Πολλά απ’ τα παράδοξα που συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα, εξηγούνται πολύ
εύκολα. Η έννοια της Δημοκρατίας, για παράδειγμα, συνοψίζεται στο κοινοβούλιο
των ημερών μας στο απλοϊκό: «όποιος εκφράσει οποιαδήποτε διαφωνία με την
επίσημη γραμμή του κόμματος, διαγράφεται πάραυτα!».
Η λογική του κοπαδιού είναι πανταχού παρούσα. Κι είναι όλα άσπρα ή μαύρα. Μ’
άλλα λόγια, αυτό που επικρατεί είναι ο φόβος. Μυρίζεις τον φόβο από μακριά, τον
μυρίζεις σε κάθε τι που γίνεται, λέγεται ή γράφεται.
Με τον εθνικό διχασμό να κρατεί καλά, είμαστε όλοι χωρισμένοι σε αριστερούς και
δεξιούς (έως ακροδεξιούς).
Αυτό είναι λοιπόν και το κριτήριο. Μη τυχόν και γράψω ή πω κάτι που
κοντράρει τους «δικούς» μου. Κι ακόμα χειρότερα, μην πω οτιδήποτε που ίσως
εγείρει αμφιβολίες για το που ανήκω πολιτικά. Ό,τι π.χ. κι αν κάνουν οι της
Αριστεράς, αν είμαι αριστερός, είναι αυτομάτως καλό και δίκαιο. Και τούμπα, αν
είμαι δεξιός (ή φασιστόμουτρο), ό,τι κάνει η κυβέρνηση κι οι φίλοι της, είναι
θεάρεστο.
Μόνο που δεν πάει έτσι! Αυτές στην πραγματικότητα είναι λύσεις κατάλληλες
για πολίτες ανήμπορους στο μυαλό. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ειδικά, τη
νιώθεις πανεύκολα την ανημποριά που πλανάται.
Ανημποριά να ανεχτώ μια άποψη διαφορετική απ’ τη δική μου. Ανημποριά να
μιλήσω πολιτισμένα μ’ ανθρώπους άγνωστους. Ανημποριά να εκφράσω μία θέση που
ενδεχομένως να σχολιαστεί αρνητικά απ’ όσους με στηρίζουν στην πραγματική ζωή.
Ανημποριά ακόμα και να γίνω λίγο πιο γενναιόδωρη με τα likes που πατώ.
Μονάχα μίζερες, μικροπρεπείς, μικροαστικές στρατηγικές διακρίνει κανείς, αν
παρατηρήσει έστω κι ελάχιστα αυτά που διαδραματίζονται στη δημόσια σφαίρα του
εγχώριου web. Στρατηγικές της ευτέλειας δηλαδή, βαφτισμένες ως «συμπεριφορές
σοβαρών και ώριμων». Ή αλλιώς, σαφείς προσωπικές τοποθετήσεις, πλήρως
συμμορφωμένες με τις γενικές αρχές του ενός ή του άλλου εκ των δύο χονδροειδών
πολιτικών κύκλων.
Κάπως έτσι, το ωφέλιμο απ’ τη μπαρούφα, ορίζεται εν τέλει όχι από μένα, αλλά
έξω από μένα. Εγώ έχω απλώς να διαλέξω τίνος τις μπαρούφες με συμφέρει να
πρεσβεύω. Ασφαλής λύση, ε; Πολιτική δράση με τίτλο «αβάδιστα», ή μάλλον
«αμάσητα».Τι εγκρίνω και τι όχι… κάτσε μισό λεπτό να δω τι λένε οι άλλοι. Και
προς Θεού, μην τους θυμώσω. Μιλώ, αν μη τι άλλο, για να γίνομαι αρεστή.
