Επέστρεφα νωρίτερα απόψε από την Κηφισιά, πολύ χαρούμενη γιατί είχα μόλις συναντήσει ένα αγαπητό μου πρόσωπο (το οποίο βλέπω σπανιότερα απ’ όσο θα ’θελα).
Βιαζόμουν κιόλας να φτάσω σπίτι για να δοκιμάσω το περιβόητο ανθόγαλα που είχα πάρει από τον Βάρσο...
Το κανονικό μου δρομολόγιο, όποτε επιστρέφω από Κηφισιά, περνάει από τη Βασιλίσσης Σοφίας και καταλήγει στη Συγγρού.
Είχα ξεχάσει όμως πως σήμερα δεν ήταν μια οποιαδήποτε μέρα.
Σήμερα η πόλη μας υποδέχτηκε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον Τούρκο πρωθυπουργό. Καλώς μας ήρθε ο άνθρωπος, δεν έχουμε στ’ αλήθεια κάτι εναντίον του. Αλλά αυτό που ζήσαμε κάποιες εκατοντάδες οδηγοί στο κέντρο της πόλης εξ αιτίας αυτής της άφιξης είναι ενδεικτικό του χάους που επικρατεί σε τούτο τον τόπο.
Σήμερα η πόλη μας υποδέχτηκε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον Τούρκο πρωθυπουργό. Καλώς μας ήρθε ο άνθρωπος, δεν έχουμε στ’ αλήθεια κάτι εναντίον του. Αλλά αυτό που ζήσαμε κάποιες εκατοντάδες οδηγοί στο κέντρο της πόλης εξ αιτίας αυτής της άφιξης είναι ενδεικτικό του χάους που επικρατεί σε τούτο τον τόπο.
Μέχρι τους Αμπελόκηπους εγώ κουμαντάριζα το δίτροχο όχημά μου εντελώς μηχανικά. Στην ουσία, ήμουν απορροφημένη στις μουσικές ενός αγαπημένου ραδιοφώνου που το mp-3 δονούσε στ’ αυτιά μου.
Ναι, το σύστημα έχει ως εξής: πρώτα φοράμε τα ακουστικά, μετά βάζουμε το κράνος (προσεκτικά για να μην κουνηθούν τα ακουστικά από τη θέση τους), μετά συντονιζόμαστε σε έναν καλό σταθμό, μετά δυναμώνουμε την ένταση στο τέρμα και μετά βάζουμε μπροστά και γινόμαστε καπνός. Δικό μου σύστημα αυτό, δε σας το συνιστώ!
Ναι, το σύστημα έχει ως εξής: πρώτα φοράμε τα ακουστικά, μετά βάζουμε το κράνος (προσεκτικά για να μην κουνηθούν τα ακουστικά από τη θέση τους), μετά συντονιζόμαστε σε έναν καλό σταθμό, μετά δυναμώνουμε την ένταση στο τέρμα και μετά βάζουμε μπροστά και γινόμαστε καπνός. Δικό μου σύστημα αυτό, δε σας το συνιστώ!
Μέχρι την Πανόρμου, λοιπόν, το μόνο που με ενοχλούσε ήταν η ελαφριά ψύχρα της εποχής. Είχε σκοτεινιάσει κιόλας.
Κάπου εκεί άρχισαν οι παρακάμψεις. Η υπόλοιπη Κηφισίας κλειστή. Κανένα πρόβλημα. Κεφάτη εγώ. Στροφή δεξιά. Και πορεία ευθύγραμμη για να φτάσω στη Σούτσου. Στην Αλεξάνδρας ήδη το μποτιλιάρισμα ήταν απερίγραπτο. Λυπάμαι πάντα τους οδηγούς αυτοκινήτων που είναι αναγκασμένοι στις μεγαλουπόλεις να ακολουθούν στωικά το κομβόι που προηγείται, τις ώρες της αιχμής. Απόψε, ειδικά, συμπόνεσα πολλούς από αυτούς. Το φρακάρισμα των αυτοκινήτων, όμως, συνεχιζόταν μέχρι και την πλατεία Κολωνακίου!
Πουθενά δεν επιτρεπόταν να στρίψεις αριστερά προς Βασιλίσσης Σοφίας και κανένας αστυνομικός δεν ήξερε ούτε πως έπρεπε να διοχετευτεί η κίνηση, που είχε πια πάρει απειλητικές διαστάσεις, ούτε μέχρι τι ώρα θα έπρεπε να μείνουμε καθηλωμένοι, όπως μας ζητούσαν.
Πουθενά δεν επιτρεπόταν να στρίψεις αριστερά προς Βασιλίσσης Σοφίας και κανένας αστυνομικός δεν ήξερε ούτε πως έπρεπε να διοχετευτεί η κίνηση, που είχε πια πάρει απειλητικές διαστάσεις, ούτε μέχρι τι ώρα θα έπρεπε να μείνουμε καθηλωμένοι, όπως μας ζητούσαν.
Δεν είναι αστείο! Ήμασταν άνθρωποι κουρασμένοι, άνθρωποι που γυρνούσαν από τις δουλειές τους, άνθρωποι που κινδύνευαν με τα «παπάκια» τους να ξεμείνουν από βενζίνη, άνθρωποι μεροκαματιάρηδες οι περισσότεροι, που θέλαμε το πιο απλό: να μας επιτραπεί να φτάσουμε σπίτι μας.
