Vivek Vilasini - Last Supper
21.12.14
16.12.14
13.12.14
θέλει μαγκιά η αλλαγή!
Ο Στιούαρτ Μιλ είχε, προ αμνημονεύτων, εντοπίσει
στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία τρεις κινδύνους: την ενδεχόμενη ανικανότητα
των εκλεγμένων, τη νομοθεσία που θεσπίζεται παγίως υπέρ της άρχουσας τάξης, και
την πολιτική απαιδευσία της κοινής γνώμης.
Το ’πε όλο, νομίζω. Κι η μεγαλύτερη εκ των τριών,
εννοείται πως είναι η απειλή που αφορά τη λεγόμενη «γενική βούληση», όπως την
είχε βαφτίσει πριν τον Μιλ, ο Ρουσσώ,. Διότι το υπόβαθρό της τούτης, που σήμερα
πια τη λέμε συνήθως «λαϊκή βούληση», η κοινή γνώμη
δηλαδή, όσο κι αν σχηματίζεται υποσυνείδητα και κατά τρόπο λανθάνοντα, δεν
παύει να αντλεί από τη νόηση.
Γι αυτό κι αφ’ ενός, είναι σχεδόν απίθανο να
συγκροτείται τελείως καθαρή από εξαναγκασμούς κομματικούς, συνδικαλιστικούς, εν
γένει ιδιοτελείς. Αφ’ ετέρου, καθορίζεται όχι μόνο από τα μικροαστικά
συμφέροντα, αλλά επί της ουσίας, από την αντιληπτική και τη γενικότερη
διανοητική ικανότητα του λαού.
Αμόρφωτος λαός σημαίνει αναπόφευκτα, άθλια
πολιτική ηγεσία. Διότι η πολιτική ακολουθεί κανόνες παρόμοιους μ’ αυτούς της
αγοράς. Η καταναλωτική απαίτηση δεν είναι που ορίζει το προϊόν;
Και στην αγορά της πολιτικής, προϊόν είναι, ας
πούμε, οι πολιτικοί και πελάτες (αναφορικά με τις κάλπες, τουλάχιστον) οι
ψηφοφόροι. Τι λόγος υπάρχει λοιπόν ν’ αναβαθμιστεί το προϊόν όσο καταναλώνεται
ευρέως, εξασφαλίζοντας τα πολυπόθητα κέρδη;
Ο εγγράμματος πλην αμόρφωτος ελληνικός λαός, που
πριν δύο δεκαετίες κατέκλυζε κατά εκατομμύρια την πλατεία Συντάγματος,
αποθεώνοντας το εκάστοτε πρόσωπο λάτρευε, εναλλάξ της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, τι
απέγινε;
Μορφώθηκε μήπως; Τι; Επειδή πλέον αποφοιτά από
ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα κι όχι όπως παλιά, απ’ τα γυμνάσια; Ή μήπως
απέκτησε στο πέρασμα του χρόνου πολιτική συνείδηση;
Και τότε, μία κάθε φορά ανάξια αξιωματική
αντιπολίτευση δεν επευφημούσαμε; Και τότε σε προφανέστατα ψευδείς υποσχέσεις
δεν εναποθέταμε τις ελπίδες μας για τη σωτηρία του τόπου; Άλλαξε κάτι που εμένα
μου διαφεύγει; Θα μπορούσε να έχει αλλάξει. Δόξα τω Θεώ, μπορεί να αλλάξει ανά
πάσα στιγμή. Έχει όμως αλλάξει;
12.12.14
10.12.14
Νίκος Ρωμανός... άξιος!!!
 |
| Ο Νίκος Ρωμανός στο δωμάτιο-κελί όπου κρατείται τις τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς |
Ο Νίκος Ρωμανός μέσα απ' τη φυλακή, με τη βοήθεια των συντρόφων του, των αλληλέγγυων εντός κι εκτός μάντρας, και με την ηθική στήριξη των απανταχού σκεπτόμενων, σήμερα κατάφερε ενάντια στις προβλέψεις και νίκησε το Σύστημα!!!
