χριστουγενννιάτικος δείπνος

Vivek Vilasini - Last Supper

κάπου στην Πλάκα προ ημερών...

photo: Ageliki Gianopoulou

λουλούδι του δάσους

the element of surprise

pic: Visual Alchemy

θέλει μαγκιά η αλλαγή!

Ο Στιούαρτ Μιλ είχε, προ αμνημονεύτων, εντοπίσει στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία τρεις κινδύνους: την ενδεχόμενη ανικανότητα των εκλεγμένων, τη νομοθεσία που θεσπίζεται παγίως υπέρ της άρχουσας τάξης, και την πολιτική απαιδευσία της κοινής γνώμης.

Το ’πε όλο, νομίζω. Κι η μεγαλύτερη εκ των τριών, εννοείται πως είναι η απειλή που αφορά τη λεγόμενη «γενική βούληση», όπως την είχε βαφτίσει πριν τον Μιλ, ο Ρουσσώ,. Διότι το υπόβαθρό της τούτης, που σήμερα πια τη λέμε συνήθως «λαϊκή βούληση», η κοινή γνώμη δηλαδή, όσο κι αν σχηματίζεται υποσυνείδητα και κατά τρόπο λανθάνοντα, δεν παύει να αντλεί από τη νόηση.

Γι αυτό κι αφ’ ενός, είναι σχεδόν απίθανο να συγκροτείται τελείως καθαρή από εξαναγκασμούς κομματικούς, συνδικαλιστικούς, εν γένει ιδιοτελείς. Αφ’ ετέρου, καθορίζεται όχι μόνο από τα μικροαστικά συμφέροντα, αλλά επί της ουσίας, από την αντιληπτική και τη γενικότερη διανοητική ικανότητα του λαού.

Αμόρφωτος λαός σημαίνει αναπόφευκτα, άθλια πολιτική ηγεσία. Διότι η πολιτική ακολουθεί κανόνες παρόμοιους μ’ αυτούς της αγοράς. Η καταναλωτική απαίτηση δεν είναι που ορίζει το προϊόν;

Και στην αγορά της πολιτικής, προϊόν είναι, ας πούμε, οι πολιτικοί και πελάτες (αναφορικά με τις κάλπες, τουλάχιστον) οι ψηφοφόροι. Τι λόγος υπάρχει λοιπόν ν’ αναβαθμιστεί το προϊόν όσο καταναλώνεται ευρέως, εξασφαλίζοντας τα πολυπόθητα κέρδη;

Ο εγγράμματος πλην αμόρφωτος ελληνικός λαός, που πριν δύο δεκαετίες κατέκλυζε κατά εκατομμύρια την πλατεία Συντάγματος, αποθεώνοντας το εκάστοτε πρόσωπο λάτρευε, εναλλάξ της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, τι απέγινε;

Μορφώθηκε μήπως; Τι; Επειδή πλέον αποφοιτά από ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα κι όχι όπως παλιά, απ’ τα γυμνάσια; Ή μήπως απέκτησε στο πέρασμα του χρόνου πολιτική συνείδηση;

Και τότε, μία κάθε φορά ανάξια αξιωματική αντιπολίτευση δεν επευφημούσαμε; Και τότε σε προφανέστατα ψευδείς υποσχέσεις δεν εναποθέταμε τις ελπίδες μας για τη σωτηρία του τόπου; Άλλαξε κάτι που εμένα μου διαφεύγει; Θα μπορούσε να έχει αλλάξει. Δόξα τω Θεώ, μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Έχει όμως αλλάξει;

θηλυκή δύναμη

photo: Giorgos Vitsaropoulos

σκι σε χαραμάδα...

do it anyway, love is a risk.

Νίκη!!!

Νίκος Ρωμανός... άξιος!!!

Ο Νίκος Ρωμανός στο δωμάτιο-κελί όπου κρατείται τις τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς

Ο Νίκος Ρωμανός μέσα απ' τη φυλακή, με τη βοήθεια των συντρόφων του, των αλληλέγγυων εντός κι εκτός μάντρας, και με την ηθική στήριξη των απανταχού σκεπτόμενων, σήμερα κατάφερε ενάντια στις προβλέψεις και νίκησε το Σύστημα!!!

Μετά από έναν μήνα απεργία πείνας και έχοντας ήδη ξεκινήσει και απεργία δίψας, ο νεαρός φυλακισμένος είναι εξαντλημένος αλλά περήφανος, αφού εξασφάλισε όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για όλους ανεξαιρέτως τους φοιτητές κρατούμενους το δικαίωμα σε εκπαιδευτικές άδειες. 

