«να τους πάρεις σπίτι σου!»

Μια τυχερή πρόσφυγας με το μωρό της. Τυχερή, γιατί μέσα στην ατυχία της να ξεσπιτωθεί υποχρεωτικά, γυρεύοντας άσυλο στην Ευρώπη, είτε για να σωθεί απ’ τον πόλεμο είτε για ν' αρχίσει αλλού μία καλύτερη ζωή -και σε αντίθεση μ’ αμέτρητες άλλες, εξίσου ταλαίπωρες μάνες, οι οποίες βιώνουν ερχόμενες εδώ το μίσος και τον φθόνο- τούτη, φτάνοντας στην Ελλάδα γνώρισε την καλοσύνη και την αγάπη μιας συμπατριώτισσάς μας, που μάχεται εναντίον της αγριότητας.

«Να τους πάρεις σπίτι σου!», έλεγαν διάφοροι  κατ’ ευφημισμόν «εθνικιστές» σε μια κοπέλα, που καιρό τώρα κινητοποιείται, προσπαθώντας όσο της επιτρέπουν οι δυνάμεις της, να πάψει ο ρατσισμός εναντίον των προσφύγων.

«Πώς μπορώ να λέγομαι Χριστιανή άλλωστε, αν δεν ανοίξω το σπίτι μου σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη;», έγραψε η Αριάδνη Θεοδοσιάδου στον λογαριασμό της στο Facebook

To’πε λοιπόν, και το’κανε!

Κι εγώ, με τη σειρά μου, σαν μικρό δείγμα θαυμασμού και σεβασμού προς την Αριάδνη αλλά και υποστήριξης προς την πρωτοβουλία της, αφ’ ότου διάβασα σήμερα το σχετικό άρθρο του Άρη Δημοκίδη στη LIFO, έγραψα στον δικό μου λογαριασμό στο ίδιο μέσο, το ακόλουθο  post:

Οι εποχές αλλάζουν, παίδες!

Κάποτε, όπως συμβαίνει με διάφορους και σήμερα, πράγματι υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν ένα καλό κι ύστερα κόμπαζαν δεξιά-αριστερά, αυτοδιαφημίζονταν δηλαδή, κοινοποιώντας στον περίγυρό τους τις φιλάνθρωπες τάσεις τους, που συχνά ήταν και εντελώς ανύπαρκτες.

Τότε όμως, η αγνότητα των απλών ανθρώπων ακόμα υπερίσχυε του εγωκεντρισμού. Δύσκολα ένα σπιτικό αρνιόταν να φιλέψει έως και να φιλοξενήσει τον κουρασμένο ταξιδιώτη που χτύπαγε την εξώθυρά τους.

Τέλος όμως η εποχή της αθωότητας!

Γι’ αυτό και σήμερα πια, είναι πολύ σημαντικό να παρακινούν άλλους οι φιλάνθρωποι, οι φιλόζωοι, οι εθελοντές, εν ολίγοις όσοι βοηθούν έμπρακτα αλλήλους, συμπαραστεκόμενοι ενεργά και αποτελεσματικά στις δύσκολες στιγμές άλλων πλασμάτων, χωρίς ίδιον όφελος.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, συμπαρασύρουν κι άλλους (είτε απλώς αδιάφορους προς την οδύνη των άλλων, είτε ράθυμους, είτε παθολογικά εγωιστές, είτε πολύ φοβισμένους) ν' ακολουθήσουν το δικό τους φωτεινό παράδειγμα. Μειώνουν έτσι τον πανικό που δικαιολογημένα, ασφαλώς, επικρατεί, μιας κι οι μέρες μας είναι άγριες, οι επικίνδυνες από τις ψυχικές αρρώστιες αδυσώπητες, και τα εγκλήματα πιο απεχθή από ποτέ.

Οι νοικοκυραίοι, είναι τρομοκρατημένοι, κυρίως από τα άτιμα ΜΜΕ, που παρουσιάζουν το μπιζέλι σε μέγεθος καρπουζιού. Επηρεασμένοι λοιπόν απ' τις εξωφρενικές ειδήσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, αρνούνται ν' ανοίξουν πλέον τις πόρτες τους. 