Σταμάτησα σε έξι μπλόκα, για να ζητήσω οδηγίες για το πως θα φύγω από αυτή την «παγίδα». Κανένας από τους αστυνομικούς -σημειωτέον όλοι τους κάτω των 25 ετών (μεγαλύτερο σε ηλικία αστυνομικό δεν είδα!)- δεν γνώριζε να απαντήσει.
Άκουσα ακόμα-ακόμα και το εξής καταπληκτικό δια στόματος αστυνομικού: «δεν ξέρω, είμαι καινούργιος».
Άκουσα ακόμα-ακόμα και το εξής καταπληκτικό δια στόματος αστυνομικού: «δεν ξέρω, είμαι καινούργιος».
Πως είναι δυνατόν να έχεις αποκλείσει τη μισή πόλη και να μην έχεις προνοήσει τι θα απογίνει με την κίνηση στους δρόμους;
Πως; Ας μου πει κάποιος.
Πως; Ας μου πει κάποιος.
Και γιατί, παρακαλώ, αποκλείστηκε η μισή πόλη;
Θα ’λεγα κάτι βαρύ που μόλις πέρασε απ’ το μυαλό μου, αλλά δεν το επιτρέπει η αγωγή μου.
Ούτε καν θα επαναλάβω τα «άει σιχτίρ» που ακούστηκαν σήμερα στους δρόμους. Ή τα «ποιος χέστηκε ρε για το ποιος ήρθε;»
Θα ’λεγα κάτι βαρύ που μόλις πέρασε απ’ το μυαλό μου, αλλά δεν το επιτρέπει η αγωγή μου.
Ούτε καν θα επαναλάβω τα «άει σιχτίρ» που ακούστηκαν σήμερα στους δρόμους. Ή τα «ποιος χέστηκε ρε για το ποιος ήρθε;»
Θα πω μόνο πως είναι λογικό να εκκενώνεται ολόκληρο το κέντρο της πρωτεύουσας σε ακτίνα χιλιομέτρων γιατί... έτσι και πάθει κάτι ο Τούρκος πρωθυπουργός ενόσω βρίσκεται φιλοξενούμενός μας θα μπουν οι Τούρκοι και δε θα μείνει ρουθούνι!
Δε λέω, να προστατευτεί ο fragile επισκέπτης σου κύριε, αλλά κι εμείς απαιτούμε το στοιχειώδη σεβασμό που μας αναλογεί.
Δε λέω, να προστατευτεί ο fragile επισκέπτης σου κύριε, αλλά κι εμείς απαιτούμε το στοιχειώδη σεβασμό που μας αναλογεί.
Σε ένα από τα μπλόκα που σταμάτησα (λόγω δίκυκλου μπορούσα και περνούσα ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα) ο κόσμος ήταν εξαγριωμένος. Πολλοί οδηγοί αυτοκινήτων βρίσκονταν έξω από τα οχήματά τους και οι περισσότεροι μοτοσικλετιστές είχαν βγάλει τα κράνη. Πανδαιμόνιο! Άπαντες φώναζαν, μαζί κι εγώ, σε έναν σαστισμένο νεαρό αστυνομικό. Κάποια στιγμή ακούστηκαν επαναστατικές φωνές: «Άντε παιδιά, πάμε για ντου!»
Ήταν πράγματι πολύ δελεαστική πρόταση! Δύο βλαμμένα πιτσιρίκια με στολή έφραζαν με μια πλαστική ταινία έναν ολότελα άδειο δρόμο, σε μια κατάσταση που θύμιζε απόλυτη αυθαιρεσία! Αν ο πρώτος έκανε την κίνηση (γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις το φίδι από την τρύπα ο πρώτος το βγάζει) θα ακολουθούσα. Σίγουρα θα ακολουθούσα!
Κι ύστερα από χρόνια θα έλεγα με περηφάνια στα εγγόνια μου πως κάποτε είχα παραβιάσει τις εντολές της αστυνομίας κι έκανα «ντου»...
Κι ύστερα από χρόνια θα έλεγα με περηφάνια στα εγγόνια μου πως κάποτε είχα παραβιάσει τις εντολές της αστυνομίας κι έκανα «ντου»...
Αλλά ο πρώτος, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιου τύπου καταστάσεις, δεν κουνήθηκε ποτέ. Κι εγώ, με ταχυδακτυλουργικό τρόπο, μέσω Πειραιώς, έφθασα σπίτι μου περίπου μιάμιση ώρα αργότερα, νομοταγής και καταεκνευρισμένη.
Όσο για το ανθόγαλα του Βάρσου... θα ’λεγα να μην πάρετε!
Είναι ένα παχυντικό πράμα που μοιάζει πάρα πολύ με σαντιγί.
Πάρτε κρέμα. Είναι πολύ γευστική.
Ή ρυζόγαλο, αν σας αρέσει. Ή γαλακτομπούρεκο.
Έγκυρη πηγή το περιγράφει ως "τέλειο!".
