«να τους πάρεις σπίτι σου!»

Μια τυχερή πρόσφυγας με το μωρό της. Τυχερή, γιατί μέσα στην ατυχία της να ξεσπιτωθεί υποχρεωτικά, γυρεύοντας άσυλο στην Ευρώπη, είτε για να σωθεί απ’ τον πόλεμο είτε για ν' αρχίσει αλλού μία καλύτερη ζωή -και σε αντίθεση μ’ αμέτρητες άλλες, εξίσου ταλαίπωρες μάνες, οι οποίες βιώνουν ερχόμενες εδώ το μίσος και τον φθόνο- τούτη, φτάνοντας στην Ελλάδα γνώρισε την καλοσύνη και την αγάπη μιας συμπατριώτισσάς μας, που μάχεται εναντίον της αγριότητας.

«Να τους πάρεις σπίτι σου!», έλεγαν διάφοροι  κατ’ ευφημισμόν «εθνικιστές» σε μια κοπέλα, που καιρό τώρα κινητοποιείται, προσπαθώντας όσο της επιτρέπουν οι δυνάμεις της, να πάψει ο ρατσισμός εναντίον των προσφύγων.

«Πώς μπορώ να λέγομαι Χριστιανή άλλωστε, αν δεν ανοίξω το σπίτι μου σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη;», έγραψε η Αριάδνη Θεοδοσιάδου στον λογαριασμό της στο Facebook

To’πε λοιπόν, και το’κανε!

Κι εγώ, με τη σειρά μου, σαν μικρό δείγμα θαυμασμού και σεβασμού προς την Αριάδνη αλλά και υποστήριξης προς την πρωτοβουλία της, αφ’ ότου διάβασα σήμερα το σχετικό άρθρο του Άρη Δημοκίδη στη LIFO, έγραψα στον δικό μου λογαριασμό στο ίδιο μέσο, το ακόλουθο  post:

Οι εποχές αλλάζουν, παίδες!

Κάποτε, όπως συμβαίνει με διάφορους και σήμερα, πράγματι υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν ένα καλό κι ύστερα κόμπαζαν δεξιά-αριστερά, αυτοδιαφημίζονταν δηλαδή, κοινοποιώντας στον περίγυρό τους τις φιλάνθρωπες τάσεις τους, που συχνά ήταν και εντελώς ανύπαρκτες.

Τότε όμως, η αγνότητα των απλών ανθρώπων ακόμα υπερίσχυε του εγωκεντρισμού. Δύσκολα ένα σπιτικό αρνιόταν να φιλέψει έως και να φιλοξενήσει τον κουρασμένο ταξιδιώτη που χτύπαγε την εξώθυρά τους.

Τέλος όμως η εποχή της αθωότητας!

Γι’ αυτό και σήμερα πια, είναι πολύ σημαντικό να παρακινούν άλλους οι φιλάνθρωποι, οι φιλόζωοι, οι εθελοντές, εν ολίγοις όσοι βοηθούν έμπρακτα αλλήλους, συμπαραστεκόμενοι ενεργά και αποτελεσματικά στις δύσκολες στιγμές άλλων πλασμάτων, χωρίς ίδιον όφελος.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, συμπαρασύρουν κι άλλους (είτε απλώς αδιάφορους προς την οδύνη των άλλων, είτε ράθυμους, είτε παθολογικά εγωιστές, είτε πολύ φοβισμένους) ν' ακολουθήσουν το δικό τους φωτεινό παράδειγμα. Μειώνουν έτσι τον πανικό που δικαιολογημένα, ασφαλώς, επικρατεί, μιας κι οι μέρες μας είναι άγριες, οι επικίνδυνες από τις ψυχικές αρρώστιες αδυσώπητες, και τα εγκλήματα πιο απεχθή από ποτέ.

Οι νοικοκυραίοι, είναι τρομοκρατημένοι, κυρίως από τα άτιμα ΜΜΕ, που παρουσιάζουν το μπιζέλι σε μέγεθος καρπουζιού. Επηρεασμένοι λοιπόν απ' τις εξωφρενικές ειδήσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, αρνούνται ν' ανοίξουν πλέον τις πόρτες τους. 

