η κοτούλα "κο-κο-κο"

«ο οποίος είναι ασφαλώς αντίθετος στο γεγονός ότι με την κατάληψη του Ιδρύματος αποκλείεται το σύνολο των συμφοιτητών του από την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους.» (βλ. http://www.lifo.gr/now/greece/75497 - 4η παρ.)

Μα απόρησα κι εγώ! Το διάβασα αυτό και λέω «Τι έγινε, ρε παιδιά? Έχει ο Νικόλας κολλητιλίκια με την υπηρεσιακή υπουργό παιδείας και συναντιούνται κι ανταλλάσσουνε απόψεις?

Ή μήπως η εν λόγω εντεταλμένη αποτελεί φωτεινή εξαίρεση, που ενστερνίζεται την άποψη πως, όσον αφορά την Παιδεία, μία απ’ τις πιο σημαντικές διδαχές για κάθε νέο άνθρωπο δεν είναι άλλη από την Αλληλεγγύη και τον Αγώνα υπέρ της Ελευθερίας?

Συγκεκριμένα για τους αγωνιστές (οι οποίοι αφελώς θεωρείται ότι συλλήβδην σχετίζονται με την παρανομία!), ο Νίκος Ρωμανός έχει καταχωρηθεί στη συλλογική κρίση, όχι ως «ένα θρασύτατο παλιόπαιδο!», αλλά ως ένα σύμβολο.

Και σε μια εποχή που τα ιδανικά στη χώρα μας κινδυνεύουν κυριολεκτικά να εξαφανιστούν, πιστεύω πως αποτελεί σχήμα οξύμωρο για κάθε σκεπτόμενο, ευαισθητοποιημένο άνθρωπο το να μη στέκεται στο πλευρό αυτού του νέου, όσο πιο ενεργά μπορεί.

Μια διαφορετική, αυταρχική στάση δεν αρμόζει παρά μόνο στους δουλευτές του περίφημου «να μην αλλάξει τίποτα!» (που πολύ εύστοχα διαλέχτηκε από τον Άρη Δημοκίδη για ν’ ακουστεί κατ’ επανάληψη, υποτίθεται απ’ τον Αντώνη Σαμαρά, στο συμπαθητικό εκείνο autotune που δημοσιεύτηκε πρόπερσι, εξ’ αφορμής του φασιστικού φιμώματος της ΕΡΤ - βλ. https://www.youtube.com/watch?v=kpMAD4sddes),

Απ’ όσους δηλαδή τα πρακτικά συμφέροντά τους, τους υποχρέωναν να κάνουν ό,τι και τώρα: να υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια την καθεκυστία τάξη πραγμάτων, την οποία και συνθέτουν οι ίδιοι προσωπικά, ένας-ένας.

Αυτά από μένα, χωρίς την παραμικρή διάθεση στήριξης της μεν ή δε πολιτικής παράταξης. Την άποψή μου άλλωστε, για τις εκλογές που θα διεξαχθούν την ερχόμενη Κυριακή, την έχω εμμέσως πλην σαφώς δημοσιεύσει ήδη προ καιρού.

Κατά πως το σκέφτομαι εγώ, τούτες οι εκλογές απλούστατα περιλαμβάνονται στον ευρύτερο ενόσω πετυχημένο εμπαιγμό σε βάρος του ελληνικού λαού. ως εκ τούτου, το θέμα δε με αφορά.

Θα με αφορούσε «ασφαλώς» (που λέει κι η κυρία Κιάου-Δημάκου), εάν οι πολίτες αυτού του κράτους ήμασταν άμοιροι ευθυνών. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Για τη σημερινή κατάντια μας, κατά την άποψή μου, οι ψηφοφόροι, είμαστε συνένοχοι, στον βαθμό που οφείλαμε να έχουμε εγκαίρως αναπτύξει την κριτική ικανότητά μας. Κι αυτός ο βαθμός μόνο αμελητέος δε μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η τεχνολογία παρέχει πια στον οποιονδήποτε τη δυνατότητα του να αναζητά, να βρίσκει, να διαλέγει και να αναμεταδίδει αυτά που πρέπει. Με μια κουβέντα, στο να αποκρυπτογραφεί όσα ψέματα διαδίδονται, επισήμως ή όχι.

Μ’ άλλα λόγια, σήμερα ο καθένας είναι σε θέση, κυρίως λόγω του οικιακού διαδικτύου, να διακρίνει αναμεταξύ του ορθού και του λάθους, ή του καλού και του κακού (για όσους αρέσκονται σ’ αυτόν τον διαχωρισμό, που προσωπικά προσπαθώ συστηματικά τα τελευταία χρόνια ν’ αποβάλλω από τη συλλογιστική μου, ει δυνατόν τελείως), της χρήσης πολλαπλών εξόφθαλμα ανυπόστατων επιχειρημάτων με σκοπό την κατάλυση της λογικής σκέψης, τη χειραγώγηση και παραπλάνηση του ποιμνίου κι άλλα τέτοια, παλαιόθεν γνωστά και χιλιοειπωμένα απ’ τους ανθρώπους της διανόησης, ανά τον κόσμο.

