπωσδήποτε γερή στήριξη άνωθεν, δηλαδή από τους ύπατους άρχοντες. Και πιθανώς έξωθεν, και ποιος ξέρει από πού αλλού.

Ατεκμηρίωτη σκέψη αυτή, προκύπτει όμως αβίαστα βάσει κοινής λογικής: την περίοδο εκείνη, ακριβώς μετά την άγρια δολοφονία, η κυβέρνηση έσπευσε πολύ μεθοδικά ν’ αποκαλύψει απανωτά χρυσαυγίτικα εγκλήματα. 

Τα οποία είναι πρακτικά αδύνατον ν’ αγνοούσε και να κατόρθωσε να τα πληροφορηθεί ξάφνου, όλα μαζεμένα εν μία νυκτί. Απλώς, η ημερομηνία λήξης της ως τότε αγαστής συνεργασίας της με τους ασύδοτους ακροδεξιούς, είχε πια παρέλθει.

Αρκούσε άρα οι Αρχές να δημοσιεύσουν τα υπόλοιπα, μικρότερης ή μεγαλύτερης βαρύτητας, εγκλήματα των εθνικιστών. Για να μπουν στην πάντα, έως ότου θα ερχόταν πάλι η στιγμή που οι ανελέητοι “τιμωροί” θα χρησίμευαν εκ νέου ως συνεργάτες-φόβητρο της -ανεξαρτήτως εποχής- πατόκορφα νοσηρής εξουσίας.

Η αγριότητα των καιρών, σε συνδυασμό με τη διάχυτη ανηθικότητα μάζας και εκπροσώπων της (η πρώτη ασφαλώς αποτελεί βασική προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση και γιγάντωση της δεύτερης), δε στέκεται σε ζητήματα διακριτικότητας. 

Στις ανά τον κόσμο κατ’ επίφαση Δημοκρατίες, όταν επικρατεί ξεκάθαρα ο εκχυδαϊσμός των εκλογέων, είναι πρακτικά αδύνατον αυτοί να διακρίνουν λεπτοφυείς διαφορές.

Με τρομακτική ευκολία λοιπόν, όπου κι όποτε κινδυνεύουν να εξοστρακιστούν οι θεμελιώδεις αρχές του δημοκρατικού ιδεώδους και των παραγώγων του, δαφνοστεφανώνονται τάχιστα διάφοροι υπονομευτές του πολιτεύματος που στηρίζεται στη λαϊκή βούληση.

Κατ’ επέκταση, στους “άξιους τριακόσιους” περιλαμβάνονται άνευ της παραμικρής αιδούς και όσοι έχουν τo “δικαίωμα” ν’ αποκαλύπτουν ανενόχλητοι όχι απλώς τα πραγματικά στοιχεία τους αλλά και τις αληθινές προθέσεις τους: την κατάλυση κάθε ιδανικού, οποιασδήποτε ορθά ορισμένης έννοιας της θεμιτής άμιλλας, κάθε ευγενικής ιδέας, όποιας δράσης συμπίπτει με την έννοια του αγαθού.

Αυτά, η Ιστορία τα έχει αποδείξει αναρίθμητες φορές, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης. Ελάχιστα δηλαδή άλλαξε ο άθλιος κανόνας την περασμένη Κυριακή στις κάλπες της Ελλάδας. 

Τούτο κατέδειξε και το εκλογικό μας αποτέλεσμα, τίποτα περισσότερο από τη διαφορετική αναλογία των απροκάλυπτων φονιάδων, αναφορικά με το ποσοστό συμμετοχής τους στα κοινά. 

Μια αναλογία πολύ προσεκτικά μελετημένη, που τι εξυπηρετεί, αν όχι τους στόχους της παρούσας, εγχώριας συγκυρίας;

η κοτούλα "κο-κο-κο"

«ο οποίος είναι ασφαλώς αντίθετος στο γεγονός ότι με την κατάληψη του Ιδρύματος αποκλείεται το σύνολο των συμφοιτητών του από την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους.» (βλ. http://www.lifo.gr/now/greece/75497 - 4η παρ.)

Μα απόρησα κι εγώ! Το διάβασα αυτό και λέω «Τι έγινε, ρε παιδιά? Έχει ο Νικόλας κολλητιλίκια με την υπηρεσιακή υπουργό παιδείας και συναντιούνται κι ανταλλάσσουνε απόψεις?

Ή μήπως η εν λόγω εντεταλμένη αποτελεί φωτεινή εξαίρεση, που ενστερνίζεται την άποψη πως, όσον αφορά την Παιδεία, μία απ’ τις πιο σημαντικές διδαχές για κάθε νέο άνθρωπο δεν είναι άλλη από την Αλληλεγγύη και τον Αγώνα υπέρ της Ελευθερίας?

Συγκεκριμένα για τους αγωνιστές (οι οποίοι αφελώς θεωρείται ότι συλλήβδην σχετίζονται με την παρανομία!), ο Νίκος Ρωμανός έχει καταχωρηθεί στη συλλογική κρίση, όχι ως «ένα θρασύτατο παλιόπαιδο!», αλλά ως ένα σύμβολο.

Και σε μια εποχή που τα ιδανικά στη χώρα μας κινδυνεύουν κυριολεκτικά να εξαφανιστούν, πιστεύω πως αποτελεί σχήμα οξύμωρο για κάθε σκεπτόμενο, ευαισθητοποιημένο άνθρωπο το να μη στέκεται στο πλευρό αυτού του νέου, όσο πιο ενεργά μπορεί.

Μια διαφορετική, αυταρχική στάση δεν αρμόζει παρά μόνο στους δουλευτές του περίφημου «να μην αλλάξει τίποτα!» (που πολύ εύστοχα διαλέχτηκε από τον Άρη Δημοκίδη για ν’ ακουστεί κατ’ επανάληψη, υποτίθεται απ’ τον Αντώνη Σαμαρά, στο συμπαθητικό εκείνο autotune που δημοσιεύτηκε πρόπερσι, εξ’ αφορμής του φασιστικού φιμώματος της ΕΡΤ - βλ. https://www.youtube.com/watch?v=kpMAD4sddes),

Απ’ όσους δηλαδή τα πρακτικά συμφέροντά τους, τους υποχρέωναν να κάνουν ό,τι και τώρα: να υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια την καθεκυστία τάξη πραγμάτων, την οποία και συνθέτουν οι ίδιοι προσωπικά, ένας-ένας.

Αυτά από μένα, χωρίς την παραμικρή διάθεση στήριξης της μεν ή δε πολιτικής παράταξης. Την άποψή μου άλλωστε, για τις εκλογές που θα διεξαχθούν την ερχόμενη Κυριακή, την έχω εμμέσως πλην σαφώς δημοσιεύσει ήδη προ καιρού.

Κατά πως το σκέφτομαι εγώ, τούτες οι εκλογές απλούστατα περιλαμβάνονται στον ευρύτερο ενόσω πετυχημένο εμπαιγμό σε βάρος του ελληνικού λαού. ως εκ τούτου, το θέμα δε με αφορά.

Θα με αφορούσε «ασφαλώς» (που λέει κι η κυρία Κιάου-Δημάκου), εάν οι πολίτες αυτού του κράτους ήμασταν άμοιροι ευθυνών. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Για τη σημερινή κατάντια μας, κατά την άποψή μου, οι ψηφοφόροι, είμαστε συνένοχοι, στον βαθμό που οφείλαμε να έχουμε εγκαίρως αναπτύξει την κριτική ικανότητά μας. Κι αυτός ο βαθμός μόνο αμελητέος δε μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η τεχνολογία παρέχει πια στον οποιονδήποτε τη δυνατότητα του να αναζητά, να βρίσκει, να διαλέγει και να αναμεταδίδει αυτά που πρέπει. Με μια κουβέντα, στο να αποκρυπτογραφεί όσα ψέματα διαδίδονται, επισήμως ή όχι.