Ο εγωκεντρισμός, απ' την άλλη, έχει εκτοξευτεί στα ύψη, λόγω ως επί το πλείστον του καταναλωτισμού. Ενώ τα διδάγματα του παπά τις Κυριακές τ' ακούνε πια μόνο κάτι γηραιές κυρίες με ψυχές που κατάφεραν περιέργως να παραμείνουν τρυφερές στο διάβα του χρόνου.

Προσωπικά, εξοργίζομαι όποτε ακούω σαχλάκηδες –ήτοι, ανθρώπους κενούς περιεχομένου, οι οποίοι ουδέποτε έσπευσαν να συμπαρασταθούν αφιλοκερδώς στον οιονδήποτε- να επικρίνουν μ’ ανασηκωμένο φρύδι όσους δημοσιοποιούν μία καλή τους πράξη. Σ’ αυτούς, προτείνω να ψάξουν μέσα τους να βρουν γιατί αδυνατούν ν' αντιληφθούν αυτά που για άλλους είναι απλώς φυσιολογικά και δεδομένα.

Εξαρτάται φυσικά κι απ’ την περίπτωση. Αν πρόκειται να προσβληθεί η τιμή κι η αξιοπρέπεια εκείνου που λαμβάνει βοήθεια, τότε εννοείται πως η σιωπή είναι η μόνη οδός. Σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις όμως, μόνο διδακτική μπορεί να θεωρηθεί σήμερα η προβολή κάθε τέτοιας φιλεύσπλαχνης πράξης.

Η Αριάδνη, η ηρωίδα αυτού του post, είναι φανερό πως καλωσόρισε τους ταλαίπωρους ανθρώπους που έτυχε να κατορθώσουν να επιβιώσουν και να φτάσουν στο φιλόξενο κατώφλι της από πολύ μακριά.Τούτο επιβεβαιώνεται κι απ’ τις φωτογραφίες που βλέπουμε στην ανάρτηση. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις εκφράσεις στα πρόσωπα και θ’ ανακαλύψει ατόφια ομορφιά και μόνο.

Όσο για τα ντιπ χαϊβάνια, αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται τίποτα ωραίο στο συγκεκριμένο δημοσίευμα, που δε σκέφτηκαν ούτε στιγμή στην ως τώρα ζωή τους να προσφέρουν αφιλοκερδώς ένα κομμάτι ψωμί ή ένα ποτήρι δροσερό νερό σ’ έναν ξένο, παρ’ εκτός κι είχαν προσωπικό κέρδος απ’ αυτή την προσφορά, ας αντιπαραβάλλουν τα δικά τους κίνητρα με τα κίνητρα τούτης της κοπέλας. Πιστεύω πως πολύ θα ωφεληθούν αν το κάνουν!

Εμείς οι υπόλοιποι, που νιώθουμε βαθιά μέσα μας αυτό που αναφέρει το άρθρο, πως δηλαδή η Αριάδνη "δεν κοινοποίησε για να ακούσει μπράβο" από την πρόσφατη κίνησή της, δε χρειάζεται να κουραστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν παραμένουμε το ίδιο ανίδεοι, προφανώς. Κατά συνέπεια έχουμε να κοπιάσουμε με πιο προχωρημένα μαθήματα, πιο ουσιαστικά και πολύ πιο δύσκολα.

Τριπλά άξια άρα, θα ‘λεγα, η Αριάδνη!

Γιατί μας παρακινεί όλους, αρχάριους και λίγο πιο προχωρημένους, να στραφούμε προς τον σκοπίμως απαξιωμένο επί των ημερών μας δρόμο της πνευματικότητας.

Γιατί δεν αρκείται στα λόγια αλλά τα κάνει πράξεις, εκτοπίζοντας τα πιο άσχημα και πιο ολέθρια όλων -τον φόβο, το μίσος και τη βία- όπως αυτά επιβάλλονται από τις άθλιες διδαχές της εποχής.

Και γιατί δουλεύει εντατικά με τον εσώτερο εαυτό της, ζώντας εν Χριστώ, με την πραγματική κι όχι την υποκριτική έννοια του όρου, βιώνοντας εν τέλει, και ταυτόχρονα αναπαράγοντας αγάπη.

Δεν αξίζουν σ’ αυτό το κορίτσι χίλια μπράβο; 

Νομίζω πως και λίγα είναι! 

