Αυτή ήταν η Frida. Μάγκας!
Γνώριζα για τη λατρεμένη μου ζωγράφο κι από πριν. Αλλά βλέποντας προ ετών τη μεταφορά της ζωής της στο πανί -στην εκπληκτική βιογραφική της ταινία- την αγάπησα ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μ’ αρέσει τόσο πολύ σ’ εκείνη. Είναι η ανεπανάληπτη τεχνοτροπία των έργων της που δύσκολα κατατάσσεται (αν και τυπικά πρόκειται για λαϊκή αναθηματική τέχνη); Είναι η εξωτική για μένα κουλτούρα που εκείνη κουβαλάει λόγω καταγωγής; Είναι η μαγκιά της, αυτή η μείξη δυσβάσταχτου πόνου και άσβεστου πάθους που τη διακρίνει; Είναι η πρόδηλη ευαισθησία της; Είναι η σοκαριστική ειλικρίνεια της ζωγραφικής της; Είναι όλα αυτά μαζί; Θα σας γελάσω. Αλλά την αγαπώ πολύ.
Κι απ’ όλα της τα έργα, ξεχωρίζω μία απ’ τις αμέτρητες αυτοπροσωπογραφίες της. Είναι ο πίνακας «η μάσκα», μια ζωγραφιά που αντιστρέφει τον κανόνα που συνήθως υπονοούν τα πορτραίτα της, πως δηλαδή το πρόσωπο της Frida είναι στην πραγματικότητα μια μάσκα, πίσω απ’ την οποία κρύβει τα αληθινά της αισθήματα. Σ’ αυτό της το έργο η Kahlo δείχνει μια μάσκα από πεπιεσμένο χαρτί, η οποία εκφράζει με ευγλωττία τα συναισθήματα που δεν αποκαλύπτονται απ’ το πρόσωπο...
Ναι το ξέρω, δε θυμίζει και πολύ Frida αυτός ο πίνακας. Αλλά εμένα αυτός είναι που μ' αρέσει.