Μετά από έναν μήνα απεργία πείνας και έχοντας ήδη ξεκινήσει και απεργία δίψας, ο νεαρός φυλακισμένος είναι εξαντλημένος αλλά περήφανος, αφού εξασφάλισε όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για όλους ανεξαιρέτως τους φοιτητές κρατούμενους το δικαίωμα σε εκπαιδευτικές άδειες.
Αυτό το μικροσκοπικό αλλά ανεκτίμητο κομματάκι Ελευθερίας, που αφορά εξίσου τον κόσμο της Φυλακής με ολόκληρο τον κόσμο του Αγώνα, το χρωστάμε στον Νικόλα!
Άξιος λοιπόν!
8.12.14
Donate Hair - Donate Love
«Donate Hair - Donate Love» είναι το σύνθημα της
εκστρατείας που ξεκίνησε η 24χρονη Μελίνα Κωνσταντινίδου, σπουδάστρια
μαγειρικής στη Θεσσαλονίκη, απευθυνόμενη σε γυναίκες και άντρες με μακριά μαλλιά.
Όποια ή όποιος λοιπόν σκέφτεται να κουρευτεί και απ’ το κόψιμο των
μαλλιών του αναμένονται να προκύψουν 20
εκατοστά τριχών, μπορεί να τις δωρίσει για να γίνουν
περούκες που θα δοθούν δωρεάν σε παιδιά με αλωπεκία ή σε παιδιά με καρκίνο, τα
οποία έχουν χάσει τα μαλλιά τους εξαιτίας χημειοθεραπειών.
Μια εξαιρετική ιδέα αλληλεγγύης, ιδανική για κάθε ευαίσθητη, μακρυμαλλούσσα
ψυχή!
Όλες οι αναγκαίες πληροφορίες για την όμορφη προσπάθεια, υπάρχουν
στο σχετικό άρθρο της Έλενας Μπούλια στο mama 365
δάσκαλος, ο ορισμός!
Ο Νίκος ήταν μαθητής μου στο Γυμνάσιο Λύκειο
που λειτουργεί εντός του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα. Όλοι
παρακολουθούμε και μετράμε με αγωνία τις ημέρες απεργίας πείνας του Νίκου
Ρωμανού, με αίτημα την φοίτησή του στην ανώτατη σχολή στην οποία εισήχθη.
Η επιτυχία του όμως δεν έχει ολοκληρωθεί,
αφού μέχρι σήμερα δεν του έχει δοθεί η απαιτούμενη άδεια, προκειμένου να
παρακολουθεί μαζί με τους συμφοιτητές του τα μαθήματα της σχολής του.
Επειδή η παιδεία προσφέρεται στους ναούς
της, τα σχολεία.
Επειδή η εκπαίδευση στις φυλακές έχει ανάγκη
από δημιουργικά κίνητρα, για να λειτουργήσει ως παράδειγμα στους επόμενους
μαθητές.
Επειδή είναι υγεία για μια κοινωνία, να
διαθέτει νέους οι οποίοι αγωνίζονται.
Επειδή η παιδεία είναι αναφαίρετο δικαίωμα,
γιατί αποδεδειγμένα βοηθά στην ανάπτυξη και την ολοκλήρωση της προσωπικότητας
και του χαρακτήρα του ανθρώπου.
Και επειδή ο Νίκος Ρωμανός, διεκδικεί με
κίνδυνο της ζωής του τα παραπάνω δικαιώματα,
απευθύνω ανοιχτή πρόταση-έκκληση,
αποκλειστικά ως δάσκαλος, για να του δοθεί η δυνατότητα με τη φυσική
παρουσία του, να παρακολουθεί τα μαθήματα και τα εργαστήρια, με την συνοδεία
μου.
Ας αφήσουμε την ιδιαίτερη σχέση του
δάσκαλου με τον μαθητή του να λύσει το πρόβλημα.
Ας επιτρέψουμε την εμπιστοσύνη του δάσκαλου
προς τον μαθητή του και την εμπιστοσύνη του μαθητή προς τον δάσκαλό του, να
εγγυηθούν την επιστροφή του Νίκου Ρωμανού στη Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού.