Κι ας μην τα επιδίωξε η Αριάδνη ούτε για μια στιγμή.

μετεκλογικό σημείωμα

photo: Lyn Caudle

Όταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος συνειδητοποιήσει πια, κάποια ώρα, πως όχι μόνο τα πάντα αλλά και όλοι -μηδενός εξαιρουμένου!- δε λογίζονται παρά ως προϊόντα: ψυχρά, προς αγορά, χρήση και πώληση... τότε απαιτείται πάρα πολύ κουράγιο για να συνεχίσει ν' αγωνίζεται υπέρ των ιδανικών, που ως εκείνη τη στιγμή κατηύθυναν τη σκέψη και τη συμπεριφορά του...

Για πότε το ξεχάσαμε το παλικάρι όμως, ε; Σε μια πενταετία, να δεις που θα ρωτάς "ποιος ήτανε ο Παύλος Φύσσας"; και θα λαμβάνεις κάτι απαντήσεις άκυρες όσο δεν πάει.

Ειδικά στη δική του περίπτωση, τα πράγματα έχουν ακολουθήσει ακριβώς αυτόν τον δρόμο. Και πολύ φοβάμαι πως συνέβησαν ακόμα χειρότερα. Γιατί για τον ύπουλο χαμό του δεν ευθύνονται μονάχα μισό εκατομμύριο ανεγκέφαλοι χρυσαυυγίτες ψηφοφόροι.

Οι συνένοχοι είναι πολύ περισσότεροι! Δε φταίνε δηλαδή απλώς όσοι, καθένας για τους δικούς του ευτελείς λόγους, ψήφισαν στις προ-προηγούμενες εκλογές (είτε εν πλήρη συνειδήσει, είτε ελαφρά τη καρδία) το σιχαμένο μόρφωμα που αποτελεί προϊόν των καιρών μας.

Η ενοχή βαραίνει εξίσου κι όσους σκέφτηκαν έστω για μια στιγμή, να στηρίξουν, με την ψήφο τους, υποψήφιους με τις γνωστές, άνευ φραγμών, νεοναζιστικές αντιλήψεις! Ανεξάρτητα αν τελικά κάτι μέσα τους, τους κράτησε και τελικά δεν το έπραξαν.

Έκανε λοιπόν τη δουλειά του ο άνθρωπος-προϊόν (προϊόν κι αυτός, όπως ο καθένας από 'μας). Τον “έφαγαν” δηλαδή μπαμπέσικα τον νέο, για να τσουλήσει η ιστορία παρακάτω. Διότι αυτό βόλευε τότε. Έτυχε στη συγκεκριμένη συγκυρία, η αξία του ως δολοφονημένο πτώμα να είναι πολλαπλάσια της αξίας της ίδιας του της ζωής.

Και σήμερα πια, δεν εξυπηρετεί σε τίποτ’ άλλο. Επείγει απλώς, μήνες τώρα, να ξεχαστεί τ' όνομά του, να γλιστρήσει στις ψυχές τις βουτηγμένες σε λάσπη, για να χωνιαστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η μνήμη του στη συλλογική λήθη. 

Κι όλο αυτό, απλούστατα για ν’ απαλλαγούν απ' την ενοχή τους, τα πλήθη των μειωμένης αντίληψης ψευτοπαλικαράδων του εκλογικού σώματος.

Προφανέστατα, τίθεται θέμα ενοχής στην (πολιτικο-κοινωνική κυρίως και δευτερευόντως ποινική) “υπόθεση Φύσσα”. Μια ενοχή που υπερβαίνει πολλάκις τη συνείδηση του φονιά του. Πλέον άρα, η διαδικασία έχει εκ νέου αποκτήσει τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος.

Με τη διαφορά πως τώρα έχουν αλλάξει τα πρόσημα. Δεν έχει πια ιδιαίτερη αξία ο αδικοχαμένος, ως διαφημιστικό προϊόν. Πάλιωσε ακόμα κι ως είδηση. Ως εκ τούτου, τα ΜΜΕ δεν ενδιαφέρονται άλλο να πληρώσουν όσο-όσο για μια αποκλειστικότητα που φέρει τ’ όνομά του.