Σε αντίθεση λοιπόν μ’ αλλοτινές εποχές, τότε που η πρόσβαση στην πληροφορία ήταν ακόμα προνόμιο των λίγων, το γεγονός πως το εν Ελλάδι εκλογικό σώμα δε μπορεί σήμερα να υπερηφανευτεί πως κατέχει τη γνώση που είχε υποχρέωση ν’ αποδεικνύει μέσω των επιλογών του -στην ατομική και κυρίως από τη συνδρομή του στη δημόσια ζωή- ενοχοποιεί πρωτίστως το ίδιο.

Μιλώ προφανώς για το απαράδεκτα ανίδεο εγχώριο εκλογικό σώμα, για όλους εμάς, που εξ’ αιτίας μιας ολόκληρης σειράς στρεβλών πεποιθήσεων, οι οποίες συνδέονται άρρηκτα με την αδιαφορία μας ως προς τις ευθύνες που αυτομάτως εκπορεύονται απ’ την ιδιότητα κάθε πολίτη ανεξαιρέτως, παγίως διαλέγουμε την εύκολη λύση.

Ήτοι, σπεύδουμε σχεδόν πάντα να ταχθούμε υπέρ της πανταχόθεν τρίζουσας και καθ’ όλα αμφισβητούμενης νομιμότητας, που ενώ αναγνωρίζεται ευρέως ως δυσλειτουργική και ψευδεπίγραφη, ταυτόχρονα εκτιμούμε βαθιά, καθότι αυτή μας εξασφαλίζει ένα είδος αναλγησίας.

Συντηρεί άρα, την ψευδαίσθηση μιας κανονικότητας, καθ’ όλα ανακουφιστικής εν μέσω του πρωτοφανούς, στις μέρες μας, χάους, όπου όλα σχεδόν ολόγυρα αλλά και μέσα στον κάθε Έλληνα, δείχνουν πως καταρρέουν.

Κατ’ εμέ λοιπόν, δεν τίθεται πια ζήτημα αφύπνισης ή έστω παρακίνησης του πλήθους. Το πλήθος έχει προ πολλού διαλέξει, επί της ουσίας ελεύθερα, τον τρόπο συμπεριφοράς του. Θέλει να ζει στην άγνοια, αυτό επιθυμεί, αποστρέφεται τη γνώση, ξορκίζει την αλήθεια ως μέγιστο εχθρό.

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ήτανε πλείστες οι αποδείξεις αυτής της άβολης, για την ενεργοποιημένη-συντριπτική μειοψηφία, πραγματικότητας. Εφ’ όσον όμως πρόκειται για ζήτημα πλειοψηφικής επιλογής, πρακτικά, όποιος είναι ταγμένος αδιαπραγμάτευτα υπέρ της ελεύθερης βούλησης, οφείλει να σεβαστεί αυτήν, όπως κάθε άλλη μαζική επιθυμία, είτε την κρίνει χρήσιμη είτε ολέθρια για το γενικό καλό.

Θα ήταν αστείο άρα, το να δηλώνει κάποιος "αγωνιστής υπέρ της Ελευθερίας" και συγχρόνως να συμπεριφέρεται με τρόπους αδιάλλακτους όποτε η Ελευθερία δε συμπίπτει με τις ιδέες του ή δεν εξυπηρετεί τις αρέσκειές του. Τούτο δε, ισχύει σε κάθε περίπτωση, ο κανόνας είναι απαρέγκλιτος, αλλιώς η αντίφαση προβάλλει εξωφρενική!

Καταλήγοντας, το ποια είναι κάθε φορά η Αλήθεια και ποια όχι (θέμα εξαιρετικά πολύπλοκο, γιατί ως γνωστόν μία και μόνη Αλήθεια απλούστατα δεν υφίσταται), απ' όλα τα προηγούμενα κρατώ μόνο το ότι είναι ευθύνη κάθε ψηφοφόρου ν' αποφασίζει.

Προϋπόθεση, φυσικά, για να φέρει καθένας σε πέρας την "αποστολή" του, να είναι δηλαδή συνετός, που σημαίνει συνεπής ως προς τα πολιτικά καθήκοντά του, είναι η πρότερη αναζήτηση της γνώσης. Επίσης μοναχική δουλειά αυτή, που συχνότατα επιβάλλει τη σφοδρή εναντίωση στις καθιερωμένες αντιλήψεις, με ό,τι βεβαίως αυτό συνεπάγεται επί προσωπικού.

«προς αποκατάσταση της αλήθειας» λοιπόν, δια χειρός Νίκου Ρωμανού:

από: Αλληλέγγυοι 16/09/2015 7:01 μμ.

(πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1549026/)

Πολιτικοί Κρατούμενοι

Εδώ και κάποιες μέρες αναρχικοί σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν προχωρήσει στην κατάληψη του ΤΕΙ Αθηνών δημιουργώντας ένα κέντρο αγώνα που στόχο έχει να αποτελέσει ένα ορμητήριο ανατρεπτικών προθέσεων.