Μ’ άλλα λόγια, σήμερα ο καθένας είναι σε θέση, κυρίως λόγω του οικιακού διαδικτύου, να διακρίνει αναμεταξύ του ορθού και του λάθους, ή του καλού και του κακού (για όσους αρέσκονται σ’ αυτόν τον διαχωρισμό, που προσωπικά προσπαθώ συστηματικά τα τελευταία χρόνια ν’ αποβάλλω από τη συλλογιστική μου, ει δυνατόν τελείως), της χρήσης πολλαπλών εξόφθαλμα ανυπόστατων επιχειρημάτων με σκοπό την κατάλυση της λογικής σκέψης, τη χειραγώγηση και παραπλάνηση του ποιμνίου κι άλλα τέτοια, παλαιόθεν γνωστά και χιλιοειπωμένα απ’ τους ανθρώπους της διανόησης, ανά τον κόσμο.

Σε αντίθεση λοιπόν μ’ αλλοτινές εποχές, τότε που η πρόσβαση στην πληροφορία ήταν ακόμα προνόμιο των λίγων, το γεγονός πως το εν Ελλάδι εκλογικό σώμα δε μπορεί σήμερα να υπερηφανευτεί πως κατέχει τη γνώση που είχε υποχρέωση ν’ αποδεικνύει μέσω των επιλογών του -στην ατομική και κυρίως από τη συνδρομή του στη δημόσια ζωή- ενοχοποιεί πρωτίστως το ίδιο.

Μιλώ προφανώς για το απαράδεκτα ανίδεο εγχώριο εκλογικό σώμα, για όλους εμάς, που εξ’ αιτίας μιας ολόκληρης σειράς στρεβλών πεποιθήσεων, οι οποίες συνδέονται άρρηκτα με την αδιαφορία μας ως προς τις ευθύνες που αυτομάτως εκπορεύονται απ’ την ιδιότητα κάθε πολίτη ανεξαιρέτως, παγίως διαλέγουμε την εύκολη λύση.

Ήτοι, σπεύδουμε σχεδόν πάντα να ταχθούμε υπέρ της πανταχόθεν τρίζουσας και καθ’ όλα αμφισβητούμενης νομιμότητας, που ενώ αναγνωρίζεται ευρέως ως δυσλειτουργική και ψευδεπίγραφη, ταυτόχρονα εκτιμούμε βαθιά, καθότι αυτή μας εξασφαλίζει ένα είδος αναλγησίας.

Συντηρεί άρα, την ψευδαίσθηση μιας κανονικότητας, καθ’ όλα ανακουφιστικής εν μέσω του πρωτοφανούς, στις μέρες μας, χάους, όπου όλα σχεδόν ολόγυρα αλλά και μέσα στον κάθε Έλληνα, δείχνουν πως καταρρέουν.

Κατ’ εμέ λοιπόν, δεν τίθεται πια ζήτημα αφύπνισης ή έστω παρακίνησης του πλήθους. Το πλήθος έχει προ πολλού διαλέξει, επί της ουσίας ελεύθερα, τον τρόπο συμπεριφοράς του. Θέλει να ζει στην άγνοια, αυτό επιθυμεί, αποστρέφεται τη γνώση, ξορκίζει την αλήθεια ως μέγιστο εχθρό.

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ήτανε πλείστες οι αποδείξεις αυτής της άβολης, για την ενεργοποιημένη-συντριπτική μειοψηφία, πραγματικότητας. Εφ’ όσον όμως πρόκειται για ζήτημα πλειοψηφικής επιλογής, πρακτικά, όποιος είναι ταγμένος αδιαπραγμάτευτα υπέρ της ελεύθερης βούλησης, οφείλει να σεβαστεί αυτήν, όπως κάθε άλλη μαζική επιθυμία, είτε την κρίνει χρήσιμη είτε ολέθρια για το γενικό καλό.

Θα ήταν αστείο άρα, το να δηλώνει κάποιος "αγωνιστής υπέρ της Ελευθερίας" και συγχρόνως να συμπεριφέρεται με τρόπους αδιάλλακτους όποτε η Ελευθερία δε συμπίπτει με τις ιδέες του ή δεν εξυπηρετεί τις αρέσκειές του. Τούτο δε, ισχύει σε κάθε περίπτωση, ο κανόνας είναι απαρέγκλιτος, αλλιώς η αντίφαση προβάλλει εξωφρενική!

Καταλήγοντας, το ποια είναι κάθε φορά η Αλήθεια και ποια όχι (θέμα εξαιρετικά πολύπλοκο, γιατί ως γνωστόν μία και μόνη Αλήθεια απλούστατα δεν υφίσταται), απ' όλα τα προηγούμενα κρατώ μόνο το ότι είναι ευθύνη κάθε ψηφοφόρου ν' αποφασίζει.

Προϋπόθεση, φυσικά, για να φέρει καθένας σε πέρας την "αποστολή" του, να είναι δηλαδή συνετός, που σημαίνει συνεπής ως προς τα πολιτικά καθήκοντά του, είναι η πρότερη αναζήτηση της γνώσης. Επίσης μοναχική δουλειά αυτή, που συχνότατα επιβάλλει τη σφοδρή εναντίωση στις καθιερωμένες αντιλήψεις, με ό,τι βεβαίως αυτό συνεπάγεται επί προσωπικού.

«προς αποκατάσταση της αλήθειας» λοιπόν, δια χειρός Νίκου Ρωμανού:

από: Αλληλέγγυοι 16/09/2015 7:01 μμ.

(πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1549026/)

Πολιτικοί Κρατούμενοι

Εδώ και κάποιες μέρες αναρχικοί σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν προχωρήσει στην κατάληψη του ΤΕΙ Αθηνών δημιουργώντας ένα κέντρο αγώνα που στόχο έχει να αποτελέσει ένα ορμητήριο ανατρεπτικών προθέσεων.

Το πολιτικό πλαίσιο που έχει τεθεί από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έχουν προχωρήσει στην κατάληψη αφορά τόσο την υπόθεση μου όσο και την Έυη Στατήρη που έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από την Δευτέρα απαιτώντας την απελευθέρωση της καθώς και την τωρινή πολιτική συγκυρία με την επέτειο της δολοφονίας του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τους Χρυσαυγίτες και το εκλογικό τσίρκο του Σεπτεμβρίου.

Σήμερα η υπηρεσιακή υπουργός παιδείας Ευφροσύνη Κιάου εξέδωσε μια ανακοίνωση με την οποία ζητεί τον τερματισμό της κατάληψης ενώ έχει το θράσος να εκφέρει προσωπική άποψη γύρω από την βούληση μου η οποία όπως λέει δεν εκφράζετε μέσα από αυτή την κατάληψη.

Για να τελειώνουμε με την κοροϊδία ας ξεκαθαριστεί ότι η βούληση μου εκφράζετε με τον πιο όμορφο τρόπο από τους συντρόφους που κατάλαβαν το ΤΕΙ Αθήνας καθώς και από όσους επιμένουν να σχεδιάζουν απελευθερωτικές διαδρομές στον χάρτη της αναρχικής εξέγερσης.

Διαδρομές κατά τις οποίες κυβερνητικά κτήρια και πανεπιστήμια καταλαμβάνονται, μπάτσοι και φασίστες τσακίζονται στην μέση του δρόμου, πολιτικοί και δικαστές αναζητούν δρόμους διαφυγής από τα φλεγόμενα σπίτια τους. Διαδρομές όπου η άγρια ομορφιά της αναρχίας συγκρούεται με την έννομη τάξη του πολιτισμένου κόσμου.

Αν η Ευφροσύνη Κιάου θέλει να αναζητήσει ευθύνες για αυτή την κατάσταση ας τις αναζητήσει στους προκατόχους της γιατί υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας που εδώ και εφτά μήνες μαζί με την υπόλοιπη συμμορία παλιάτσων του Σύριζα εξαπατούν σε συνεχή βάση τους πολιτικούς κρατούμενους.