Ούτε καν η εξωφρενική, πολύ πρόσφατη παραδοχή του ανισόρροπου ενόσω επικίνδυνου αρχηγού της Χρυσής Αυγής, δείχνει να σοκάρει πλέον τον οποιονδήποτε. 

Ελάχιστος ντόρος έγινε κατόπιν της βαρύτατης δήλωσής του προ ημερών, πως η παράταξή του (ο Θεός να την κάνει!) αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος της δολοφονίας του θύματος.

Η ενοχή, ωστόσο, δεν εξατμίστηκε. Είναι μεγάλο το βάρος στις ψυχές τις καταπλακωμένες κάτω απ’ τα συντρίμμια της ανηθικότητας. Και το πρόβλημα είναι μεγάλο, γιατί οι ψυχές αυτές είναι επί της ουσίας αμέτρητες!

Ηθικό είναι προφανώς το πρόβλημα που ανέκυψε απ’ το άμεσο ανταποδοτικό όφελος της εν ψυχρώ αυτής εκτέλεσης. Αφαιρώντας μια ανθρώπινη ζωή με τρόπο άνανδρο, εξαργυρώθηκε αστραπιαία το τίμημα, το κόστος που τότε κατέβαλλε η αγορά (η αγορά με την ευρύτερη έννοια, εννοείται) για την πάσης φύσεως εκμετάλλευση του γεγονότος.

Μετά όμως, κάπως δεν έπρεπε να βουλώσει η τρύπα; Και μιλώντας για μια κατάμαυρη τρύπα της έκτασης και του βάθους της εν λόγω δολοφονίας, το μπάζωμά της δεν είναι κάτι εύκολο. 

Γιατί στην προκειμένη περίπτωση, το έγκλημα αποτελεί αναμφισβήτητο τεκμήριο της ηθικής καταβαράθρωσης σχεδόν ολόκληρου του ελληνικού λαού.

Με το ζήτημα λοιπόν να ’χει αποκτήσει σχεδόν εθνικές διαστάσεις -ιδίως γιατί αντί του να σβήσει άπαξ και δια παντός το ακροδεξιό/ εγκληματικό κόμμα απ’ το εγχώριο πολιτικό προσκήνιο- φαινομενικά μυστηριωδώς, η Χρυσή Αυγή δεν έχασε την υποστήριξη των οπαδών της. 

Και λέω “φαινομενικά”, γιατί η συνέχεια του ζητήματος κατέστησε φανερό πως στην πραγματικότητα, το φονικό χτύπημα είχε οπωσδήποτε γερή στήριξη άνωθεν, δηλαδή από τους ύπατους άρχοντες. Και πιθανώς έξωθεν, και ποιος ξέρει από πού αλλού.

Ατεκμηρίωτη σκέψη αυτή, προκύπτει όμως αβίαστα βάσει κοινής λογικής: την περίοδο εκείνη, ακριβώς μετά την άγρια δολοφονία, η κυβέρνηση έσπευσε πολύ μεθοδικά ν’ αποκαλύψει απανωτά χρυσαυγίτικα εγκλήματα. 

Τα οποία είναι πρακτικά αδύνατον ν’ αγνοούσε και να κατόρθωσε να τα πληροφορηθεί ξάφνου, όλα μαζεμένα εν μία νυκτί. Απλώς, η ημερομηνία λήξης της ως τότε αγαστής συνεργασίας της με τους ασύδοτους ακροδεξιούς, είχε πια παρέλθει.

Αρκούσε άρα οι Αρχές να δημοσιεύσουν τα υπόλοιπα, μικρότερης ή μεγαλύτερης βαρύτητας, εγκλήματα των εθνικιστών. Για να μπουν στην πάντα, έως ότου θα ερχόταν πάλι η στιγμή που οι ανελέητοι “τιμωροί” θα χρησίμευαν εκ νέου ως συνεργάτες-φόβητρο της -ανεξαρτήτως εποχής- πατόκορφα νοσηρής εξουσίας.

Η αγριότητα των καιρών, σε συνδυασμό με τη διάχυτη ανηθικότητα μάζας και εκπροσώπων της (η πρώτη ασφαλώς αποτελεί βασική προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση και γιγάντωση της δεύτερης), δε στέκεται σε ζητήματα διακριτικότητας. 