Το πολιτικό πλαίσιο που έχει τεθεί από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έχουν προχωρήσει στην κατάληψη αφορά τόσο την υπόθεση μου όσο και την Έυη Στατήρη που έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από την Δευτέρα απαιτώντας την απελευθέρωση της καθώς και την τωρινή πολιτική συγκυρία με την επέτειο της δολοφονίας του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τους Χρυσαυγίτες και το εκλογικό τσίρκο του Σεπτεμβρίου.

Σήμερα η υπηρεσιακή υπουργός παιδείας Ευφροσύνη Κιάου εξέδωσε μια ανακοίνωση με την οποία ζητεί τον τερματισμό της κατάληψης ενώ έχει το θράσος να εκφέρει προσωπική άποψη γύρω από την βούληση μου η οποία όπως λέει δεν εκφράζετε μέσα από αυτή την κατάληψη.

Για να τελειώνουμε με την κοροϊδία ας ξεκαθαριστεί ότι η βούληση μου εκφράζετε με τον πιο όμορφο τρόπο από τους συντρόφους που κατάλαβαν το ΤΕΙ Αθήνας καθώς και από όσους επιμένουν να σχεδιάζουν απελευθερωτικές διαδρομές στον χάρτη της αναρχικής εξέγερσης.

Διαδρομές κατά τις οποίες κυβερνητικά κτήρια και πανεπιστήμια καταλαμβάνονται, μπάτσοι και φασίστες τσακίζονται στην μέση του δρόμου, πολιτικοί και δικαστές αναζητούν δρόμους διαφυγής από τα φλεγόμενα σπίτια τους. Διαδρομές όπου η άγρια ομορφιά της αναρχίας συγκρούεται με την έννομη τάξη του πολιτισμένου κόσμου.

Αν η Ευφροσύνη Κιάου θέλει να αναζητήσει ευθύνες για αυτή την κατάσταση ας τις αναζητήσει στους προκατόχους της γιατί υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας που εδώ και εφτά μήνες μαζί με την υπόλοιπη συμμορία παλιάτσων του Σύριζα εξαπατούν σε συνεχή βάση τους πολιτικούς κρατούμενους.

Είναι ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος ο οποίος ψήφισε μια τροπολογία κουρελόχαρτο για να σταματήσει η ποινικοποίηση των συγγενών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς την οποία κανένας δικαστής δεν λαμβάνει υπ' όψιν του γεγονός το οποίο αγνοεί επιδεικτικά.

Ο συγκεκριμένος είναι αυτός που δεν έβγαζε σκόπιμα την υπουργική απόφαση για την υπόθεση μου και όταν τελικά το έκανε ήταν μια υπουργική απόφαση χειρότερη από τον νόμο του Αθανασίου με τον οποίο καταργούνταν η γνωμοδότηση του ανακριτή.

Είναι τα δικαστικά συμβούλια με αιχμή του δόρατος τον Νικόπουλο που απορρίπτουν όλες τις αιτήσεις αποφυλάκισης της Έυης και ο οποίος επαλειμμένος απορρίπτει όλες τις αιτήσεις μου για εκπαιδευτική άδεια.

Σε αντίθεση λοιπόν με τις θέσεις εξουσίας τις οποίες όλοι αυτά τα καθάρματα υπηρετούν προσωρινά κατά την διάρκεια της καριέρας τους, οι ευθύνες για τις επιλογές τους ούτε αποσύρονται ούτε συνταξιοδοτούνται και θα παραμείνουν εκεί χαραγμένες στα μυαλά και στην μνήμη όλων εκείνων των ανθρώπων που ποτέ δεν διέγραψαν έννοιες όπως η αλληλεγγύη, η εξέγερση και η επίθεση από μέσα τους.

Αν η υπουργός παιδείας και τα στελέχη της κυβέρνησης θέλουν να προχωρήσουν σε κατασταλτική επιχείρηση εναντίων της κατάληψης ας αναλάβουν τις ευθύνες των επιλογών τους και ας χρεωθούν οι ίδιοι το πολιτικό κόστος στα χνάρια του Πανούση.

Το να χρησιμοποιούν εμένα για να λειάνουν το έδαφος μιας ενδεχόμενης επέμβασης είναι ένας προφανής θρασύδειλος πολιτικαντισμός.

Αυτά τα λίγα προς αποκατάσταση της αλήθειας.

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Αλληλεγγύη στους καταληψίες του ΤΕΙ Αθήνας!

Λευτεριά στην Εύη Στατήρη απεργό πείνας από 14/9 !

Νίκος Ρωμανός

υγ1. βγες τώρα εσύ και πες πως έγραψα πάλι 750 λέξεις, ανάρτηση-«σεντόνι» και τα συναφή, να γίνουμε, αδελφέ, μαλλιά-κουβάρια, να εκτονωθώ, γιατί κι εγώ έχω νεύρα, μη νομίζεις.

υγ2. δικό μου είναι το προηγούμενο υστερόγραφο, όχι του Ρωμανού. προς Θεού, μη μπερδευτούμε κι άλλο!