Άργησα απόψε το βραδινό τους κι ήρθανε να με βρουν. Αυτές όλες, επτά τον αριθμό αλλά στη φωτογραφία φαίνονται μόνο οι τέσσερις, ζουν στη νησίδα του δρόμου. Κι είναι όλες γκόμενες αποκλειστικά και μόνο του πιο αγαπημένου μου απ' όλα μου τ' αδεσποτάκια, του τρομερού Καντάφι. Διότι o Καντάφι αυτό που θέλει το θέλει για πάρτη του και μιας και τον παίρνει, έχει εκτοπίσει όλο τον αρσενικό πληθυσμό. Επίσης, οι κυρίες της φωτογραφίας είναι όλες γκαστρωμένες, μετά τα ξεφαντώματα του Μάρτη. Που πα' να πει, πεινάνε πολύ! Και ως θυληκά, ανησυχούνε άνευ λόγου...
Αυτός πάλι, ενεργοποιείται μονάχα όταν υπάρχει σοβαρός λόγος. Τώρα που γύρισα, καθόταν ήσυχος-ήσυχος πάνω στο κουτσουλισμένο τοιχάκι και απλώς περίμενε να σερβιριστεί το γεύμα. Και τελευταίως, η αδυναμία που έτσι κι αλλιώς του είχα, αυξήθηκε. Πρώτον, σαν γνήσιος τζέντελμαν, περιμένει να φάνε τα θηλυκά του. Επίσης, τις προσέχει όσο τρώνε, μην έρθει κανείς από άλλη γειτονιά και τους φάει το φαί. Κι έπειτα τρώει αυτός. Δεύτερον, με τους μήνες έχουμε κάνει τεράστια πρόοδο. Δεν κάθεται βέβαια να τον πιάσω, αλλά ούτε και φεύγει άμα πηγαίνω πλάι του. Κι εγώ τον σέβομαι όμως και δεν επιχειρώ να απλώσω χέρι. Το ωραιότερο απ' όλα πάντως είναι που άμα του λέω γλυκόλογα, πλέον μου κλείνει τα μάτια του αργά-αργά. Στην αρχή ήταν παγερά αδιάφορος. Τώρα όμως, αποδέχεται τα αισθήματά μου. Νομίζω πως έχουμε πετύχει μια καλή ισορροπία. Απλώς αναρωτιέμαι πόσα τσαμπουκαλίδικα, εύρωστα μαυρόασπρα γατάκια θ' αποκτήσει οσονούπω η γειτονιά...