Στις ανά τον κόσμο κατ’ επίφαση Δημοκρατίες, όταν επικρατεί ξεκάθαρα ο εκχυδαϊσμός των εκλογέων, είναι πρακτικά αδύνατον αυτοί να διακρίνουν λεπτοφυείς διαφορές.

Με τρομακτική ευκολία λοιπόν, όπου κι όποτε κινδυνεύουν να εξοστρακιστούν οι θεμελιώδεις αρχές του δημοκρατικού ιδεώδους και των παραγώγων του, δαφνοστεφανώνονται τάχιστα διάφοροι υπονομευτές του πολιτεύματος που στηρίζεται στη λαϊκή βούληση.

Κατ’ επέκταση, στους “άξιους τριακόσιους” περιλαμβάνονται άνευ της παραμικρής αιδούς και όσοι έχουν τo “δικαίωμα” ν’ αποκαλύπτουν ανενόχλητοι όχι απλώς τα πραγματικά στοιχεία τους αλλά και τις αληθινές προθέσεις τους: την κατάλυση κάθε ιδανικού, οποιασδήποτε ορθά ορισμένης έννοιας της θεμιτής άμιλλας, κάθε ευγενικής ιδέας, όποιας δράσης συμπίπτει με την έννοια του αγαθού.

Αυτά, η Ιστορία τα έχει αποδείξει αναρίθμητες φορές, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης. Ελάχιστα δηλαδή άλλαξε ο άθλιος κανόνας την περασμένη Κυριακή στις κάλπες της Ελλάδας. 

Τούτο κατέδειξε και το εκλογικό μας αποτέλεσμα, τίποτα περισσότερο από τη διαφορετική αναλογία των απροκάλυπτων φονιάδων, αναφορικά με το ποσοστό συμμετοχής τους στα κοινά. 

Μια αναλογία πολύ προσεκτικά μελετημένη, που τι εξυπηρετεί, αν όχι τους στόχους της παρούσας, εγχώριας συγκυρίας;

η κοτούλα "κο-κο-κο"

«ο οποίος είναι ασφαλώς αντίθετος στο γεγονός ότι με την κατάληψη του Ιδρύματος αποκλείεται το σύνολο των συμφοιτητών του από την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους.» (βλ. http://www.lifo.gr/now/greece/75497 - 4η παρ.)

Μα απόρησα κι εγώ! Το διάβασα αυτό και λέω «Τι έγινε, ρε παιδιά? Έχει ο Νικόλας κολλητιλίκια με την υπηρεσιακή υπουργό παιδείας και συναντιούνται κι ανταλλάσσουνε απόψεις?

Ή μήπως η εν λόγω εντεταλμένη αποτελεί φωτεινή εξαίρεση, που ενστερνίζεται την άποψη πως, όσον αφορά την Παιδεία, μία απ’ τις πιο σημαντικές διδαχές για κάθε νέο άνθρωπο δεν είναι άλλη από την Αλληλεγγύη και τον Αγώνα υπέρ της Ελευθερίας?

Συγκεκριμένα για τους αγωνιστές (οι οποίοι αφελώς θεωρείται ότι συλλήβδην σχετίζονται με την παρανομία!), ο Νίκος Ρωμανός έχει καταχωρηθεί στη συλλογική κρίση, όχι ως «ένα θρασύτατο παλιόπαιδο!», αλλά ως ένα σύμβολο.

Και σε μια εποχή που τα ιδανικά στη χώρα μας κινδυνεύουν κυριολεκτικά να εξαφανιστούν, πιστεύω πως αποτελεί σχήμα οξύμωρο για κάθε σκεπτόμενο, ευαισθητοποιημένο άνθρωπο το να μη στέκεται στο πλευρό αυτού του νέου, όσο πιο ενεργά μπορεί.

Μια διαφορετική, αυταρχική στάση δεν αρμόζει παρά μόνο στους δουλευτές του περίφημου «να μην αλλάξει τίποτα!» (που πολύ εύστοχα διαλέχτηκε από τον Άρη Δημοκίδη για ν’ ακουστεί κατ’ επανάληψη, υποτίθεται απ’ τον Αντώνη Σαμαρά, στο συμπαθητικό εκείνο autotune που δημοσιεύτηκε πρόπερσι, εξ’ αφορμής του φασιστικού φιμώματος της ΕΡΤ - βλ. https://www.youtube.com/watch?v=kpMAD4sddes),

Απ’ όσους δηλαδή τα πρακτικά συμφέροντά τους, τους υποχρέωναν να κάνουν ό,τι και τώρα: να υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια την καθεκυστία τάξη πραγμάτων, την οποία και συνθέτουν οι ίδιοι προσωπικά, ένας-ένας.