Είναι ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος ο οποίος ψήφισε μια τροπολογία κουρελόχαρτο για να σταματήσει η ποινικοποίηση των συγγενών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς την οποία κανένας δικαστής δεν λαμβάνει υπ' όψιν του γεγονός το οποίο αγνοεί επιδεικτικά.

Ο συγκεκριμένος είναι αυτός που δεν έβγαζε σκόπιμα την υπουργική απόφαση για την υπόθεση μου και όταν τελικά το έκανε ήταν μια υπουργική απόφαση χειρότερη από τον νόμο του Αθανασίου με τον οποίο καταργούνταν η γνωμοδότηση του ανακριτή.

Είναι τα δικαστικά συμβούλια με αιχμή του δόρατος τον Νικόπουλο που απορρίπτουν όλες τις αιτήσεις αποφυλάκισης της Έυης και ο οποίος επαλειμμένος απορρίπτει όλες τις αιτήσεις μου για εκπαιδευτική άδεια.

Σε αντίθεση λοιπόν με τις θέσεις εξουσίας τις οποίες όλοι αυτά τα καθάρματα υπηρετούν προσωρινά κατά την διάρκεια της καριέρας τους, οι ευθύνες για τις επιλογές τους ούτε αποσύρονται ούτε συνταξιοδοτούνται και θα παραμείνουν εκεί χαραγμένες στα μυαλά και στην μνήμη όλων εκείνων των ανθρώπων που ποτέ δεν διέγραψαν έννοιες όπως η αλληλεγγύη, η εξέγερση και η επίθεση από μέσα τους.

Αν η υπουργός παιδείας και τα στελέχη της κυβέρνησης θέλουν να προχωρήσουν σε κατασταλτική επιχείρηση εναντίων της κατάληψης ας αναλάβουν τις ευθύνες των επιλογών τους και ας χρεωθούν οι ίδιοι το πολιτικό κόστος στα χνάρια του Πανούση.

Το να χρησιμοποιούν εμένα για να λειάνουν το έδαφος μιας ενδεχόμενης επέμβασης είναι ένας προφανής θρασύδειλος πολιτικαντισμός.

Αυτά τα λίγα προς αποκατάσταση της αλήθειας.

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Αλληλεγγύη στους καταληψίες του ΤΕΙ Αθήνας!

Λευτεριά στην Εύη Στατήρη απεργό πείνας από 14/9 !

Νίκος Ρωμανός

υγ1. βγες τώρα εσύ και πες πως έγραψα πάλι 750 λέξεις, ανάρτηση-«σεντόνι» και τα συναφή, να γίνουμε, αδελφέ, μαλλιά-κουβάρια, να εκτονωθώ, γιατί κι εγώ έχω νεύρα, μη νομίζεις.

υγ2. δικό μου είναι το προηγούμενο υστερόγραφο, όχι του Ρωμανού. προς Θεού, μη μπερδευτούμε κι άλλο!

foolmoon light

© Μάριος Θεολόγης (φωτογράφος, ζωγράφος, εικονογράφος)

κωλοφωτιά

μην το σκέφτεσαι καθόλου, διάβασε Πικιώνη!

Δ. Πικιώνης με τη μικρότερη απ' τα πέντε παιδιά του, την Αγνή, η οποία μεγαλώνοντας έγινε κι εκείνη αρχιτέκτονας

Αυτουνού τα κείμενά του έπρεπε κανονικά να τα διδάσκουν στα Γυμνάσια! Και πρόσεξε… χωρίς ανάλυση καμία! Απλώς να τα διάβαζαν φωναχτά παιδιά που το 'χουν να διαβάζουνε μελωδικά. Σε κάθε τάξη υπάρχουν κάποιοι τέτοιοι, αυτοί λοιπόν, να τα διαβάζανε κι οι υπόλοιποι ν' ακούγανε μονάχα. Κι ύστερα να μη μίλαγε κανείς. Να τέλειωνε έτσι η ώρα των ελληνικών, όπως λεγότανε το μάθημα στα χρόνια τα δικά μου.

Έπειτα, ν' αμολάγανε οι δάσκαλοι τους μαθητές τους στο προαύλιο. Αμέσως μετά από τέτοια κείμενα, η μόνη που ταιριάζει να διδάξει είναι η φύση. Αυτό, ακόμα κι αν το σχολειό είναι χτισμένο σε τσιμεντούπολη. Ένα ισχνό δεντράκι έστω να υπάρχει, θα μιλήσει στις εφηβικές ψυχές πιο επιδέξια κι απ’ τον πιο προικισμένο ρήτορα.

Ο άξιος δάσκαλος άλλωστε, δε χρειάζεται πάντα να μιλάει. Καμιά φορά η σιωπή του διδάσκει πιο πολλά. Θ’ αρκούσαν, μ’ άλλα λόγια, αυτές οι αναγνώσεις, μαθητές που θα διαβάζανε Πικιώνη στους συμμαθητές τους. Η δουλειά έτσι, θα γινότανε και με το παραπάνω!

Κουβέντες δε θα χρειάζονταν καθόλου. Ο δάσκαλος θα 'χε όλο-όλο να κάθεται και να απολαμβάνει. Τα φρέσκα πρόσωπα ολόγυρά του και την άγουρη φωνή να δίνει ήχο στα λόγια τα ωραία. Κι ύστερα… ύστερα τίποτα. Όλοι στο προαύλιο για ένα διάλειμμα. Καθείς ό,τι κατάλαβε για πάρτη του.

Όλοι στο προαύλιο. άλλος για αφομοίωση, άλλος για ονειροπόληση, άλλος για γείωση ώστε ν' αντέξει την επόμενη ώρα κάτι της θετικής κατεύθυνσης, άλλος για χαζομάρες και για χοντροκοπιές ανεκδιήγητες. Δεν είναι όλα για όλους, πως θα γίνει; Η γραφή μιας τέτοιας ποιότητας, οφείλει να προσφέρεται σε όλους, γιατί αυτό ορίζει το δίκαιο.

Δεν τους αφορά όμως όλους, προς Θεού! Τι νόημα θα ’χε η ζωή, αν όλα ήτανε κατάλληλα για όλους; Ναι, πολύ σωστά κατάλαβες, τον είχα καψουρευτεί μια εποχή αγρίως τον Πικιώνη! Και δεν ξέρω πόσο καλά τυγχάνει να με ξέρεις, πάντως δεν είμαι κι ο πιο ευσυγκίνητος τύπος. Ουδέποτε υπήρξα.

Έχω κράξει κι αν έχω κράξει επιφανείς των Γραμμάτων και των Τεχνών. Δε ντρέπομαι να κράζω τους κατ' εμέ ανάξιους. Το κάνω απ’ τα μικράτα μου αυτό, με το θράσος που μου 'δινε το ένστικτο, όχι η γνώση. Μαζί του αντίθετα, με τον Πικιώνη εννοώ, είχα πάθει εξ' αρχής ψυχικό πέρα-δώθε!

Και δεν ήμουν πιτσιρίκα. πάνε μόλις έντεκα χρόνια από τότε που μου ’ρθε ο ουρανός σφοντύλι εξαιτίας του. Θυμάμαι, είχα πέσει με τα μούτρα στα γραπτά του. μετά, έκανα να συνέλθω κάμποσο καιρό. Τον διάβασα, βλέπεις, μαζεμένο. 

Κι ο άνθρωπος έγραφε κάτι πράματα, που θες δε θες σ' αλλάζουνε σαν άνθρωπο. Οι λέξεις του κάνουν τα μέσα σου να τρίζουν, τα νιώθεις να διαλάνε, μέχρι που λίγο αργότερα τα αισθάνεσαι ανώτερα απ' ό,τι ήτανε προτού στάξουνε πάνω τους οι αράδες οι δικές του.