Αυτό το μικροσκοπικό αλλά ανεκτίμητο κομματάκι Ελευθερίας, που αφορά εξίσου τον κόσμο της Φυλακής με ολόκληρο τον κόσμο του Αγώνα, το χρωστάμε στον Νικόλα! 

Άξιος λοιπόν!

 

Donate Hair - Donate Love

«Donate Hair - Donate Love» είναι το σύνθημα της εκστρατείας που ξεκίνησε η 24χρονη Μελίνα Κωνσταντινίδου, σπουδάστρια μαγειρικής στη Θεσσαλονίκη, απευθυνόμενη σε γυναίκες και άντρες με μακριά μαλλιά.

Όποια ή όποιος λοιπόν σκέφτεται να κουρευτεί και απ’ το κόψιμο των μαλλιών του αναμένονται να προκύψουν 20 εκατοστά τριχών, μπορεί να τις δωρίσει για να γίνουν περούκες που θα δοθούν δωρεάν σε παιδιά με αλωπεκία ή σε παιδιά με καρκίνο, τα οποία έχουν χάσει τα μαλλιά τους εξαιτίας χημειοθεραπειών.

Μια εξαιρετική ιδέα αλληλεγγύης, ιδανική για κάθε ευαίσθητη, μακρυμαλλούσσα ψυχή!

Όλες οι αναγκαίες πληροφορίες για την όμορφη προσπάθεια, υπάρχουν στο σχετικό άρθρο της Έλενας Μπούλια στο mama 365

 

δάσκαλος, ο ορισμός!

 

 

Ο Νίκος ήταν μαθητής μου στο Γυμνάσιο Λύκειο που λειτουργεί εντός του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα. Όλοι παρακολουθούμε και μετράμε με αγωνία τις ημέρες απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού, με αίτημα την φοίτησή του στην ανώτατη σχολή στην οποία εισήχθη.

 

Η επιτυχία του όμως δεν έχει ολοκληρωθεί, αφού μέχρι σήμερα δεν του έχει δοθεί η απαιτούμενη άδεια, προκειμένου να παρακολουθεί μαζί με τους συμφοιτητές του τα μαθήματα της σχολής του.

 

Επειδή η παιδεία προσφέρεται στους ναούς της, τα σχολεία.

 

Επειδή η εκπαίδευση στις φυλακές έχει ανάγκη από δημιουργικά κίνητρα, για να λειτουργήσει ως παράδειγμα στους επόμενους μαθητές.

 

Επειδή είναι υγεία για μια κοινωνία, να διαθέτει νέους οι οποίοι αγωνίζονται.

 

Επειδή η παιδεία είναι αναφαίρετο δικαίωμα, γιατί αποδεδειγμένα βοηθά στην ανάπτυξη και την ολοκλήρωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του ανθρώπου.

 

Και επειδή ο Νίκος Ρωμανός, διεκδικεί με κίνδυνο της ζωής του τα παραπάνω δικαιώματα,

 

απευθύνω ανοιχτή πρόταση-έκκληση, αποκλειστικά ως δάσκαλος, για να του δοθεί η δυνατότητα με τη  φυσική παρουσία του, να παρακολουθεί τα μαθήματα και τα εργαστήρια, με την συνοδεία μου.

 

Ας αφήσουμε την ιδιαίτερη σχέση  του δάσκαλου με τον μαθητή του να λύσει το πρόβλημα.

 

Ας επιτρέψουμε την εμπιστοσύνη του δάσκαλου προς τον μαθητή του και την εμπιστοσύνη του μαθητή προς τον δάσκαλό του, να εγγυηθούν την επιστροφή του Νίκου Ρωμανού στη Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού.

 

Μετά από είκοσι (20) χρόνια στην εκπαίδευση νέων στη φυλακή, μπορώ να εγγυηθώ μια ''επιστροφή''.

 

Είναι μια λύση εφικτή, γιατί και στο παρελθόν έχω συνοδεύσει επιτυχώς μαθητή μου, με ποινή μεγαλύτερη από αυτή του Νίκου. Είναι μια λύση χωρίς νικητές και ηττημένους. Είναι μια λύση από την οποία όλοι μας έχουμε να μάθουμε πολλά.

