220x127cm - 2002
τον Ιούνιο του 2003, καθώς περπατούσα στους χώρους της 11ης
Biennale, είχα
ψιλοβαρεθεί, όταν ξαφνικά είδα αυτή την ελαιογραφία, που κυριολεκτικά... μου ’κοψε
την ανάσα!
μάλιστα, δεν ήταν αναρτημένη στον τοίχο. οι επιμελητές, την είχαν τοποθετήσει πολύ έξυπνα, εγκάρσια στο χώρο, σαν παραπέτασμα.
δυστυχώς, η δύναμή της δεν αποτυπώνεται στη φωτογραφία, ούτε
κατ’ ελάχιστον. το πλακάτο μαύρο που φαίνεται εδώ, δεν έχει την παραμικρή σχέση
με το έξοχα δουλεμένο φόντο του πρωτότυπου έργου.
εννιά χρόνια συμπληρώνονται σε λίγο από τη μέρα που το θαύμαζα
απέναντί μου κι ακόμα δεν έχω ξεχάσει εκείνο το βάθος.
στην πραγματικότητα αυτός ο σχεδόν υγρός πίνακας, λόγω της μεγάλης του διάστασης, είναι πολύ επιβλητικός.
για μένα τουλάχιστον, υπήρξε μία πύλη, ένα κάλεσμα να διεισδύσω μέσα του, να βρω καταφύγιο σ’ έναν άλλο κόσμο.
το τι νιώθει βέβαια κάθε άνθρωπος αντίκρυ σ' ένα έργο τέχνης εξαρτάται απ' τον ίδιο. το μόνο σίγουρο είναι πως ο καλλιτέχνης σ' αυτή του τη δουλειά, πέτυχε το ακατόρθωτο. πρώτη (και τελευταία) φορά είδα εκείνο το βράδυ μια μαύρη
επιφάνεια δουλεμένη σαν από μάγο: αντί για επίπεδη, αυτή είχε προοπτική!
αργότερα έμαθα πως ο 39χρονος σήμερα Christian Frisoni από τον Άγιο Μαρίνο (ένα λιλιπούτειο κρατίδιο καταμεσής της Ιταλικής χερσονήσου), συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους σύγχρονους καλλιτέχνες. πολύ σωστά, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