Ο εγωκεντρισμός, απ' την άλλη, έχει εκτοξευτεί στα ύψη, λόγω ως επί το πλείστον του καταναλωτισμού. Ενώ τα διδάγματα του παπά τις Κυριακές τ' ακούνε πια μόνο κάτι γηραιές κυρίες με ψυχές που κατάφεραν περιέργως να παραμείνουν τρυφερές στο διάβα του χρόνου.

Προσωπικά, εξοργίζομαι όποτε ακούω σαχλάκηδες –ήτοι, ανθρώπους κενούς περιεχομένου, οι οποίοι ουδέποτε έσπευσαν να συμπαρασταθούν αφιλοκερδώς στον οιονδήποτε- να επικρίνουν μ’ ανασηκωμένο φρύδι όσους δημοσιοποιούν μία καλή τους πράξη. Σ’ αυτούς, προτείνω να ψάξουν μέσα τους να βρουν γιατί αδυνατούν ν' αντιληφθούν αυτά που για άλλους είναι απλώς φυσιολογικά και δεδομένα.

Εξαρτάται φυσικά κι απ’ την περίπτωση. Αν πρόκειται να προσβληθεί η τιμή κι η αξιοπρέπεια εκείνου που λαμβάνει βοήθεια, τότε εννοείται πως η σιωπή είναι η μόνη οδός. Σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις όμως, μόνο διδακτική μπορεί να θεωρηθεί σήμερα η προβολή κάθε τέτοιας φιλεύσπλαχνης πράξης.

Η Αριάδνη, η ηρωίδα αυτού του post, είναι φανερό πως καλωσόρισε τους ταλαίπωρους ανθρώπους που έτυχε να κατορθώσουν να επιβιώσουν και να φτάσουν στο φιλόξενο κατώφλι της από πολύ μακριά.Τούτο επιβεβαιώνεται κι απ’ τις φωτογραφίες που βλέπουμε στην ανάρτηση. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις εκφράσεις στα πρόσωπα και θ’ ανακαλύψει ατόφια ομορφιά και μόνο.

Όσο για τα ντιπ χαϊβάνια, αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται τίποτα ωραίο στο συγκεκριμένο δημοσίευμα, που δε σκέφτηκαν ούτε στιγμή στην ως τώρα ζωή τους να προσφέρουν αφιλοκερδώς ένα κομμάτι ψωμί ή ένα ποτήρι δροσερό νερό σ’ έναν ξένο, παρ’ εκτός κι είχαν προσωπικό κέρδος απ’ αυτή την προσφορά, ας αντιπαραβάλλουν τα δικά τους κίνητρα με τα κίνητρα τούτης της κοπέλας. Πιστεύω πως πολύ θα ωφεληθούν αν το κάνουν!

Εμείς οι υπόλοιποι, που νιώθουμε βαθιά μέσα μας αυτό που αναφέρει το άρθρο, πως δηλαδή η Αριάδνη "δεν κοινοποίησε για να ακούσει μπράβο" από την πρόσφατη κίνησή της, δε χρειάζεται να κουραστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν παραμένουμε το ίδιο ανίδεοι, προφανώς. Κατά συνέπεια έχουμε να κοπιάσουμε με πιο προχωρημένα μαθήματα, πιο ουσιαστικά και πολύ πιο δύσκολα.

Τριπλά άξια άρα, θα ‘λεγα, η Αριάδνη!

Γιατί μας παρακινεί όλους, αρχάριους και λίγο πιο προχωρημένους, να στραφούμε προς τον σκοπίμως απαξιωμένο επί των ημερών μας δρόμο της πνευματικότητας.

Γιατί δεν αρκείται στα λόγια αλλά τα κάνει πράξεις, εκτοπίζοντας τα πιο άσχημα και πιο ολέθρια όλων -τον φόβο, το μίσος και τη βία- όπως αυτά επιβάλλονται από τις άθλιες διδαχές της εποχής.

Και γιατί δουλεύει εντατικά με τον εσώτερο εαυτό της, ζώντας εν Χριστώ, με την πραγματική κι όχι την υποκριτική έννοια του όρου, βιώνοντας εν τέλει, και ταυτόχρονα αναπαράγοντας αγάπη.

Δεν αξίζουν σ’ αυτό το κορίτσι χίλια μπράβο; 

Νομίζω πως και λίγα είναι! 

Κι ας μην τα επιδίωξε η Αριάδνη ούτε για μια στιγμή.