 

Πέτρος Δαμιανός,

διευθυντής του Γυμνασίου-Λυκείου

του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα



anti

 

       Πιο σιχαμένο πράμα απ' τον Νόμο, νομίζω δεν υπάρχει! Όσο αναπόφευκτος κι αν είναι, είναι και  άλλο τόσο ρυπαρός! Διότι είναι συνώνυμος της υποκρισίας! Κι όποιος πει όχι, λέω πως ψεύδεται ασύστολα, ή έστω δε σκαμπάζει τι σημαίνει Νόμος.
       Μιλώντας συγκεκριμένα για τον πρωταγωνιστή των ημερών, τον μικρό Νικόλα, τον "τρομομπόμπιρα που μας έχει ζαλίσει γιατί δεν τρώει το φαί του", να τι αναφέρει το σχέδιο του νέου σωφρονιστικού κώδικα που, αντί να πάω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, εγώ μόλις κατέβασα απ' το ράφι, στις πέντε το ξημέρωμα.
       Είναι υπογεγραμμένο αυτό το σχέδιο από την Αθανασία Συκιώτου. Η έκδοση είναι περσινή, της Νομικής Βιβλιοθήκης. Και το όλο σχέδιο, υποτίθεται πως αποσκοπεί στην "εξορθολογοποίηση του σωφρονιστικού μας συστήματος".
       Ενώ λοιπόν δικαιούται το αγόρι εκπαιδευτικών αδειών βάσει του άρθρου 58 (βλ. σελ. 149), μία εκ των προϋποθέσεων για τη χορήγησή τους ορίζεται από το άρθρο 55 (βλ. σελ. 147). Αυτή, συνοψίζεται στη φράση: "Εκτιμάται ότι δεν υπάρχει κίνδυνος τελέσεως, κατά τη διάρκεια της άδειας, νέων εγκλημάτων".
       Από ποιον εκτιμάται; Ιδού ένα καλό ερώτημα. Απαντιέται φυσικά κι αυτό στο εν λόγω εγχειρίδιο. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 70 (βλ. σελ. 159), που αφορά τα πειθαρχικά όργανα. Ποιοι λοιπόν συνιστούν τα περίφημα πειθαρχικά όργανα; Πρόκειται για τριανδρία. Είναι ο αρμόδιος δικαστής, ο οποίος και προεδρεύει του πειθαρχικού συμβουλίου, ο διευθυντής της φυλακής και ο παλαιότερος κοινωνικός λειτουργός της φυλακής όπου κρατείται ο αιτών.
       Αυτοί, δεσμώτες εξίσου και οι τρεις του ανελέητου Συστήματος, έχουνε κάθε λόγο να θέλουν να κοιμούνται ήσυχοι πως θα έχουν και την επαύριο τη δουλειά τους, αφ' ότου δηλαδή ο πιτσιρικάς -του οποίου την εκπαιδευτική άδεια καλούνται επίμονα πλέον από μια μερίδα πολιτών να υπογράψουν- την κάνει μ' ελαφρά πηδηματάκια και ξεφτιλίσει κι αυτός, με τον δικό του τρόπο, ολόκληρο το ξεφτιλισμένο σωφρονιστικό σύστημα. Οπότε... εκπαιδευτική άδεια γιοκ!
       Προφανέστατα, δεν είναι το καρδιοχτύπι τριών μοναχά τεχνοκρατών που έφερε τα πράγματα στα άκρα. Είπα ήδη, είναι υπόλογοι κι οι τρείς, με ό,τι αυτό σημαίνει. Και θα μου πεις τώρα εσύ: "ναι μαντάμ, αλλά δεν ακούγεται κομμάτι λογικό άμα ένας είναι επίφοβος, να μην τον αφήνουνε να κάνει βόλτες δεξιά-αριστερά;". Πολύ λογικό! Θα ήταν, πράγματι. Αν κι όλα τα υπόλοιπα ήτανε λογικά. Έλα όμως που δεν είναι!
       Γιατί λοιπόν ένα παράλογο ηχεί ξάφνου παράλογο μέσα στην κοινωνία του άκρατου παραλογισμού; Οι σκεπτόμενοι, όλοι σχεδόν απ' όσο ξέρω, συγκλίνουν στο ότι ζούμε ζωές ξέχειλες από παραλογισμό. Μόνο οι ηλίθιοι κι οι μπουκωμένοι πλούτο διακρίνουν λογική γύρω τους κι αρμονία. Το τι απ' όσα συμβαίνουν μέσα τους είναι λογικό και τι όχι, απλώς το προσπερνώ, για να μην ευθυμήσω νυχτιάτικα και χάσω έτσι τον ειρμό μου.
       Όσο για τον κόσμο της φυλακής, αυτός νοηματοδοτείται, διαιωνίζεται και λειτουργεί στις γνωστές συνθήκες απανθρωπίας, επειδή έτσι προστάζει ο έξω κόσμος. Ο κατ' ευφημισμόν λεγόμενος "φυσιολογικός". Η φυλακή, όπως γνωρίζουν ακόμα και τα μικρά παιδάκια, δεν είναι αυτόνομη δομή. Δε φύτρωσε από το πουθενά. Είναι σπόρος κακός που η κοινωνία έσπειρε και καλλιεργεί συστημικά και συστηματικά. Γιατί αυτό συμφέρει. Απλά.