Μετά από είκοσι (20) χρόνια στην εκπαίδευση
νέων στη φυλακή, μπορώ να εγγυηθώ μια ''επιστροφή''.
Είναι μια λύση εφικτή, γιατί και στο
παρελθόν έχω συνοδεύσει επιτυχώς μαθητή μου, με ποινή μεγαλύτερη από αυτή του
Νίκου. Είναι μια λύση χωρίς νικητές και ηττημένους. Είναι μια λύση από την
οποία όλοι μας έχουμε να μάθουμε πολλά.
Πέτρος Δαμιανός,
διευθυντής του Γυμνασίου-Λυκείου
του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων
Αυλώνα
2.12.14
anti
Πιο
σιχαμένο πράμα απ' τον Νόμο, νομίζω δεν υπάρχει! Όσο αναπόφευκτος κι αν είναι,
είναι και άλλο τόσο ρυπαρός! Διότι είναι
συνώνυμος της υποκρισίας! Κι όποιος πει όχι, λέω πως ψεύδεται ασύστολα, ή έστω δε
σκαμπάζει τι σημαίνει Νόμος.
Μιλώντας συγκεκριμένα για τον πρωταγωνιστή των ημερών, τον μικρό Νικόλα, τον "τρομομπόμπιρα που μας έχει ζαλίσει γιατί δεν τρώει το φαί του", να τι αναφέρει το σχέδιο του νέου σωφρονιστικού κώδικα που, αντί να πάω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, εγώ μόλις κατέβασα απ' το ράφι, στις πέντε το ξημέρωμα.
Είναι υπογεγραμμένο αυτό το σχέδιο από την Αθανασία Συκιώτου. Η έκδοση είναι περσινή, της Νομικής Βιβλιοθήκης. Και το όλο σχέδιο, υποτίθεται πως αποσκοπεί στην "εξορθολογοποίηση του σωφρονιστικού μας συστήματος".
Ενώ λοιπόν δικαιούται το αγόρι εκπαιδευτικών αδειών βάσει του άρθρου 58 (βλ. σελ. 149), μία εκ των προϋποθέσεων για τη χορήγησή τους ορίζεται από το άρθρο 55 (βλ. σελ. 147). Αυτή, συνοψίζεται στη φράση: "Εκτιμάται ότι δεν υπάρχει κίνδυνος τελέσεως, κατά τη διάρκεια της άδειας, νέων εγκλημάτων".
Από ποιον εκτιμάται; Ιδού ένα καλό ερώτημα. Απαντιέται φυσικά κι αυτό στο εν λόγω εγχειρίδιο. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 70 (βλ. σελ. 159), που αφορά τα πειθαρχικά όργανα. Ποιοι λοιπόν συνιστούν τα περίφημα πειθαρχικά όργανα; Πρόκειται για τριανδρία. Είναι ο αρμόδιος δικαστής, ο οποίος και προεδρεύει του πειθαρχικού συμβουλίου, ο διευθυντής της φυλακής και ο παλαιότερος κοινωνικός λειτουργός της φυλακής όπου κρατείται ο αιτών.
Αυτοί, δεσμώτες εξίσου και οι τρεις του ανελέητου Συστήματος, έχουνε κάθε λόγο να θέλουν να κοιμούνται ήσυχοι πως θα έχουν και την επαύριο τη δουλειά τους, αφ' ότου δηλαδή ο πιτσιρικάς -του οποίου την εκπαιδευτική άδεια καλούνται επίμονα πλέον από μια μερίδα πολιτών να υπογράψουν- την κάνει μ' ελαφρά πηδηματάκια και ξεφτιλίσει κι αυτός, με τον δικό του τρόπο, ολόκληρο το ξεφτιλισμένο σωφρονιστικό σύστημα. Οπότε... εκπαιδευτική άδεια γιοκ!