Στα παιδιά υποχρεωτικό μάθημα άρα τα κείμενα του Δασκάλου! Επιμένω! Ήτανε μέγας λογοτέχνης, κι ας τον αρνιότανε τον τίτλο. Να, κάτι τέτοιοι παραχωρούν τους τίτλους και τους βουτάνε μερικά μηδενικά και γίνονται μηδενικά δαφνοστεφανωμένα και τεράστια...

Σαν τώρα με θυμάμαι, καθώς γυρνούσα σπίτι αγκομαχώντας εκείνο το μεσημέρι που τον έφερνα σπίτι. Έμενα σ' άλλο σπίτι τότε. όχι σε σπίτι, σε διαμέρισμα. Του πρώτο ορόφου. Που πα' να πει πως είχα σκαλιά ν' ανέβω για να φτάσω στο κατώφλι μου. Μπήκα λοιπόν στο τότε σπίτι μου και κόντεψα να σωριαστώ. Κουραζόμουνα πολύ την εποχή εκείνη.

Και τη στιγμή που μπήκα κουβαλώντας ολόκληρο το δικό του έργο, ένιωθα πως τα μπράτσα μου θα έλιωναν απ’ το βάρος. Μου τα‘ χε πασάρει αυτά όλα το τότε αφεντικό μου. Ως δουλειά δηλαδή, που θα την πληρωνόμουνα έξτρα. Έπρεπε, λέει, να διαλέξω τα καλύτερά του.

Καλύτερα δε βρήκα. πώς να τα βρω, υπήρχαν; Σάματις υπήρχανε χειρότερα ανάμεσα στα λόγια του, για να υπάρχουν και καλύτερα; Οι φράσεις του λες κι έβγαιναν μέσα απ' το κεφάλι του διαυγείς, τέλεια φιλτραρισμένες όλες ανεξαιρέτως. Τεράστια ευγνωμοσύνη έκτοτε, κουβαλάω για ‘κείνη την επιπλέον "δουλειά".

Για την οποία ουδέποτε πληρώθηκα σε χρήμα, μιας και δεν την έκανα ποτέ ως όφειλα. Την έκανα δηλαδή, την έκανα όμως με τον τρόπο τον δικό μου. Αργά και ηδονικά. Άρχισα με βιασύνη, γιατί δεν ήξερα ποιον είχα να αντιμετωπίσω. Όταν όμως πήρα χαμπάρι το εύρος αυτού του μυαλού, τότε κι εγώ χαλάρωσα και τον έψαξα όπως του άρμοζε.

Γι αυτό και λεφτά δεν πήρα για όσα έκανα μαζί του στο καθιστικό μου εκείνης της περιόδου. Αμείφθηκα απλώς με κάτι πολύ πιο ακριβό, κάτι για το οποίο το χρήμα δεν αρκεί. Οι τόμοι του παρέμειναν στο σπίτι μου βδομάδες. Δεν μου ανήκαν όμως, κάποτε τους επέστρεψα.

Μετά άρχισαν να μου λείπουν. Άφησαν πίσω τους ένα κενό. Κάποια από ’κείνα τα βιβλία τα γύρεψα βέβαια ύστερα από λίγο. Όχι τις ζωγραφιές του. Ήταν υπέροχες κι αυτές, τότε όμως εγώ είχα ανάγκη τα κείμενά του πιο πολύ. Και ορισμένα μπόρεσα πράγματι τα βρήκα και τα 'κανα δικά μου.

Τον φυλάω λοιπόν στη βιβλιοθήκη μου τον Δάσκαλο από τότε, περίπου όπως οι θρήσκοι φυλάνε τις εικόνες τριγύρω απ' το καντήλι. Κι όταν τυχαίνει να γυρνάει το πράμα και να βρίσκομαι στην άσχημη, τον αρπάω και τον ξαναδιαβάζω. Τον έχω για ώρα ανάγκης, σαν να λέμε. Γιατί από τα λόγια του παίρνω πολύ μεγάλη δύναμη!

Που να τον ψάξεις τον Πικιώνη και να μη μείνεις έκθαμβος; Ποια φράση του ήτανε αυτή που γράφτηκε κενή νοήματος ή έστω ως μετριότητα; Ζυγισμένος σ 'όλα του ήταν, είχε μια ασύλληπτη ισορροπία η κάθε του δουλειά! Γιατί σε ό,τι κι αν έκανε αποτυπωνόταν η ισορροπία. Μια τέλεια ισορροπία λογικής και συναισθήματος, τόσο τέλεια που σε σαστίζει!

Μέτριο ωστόσο στις ιδέες του εγώ δεν τον εντόπισα, ούτε στα σχέδιά του ούτε και στα γραπτά του ούτε πουθενά. Κι ας του 'χα στήσει καρτέρι τότε, στις αρχές. τις πρώτες μέρες που πασπάτευα τα χαρτιά εκείνα και τον ρουφούσα, μέσα από λέξεις ή χαζεύοντας τις γραμμές του μολυβιού του.

Έλεγα "δε μπορεί, κάπου θα σε τσακώσω να 'σαι λίγος!". Απέτυχα. Μετά, την παράτησα τη μάχη, δεν τον πολέμαγα άλλο πια. Άμα καψουρευτείς βαριά, δεν πολεμάς... Τυχαία ανοίγω τώρα μια σελίδα... γράφει κάτω δεξιά "202". Να δώσω ένα παράδειγμα ήθελα. Και τι έχω σημειωμένο, ρε 'συ; Να τρελαθείς! Τυχαία το ήβρα, μπέσα σου λέω. Άλλωστε και τι κέρδος θα ’χα αν δε μιλούσα μπέσα; Άκου άρα τι έχω υπογραμμίσει στη διακοσιοστή δεύτερη σελίδα:

"Λίγο περισσότερη ανθρωπιά, βαθύτερη νόηση και ψυχική ευαισθησία. Κι αλλάζουν όλα! Από την αρχική μας στάση, μέχρι τις λεπτομέρειες. Ένα πλέον νοήσεως, ένα πλέον ήθους κι αισθαντικότητας, μας κάνει, αν έχουμε κόκκον ευαισθησίας, να επιτελέσουμε μέσα μας το αναγκαίο έργο, για να αρτιώσουμε το είναι μας".

Του τα μουντζούρωσα τα κείμενά του του Πικιώνη... δεν έχεις ιδέα! Του τα μουντζούρωσα όσο γινόταν πιο πολύ! Δεν τα λυπήθηκα καθόλου. Γιατί, επεμβαίνοντας επάνω στις λέξεις του, σφετεριζόμουν τα νοήματά τους. Και δεν το ντρέπομαι, απεναντίας!

Γιατί δηλαδή θα έπρεπε να τον κρατήσω καθαρό; Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ορισμένοι φοβούνται να λερώσουν τα κείμενα ή τα σκίτσα εκείνων που θαυμάζουν. Για ποιον τα κρατάνε καθαρά; Που γράφει πως απαγορεύεται ν' ανακατεύει ο αναγνώστης τις δικές του σκέψεις με τις σκέψεις των ιδιοφυών; Τι είδους φόβος είναι αυτός;

Να παίζεις μ’ ό,τι αγαπάς, έτσι λέω εγώ. Και μιας και χάρηκα εδώ τη φλυαρία μου επίσης άνευ φόβου, ας πω και κάτι τελευταίο: Θες, αγάπη μου γλυκιά, να διαβάσεις κατιτίς σπουδαίο; Κάτι ελληνικό, ξέχειλο τρυφερότητα και συνάμα περηφάνια απ’ αυτή που ’χανε οι Έλληνες σ’ αλλοτινούς καιρούς; Ε, τότε μην το σκέφτεσαι καθόλου, διάβασε Πικιώνη.

