28.5.14
26.5.14
24.5.14
23.5.14
22.5.14
21.5.14
20.5.14
17.5.14
16.5.14
14.5.14
Κύθηρα-Κρήτη με μια σχεδία...
τα πρώτα καλάμια καθ' οδόν προς Καψάλι...
το βασικό πλήρωμα
περισσότερες πληροφορίες για το εγχείρημα, στη σελίδα: The First Mariners
13.5.14
12.5.14
μεταμεσονύκτιο γλυκό του κουταλιού συκαλάκι (οθωμανικό)
για κάθε κιλό σύκο, θέλουμε ίση ποσότητα ζάχαρης, ένα λεμόνι και ένα κλωναράκι βανίλια
γαλαζόπετρα για να κρατήσουν το χρώμα δε θέλουμε. μακριά απ' τα φαρμάκια!
αφού καθαρίσουμε τα συκαλάκια μας, τα βουτάμε σε νερό
αυτά θ' αρχίσουν να δακρύζουν. αν συντρέχει λόγος κάνουμε το ίδιο, αλλιώς τα αγνοούμε
το νερό θα ασπρίσει απ' το πολύ το κλάμα
κι αφού πια ξεσπάσουν, τα πλένουμε, τα βράζουμε για λίγο σε νερό και τα σουρώνουμε
έπειτα, τα ξαναβράζουμε σε καθαρό νερό
τα βράζουμε κατά τον ίδιο τρόπο και μια τρίτη φορά, να φύγει όλη η πίκρα
την τρίτη φορά που τα ρίχνουμε στην κατσαρόλα, ετοιμάζουμε στο πλάι της το σιρόπι
νερό με ζάχαρη σε αναλογία ένα προς ένα, ο χυμός των λεμονιών,
οι βανίλιες κι αν θέλουμε φλούδα πορτοκαλιού και κάνα δυο γαρύφαλλα
μέχρι να δέσει το σιρόπι (όσο βράζει, τόσο δένει)
σουρώνουμε τα συκαλάκια και τους μπήγουμε στον πωπώ από ένα αμύγδαλο
έχει γλέντι το χώσιμο και μετά είναι ωραία έκπληξη για όσους θα τρατάρουμε
κατόπιν, περιχύνουμε τα συκαλάκια με το σιρόπι, αφήνουμε να πάρουν άλλη μια βράση
κι έπειτα αποσύρουμε, τα σκεπάζουμε, τα σταυρώνουμε
και πάμε κι εμείς να κάνουμε τη βραδινή προσευχή μας
γιατί ωραίο το παιχνίδι με τα σορόπια, αλλά ξημερώνει Δευτέρα κι έχουμε δουλειές.
το πρωί πια, βουτάμε ένα με τα δάχτυλα, να ξεκινήσει η βδομάδα μας γλυκά...
Gaddafi family
Άργησα απόψε το βραδινό τους κι ήρθανε να με βρουν. Αυτές όλες, επτά τον αριθμό αλλά στη φωτογραφία φαίνονται μόνο οι τέσσερις, ζουν στη νησίδα του δρόμου. Κι είναι όλες γκόμενες αποκλειστικά και μόνο του πιο αγαπημένου μου απ' όλα μου τ' αδεσποτάκια, του τρομερού Καντάφι. Διότι o Καντάφι αυτό που θέλει το θέλει για πάρτη του και μιας και τον παίρνει, έχει εκτοπίσει όλο τον αρσενικό πληθυσμό. Επίσης, οι κυρίες της φωτογραφίας είναι όλες γκαστρωμένες, μετά τα ξεφαντώματα του Μάρτη. Που πα' να πει, πεινάνε πολύ! Και ως θυληκά, ανησυχούνε άνευ λόγου...
Αυτός πάλι, ενεργοποιείται μονάχα όταν υπάρχει σοβαρός λόγος. Τώρα που γύρισα, καθόταν ήσυχος-ήσυχος πάνω στο κουτσουλισμένο τοιχάκι και απλώς περίμενε να σερβιριστεί το γεύμα. Και τελευταίως, η αδυναμία που έτσι κι αλλιώς του είχα, αυξήθηκε. Πρώτον, σαν γνήσιος τζέντελμαν, περιμένει να φάνε τα θηλυκά του. Επίσης, τις προσέχει όσο τρώνε, μην έρθει κανείς από άλλη γειτονιά και τους φάει το φαί. Κι έπειτα τρώει αυτός. Δεύτερον, με τους μήνες έχουμε κάνει τεράστια πρόοδο. Δεν κάθεται βέβαια να τον πιάσω, αλλά ούτε και φεύγει άμα πηγαίνω πλάι του. Κι εγώ τον σέβομαι όμως και δεν επιχειρώ να απλώσω χέρι. Το ωραιότερο απ' όλα πάντως είναι που άμα του λέω γλυκόλογα, πλέον μου κλείνει τα μάτια του αργά-αργά. Στην αρχή ήταν παγερά αδιάφορος. Τώρα όμως, αποδέχεται τα αισθήματά μου. Νομίζω πως έχουμε πετύχει μια καλή ισορροπία. Απλώς αναρωτιέμαι πόσα τσαμπουκαλίδικα, εύρωστα μαυρόασπρα γατάκια θ' αποκτήσει οσονούπω η γειτονιά...