Προφανέστατα, δεν είναι το καρδιοχτύπι τριών μοναχά τεχνοκρατών που έφερε τα πράγματα στα άκρα. Είπα ήδη, είναι υπόλογοι κι οι τρείς, με ό,τι αυτό σημαίνει. Και θα μου πεις τώρα εσύ: "ναι μαντάμ, αλλά δεν ακούγεται κομμάτι λογικό άμα ένας είναι επίφοβος, να μην τον αφήνουνε να κάνει βόλτες δεξιά-αριστερά;". Πολύ λογικό! Θα ήταν, πράγματι. Αν κι όλα τα υπόλοιπα ήτανε λογικά. Έλα όμως που δεν είναι!
Γιατί λοιπόν ένα παράλογο ηχεί ξάφνου παράλογο μέσα στην κοινωνία του άκρατου παραλογισμού; Οι σκεπτόμενοι, όλοι σχεδόν απ' όσο ξέρω, συγκλίνουν στο ότι ζούμε ζωές ξέχειλες από παραλογισμό. Μόνο οι ηλίθιοι κι οι μπουκωμένοι πλούτο διακρίνουν λογική γύρω τους κι αρμονία. Το τι απ' όσα συμβαίνουν μέσα τους είναι λογικό και τι όχι, απλώς το προσπερνώ, για να μην ευθυμήσω νυχτιάτικα και χάσω έτσι τον ειρμό μου.
Όσο για τον κόσμο της φυλακής, αυτός νοηματοδοτείται, διαιωνίζεται και λειτουργεί στις γνωστές συνθήκες απανθρωπίας, επειδή έτσι προστάζει ο έξω κόσμος. Ο κατ' ευφημισμόν λεγόμενος "φυσιολογικός". Η φυλακή, όπως γνωρίζουν ακόμα και τα μικρά παιδάκια, δεν είναι αυτόνομη δομή. Δε φύτρωσε από το πουθενά. Είναι σπόρος κακός που η κοινωνία έσπειρε και καλλιεργεί συστημικά και συστηματικά. Γιατί αυτό συμφέρει. Απλά.
Η μάντρα της φυλακής είναι το όριο που χωρίζει τους δηλωμένους ως ηθικούς απ' τους ανήθικους. Υποτίθεται. Γιατί ηθική, αποδεδειγμένα, είναι μονάχα ό,τι συμφέρει κάθε φορά τον φερόμενο ως ηθικό. Της όποιας ηθικής τυγχάνει να εκπροσωπεί. Του όποιου συμφέροντος, μ' άλλα λόγια.
Δεν είναι κάτι περισσότερο απ' αυτό η ηθική, που τόσο εμετικά υμνείται απ' όσους συστήνονται ως ηθικά στοιχεία. Εν ολίγοις, η ηθική είναι -κατά τη γνώμη μου πάντα- μια υποκρισία και τίποτε άλλο. Ένα ευτελές τέχνασμα, στο οποίο θεμελιώνεται η εικονική πραγματικότητα που λέγεται κοινωνική ευταξία.
Και που άλλοι το αντιλαμβάνονται ως τη φωνή του Θεού, άλλοι ως τους απαρέγκλιτους κανόνες της νομιμότητας, άλλοι ως τις ανυπέρβλητες διδαχές που δέχθηκαν στην πρώιμη νιότη τους υπό μορφή πλύσης εγκεφάλου είτε από γονείς είτε από δασκάλους κι άλλοι, ως την ήδη από καιρό συμπαγή μες στο μυαλό τους ιδεολογία (πόθεν; δεν ενθυμούνται, πως άρα ν' αναρωτηθούν;), ή ακόμα χειρότερα, ως αγαθότητα. Άλλο ψεύδος τούτο!