Εμένα μου γουστάρει να υποκλίνομαι μπροστά στα ατόφια ταλέντα. Δεν τις λυπάμαι τις εκφράσεις σεβασμού. Ίσα-ίσα, πολύ τις φχαριστιέμαι. Επιδίδομαι μάλιστα σ' αυτές με κάθε υπερβολή! Τεράστια ηδονή εξασφαλίζει η υπερβολή που αφορά το σέβας. Σχήμα οξύμωρο, ε; Μα, γι αυτό και λίαν ευφραντικό!

Οι υποκλίσεις είναι πανέμορφες, καθότι εξίσου ανακουφιστικές με τα βρισίδια που εκτοξεύονται προς όσους το τραβάει ο οργανισμός τους. Μ’ αυτόν εδώ βέβαια, δε μπορώ να υποκλιθώ... εδαφιαία μετάνοια δεν το λένε αυτό που προσκυνάς μέχρι που το μέτωπο ακουμπάει στη γη; Τέλος πάντων, δε θυμάμαι τον όρο, όπως και να το λένε πάντως... κατάλαβες πως το εννοώ.

Διάβασέ τον τον Πικιώνη, αν δεν το έχεις ήδη κάνει, ή αν το έχεις κάνει κάπως βιαστικά, Διάβασέ τον όλο, χωρίς να παραλείψεις ούτε λέξη. Αργά. Και μουντζούρωνε όσο θες. Αν δηλαδή, σου κίνησα την περιέργεια και θέλεις πια να καταλάβεις γιατί τον νιώθω έτσι μέσα μου εγώ. Όσες φορές κι αν τον ξαναδιαβάσεις, κέρδος καινούργιο είναι η κάθε του επανάληψη! Έχε μου βρε λιγάκι εμπιστοσύνη, για να μιλάω με τόση σιγουριά... 

home made, non tested on animals

Διαβάζω για τους Άλλους

Οι πληροφορίες που παραθέτω εδώ προέρχονται από την PowerPoint παρουσίαση στη χθεσινή συνάντηση των εθελοντών του δικτύου «Διαβάζω για τους Άλλους», στο οποίο έχω πλέον τη χαρά και την τιμή να ανήκω και εγώ. Λόγω ανειλημμένης εκπαιδευτικής υποχρέωσης, χτες το απόγευμα δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στη συγκέντρωση. Η σκέψη μου όμως ήταν κάθε τόσο εκεί.

Ο σκοπός της ομάδας είναι διπλός: Αφ’ ενός, η ηχογράφηση ολόκληρων βιβλίων για την εν συνεχεία ακρόασή τους από ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα όρασης. Αφ’ ετέρου, η ζωντανή (επί τόπου) ανάγνωση σε άτομα του λεγόμενου «κοινωνικά ευπαθούς πληθυσμού».

Επί του παρόντος, εθελοντές του δικτύου διαβάζουν κάθε Πέμπτη στο Γηροκομείο Πειραιώς και οι ηχογραφήσεις κειμένων έχουν ήδη αρχίσει.

Η ομάδα «Διαβάζω για τους Άλλους», παρότι δημιουργήθηκε μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, είναι πολύ δυναμική κι άλλο τόσο εμπνευσμένη!

Ήδη, το δίκτυο «Διαβάζω για τους Άλλους» έχει θεμελιώσει  σημαντικές συνεργασίες, επί παραδείγματι με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών, τη μη-κερδοσκοπική εταιρία εκπόνησης κοινωφελών δράσεων & μελετών Άξιον Εστί και τη μη-κερδοσκοπική πολιτιστική ομάδα δράσεων & αλληλεγγύης Κίνητρον, ενώ αυτή τη στιγμή δρομολογούνται συνεργασίες και με άλλους, επίσης εγκεκριμένους φορείς.    

Ένας εξ’ αυτών είναι ο εθελοντικός οργανισμός το Χαμόγελο του Παιδιού. Μόλις ολοκληρωθούν οι σχετικές συνεννοήσεις, εθελοντές του δικτύου «Διαβάζω για τους Άλλους» θα επισκέπτονται τα Κέντρα Στήριξης και τα Σπίτια Φιλοξενίας, για να διαβάζουν επί τόπου παραμύθια στα παιδιά. Άλλοι εθελοντές θα αναλάβουν την ανάγνωση παραμυθιών σε μικρούς νοσηλευόμενους στο Νοσοκομείο Παίδων, αλλά και στα παιδιά που περιμένουν να εξεταστούν στην Κινητή Μονάδα «Ιπποκράτης».  

Ανάλογες εγκρίσεις αναμένονται από το Γηροκομείο Αθηνών, ιδιωτικές μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας, το Νοσοκομείο Παίδων και τον Σύλλογο Φίλων Παιδιών με Καρκίνο Ελπίδα.

Το «Διαβάζω για τους Άλλους» δεν είναι παρά μία νεοσύστατη ομάδα εθελοντών, απλών ανθρώπων δηλαδή που δεσμεύτηκαν με μεγάλη χαρά να διαθέσουν αφιλοκερδώς τις γνώσεις, τις υπηρεσίες ή μέρος του ελεύθερου χρόνου τους, υπέρ των σκοπών του δικτύου.

Η εποχή μας είναι άγρια! Και η χαρά της προσφοράς γίνεται πραγματικό βάλσαμο για τις ψυχές των εθελοντών, ενώ κάθε αλληλέγγυα πράξη, μοιάζει με ένα μικρό βήμα προς το Φως.

Το κάλεσμα λοιπόν της ομάδας είναι ανοιχτό, απευθύνεται σε όποιον νιώσει πως θα εισπράξει χαρά συμμετέχοντας στην προσπάθεια, με οποιονδήποτε τρόπο του ταιριάζει περισσότερο.

Ενδεικτικά, το δίκτυο χρειάζεται εθελοντές για:

- ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων σε ηλικιωμένους που ζουν σε γηροκομεία

- ανάγνωση παραμυθιών σε παιδιά που νοσηλεύονται ή φιλοξενούνται σε ιδρύματα 

- τηλεφωνική επικοινωνία με τους εθελοντές  

- διαχείριση e-mails

- οργάνωση εσωτερικών συναντήσεων & εσωτερικής εκπαίδευσης  

- γραμματειακή υποστήριξη (με γνώσεις PC)  

- δημιουργία & διαχείριση βάσεων δεδομένων (π.χ. λίστες επικοινωνίας με υπάρχοντες και υποψήφιους συνεργάτες και χορηγούς)

- υποστηρικτικές εργασίες (π.χ. σκανάρισμα βιβλίων, δημιουργία ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης, καταγραφή αναγκών, προετοιμασία επιστολών κτλ.) 

- branding

- προγραμματισμό Η/Υ (δημιουργία σύνθετης βάσης δεδομένων)

- γραφιστικά (γραφίστες για τη δημιουργία εικόνων & γραφικών για την FB σελίδα του δικτύου)

- κινηματογράφηση συναντήσεων (cameramen, videographers) 

- οργάνωση & διενέργεια παιχνιδιών ανάγνωσης για παιδιά (π.χ. παραμυθούδες, ηθοποιούς, παιδοψυχολόγους)

- συντονισμό για τη δημιουργία ηχητικών αρχείων με πανεπιστημιακές σημειώσεις για φοιτητές με σοβαρά προβλήματα όρασης 

- επαφές με στούντιο ηχογράφησης

- επικοινωνία με χορηγούς & υποψήφιους χορηγούς

- επικοινωνία με εκδοτικούς οίκους

- επικοινωνία με ιδρύματα & φορείς

- επικοινωνία με Μ.Μ.Ε.

- διαχείριση διαδικτυακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media)

- συμμετοχή στο 5^ο ετήσιο συνέδριο Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, που θα πραγματοποιηθεί στις 25.06.2015 στο ξενοδοχείο Hilton στην Αθήνα (σε κυλιόμενες βάρδιες από τις 13:00 ως τις 19:00)

Κάθε άλλη ιδέα εθελοντικής προσφοράς εννοείται πως είναι ευπρόσδεκτη!