11.5.14
η κρατική μη-βία ως προϊόν ψυχρού υπολογισμού
Έχω δύο άντρες φίλους καλλιτέχνες, που κεντάνε και πλέκουνε, χαρισματικοί κι οι δυο και πολύ πετυχημένοι στη δουλειά τους. Για την ακρίβεια, ο ένας κεντάει όποτε του χρειαστεί κι ο άλλος κυρίως υφαίνει. Το παλικάρι στη φωτογραφία, μου τους θύμισε, ιδίως τον πρώτο, μοιάζουνε κιόλας. Ο κύριος που βλέπουμε εδώ αφοσιωμένο στο κέντημά του, λέγεται Nathan Hanford. Είναι Αμερικανός καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Εκτός πολλών άλλων ωραίων λοιπόν, ο ταλαντούχος νέος ασχολείται με το πλέξιμο, με βελόνες ή βελονάκι, αλλά και με το κέντημα. Επίσης καταπιάνεται με τις θαυμάσιες τεχνικές του κροσέ και του μακραμέ. Στην Αγγλία, τον περιγράφουν ως "male embroiderer". Εμείς, είμαστε κάπως καθυστερημένοι σε τέτοια θέματα, οπότε θ' αργήσουμε λίγο ακόμα να αποκτήσουμε αντίστοιχο όρο. Αν πάντως, σκοπεύει κανείς να πεταχτεί ως το Λονδίνο και θέλει να θαυμάσει τα έργα του Nathan για να γυρίσει πίσω με μία απ' τις μοναδικές, χειροποίητες δημιουργίες του, μπορεί φτάνοντας να του τηλεφωνήσει στο νούμερο: 0044-7912619226, ώστε να επισκεφτεί κατόπιν το ατελιέ του. Βρίσκεται στην οδό Columbia, στον αριθμό 146Α. Η πινακιδούλα έξω γράφει Τhree Letter Man. Δεν ξέρω γιατί, πάντως έτσι υπογράφει ο Nathan. Θα μου πεις "καλά όλα αυτά, αλλά που κολλάνε με τον τίτλο του post και το κείμενο που ακολουθεί;". Α, δεν κολλάνε πουθενά. Απλώς, έψαχνα μια φωτογραφία, τράκαρα τούτον 'δω, μου άρεσε και τον κράτησα. That's all.
Η βία, ας μην το ξεχνάμε, δεν εξαρτάται από αριθμούς ή γνώμες, αλλά από όργανα, και τα όργανα της βίας, όπως προανέφερα, όμοια με όλα τα άλλα εργαλεία, αυξάνουν και πολλαπλασιάζουν την ανθρώπινη ρώμη. Αυτοί που αντιτάσσουν απλή δύναμη στη βία, σύντομα διαπιστώνουν ότι έχουν να αναμετρηθούν όχι με ανθρώπους, αλλά με τεχνήματα των ανθρώπων, που η απανθρωπιά και η καταστροφική αποτελεσματικότητά τους αυξάνεται κατ' αναλογία προς την απόσταση που χωρίζει τους αντιπάλους.
Η βία μπορεί πάντα να καταστρέψει τη δύναμη. Από την κάννη ενός όπλου βγαίνει η πιο αποτελεσματική διαταγή, με αποτέλεσμα την πιο άμεση και τέλεια υπακοή. Αυτό που ποτέ δεν μπορεί να προέλθει από την κάννη είναι η δύναμη.
Σε μια μετωπική σύγκρουση μεταξύ βίας και δύναμης, η έκβαση δεν είναι καθόλου αβέβαια. Αν η εξαιρετικά ισχυρή και επιτυχής στρατηγική της μη βίαιης αντίστασης του Γκάντι είχε έλθει αντιμέτωπη με έναν διαφορετικό εχθρό -τη Ρωσία του Στάλιν, τη Γερμανία του Χίτλερ, ακόμα και την προπολεμική Ιαπωνία, αντί για την Αγγλία- το αποτέλεσμα δε θα ήταν ο τερματισμός της αποικιοκρατίας, αλλά η σφαγή και η υποταγή. Ωστόσο, η Αγγλία στην Ινδία και η Γαλλία στην Αλγερία είχαν σοβαρούς λόγους να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση.