Αυτά από μένα, χωρίς την παραμικρή διάθεση στήριξης της μεν ή δε πολιτικής παράταξης. Την άποψή μου άλλωστε, για τις εκλογές που θα διεξαχθούν την ερχόμενη Κυριακή, την έχω εμμέσως πλην σαφώς δημοσιεύσει ήδη προ καιρού.

Κατά πως το σκέφτομαι εγώ, τούτες οι εκλογές απλούστατα περιλαμβάνονται στον ευρύτερο ενόσω πετυχημένο εμπαιγμό σε βάρος του ελληνικού λαού. ως εκ τούτου, το θέμα δε με αφορά.

Θα με αφορούσε «ασφαλώς» (που λέει κι η κυρία Κιάου-Δημάκου), εάν οι πολίτες αυτού του κράτους ήμασταν άμοιροι ευθυνών. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Για τη σημερινή κατάντια μας, κατά την άποψή μου, οι ψηφοφόροι, είμαστε συνένοχοι, στον βαθμό που οφείλαμε να έχουμε εγκαίρως αναπτύξει την κριτική ικανότητά μας. Κι αυτός ο βαθμός μόνο αμελητέος δε μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η τεχνολογία παρέχει πια στον οποιονδήποτε τη δυνατότητα του να αναζητά, να βρίσκει, να διαλέγει και να αναμεταδίδει αυτά που πρέπει. Με μια κουβέντα, στο να αποκρυπτογραφεί όσα ψέματα διαδίδονται, επισήμως ή όχι.

Μ’ άλλα λόγια, σήμερα ο καθένας είναι σε θέση, κυρίως λόγω του οικιακού διαδικτύου, να διακρίνει αναμεταξύ του ορθού και του λάθους, ή του καλού και του κακού (για όσους αρέσκονται σ’ αυτόν τον διαχωρισμό, που προσωπικά προσπαθώ συστηματικά τα τελευταία χρόνια ν’ αποβάλλω από τη συλλογιστική μου, ει δυνατόν τελείως), της χρήσης πολλαπλών εξόφθαλμα ανυπόστατων επιχειρημάτων με σκοπό την κατάλυση της λογικής σκέψης, τη χειραγώγηση και παραπλάνηση του ποιμνίου κι άλλα τέτοια, παλαιόθεν γνωστά και χιλιοειπωμένα απ’ τους ανθρώπους της διανόησης, ανά τον κόσμο.

Σε αντίθεση λοιπόν μ’ αλλοτινές εποχές, τότε που η πρόσβαση στην πληροφορία ήταν ακόμα προνόμιο των λίγων, το γεγονός πως το εν Ελλάδι εκλογικό σώμα δε μπορεί σήμερα να υπερηφανευτεί πως κατέχει τη γνώση που είχε υποχρέωση ν’ αποδεικνύει μέσω των επιλογών του -στην ατομική και κυρίως από τη συνδρομή του στη δημόσια ζωή- ενοχοποιεί πρωτίστως το ίδιο.

Μιλώ προφανώς για το απαράδεκτα ανίδεο εγχώριο εκλογικό σώμα, για όλους εμάς, που εξ’ αιτίας μιας ολόκληρης σειράς στρεβλών πεποιθήσεων, οι οποίες συνδέονται άρρηκτα με την αδιαφορία μας ως προς τις ευθύνες που αυτομάτως εκπορεύονται απ’ την ιδιότητα κάθε πολίτη ανεξαιρέτως, παγίως διαλέγουμε την εύκολη λύση.

Ήτοι, σπεύδουμε σχεδόν πάντα να ταχθούμε υπέρ της πανταχόθεν τρίζουσας και καθ’ όλα αμφισβητούμενης νομιμότητας, που ενώ αναγνωρίζεται ευρέως ως δυσλειτουργική και ψευδεπίγραφη, ταυτόχρονα εκτιμούμε βαθιά, καθότι αυτή μας εξασφαλίζει ένα είδος αναλγησίας.