       Η μάντρα της φυλακής είναι το όριο που χωρίζει τους δηλωμένους ως ηθικούς απ' τους ανήθικους. Υποτίθεται. Γιατί ηθική, αποδεδειγμένα, είναι μονάχα ό,τι συμφέρει κάθε φορά τον φερόμενο ως ηθικό. Της όποιας ηθικής τυγχάνει να εκπροσωπεί. Του όποιου συμφέροντος, μ' άλλα λόγια.
       Δεν είναι κάτι περισσότερο απ' αυτό η ηθική, που τόσο εμετικά υμνείται απ' όσους συστήνονται ως ηθικά στοιχεία. Εν ολίγοις, η ηθική είναι -κατά τη γνώμη μου πάντα- μια υποκρισία και τίποτε άλλο. Ένα ευτελές τέχνασμα, στο οποίο θεμελιώνεται η εικονική πραγματικότητα που λέγεται κοινωνική ευταξία.
       Και που άλλοι το αντιλαμβάνονται ως τη φωνή του Θεού, άλλοι ως τους απαρέγκλιτους κανόνες της νομιμότητας, άλλοι ως τις ανυπέρβλητες διδαχές που δέχθηκαν στην πρώιμη νιότη τους υπό μορφή πλύσης εγκεφάλου είτε από γονείς είτε από δασκάλους κι άλλοι, ως την ήδη από καιρό συμπαγή μες στο μυαλό τους ιδεολογία (πόθεν; δεν ενθυμούνται, πως άρα ν' αναρωτηθούν;), ή ακόμα χειρότερα, ως αγαθότητα. Άλλο ψεύδος τούτο!
       Απ' το οποίο βεβαίως προέρχεται και το περιβόητο "οι Κακοί είναι στη φυλακή". Αυτό στην προέκτασή του, σημαίνει πως εκτός φυλακής είμαστε οι Καλοί. Και ως Καλοί, προστατευόμαστε απ' τον Νόμο. Μια τέτοια σκέψη όμως, μπέσα τώρα, τι είναι αν όχι αφελής;
       Οπότε, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν πως η ηθική είναι προϊόν ευφυΐας, αφού διαφυλάττει τα συμφέροντα των ηθικών (ο Θεός να τους κάνει, μιας και η ηθική είναι τελείως αυθαίρετη έννοια), πόσο παράλογο μοιάζει το επιχείρημα, κατόπιν του προηγούμενου συλλογισμού, πως η ηθική είναι συνώνυμη της ανθρώπινης βλακείας;
       Κι αν ήτανε μονάχα πρόβλημα βλακείας η όλη μπούρδα περί ηθικής, τα πράγματα δε θα 'τανε και τόσο τραγικά, ίσως και να βρισκότανε μια λύση. Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα βλακείας. Είναι, σε μεγάλο βαθμό ζήτημα φόβου. Φόβου για όσα οι πολλοί δεν είναι σε θέση να επιτύχουν, αφού δεν έχουνε τα κότσια, ανάμεικτου με τον μέγα φόβο της απώλειας των όποιων κεκτημένων.
       Κεκτημένων σε πρακτικό επίπεδο, εννοείται. Διότι, δεν διακυβεύονται στους φόβους οι μεγάλες ιδέες. Αυτές, η Ιστορία έχει κατ' επανάληψη αποδείξει, πως γίνονται πράξεις μόνο όταν οι φόβοι παραμερίζονται. Κατά τα λοιπά, οι φόβοι τις μεγάλες ιδέες τις υπονομεύουν. Τα μόνα που εξυπηρετούν οι φόβοι είναι τα μικροσυμφέροντα του καθενός ξεχωριστά, κι όλων μαζί ως κοινωνία.
       Αυτά είναι που, φαινομενικά τουλάχιστον, θεμελιώνονται απ΄ τον Νόμο: τα μικροσυμφέροντα. Ή τα μεγαλύτερα συμφέροντα. Οι επιδιώξεις του κάθε αξιοθρήνητου, του κάθε κακομοίρη, του κάθε μεροκαματιάρη φουκαρά. Αλλά κι οι επιδιώξεις του κάθε κονομημένου, λιγότερο, πιο πολύ, ή πάρα πολύ. Αλλά και πράγματα ομοίως ποταπά. Η ησυχία του κάθε νοικοκύρη, ας πούμε, που ξέρει μόνο να "κοιτάει τη δουλειά του", όπως πέτυχαν να του καρφώσουν στο μυαλό πως είναι το σωστό.
       Και κάπου εδώ, ξαναγυρνάω στην αρχή της σκέψης μου. Στον μόνο χαρακτηρισμό δηλαδή, που κατά την άποψή μου, αρμόζει στον Νόμο. Άλλωστε, απ 'όπου κι αν το πιάσω το ζήτημα, όσο κι αν το 'χω παιδέψει στο κεφάλι μου τα τελευταία χρόνια, πάντα στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω.
       Πως ή εμένα η κρίση μου δε λειτουργεί διόλου σωστά, ή ο Νόμος είναι ό,τι πιο βρωμερό επινοήθηκε ποτέ. Αναγκαίος, προφανέστατα. Όπως ο υπόνομος στην πόλη. Το ίδιο όμως ελεεινός. Θα έλεγα, ίσως και λίγο παραπάνω.