Όποιος ενδιαφέρεται να ενώσει τις δυνάμεις του με το δίκτυο «Διαβάζω για τους Άλλους», μπορεί να επικοινωνήσει με την Κατερίνα Οικονομίδη (κιν. 6949-086149 & e-mail: info@giatousallous.gr)

Αν πάλι, κάποιος ενδιαφέρεται να στηρίξει την ομάδα ως χορηγός, δεν έχει παρά να επικοινωνήσει με την Αργυρώ Σπυριδάκη ή τη Δώρα Μαντζώρου (κιν. 6936-670970 & 6946-717341 & e-mail: sponsors@giatousallous.gr)

Αλλά και οποιοσδήποτε χρήστης του ίντερνετ, μπορεί εύκολα να βοηθήσει την προσπάθεια, κοινοποιώντας απλώς τις δράσεις, τους στόχους, το όραμα και τις ανάγκες του δικτύου.

Οι ακόλουθοι σύνδεσμοι οδηγούν σε διαδικτυακούς τόπους του δικτύου «Διαβάζω για τους Άλλους»:

Facebook ομάδα 

Twitter 

YouTube κανάλι 

Ιστότοπος 

Ζώα & Ηθική

ομιλία του Βαγγέλη Πρωτοπαπαδάκη, Λέκτορα Εφαρμοσμένης Ηθικής στο ΕΚΠΑ

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ (σύνοψη):

αναδημοσίευση από  PET THERAPY

Για τον Νόμο, ένα ζώο είναι “res mobilis” (κινητό αντικείμενο). Κοινωνικά δικαιώματα τα ίδια τα ζώα δεν αναγνωρίζουν. Πολιτικά… ούτε Λόγος! Μιλώντας για τα δικαιώματα των ζώων, ουσιαστικά αναφερόμαστε στα ηθικά δικαιώματά τους.

Η ηθική ωστόσο, αποτελεί κατασκευή που υφίσταται μόνο εντός της ανθρώπινης κοινωνίας. Υπάρχει για να ρυθμίζει όσες σχέσεις δεν μπορεί να οριοθετήσει ο νόμος. Η ηθική είναι λεπτοφυής, καλύπτει τις δευτερογενείς ανάγκες των μελών μιας κοινωνίας και εξυπηρετεί όχι τα στοιχειώδη συμφέροντά τους, αλλά τα βέλτιστα.

Η ηθική, εν ολίγοις, συμπληρώνει τον νόμο, ορίζει όσα δεν επιβάλλει εκείνος. Αποστολή της μοιάζει να είναι η λειτουργία ενός κόσμου εντός του οποίου να αξίζει ο άνθρωπος να ζει. Το ουσιωδέστερο χαρακτηριστικό της ηθικής είναι πως αποτελεί σύμβαση, έχει δηλαδή την εντολή όλων των μελών μιας κοινότητας, κατά τρόπο άρρητο, δια της συμμετοχής τους και της κοινής αποδοχής των προσυμφωνημένων.

Επιπλέον, η έννοια της ηθικής καταλύεται σε συνθήκες καταναγκασμού. Μ’ άλλα λόγια, είναι συνώνυμη όχι μόνο του ορθού Λόγου αλλά και της ελεύθερης βούλησης. Η άγνοια είναι παραδεκτή ως μορφή έσχατης εσωτερικής ανελευθερίας. Αντίστροφα, η γνώση καθιστά τον άνθρωπο υπεύθυνο, δηλαδή ηθικά υπόλογο. Η γνώση συνιστά προϋπόθεση της ελευθερίας και η ελευθερία αντίστοιχα, της ηθικής.

Τα προηγούμενα εξηγούν γιατί τα ζώα δεν μπορούν να συμμετέχουν άμεσα στην ηθική, δηλαδή γιατί δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως ηθικά πρόσωπα.

Τα ζώα αναμεταξύ τους, δεν μπορούν να παράσχουν ή να λάβουν συμβουλές, ούτε είναι σε θέση να δεσμευτούν έναντι των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Πέραν αυτών, ακόμα και οι τυχόν μη-αρεστές συμπεριφορές των ζώων,  δεν μπορούν να εκληφθούν ως παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά μόνο ως η υπακοή των ζώων στα ένστικτά τους.

Τα ζώα δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι ικανά να βλάψουν σκόπιμα τους ανθρώπους, γιατί δεν αντιλαμβάνονται τους ανθρώπινους κανόνες, οι δικές τους κοινωνίες δεν είναι δομημένες με ανθρώπινη λογική.

Η συνύπαρξη όμως ανθρώπων και ζώων, έχει τη δύναμη να μας απομακρύνει από την επικίνδυνη τάση μας προς τον ανθρωποκεντρισμό.

Όσον αφορά την ελευθερία, τα ζώα δεν είναι ελεύθερα, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που είναι οι άνθρωποι, γιατί οι αντιδράσεις των ζώων είναι προκαθορισμένες από τη φύση τους, επιβάλλονται από τα ένστικτά τους.

Για παράδειγμα, τα ζώα αδυνατούν να υπερβούν το ένστικτό της αυτοσυντήρησης, υπέρβαση που οι άνθρωποι συχνά πραγματοποιούν στο όνομα μιας ιδέας. Τα ζώα δεν διαθέτουν προσωπική ταυτότητα, δεν έχουν συνείδηση του εαυτού τους ως ενιαία διαχρονική υπόσταση.

Η χρήση λοιπόν της έκφρασης «δικαιώματα των ζώων» μοιάζει να μην εξυπηρετεί, υπό την έννοια πως τα ζώα δεν είναι πρόσωπα, κατ΄ επέκταση ούτε ηθικά πρόσωπα, χωρίς πάντως αυτό να σημαίνει πως πρέπει να είναι έρμαια των δικών μας ορέξεων.

Τα ζώα δικαιούνται προστασίας, γιατί οι άνθρωποι, ως ηθικά πρόσωπα, φέρουμε ευθύνη ακόμα και για τα μη-πρόσωπα. Αλλιώς ειπωμένο, τα ζώα μπορεί να μην έχουν δικαιώματα, έχουμε όμως οι άνθρωποι υποχρεώσεις έναντι των ζώων.

σώζοντας απλώς ανθρώπινες ζωές...

Τρεις ζωές χάθηκαν άδικα στο Ζέφυρο της Ρόδου, μια μάνα με τον πεντάχρονο γιο της κι ένας άντρας. Σώθηκαν όμως όλοι οι άλλοι. Οι πρόσφυγες-ναυαγοί που επέζησαν, χρωστάνε τη ζωή τους στους εθελοντές που βούτηξαν για να τους βγάλουν στη στεριά. Όλοι οι υπόλοιποι, χρωστάμε στους εθελοντές ένα πολύτιμο μάθημα ανθρωπιάς.

Στη φωτο, ένας απ’ τους περήφανους πατριώτες, ο επαγγελματίας οπλίτης, Αντώνης Ντεληγιώργης. Κατάγεται από τη Λέρο και υπηρετεί στη Ρόδο. Ήταν εκτός υπηρεσίας την ώρα που αντιλήφθηκε την τραγωδία. Και έσπευσε μαζί με άλλους να βοηθήσει. Εδώ κρατάει μία απ’ τις γυναίκες που έσωσε. Κάποιες απ’ τις γυναίκες που γλίτωσε ήταν έγκυες. Μία ήτανε ετοιμόγεννη. Συνολικά, φρόντισε να σωθούν είκοσι ανθρώπινες ζωές.

