 |
| "benefits supervisor sleeping", Lucian Freud, ελαιογραφία, 219 x 151 cm |
πρώτον, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν και χειρότερα!
τίποτα, σκέφτομαι κάτι δικά μου...
δεύτερον, γιατί η αναλυόμενη είναι τόσο χοντρή, γιατί είναι τσιτσίδι, γιατί κάνει πως κοιμάται αφού δεν κοιμάται (το δεξί χέρι της το αποδεικνύει περίτρανα) και ποια ακριβώς τα οφέλη αυτουνού που την εποπτεύει να κοιμάται... μόνο ο παππούς του ζωγράφου θα μπορούσε να μας το εξηγήσει, ο μέγας Sigmund, αν και νομίζω πως κι αυτός ακόμα θα δυσκολευόταν.
 |
| η 38χρονη τότε Sue Tilley |
ο εγγονός Freud, στα εβδομήντα τρία του χρόνια, εν έτει 1995 αυτό, ζωγράφισε την κυρία που μόλις είδατε, την απέδωσε ως φαίνεται ανωτέρω και για τον πίνακα αυτόν εισέπραξε... δέκα επτά εκατομμύρια λίρες! μήπως θέλετε το νούμερο σε δολάρια; τριάντα τρία εκατομμύρια εξακόσιες χιλιάδες δολάρια, την ημέρα της πώλησης.
 |
| ο Lucian Freud (1922 - 2011) σε ηλικία 61 ετών, φωτ. Jane Bown |
αν και μια τέτοια αμοιβή θα μπορούσε να κάνει οποιονδήποτε ζωγράφο να χάσει το φως του, δεν ίσχυε κάτι αντίστοιχο και για τον Lucian. γιατί, μπορεί να μην έφτασε ποτέ τη δόξα του παππού του, το όνομα του οποίου δεν προβλέπω να ξεχνιέται ποτέ και πουθενά, o ήδη καλοπληρωμένος εγγονός όμως, πουλώντας αυτόν του τον πίνακα κατάφερε να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος εν ζωή ζωγράφος στην παγκόσμια ιστορία. κακώς δηλαδή που το έργο δεν έχει τον τίτλο "η χοντρή του Θησαυρού"!
 |
| η Sue αναπαύεται... |
εννιά μήνες πηγαινοερχόταν η Sue στο ατελιέ του Lucian κάθε σαββατοκύριακο κι ο καταπιεστικός καλλιτέχνης την ανάγκαζε να πηγαίνει και μεσοβδόμαδα, όποτε είχε ρεπό απ' τη δουλειά της. μέχρι που βέβαια κάποια ώρα το έργο τελείωσε. ο Lucian όμως ήθελε και συνέχεια. και η Sue δε διαφώνησε. το παχύσαρκο μοντέλο κι ο γηραιός ζωγράφος φαίνεται πως παρέα δεν περνούσαν διόλου άσχημα. πέρσι που εκείνος πέθανε, εκείνη είπε πως αισθάνθηκε ότι μαζί του πέθανε κι ένα κομμάτι του εαυτού της και πως ο Lucian Freud ήταν ο πιο διασκεδαστικός άνθρωπος που γνώρισε ποτέ.
 | |
| Sigmund Freud, "ο πατέρας της ψυχανάλυσης" (1856 - 1939) |
και ερωτώ... τι θα ήταν προτιμότερο για τη Sue; να ζούσε στα χρόνια του μισογύνη Sigmund, να ήταν μια κουκλάρα και να περνούσε τον καιρό της (ντυμένη, ευπρεπής και) ξαπλωμένη στο ντιβάνι της συνοφρυωμένης διάνοιας, την οποία και θα χρυσοπλήρωνε; ή που αξιώθηκε να δει να καταβάλλεται για τη λιπόσαρκη φιγούρα της το μεγαλύτερο χρηματικό ποσό στα χρονικά της τέχνης και κυρίως που αξιώθηκε να κυλήσει τα εκατόν είκοσι επτά ολόγυμνα κιλά της στον καναπέ του Lucian; του γυναικά Lucian, που την αποζημίωνε πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες της, του καλλιτέχνη με το άφθαστο ταλέντο, με τα γλυκόπικρα αστεία, με τα δεκατρία παιδιά (εκ των οποίων τα τρία γεννημένα την ίδια χρονιά), που όχι μόνο δεν τον απασχόλησε λεπτό μη τυχόν και τον παρεξηγήσει αν την πάρει τηλέφωνο, αλλά την καταδίωκε κανονικά!
α ρε παππού, καλές οι θεωρίες σου, αλλά τα γονίδια σου... χίλιες φορές καλύτερα!!!
πάμε ανάποδα τώρα: αν από το τρίγωνο Sigmund - Sue - Lucian, βγάλουμε το πρώτο σκέλος, αν υποθέσουμε δηλαδή πως παππούς δεν υπήρξε ποτέ ή εν πάση περιπτώσει υπήρξε, αλλά ήταν αγρότης ο άνθρωπος ή μαραγκός... πόσο λέτε θα πουλιόταν ο πίνακας;