 

υπογράφουμε για μια ανάσα Ελευθερίας...

 

όποιος το νιώθει, μπορεί πολύ εύκολα να υπογράψει εδώ:

AVAAZ.org ΨΗΦΙΣΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ για Νίκο Ρωμανό

πετάει η μάγισσα;

© Iiu Susiraja

βία

πηγή: ΑΝΤΙ-ΥΛΗ blog

άλλο το νόμιμο κι άλλο το δίκαιο!

Παρότι δεν συνηθίζω να αναδημοσιεύω άρθρα τρίτων, εκτάκτως σήμερα, λόγω της επικαιρότητας, παραθέτω αυτούσιο, το ακόλουθο κείμενο που υπογράφει ο Αυγουστίνος Ζενάκος και που δημοσιεύτηκε λίγο νωρίτερα στο UNFOLLOW.

Και διευκρινίζω πως δεν πρεσβεύω την Αριστερά, ούτε σχετίζομαι με τον αναρχικό χώρο, ούτε βεβαίως πιστεύω πως ο Τσίπρας είναι ικανός να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο. Το δίκαιο όμως είναι δίκαιο. Κι όποτε άνθρωποι αδικούνται, ιδίως όταν αδικούνται από τον Νόμο, τα επιμέρους πολιτικά φρονήματα, είναι ήσσονος σημασίας.

Η πολιτεία χρωστάει στον Νίκο Ρωμανό.

Δεν χρωστάει ο Νίκος Ρωμανός στην πολιτεία.

Όπως είναι γνωστό, ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου. Του συμπαραστέκεται ο Γιάννης Μιχαηλίδης, κι αυτός καταδικασμένος για τη ληστεία στο Βελβεντό. Ο Ηρακλής Κωστάρης διέκοψε χθες τη δική του απεργία πείνας, για λόγους που εκθέτει σε ανακοίνωσή του. Όλα δείχνουν πως ο Ν. Ρωμανός δεν έχει σκοπό να διακόψει τη δική του απεργία, ενώ σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η κατάσταση της υγείας του είναι πολύ άσχημη…

Έχουν υπάρξει διάφορες προσπάθειες νομικής αιτιολόγησης του γιατί το αίτημα του Ν. Ρωμανού να του επιτραπεί να παρακολουθήσει τη σχολή του πρέπει να γίνει δεκτό. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι το ζήτημα διότι δεν πιστεύω ότι η στάση της πολιτείας και του δικαστικού σώματος απέναντι στον Ν. Ρωμανό οφείλεται σε κάποιου είδους κενό νομικής κατανόησης του αιτήματός του. Αλήθεια, το πιστεύει κανένας;

Προφανώς και η νομική αιτιολόγηση πρέπει να υπάρξει. Ακόμη περισσότερο, πρέπει να υπάρξει μια νέα κυβέρνηση που θα καταργήσει μεμιάς όλες τις νομοθεσίες που καταστρατηγούν τη δημοκρατία, από τον «τρομονόμο» ως τις φυλακές «Γ” τύπου». Αλλά το πρώτιστο επιχείρημα πρέπει να είναι πολιτικό και να συναρτάται με το πνεύμα της δικαιοσύνης όπως πρέπει να κατοικεί στην καρδιά της δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας που διαρκώς μετράει πρώτα και κυρίως τις δικές της ευθύνες και αποτυχίες, μιας δημοκρατίας που αναστοχάζεται συνεχώς τα όριά της, τους αποκλεισμούς της και τους μονοδρόμους της, μιας δημοκρατίας διευρυνόμενης και ζωντανής.