Συντηρεί άρα, την ψευδαίσθηση μιας κανονικότητας, καθ’ όλα ανακουφιστικής εν μέσω του πρωτοφανούς, στις μέρες μας, χάους, όπου όλα σχεδόν ολόγυρα αλλά και μέσα στον κάθε Έλληνα, δείχνουν πως καταρρέουν.

Κατ’ εμέ λοιπόν, δεν τίθεται πια ζήτημα αφύπνισης ή έστω παρακίνησης του πλήθους. Το πλήθος έχει προ πολλού διαλέξει, επί της ουσίας ελεύθερα, τον τρόπο συμπεριφοράς του. Θέλει να ζει στην άγνοια, αυτό επιθυμεί, αποστρέφεται τη γνώση, ξορκίζει την αλήθεια ως μέγιστο εχθρό.

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ήτανε πλείστες οι αποδείξεις αυτής της άβολης, για την ενεργοποιημένη-συντριπτική μειοψηφία, πραγματικότητας. Εφ’ όσον όμως πρόκειται για ζήτημα πλειοψηφικής επιλογής, πρακτικά, όποιος είναι ταγμένος αδιαπραγμάτευτα υπέρ της ελεύθερης βούλησης, οφείλει να σεβαστεί αυτήν, όπως κάθε άλλη μαζική επιθυμία, είτε την κρίνει χρήσιμη είτε ολέθρια για το γενικό καλό.

Θα ήταν αστείο άρα, το να δηλώνει κάποιος "αγωνιστής υπέρ της Ελευθερίας" και συγχρόνως να συμπεριφέρεται με τρόπους αδιάλλακτους όποτε η Ελευθερία δε συμπίπτει με τις ιδέες του ή δεν εξυπηρετεί τις αρέσκειές του. Τούτο δε, ισχύει σε κάθε περίπτωση, ο κανόνας είναι απαρέγκλιτος, αλλιώς η αντίφαση προβάλλει εξωφρενική!

Καταλήγοντας, το ποια είναι κάθε φορά η Αλήθεια και ποια όχι (θέμα εξαιρετικά πολύπλοκο, γιατί ως γνωστόν μία και μόνη Αλήθεια απλούστατα δεν υφίσταται), απ' όλα τα προηγούμενα κρατώ μόνο το ότι είναι ευθύνη κάθε ψηφοφόρου ν' αποφασίζει.

Προϋπόθεση, φυσικά, για να φέρει καθένας σε πέρας την "αποστολή" του, να είναι δηλαδή συνετός, που σημαίνει συνεπής ως προς τα πολιτικά καθήκοντά του, είναι η πρότερη αναζήτηση της γνώσης. Επίσης μοναχική δουλειά αυτή, που συχνότατα επιβάλλει τη σφοδρή εναντίωση στις καθιερωμένες αντιλήψεις, με ό,τι βεβαίως αυτό συνεπάγεται επί προσωπικού.

«προς αποκατάσταση της αλήθειας» λοιπόν, δια χειρός Νίκου Ρωμανού:

από: Αλληλέγγυοι 16/09/2015 7:01 μμ.

(πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1549026/)

Πολιτικοί Κρατούμενοι

Εδώ και κάποιες μέρες αναρχικοί σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν προχωρήσει στην κατάληψη του ΤΕΙ Αθηνών δημιουργώντας ένα κέντρο αγώνα που στόχο έχει να αποτελέσει ένα ορμητήριο ανατρεπτικών προθέσεων.

Το πολιτικό πλαίσιο που έχει τεθεί από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έχουν προχωρήσει στην κατάληψη αφορά τόσο την υπόθεση μου όσο και την Έυη Στατήρη που έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από την Δευτέρα απαιτώντας την απελευθέρωση της καθώς και την τωρινή πολιτική συγκυρία με την επέτειο της δολοφονίας του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τους Χρυσαυγίτες και το εκλογικό τσίρκο του Σεπτεμβρίου.

Σήμερα η υπηρεσιακή υπουργός παιδείας Ευφροσύνη Κιάου εξέδωσε μια ανακοίνωση με την οποία ζητεί τον τερματισμό της κατάληψης ενώ έχει το θράσος να εκφέρει προσωπική άποψη γύρω από την βούληση μου η οποία όπως λέει δεν εκφράζετε μέσα από αυτή την κατάληψη.

