πλήρης ημερών!

ο Μιχάλης Κακογιάννης επί το έργον, στην τελική πρόβα για την παράσταση "Κοριολανός" (Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, 29.06.06)

Μου φαίνεται αιώνας κι όμως, ήταν μόλις πέντε χρόνια πριν.

Για επαγγελματικούς λόγους πέρασα ένα ζεστό, υγρό απόγευμα, στο προαύλιο ενός αθηναϊκού, δημόσιου σχολείου.

Έμεινα μέχρι αργά εκεί, μέχρι που νύχτωσε για τα καλά.

Και τον παρατηρούσα προσηλωμένη, καθώς εκείνος σκηνοθετούσε τον «Κοριολανό».

Γνώριζα ήδη πως ο Κακογιάννης ήταν ιδιότροπος χαρακτήρας! 

Τα υπόλοιπα τα ανακάλυψα εκείνες τις ώρες.

Θαύμασα το σεβασμό που έδειχνε προς τους νέους ηθοποιούς.

Χαμογέλασα με την τρυφερότητά του προς τον πρωταγωνιστή εκείνης της παράστασης, τον ταλαντούχο Βλαδίμηρο Κυριακίδη.

Σάστισα με την ακρίβεια του λόγου του, την οξυδέρκεια κάθε του παρατήρησης, την ευστοχία στις εκφράσεις, την ευελιξία, την ανεκτικότητα, τη φρεσκάδα του, παρά τα ογδόντα τέσσερά του χρόνια.

Νομίζω πως θ’ αργήσει πολύ να σβήσει το χνάρι του από τη μνήμη μου, κι ας τον έζησα μόνο μερικές ώρες.

Έφυγε σήμερα, σχεδόν ενενήντα ετών, γι’ αυτό κι έγραψα τούτες τις γραμμές.  

Όχι πως λυπάμαι για τον θάνατό του. Όχι. Έφυγε χορτασμένος ζωή. 

Αλλά πάντα δεν είναι λίγο παράξενα όταν ακούς πως κάποιος που ήξερες έστω κι ελάχιστα, μόλις αναχώρησε; Ιδίως όταν αυτός ο κάποιος ήταν μία σπουδαία μορφή...

Δε θ' αποχαιρετίσω τον μεγάλο δάσκαλο με κάτι πένθιμο. Δε νομίζω πως κάτι τέτοιο θα ταίριαζε στο ταμπεραμέντο του. Αυτό που μάλλον θα του άρεσε θα ήταν οι μουσικές του αγαπημένου του ανιψιού, Κώστα Κακογιάννη. Έτσι νομίζω.