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η πολιτεία θα έπρεπε να ικανοποιήσει το αίτημα του Ν. Ρωμανού επειδή αυτό είναι το νόμιμο. Αλλά επειδή αυτό είναι το δίκαιο.

Επιπρόσθετα, όμως, μ’ όλο που ούτε αναρχικός είμαι ούτε βλέπω έστω με συμπάθεια τις αναρχικές ιδέες κι ακόμη λιγότερο τον «ένοπλο αγώνα» σε τούτη τη συγκυρία, θα πω αυτό που ακόμη και στην Αριστερά, δυστυχώς, ελάχιστοι λένε: Η πολιτεία χρωστάει στον Νίκο Ρωμανό. Δεν χρωστάει ο Νίκος Ρωμανός στην πολιτεία.

Ένας νέος άνθρωπος, ένα παιδί τότε, που είδε τον καλύτερό του φίλο, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, να πεθαίνει στα χέρια του, δολοφονημένος εν ψυχρώ από αστυνομικό, δεν είναι ούτε απρόσμενο ούτε παράξενο να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε ο Ν. Ρωμανός. Πόσο μάλλον που έχουμε εικόνα, από την σύντομη παρουσία του στη δίκη Κορκονέα-Σαραλιώτη, για το βαθύ του τραύμα, το οποίο τον οδήγησε να διακόψει την ως τότε ζωή του. Έχει απόλυτο δίκιο ο πατέρας του Α. Γρηγορόπουλου που είχε δηλώσει πως ο Ν. Ρωμανός ήταν το δεύτερο θύμα των Κορκονέα και Σαραλιώτη. Κι όταν έπεσε στα χέρια του νόμου, τι έκαναν οι εκπρόσωποι του νόμου, οι συνάδελφοι του δολοφόνου του καλύτερού του φίλου; Τον βασάνισαν.

Μια ζωντανή δημοκρατία θα τα τοποθετούσε όλα αυτά στο κέντρο της αντιμετώπισής της, όχι στο περιθώριο. Θα προσέφερε στον Ν. Ρωμανό βοήθεια για να σκεφτεί πως η δίκαιη οργή του δεν οδηγεί με μια λιγότερο ή περισσότερο περίπλοκη συνεπαγωγή στα όπλα και στη ληστεία· πως υπάρχουν λόγοι που αυτό είναι λάθος πέρα από την ψευδεπίγραφη «νομιμότητα» τούτου του κράτους· πως οι λόγοι που αυτό είναι λάθος κατοικούν ακριβώς στις έννοιες της ελευθερίας και της χειραφέτησης που τον εμπνέουν. Αλλά μια ζωντανή δημοκρατία δεν θα τιμωρούσε ούτε με μια μέρα φυλακή τον Ν. Ρωμανό. Ούτε με μια ώρα.

Αντιθέτως, θα επέβαλε τη μεγαλύτερη δυνατή ποινή στους βασανιστές του. Και στους ηθικούς αυτουργούς των βασανισμών, την αστυνομική ηγεσία και τον υπουργό Ν. Δένδια, που συγκάλυψαν για μια ακόμη φορά τα γεγονότα. Ναι, σε μια χώρα όπου η αστυνομία σκοτώνει παιδιά, σε μια χώρα όπου η αστυνομία βασανίζει, όποιος πιστεύει ότι το θέμα που πρέπει πρωτίστως να συζητήσουμε είναι η βία που άσκησε ο Ρωμανός είναι είτε χαλασμένος είτε συνειδητός εχθρός της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Το είχαμε υποστηρίξει αυτό μαχητικά τον καιρό εκείνων των γεγονότων, όταν πολλοί μας έψεξαν για το εξώφυλλό μας, κι εξακολουθούμε να το υποστηρίζουμε.