Η άσκηση εξουσίας μέσω της ωμής βίας, έρχεται στο προσκήνιο όταν χάνεται η δύναμη. Είναι ακριβώς η συρρικνούμενη δύναμη της ρωσικής κυβέρνησης, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, που έγινε ολοφάνερη κατά την "επίλυση" του τσεχοσλοβακικού προβλήματος. Όπως ήταν η συρρικνούμενη δύναμη του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, που φανερώθηκε κατά την επιλογή μεταξύ τερματισμού της αποικιοκρατίας και μακελλειού.
Η υποκατάσταση της δύναμης από τη βία μπορεί να φέρει τη νίκη, αλλά το τίμημα είναι πολύ μεγάλο. Διότι, δεν το πληρώνουν μόνο οι ηττημένοι, το πληρώνει και ο νικητής, όσον αφορά τη δική του δύναμη.
Hannah Arendt (1906-1975)
Περί Βίας
εισ. & μτφ. Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου
εκδ. Αλεξάνδρεια, 2000 (1η έκδοση πρωτ. 1969)
σελ. 114
καλή & γρήγορη συνταγή για chutney με χλωρό σκόρδο!
Σημείωση: Φρέσκο κόλιανδρο τέτοια εποχή βρίσκεις εύκολα. Μοιάζει με μαϊντανό, η γεύση όμως διαφέρει πολύ. Dalia λένε τα ψημένα ρεβύθια. Αν έχεις ινδικό ή πακιστανικό μίνι-μάρκετ κοντά σου, ζήτα Ντάλια και θα σου δώσουνε. Αλλιώς, βάλε στραγάλια, το ίδιο πάνω-κάτω είναι. Επίσης, τώρα πια τα φρέσκα σκόρδα τα
δικά μας έχουνε "δέσει", οπότε θα βρεις μόνο μεγάλα. Μη φοβάσαι όμως πως
θα σου βγει η πίστη στο καθάρισμα, πρόσεξε την κοπέλα, δεν πετάει τίποτα. Τσόφλια, σποράκια, φλούδια... όλα μέσα! Δεν είναι χαζή, ούτε τεμπέλα. Απλώς, αυτά που οι μιζμίζηδες δυτικοί τα πετάμε, άλλοι αρχαίοι λαοί γνωρίζουν πως περιέχουν όλη την ουσία. Αν λοιπόν σ' αρέσει το chutney, αυτή τη συνταγή θα την ευχαριστηθείς πολύ. Και εκτός από εύγευστος, τούτος ο πράσινος χυλός είναι και φάρμακο για την καρδιά!
χωρίς τον Ιούδα, ταινία δε θα βλέπαμε!
Adam Lister
Μια αδελφωμένη κοινωνία θα ήταν μια κοινωνία που θα ξαναγεννούσε αδιάκοπα την αδελφοσύνη μέσα από την ίδια της τη διάλυση και θ' αντιμετώπιζε επομένως τον κίνδυνο του θανάτου της αδελφοσύνης. Επιπλέον, αυτές οι κοινωνίες δε θα μπορούσαν ποτέ να εξαφανίσουν ολοκληρωτικά τους εξαναγκασμούς, την ιεραρχία, τους ανταγωνισμούς, τις συγκρούσεις, τις αντιθέσεις, την αταξία, και δε θα βασίλευε επομένως ποτέ απόλυτα η ελευθερία, η ισότητα, η αδελφοσύνη. Πρέπει να μάθουμε αυτό, δηλαδή πρέπει να μάθουμε ότι δεν υπάρχει καμία αρμονική και λειτουργική κοινωνία, όπου το ατομικό και το κοινωνικό θα εναρμονίζονταν τέλεια και το φυσικό τους παράγωγο θα ήταν η ευτυχία. Πρέπει να μάθουμε και το χειρότερο, δηλαδή ότι το κακό βρίσκεται μέσα στην ιδέα της κοινωνικής σωτηρίας.
Edgar Morin
Από την Κρίση στην Πίστη
μτφ. Α. Φιλιππάτος
εκδ. microMEGA, 1998
σελ. 16
10.5.14
κανένας μόνος του στην κρίση!
Το πρωί στο σούπερ μάρκετ βρέθηκα με δυο λίστες. Αυτή που είχα στην τσέπη
της φόρμας μου, γραμμένη απ’ το σπίτι, κι αυτή που μου έδωσε μία εθελόντρια του
Δήμου μας, η οποία με πλησίασε καθώς έμπαινα, μου έδωσε το χαρτί της εικόνας
και με ρώτησε χαμογελαστά: «μπορείτε να βοηθήσετε;». Πήρα λοιπόν την παραγγελία
της κοπέλας και της απάντησα εξίσου ευγενικά: «όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε!».