Για να τελειώνουμε με την κοροϊδία ας ξεκαθαριστεί ότι η βούληση μου εκφράζετε με τον πιο όμορφο τρόπο από τους συντρόφους που κατάλαβαν το ΤΕΙ Αθήνας καθώς και από όσους επιμένουν να σχεδιάζουν απελευθερωτικές διαδρομές στον χάρτη της αναρχικής εξέγερσης.

Διαδρομές κατά τις οποίες κυβερνητικά κτήρια και πανεπιστήμια καταλαμβάνονται, μπάτσοι και φασίστες τσακίζονται στην μέση του δρόμου, πολιτικοί και δικαστές αναζητούν δρόμους διαφυγής από τα φλεγόμενα σπίτια τους. Διαδρομές όπου η άγρια ομορφιά της αναρχίας συγκρούεται με την έννομη τάξη του πολιτισμένου κόσμου.

Αν η Ευφροσύνη Κιάου θέλει να αναζητήσει ευθύνες για αυτή την κατάσταση ας τις αναζητήσει στους προκατόχους της γιατί υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας που εδώ και εφτά μήνες μαζί με την υπόλοιπη συμμορία παλιάτσων του Σύριζα εξαπατούν σε συνεχή βάση τους πολιτικούς κρατούμενους.

Είναι ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος ο οποίος ψήφισε μια τροπολογία κουρελόχαρτο για να σταματήσει η ποινικοποίηση των συγγενών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς την οποία κανένας δικαστής δεν λαμβάνει υπ' όψιν του γεγονός το οποίο αγνοεί επιδεικτικά.

Ο συγκεκριμένος είναι αυτός που δεν έβγαζε σκόπιμα την υπουργική απόφαση για την υπόθεση μου και όταν τελικά το έκανε ήταν μια υπουργική απόφαση χειρότερη από τον νόμο του Αθανασίου με τον οποίο καταργούνταν η γνωμοδότηση του ανακριτή.

Είναι τα δικαστικά συμβούλια με αιχμή του δόρατος τον Νικόπουλο που απορρίπτουν όλες τις αιτήσεις αποφυλάκισης της Έυης και ο οποίος επαλειμμένος απορρίπτει όλες τις αιτήσεις μου για εκπαιδευτική άδεια.

Σε αντίθεση λοιπόν με τις θέσεις εξουσίας τις οποίες όλοι αυτά τα καθάρματα υπηρετούν προσωρινά κατά την διάρκεια της καριέρας τους, οι ευθύνες για τις επιλογές τους ούτε αποσύρονται ούτε συνταξιοδοτούνται και θα παραμείνουν εκεί χαραγμένες στα μυαλά και στην μνήμη όλων εκείνων των ανθρώπων που ποτέ δεν διέγραψαν έννοιες όπως η αλληλεγγύη, η εξέγερση και η επίθεση από μέσα τους.

Αν η υπουργός παιδείας και τα στελέχη της κυβέρνησης θέλουν να προχωρήσουν σε κατασταλτική επιχείρηση εναντίων της κατάληψης ας αναλάβουν τις ευθύνες των επιλογών τους και ας χρεωθούν οι ίδιοι το πολιτικό κόστος στα χνάρια του Πανούση.

Το να χρησιμοποιούν εμένα για να λειάνουν το έδαφος μιας ενδεχόμενης επέμβασης είναι ένας προφανής θρασύδειλος πολιτικαντισμός.

Αυτά τα λίγα προς αποκατάσταση της αλήθειας.

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Αλληλεγγύη στους καταληψίες του ΤΕΙ Αθήνας!

Λευτεριά στην Εύη Στατήρη απεργό πείνας από 14/9 !

Νίκος Ρωμανός

υγ1. βγες τώρα εσύ και πες πως έγραψα πάλι 750 λέξεις, ανάρτηση-«σεντόνι» και τα συναφή, να γίνουμε, αδελφέ, μαλλιά-κουβάρια, να εκτονωθώ, γιατί κι εγώ έχω νεύρα, μη νομίζεις.

υγ2. δικό μου είναι το προηγούμενο υστερόγραφο, όχι του Ρωμανού. προς Θεού, μη μπερδευτούμε κι άλλο!