Κι αν νομίζει κανείς ότι όλα αυτά που υποστηρίζω περιορίζονται μόνο στον Ν. Ρωμανό, κάνει λάθος. Μπορεί η περίπτωσή του να διευκολύνει, επειδή τη διακρίνει αφενός το έντονο υπόβαθρο της σχέσης με τον Α. Γρηγορόπουλο, αφετέρου η αντιδιαστολή της άρνησης των ληστών του Βελβεντού να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους με τον βασανισμό τους από την αστυνομία· αλλά πρόκειται απλώς για διευκόλυνση.

Όλη η υπόθεση με τη «νέα τρομοκρατία» και τους «Πυρήνες της Φωτιάς», αυτό το σκοτεινό και βρωμερό παιχνίδι της κυβέρνησης, των υπηρεσιών, της αστυνομίας και των δικαστικών με την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και της δικαιοσύνης, αποτελεί κόλαφο για τη δημοκρατία.

Αντιδημοκρατικοί νόμοι, δίκες φρονημάτων, απουσία στοιχείων, αποτυπώματα που ξεφυτρώνουν από δω κι από κει, αναξιόπιστοι αντιτρομοκρατικάριοι, βασανισμοί, εξοντωτικές ποινές, διαστροφή της διαδικασίας, δίκες παρωδία. Από τη μία η ολοκληρωτική χάλκευση του πραγματικού μεγέθους της απειλής για την κοινωνία, από την άλλη η ολοκληρωτική τύφλωση ως προς τις ευθύνες της πολιτείας για το γεγονός ότι όχι μόνο αυτή η οργή είναι γέννημα των δικών της εγκλημάτων αλλά και ότι αυτή η δράση αναπτύσσεται σε συνομιλία με την καταστολή της, με θρυαλλίδα τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και τον Δεκέμβρη του 2008: η ελληνική πολιτεία έχει κατασκευάσει τη «νέα τρομοκρατία» από κάθε άποψη.

Κι αν εδώ δεν είναι τόσο εύκολο να πει κανείς τι θα έπρεπε να γίνει σε τελική ανάλυση με τους κατηγορούμενους όσο είναι στην περίπτωση του Ν. Ρωμανού, το βέβαιο είναι ότι δεν θα έπρεπε να γίνεται αυτό που γίνεται. Τις παρακολουθούμε λοιπόν στενά αυτές τις δίκες και θα φροντίσουμε να καταγραφούν ως η προσβολή στη δημοκρατία που είναι. Διότι, όχι, δεν αληθεύει ότι η δημοκρατία απλώς υψώνει ένα όριο στη βία που στρέφεται εναντίον της αλλά αντιθέτως η αλήθεια είναι ότι οφείλει στην ίδια την οικοδόμηση αυτού του ορίου να εντάσσει διαρκώς τη δική της ευθύνη, το δικό της έλλειμμα και τον αναστοχασμό της πάνω στη δική της καταστατική ή και συγκυριακή βία.

Τέλος, ελπίζω ότι δεν υπάρχουν αυτοί, είτε στους παρακρατικούς θύλακες είτε στις τάξεις των φωτισμένων σαμαρικών μυαλών, οι οποίοι τρίβουν τα χέρια τους διότι πιστεύουν πως εδώ θα βρουν την εστία ανάφλεξης που δεν τους χάρισαν οι διαδηλωτές το τριήμερο της 17ης Νοεμβρίου. Ελπίζω ότι το σενάριο πρόκλησης αναταραχής που εξύφαιναν ορισμένοι το τελευταίο διάστημα δεν ήρθε να συναντήσει αναπάντεχα το αίτημά τους να πάρουν τη ρεβάνς για τον Δεκέμβρη του 2008, γεννώντας τη συνθήκη εκείνη που διαμιάς περισώζει τη χρεωκοπημένη κυβέρνηση και εμβληματοποιεί το δόγμα της αυταρχικής «νομιμότητας» της Ελλάδας της κρίσης. Ελπίζω ότι δεν είδαν κάποιοι ως θεόσταλτο δώρο για τα σχέδιά τους την πιθανότητα αυτός ο νέος άνθρωπος να πεθάνει διεκδικώντας την ίδια του την ανθρωπιά.

altra cosa

«Τρέλα, θα έλεγα πιο σωστά, είναι να “έχεις” υπερηφάνως αυτό ακριβώς που “δεν έχεις”. Το ίδιο, παρεμπιπτόντως, είναι κι η αγάπη, μα δεν πρόκειται να τυραννήσω περισσότερο τον αναγνώστη.»

