Τρεις ζωές χάθηκαν άδικα
στο Ζέφυρο της Ρόδου, μια μάνα με τον πεντάχρονο γιο της κι ένας άντρας. Σώθηκαν
όμως όλοι οι άλλοι. Οι πρόσφυγες-ναυαγοί που επέζησαν, χρωστάνε τη ζωή τους στους
εθελοντές που βούτηξαν για να τους βγάλουν στη στεριά. Όλοι οι υπόλοιποι, χρωστάμε
στους εθελοντές ένα πολύτιμο μάθημα ανθρωπιάς.
Στη φωτο, ένας απ’ τους
περήφανους πατριώτες, ο επαγγελματίας οπλίτης, Αντώνης Ντεληγιώργης. Κατάγεται από τη Λέρο και υπηρετεί στη Ρόδο. Ήταν εκτός
υπηρεσίας την ώρα που αντιλήφθηκε την τραγωδία. Και έσπευσε μαζί με άλλους να
βοηθήσει. Εδώ κρατάει μία απ’ τις γυναίκες που έσωσε. Κάποιες απ’ τις γυναίκες που
γλίτωσε ήταν έγκυες. Μία ήτανε ετοιμόγεννη. Συνολικά, φρόντισε να σωθούν είκοσι
ανθρώπινες ζωές.
Η πράξη των εθελοντών
κέρδισε έτσι κι αλλιώς τον σεβασμό κάθε φυσιολογικού ανθρώπου. Νομίζω όμως πως αξίζουν
λίγη επιπλέον προσοχή τα λόγια του Αντώνη Ντεληγιώργη: «είδα κάποια κυρία, τη
βοήθησα, την έβγαλα έξω, την έβαλα στον ώμο, την άφησα έξω, ξαναβούτηξα για άλλον
έναν κύριο...».
Κάποιοι στο πρόσωπο
κάθε απελπισμένου πρόσφυγα δε βλέπουν παρά έναν ακόμα «ανεπιθύμητο λαθρομετανάστη».
Δόξα τω Θεώ, κάποιοι άλλοι μπορούν και βλέπουν μόνο μια κυρία ή έναν κύριο σε κίνδυνο.