Εγώ ζω στη γειτονιά που μεγάλωσα, μια φτωχογειτονιά, μ’ όλα της τα κουσούρια
και με κάμποσους άξεστους ανθρώπους τριγύρω μου. Χρόνια ολόκληρα αγανακτούσα με
τους γείτονες, γιατί δεν μπορούσα να συνεννοηθώ μαζί τους ούτε στα βασικά.
Στο σούπερ μάρκετ της γωνίας όμως, δυο χρόνια τώρα υπάρχει ένα μεγάλο
μεταλλικό καλάθι της Αρχιεπισκοπής, που άδειο δεν το ’χω πετύχει ακόμα. Πάντοτε
κάποιος, καθώς ψωνίζει για τη φαμίλια του, βάζει εκεί και μια σακούλα τρόφιμα για
τους ανθρώπους που είναι σε ανάγκη.
Είναι άτιμο πράμα η πείνα! Εμένα ο πατέρας μου, που ήτανε τίμιος άνθρωπος,
φρόντισε και δεν πείνασα ποτέ. Φρόντισε όμως και να μου μάθει τι σημαίνει φτώχεια,
γιατί ο ίδιος έζησε και πόλεμο και πείνα. Σήμερα τον θυμήθηκα, γιατί καθώς περίμενα
την ταμία να μου επιστρέψει την κάρτα που της έδωσα για να πληρώσω, έστριψα το
κεφάλι προς το δρόμο.
Κι είδα την αποστεωμένη γερόντισσα που πλήρωσε πριν από μένα δυο γιαούρτια
και δύο κουτιά γάλα για μωρά, να δίνει τη μία σακούλα με χέρια τρεμάμενα στον
νεαρό που στεκότανε μπροστά απ’ το καρότσι της Αλληλεγγύης. Τα γιαούρτια ήταν
δικά της, το βρεφικό γάλα όμως δεν ήταν για το εγγόνι της, όπως υπέθεσα πιο
πριν, ήταν το δώρο της για κάποιο άγνωστο μωρό.
Ευλογημένη εικόνα!
9.5.14
άρτι αφιχθείσα από τη λαϊκή της πάνω γειτονιάς...
χαμόμηλο φρεσκοκομμένο, να ευωδιάσει ο τόπος
νεκταρινάκια πρώιμα της μιας μπουκιάς
τα πρώτα κεράσια του καλοκαιριού
και βέβαια, συκαλάκια άγουρα, να κάμω για τους φίλους γλυκό του κουταλιού.
τη συνταγή, μου την είπε η κυρά που μου τα πούλησε
της λέω "είναι μεγάλος μπελάς αυτό το γλυκό;"
"κανένας μπελάς δεν είναι!", αποκρίθηκε
λέω "καλά, θα ψάξω να βρω πως γίνεται"
"τίποτα δε θα ψάξεις, εγώ θα σου πω πως θα τα κάνεις!"
μου είπε πως και μάλιστα μου είπε δυο φορές, ήθελε να σιγουρευτεί ότι κατάλαβα
πανεύκολο, θα σας το πω κι εγώ με τη σειρά μου οσονούπω...
η λαϊκή αγορά είναι κάθε φορά μια αλλιώτικη εμπειρία
δεν είναι τόσο αυτά που παίρνεις, ούτε πόσο τα παίρνεις
η λαϊκή είναι τα χαμόγελα, τα βλέμματα
τα πειράγματα της στιγμής
είναι η καλοσύνη των απλών ανθρώπων
είναι που εκεί νιώθεις επιτέλους το λαό σου ενωμένο σε μια ψυχή
που περπατάς ανάμεσα σ' άγνωστους ανθρώπους αλλά είσαι σπίτι.
γαλάζιοι ταξιδιώτες...
Για να στείλεις τα καπάκια σου από Αθήνα, όποτε μαζεύονται πολλά και σου πιάνουν χώρο, μπορείς να τα πηγαίνεις στον σταθμό των ΚΤΕΛ Ν. Πέλλας (στον Κηφισσό, εκεί όπου φεύγουν τα λεωφορεία και για Θεσσαλονίκη).
Πάνω στη σακούλα σου μόνο, ή στο δέμα σου, ή στο χαρτόκουτό σου, θα πρέπει να γράψεις:
ΚΑΠΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟN ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΩΝ & ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ Ν. ΠΕΛΛΑΣ
Ανοικτό Θέατρο Γιαννιτσών, Κολοκοτρώνη 10
581 00 Γιαννιτσά
τηλ. 23820-24751
Επίσης, να λες στο πρακτορείο περί τίνος πρόκειται, για να πληρώνεις τη μικρότερη χρέωση αποστολής που αναφέρεται στον τιμοκατάλογο.
Κι αν τυχόν δεν ξέρεις γιατί μαζεύουμε καπάκια, διάβασε αυτό: α, μαζεύω κι εγώ!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)