Η πράξη των εθελοντών κέρδισε έτσι κι αλλιώς τον σεβασμό κάθε φυσιολογικού ανθρώπου. Νομίζω όμως πως αξίζουν λίγη επιπλέον προσοχή τα λόγια του Αντώνη Ντεληγιώργη: «είδα κάποια κυρία, τη βοήθησα, την έβγαλα έξω, την έβαλα στον ώμο, την άφησα έξω, ξαναβούτηξα για άλλον έναν κύριο...».   

Κάποιοι στο πρόσωπο κάθε απελπισμένου πρόσφυγα δε βλέπουν παρά έναν ακόμα «ανεπιθύμητο λαθρομετανάστη». Δόξα τω Θεώ, κάποιοι άλλοι μπορούν και βλέπουν μόνο μια κυρία ή έναν κύριο σε κίνδυνο.

let's fly!

Mirjam Appelhof

το πανεπιστημιακό άσυλο πέθανε λόγω γήρατος;

Η ιστορία του πανεπιστημιακού ασύλου στην Ελλάδα, γέρασε πια κι αυτή, μαζί με τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Όλα ξεκίνησαν πριν από σαράντα δύο χρόνια. Οι μεγαλύτεροι θυμούνται ασφαλώς ή έστω έχουν ακουστά τη μεγαλειώδη κατάληψη στη Νομική, τον Φεβρουάριο του 1973.

Για τους νεότερους, χρειάζεται ίσως να επισημανθεί πως στις 21 εκείνου του Φλεβάρη, περίπου τέσσερις χιλιάδες φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στην οδό Σόλωνος. Από την ταράτσα καλούσαν τον λαό της Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους, απαγγέλλοντας τον όρκο:

«Εμείς οι φοιτητές των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της Ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, του πανεπιστημιακού ασύλου και της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων».

Οι πρυτανικές αρχές της περιόδου ανέχτηκαν σιωπηλά την κατάληψη και δεν ζήτησαν την επέμβαση της αστυνομίας. Ας τονιστεί όμως η ιδιαιτερότητα της συγκυρίας, πως δηλαδή τότε επρόκειτο για φοιτητές, φοιτητές που είχαν εξεγερθεί εναντίον τυράννων. Αμέτρητοι πολίτες μάλιστα, ανάμεσα στους οποίους ήταν πολιτικοί αλλά και άνθρωποι του πνεύματος, έσπευσαν να υπερασπιστούν τους νεαρούς καταληψίες.

Παρ’ όλα αυτά, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλλαν την επομένη στη Νομική και έπαυσαν δια της βίας την κατάληψη. Η συνέχεια, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους στο Πολυτεχνείο, είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους, οπότε θα ήταν άσκοπη οποιαδήποτε αναφορά στα γεγονότα που γιορτάζονται κάθε χρόνο έκτοτε, στις 17 αυτού του μήνα, παρότι πλέον ολοένα και πιο ξέθωρα.

Εκείνο που αξίζει να σημειωθεί είναι πως η προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου τέθηκε ως ζήτημα αφότου η χώρα απαλλάχτηκε από τους δικτάτορες, εξ’ αφορμής των δικών τους τρομοκρατικών κατασταλτικών μεθόδων και με γνώμονα την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στον τόπο και την διασφάλισή της σε βάθος χρόνου.

Το πρώτο διάστημα μετά την πτώση της Χούντας, οι υπουργοί παιδείας άλλαζαν σαν τα πουκάμισα. Και βρίσκω πως έχουν ενδιαφέρον τα λόγια του νομικού Παναγιώτη Ζέπου (1908-1985), ο οποίος διετέλεσε δεύτερος κατά σειρά υπουργός παιδείας της μεταπολίτευσης (υπηρέτησε το διάστημα 21.11.1974 - 05.01.1976, επί πρωθυπουργίας Κ. Καραμανλή).

Εν έτει 1975, σε συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, και ειδικότερα στη διάρκεια συζήτησης επί του Συντάγματος που ψηφίστηκε και άρχισε να ισχύει τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς (το οποίο ως γνωστόν καθιέρωσε ως πολίτευμα της Ελλάδας την Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία), αναφέρθηκε στο δίκαιο του πανεπιστημιακού ασύλου ως εξής:

«Είναι κάτι τι το οποίον βεβαίως εξυπηρετεί ωρισμένας ιδέας, αλλά είναι και κάτι τι το επικίνδυνον. Διότι, συνταράσσει ή ταράσσει την ενιαίαν λειτουργίαν της πολιτείας. Δεν είμαι -και θέλω αυτό να το τονίσω σαφέστατα από του βήματος αυτού!- εναντίον της ιδέας του πανεπιστημιακού ασύλου. Αλλά φοβούμαι την συνταγματικήν κατοχύρωσιν μιας τοιαύτης διατάξεως. Διότι δεν γνωρίζω -και με συγχωρείτε δια την αγραμματοσύνην μου- πού είναι δυνατόν μία τέτοια συνταγματική διάταξις να μας οδηγήση. Θα προτιμούσα αυτό, εάν τυχόν παραστή ανάγκη να ρυθμισθή με κάποιον νόμον, αλλά όχι με συνταγματικήν διάταξιν. Διότι φοβούμαι ότι είναι ενδεχόμενον να αντιμετωπίσωμεν προβλήματα από μίαν τοιαύτην συνταγματικήν διάταξιν τα οποία ουδεμία πτέρυξ εις την αίθουσαν αυτήν θα είναι δυνατόν να αποδεχθή».

Δύο χρόνια μετά, και συγκεκριμένα στις 23 Μαρτίου 1977, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ευστράτιος Μπλέτσας, σε σχετική γνωμοδότησή του προς το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, επεσήμανε ότι το πανεπιστημιακό άσυλο «έγκειται εις την εκ της συνταγματικώς κατοχυρωμένης ελευθερίας της τέχνης και της επιστήμης, ως και της ερεύνης και διδασκαλίας».

Διευκρίνισε δε, πως «η παρουσία της αστυνομικής αρχής και η υπ’ αυτής ενέργεια των εκ των νόμων επιβαλλόμενων εις αυτήν, εις προσιτούς εις πάντα πανεπιστημιακούς χώρους» καθώς και «προκειμένου περί περικλείστων πανεπιστημιακών χώρων, εφ’ όσον αι είσοδοι προς αυτούς παραμένουσι ανοικταί δια την ανέλεγκτον είσοδον των βουλομένων, δεν χρήζει της αδείας οιουδήποτε».

Εν ολίγοις, σύμφωνα με το εν λόγω έγγραφο, το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αφορούσε κάλυψη τυχόν παρεκτροπών εάν αυτές προσελάμβαναν τον χαρακτήρα εγκλήματος, εξ επαγγέλματος διωκτέου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η έφοδος της αστυνομίας θεωρούταν επιβεβλημένη εκ των καθηκόντων της, συνεπώς δεν προϋπόθετε πρότερη έγκριση των πρυτανικών αρχών.

Μετά λοιπόν την απομάκρυνση των Συνταγματαρχών από την εξουσία και μέχρι το 1982, που πλέον το πανεπιστημιακό άσυλο κατοχυρώθηκε νομοθετικά, η έννοιά του ουδέποτε κρίθηκε επίσημα συνώνυμη με την προστασία της ασυδοσίας ή της παρανομίας. Μονό κατά παράφραση δινόταν τέτοια ερμηνεία κι όταν εφαρμοζόταν τοιουτοτρόπως, εφαρμοζόταν επί της ουσίας αυθαίρετα.

Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Α. Παπανδρέου το 1981, δεν άργησε να οδηγήσει σε νομική κατοχύρωση «της ακαδημαϊκής ελευθερίας, της ελεύθερης επιστημονικής αναζήτησης και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών» εντός των πανεπιστημίων της χώρας.

Την επόμενη κιόλας χρονιά, ο Νόμος περί της δομής και λειτουργίας των ΑΕΙ (1268/16.07.1982), εκτός από τις διατάξεις που αφορούσαν τη διάρθρωση και αυτοδιοίκησή τους, ήταν σαφής και ως προς το περιεχόμενο της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου.