Μάριος Μαρκίδης 

Έμμονες Ιδέες

εκδ. ύψιλον, 1990

σελ. 94

εν αρχή ην ο φόβος!

Πολλά απ’ τα παράδοξα που συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα, εξηγούνται πολύ εύκολα. Η έννοια της Δημοκρατίας, για παράδειγμα, συνοψίζεται στο κοινοβούλιο των ημερών μας στο απλοϊκό: «όποιος εκφράσει οποιαδήποτε διαφωνία με την επίσημη γραμμή του κόμματος, διαγράφεται πάραυτα!».

Η λογική του κοπαδιού είναι πανταχού παρούσα. Κι είναι όλα άσπρα ή μαύρα. Μ’ άλλα λόγια, αυτό που επικρατεί είναι ο φόβος. Μυρίζεις τον φόβο από μακριά, τον μυρίζεις σε κάθε τι που γίνεται, λέγεται ή γράφεται. Με τον εθνικό διχασμό να κρατεί καλά, είμαστε όλοι χωρισμένοι σε αριστερούς και δεξιούς (έως ακροδεξιούς).

Αυτό είναι λοιπόν και το κριτήριο. Μη τυχόν και γράψω ή πω κάτι που κοντράρει τους «δικούς» μου. Κι ακόμα χειρότερα, μην πω οτιδήποτε που ίσως εγείρει αμφιβολίες για το που ανήκω πολιτικά. Ό,τι π.χ. κι αν κάνουν οι της Αριστεράς, αν είμαι αριστερός, είναι αυτομάτως καλό και δίκαιο. Και τούμπα, αν είμαι δεξιός (ή φασιστόμουτρο), ό,τι κάνει η κυβέρνηση κι οι φίλοι της, είναι θεάρεστο.

Μόνο που δεν πάει έτσι! Αυτές στην πραγματικότητα είναι λύσεις κατάλληλες για πολίτες ανήμπορους στο μυαλό. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ειδικά, τη νιώθεις πανεύκολα την ανημποριά που πλανάται.

Ανημποριά να ανεχτώ μια άποψη διαφορετική απ’ τη δική μου. Ανημποριά να μιλήσω πολιτισμένα μ’ ανθρώπους άγνωστους. Ανημποριά να εκφράσω μία θέση που ενδεχομένως να σχολιαστεί αρνητικά απ’ όσους με στηρίζουν στην πραγματική ζωή. Ανημποριά ακόμα και να γίνω λίγο πιο γενναιόδωρη με τα likes που πατώ.

Μονάχα μίζερες, μικροπρεπείς, μικροαστικές στρατηγικές διακρίνει κανείς, αν παρατηρήσει έστω κι ελάχιστα αυτά που διαδραματίζονται στη δημόσια σφαίρα του εγχώριου web. Στρατηγικές της ευτέλειας δηλαδή, βαφτισμένες ως «συμπεριφορές σοβαρών και ώριμων». Ή αλλιώς, σαφείς προσωπικές τοποθετήσεις, πλήρως συμμορφωμένες με τις γενικές αρχές του ενός ή του άλλου εκ των δύο χονδροειδών πολιτικών κύκλων.

Κάπως έτσι, το ωφέλιμο απ’ τη μπαρούφα, ορίζεται εν τέλει όχι από μένα, αλλά έξω από μένα. Εγώ έχω απλώς να διαλέξω τίνος τις μπαρούφες με συμφέρει να πρεσβεύω. Ασφαλής λύση, ε; Πολιτική δράση με τίτλο «αβάδιστα», ή μάλλον «αμάσητα».Τι εγκρίνω και τι όχι… κάτσε μισό λεπτό να δω τι λένε οι άλλοι. Και προς Θεού, μην τους θυμώσω. Μιλώ, αν μη τι άλλο, για να γίνομαι αρεστή.

well... what brings you to Ohio?

μικρές διορθωτικές σε στυλ Αμελί...

what is the importance of heritage, Greg?

στάσου, μόρια!

Μάρτυρες δεν είναι μόνο του Ιεχωβά...

ομίχλη στον Ψηλορείτη

Ανώγεια - 23.11.2014

φωτο: Νεκτάριος Πατραμάνης

ταβάνι

φωτο: Σίσσυ Λοΐζου

ποδολάγνα ψαράκια

"ένα δέντρο να πα' να κάτσει..."

πηγή: 1againstracism - UNHCR

life is...

adrenaline freaks!!! :-D

Dream Walker 

an angel by my side