Ενδυναμώθηκαν τότε -και για αυτόν τον σκοπό- οι φοιτητικοί συνδικαλιστικοί φορείς (βλ. άρ. 2, παρ. 3) και ορίστηκε τριμελές όργανο, αποτελούμενο από τον πρύτανη (ή τον νόμιμο αναπληρωτή του), έναν εκπρόσωπο των φοιτητών και ένα μέλος του διδακτικού ερευνητικού προσωπικού, ως το μόνο αρμόδιο να άρει την απαγόρευση επέμβασης της «δημόσιας δύναμης» σε οποιονδήποτε χώρο ανήκε σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας (βλ. άρ. 2, παρ. 5 & 6).

Ο Νόμος του ’82 δικαιολογούσε την εισβολή της εξουσίας εντός των πανεπιστημίων άνευ αδείας του αρμόδιου οργάνου, μόνο εφ' όσον διαπράττονταν «αυτόφωρα κακουργήµατα ή αυτόφωρα εγκλήµατα κατά της ζωής» (βλ. αρ. 2, παρ. 7) και προέβλεπε για τους παραβάτες φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών (βλ. αρ. 2, παρ. 8).

Το ζήτημα βέβαια που επιχειρήθηκε να διευθετηθεί από τον νομοθέτη εκείνης της εποχής, ήταν και παραμένει λεπτοφυές και εξαιρετικά πολύπλοκο. Η ιδιαίτερη φύση του προβλήματος άλλωστε, σε συνδυασμό με επιμέρους πολιτικά συμφέροντα, σηματοδότησαν μία σειρά από λιγότερο ή περισσότερο έντονες επικρίσεις του Νόμου εκείνου.

Στην πράξη, η εφαρμογή του φαίνεται πως ήταν όντως δυσχερής, γιατί η συνεννόηση των τριών μελών του καθ’ ύλην αρμόδιου οργάνου για την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου, σήμαινε καθυστερήσεις, ενώ η απαιτούμενη ομοφωνία μεταξύ τους παρουσίαζε προφανείς δυσκολίες. Επιπλέον, ο Νόμος αυτός κατηγορήθηκε ευρύτερα πως ευνοούσε την εντός των πανεπιστημίων διενέργεια παράνομων πράξεων και άρα ενθάρρυνε εν γένει την εγκληματικότητα.

Χρειάστηκε όμως μία εικοσιπενταετία αλλεπάλληλων τριβών αναφορικά με το θέμα, μέχρι που πια το 2007, με υπουργό παιδείας τότε τη Μαριέττα Γιαννάκου (η οποία σε έναν βαθμό χρεώθηκε προσωπικά το κόστος αυτής της αλλαγής) και κατόπιν πολύμηνων ενόσω σφοδρών αντιδράσεων από τον κόσμο της εγχώριας ανώτατης παιδείας (μαζικών φοιτητικών κινητοποιήσεων, κύματος καταλήψεων, διαδοχικών και διαρκών απεργιών των καθηγητών, συλλαλητηρίων διαμαρτυρίας που περιέλαβαν βίαιες συγκρούσεις με τις Αρχές), εν τέλει στις 8 Μαρτίου υπερψηφίστηκε νέος Νόμος-πλαίσιο, μέσω του οποίου πέραν άλλων μεταρρυθμίσεων σε κρίσιμα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση ζητήματα, αναπροσαρμόστηκε και αυτό του πανεπιστημιακού ασύλου (Ν. 3549/2007, άρ. 3, παρ. 3-9).

Αποσαφηνίστηκε έκτοτε πως η κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου αφορά αποκλειστικά την προάσπιση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και του δικαιώματος στη γνώση και τη μάθηση στην ανώτατη παιδεία, με σκοπό να αποτραπεί οποιαδήποτε κατάχρησή του υπέρ πράξεων άσχετων με τη λειτουργία των ΑΕΙ.

Ειδικότερα, η ασυλία ορίζεται έως σήμερα σαφώς ως παρεχόμενη κατ’ αποκλειστικότητα στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, δηλαδή στους φοιτητές και στους εργαζόμενους σε αυτά, και όχι σε άλλα πρόσωπα (άρ. 3, παρ. 3).

Όμως, η ισχύς της περιορίστηκε μόνο στους εκπαιδευτικούς και ερευνητικούς πανεπιστημιακούς χώρους και όχι σε όλους ανεξαιρέτως τους χώρους του πανεπιστημίου. Επί λέξει, αναφέρεται στον τρέχοντα Νόμο πως «οι χώροι αυτοί καθορίζονται με απόφαση και ευθύνη της Συγκλήτου για τα Πανεπιστήμια και της Συνέλευσης για τα Τ.Ε.Ι.» (άρ. 3, παρ. 4).

Επίσης, η όποια επέμβαση της αστυνομίας χαρακτηρίζεται έκτοτε επιτρεπτή μόνο παρουσία εκπροσώπου της δικαστικής αρχής (βλ. ό. π.) και κατόπιν πρόσκλησης ή άδειας όχι εκ μέρους του προγενέστερα αρμόδιου τριμελούς οργάνου, αλλά πλέον από το πρυτανικό συμβούλιο ή τη διοικούσα επιτροπή (αν πρόκειται για ΑΕΙ) ή το συμβούλιο (αν πρόκειται για ΤΕΙ), και όχι με ομοφωνία όπως ίσχυε ως τότε, αλλά με απλή πλειοψηφία (άρθρο 3 παρ. 5 & 9).

Εξαίρεση, δηλαδή επέμβαση της αστυνομίας άνευ άδειας, αποτελούν τα αυτόφωρα κακουργήματα και τα αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής (άρ. 3, παρ. 6), ενώ η παραβίαση αυτών των περιορισμών συνέχισε να αποτελεί ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα, με πρόβλεψη τουλάχιστον εξάμηνης φυλάκισης (άρ. 3, παρ. 7).

Εν κατακλείδι, ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου, βάσει του ισχύοντος Νόμου, εσφαλμένα θεωρείται πως επιτρέπει συνθήκες ασυδοσίας ή ατιμωρησίας. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: ο Νόμος προστατεύει τη λειτουργία των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από οποιονδήποτε, ο οποίος χωρίς να ανήκει στην κοινότητά τους, επιχειρεί να την παρακωλύσει ή να την καταλύσει.

Εξηγώ τέλος πως δεν ανήκω σε αυτούς που συμπαθούν τους Νόμους. Αναγνωρίζω όμως αφ’ ενός την αναγκαιότητά τους, αφ’ ετέρου το ότι υπερβαίνουν αναμφισβήτητα τυχόν ζητήματα αρέσκειας ή απαρέσκειας.

Πιο απλά, όποιος πολίτης θεωρεί ότι ένας Νόμος εν ισχύ είναι λιγότερο δίκαιος απ’ όσο θα ’πρεπε, στις Δημοκρατίες είναι απολύτως ελεύθερος, τυπικά τουλάχιστον, να κινηθεί με κάθε θεμιτό τρόπο και να οργανωθεί με άλλους της ίδιας άποψης, προκειμένου να επιτευχθεί η αντικατάστασή του από άλλον, δικαιότερο.

Βέβαια, το τι είναι σε θέση να καταφέρουν μερικοί πολίτες αν τυχόν διαφωνούν με το περιεχόμενο ενός ισχύοντος Νόμου, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Όπως άλλου παπά ευαγγέλιο είναι και το πώς ερμηνεύεται ένας Νόμος από τους εκάστοτε φορείς εξουσίας, άρα και με ποιον ακριβώς τρόπο εφαρμόζεται, πότε και πως παρακάμπτεται, και γιατί ενίοτε αντικαθίσταται από άλλον βολικότερο, φορές εσπευσμένα και με συνοπτικές διαδικασίες.