Απ' το οποίο βεβαίως προέρχεται και το περιβόητο "οι Κακοί είναι στη φυλακή". Αυτό στην προέκτασή του, σημαίνει πως εκτός φυλακής είμαστε οι Καλοί. Και ως Καλοί, προστατευόμαστε απ' τον Νόμο. Μια τέτοια σκέψη όμως, μπέσα τώρα, τι είναι αν όχι αφελής;
Οπότε, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν πως η ηθική είναι προϊόν ευφυΐας, αφού διαφυλάττει τα συμφέροντα των ηθικών (ο Θεός να τους κάνει, μιας και η ηθική είναι τελείως αυθαίρετη έννοια), πόσο παράλογο μοιάζει το επιχείρημα, κατόπιν του προηγούμενου συλλογισμού, πως η ηθική είναι συνώνυμη της ανθρώπινης βλακείας;
Κι αν ήτανε μονάχα πρόβλημα βλακείας η όλη μπούρδα περί ηθικής, τα πράγματα δε θα 'τανε και τόσο τραγικά, ίσως και να βρισκότανε μια λύση. Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα βλακείας. Είναι, σε μεγάλο βαθμό ζήτημα φόβου. Φόβου για όσα οι πολλοί δεν είναι σε θέση να επιτύχουν, αφού δεν έχουνε τα κότσια, ανάμεικτου με τον μέγα φόβο της απώλειας των όποιων κεκτημένων.
Κεκτημένων σε πρακτικό επίπεδο, εννοείται. Διότι, δεν διακυβεύονται στους φόβους οι μεγάλες ιδέες. Αυτές, η Ιστορία έχει κατ' επανάληψη αποδείξει, πως γίνονται πράξεις μόνο όταν οι φόβοι παραμερίζονται. Κατά τα λοιπά, οι φόβοι τις μεγάλες ιδέες τις υπονομεύουν. Τα μόνα που εξυπηρετούν οι φόβοι είναι τα μικροσυμφέροντα του καθενός ξεχωριστά, κι όλων μαζί ως κοινωνία.
Αυτά είναι που, φαινομενικά τουλάχιστον, θεμελιώνονται απ΄ τον Νόμο: τα μικροσυμφέροντα. Ή τα μεγαλύτερα συμφέροντα. Οι επιδιώξεις του κάθε αξιοθρήνητου, του κάθε κακομοίρη, του κάθε μεροκαματιάρη φουκαρά. Αλλά κι οι επιδιώξεις του κάθε κονομημένου, λιγότερο, πιο πολύ, ή πάρα πολύ. Αλλά και πράγματα ομοίως ποταπά. Η ησυχία του κάθε νοικοκύρη, ας πούμε, που ξέρει μόνο να "κοιτάει τη δουλειά του", όπως πέτυχαν να του καρφώσουν στο μυαλό πως είναι το σωστό.
Και κάπου εδώ, ξαναγυρνάω στην αρχή της σκέψης μου. Στον μόνο χαρακτηρισμό δηλαδή, που κατά την άποψή μου, αρμόζει στον Νόμο. Άλλωστε, απ 'όπου κι αν το πιάσω το ζήτημα, όσο κι αν το 'χω παιδέψει στο κεφάλι μου τα τελευταία χρόνια, πάντα στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω.
Πως ή εμένα η κρίση μου δε λειτουργεί διόλου σωστά, ή ο Νόμος είναι ό,τι πιο βρωμερό επινοήθηκε ποτέ. Αναγκαίος, προφανέστατα. Όπως ο υπόνομος στην πόλη. Το ίδιο όμως ελεεινός. Θα έλεγα, ίσως και λίγο παραπάνω.
Μιλώντας συγκεκριμένα για τον πρωταγωνιστή των ημερών, τον μικρό Νικόλα, τον "τρομομπόμπιρα που μας έχει ζαλίσει γιατί δεν τρώει το φαί του", να τι αναφέρει το σχέδιο του νέου σωφρονιστικού κώδικα που, αντί να πάω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, εγώ μόλις κατέβασα απ' το ράφι, στις πέντε το ξημέρωμα.
Είναι υπογεγραμμένο αυτό το σχέδιο από την Αθανασία Συκιώτου. Η έκδοση είναι περσινή, της Νομικής Βιβλιοθήκης. Και το όλο σχέδιο, υποτίθεται πως αποσκοπεί στην "εξορθολογοποίηση του σωφρονιστικού μας συστήματος".
Ενώ λοιπόν δικαιούται το αγόρι εκπαιδευτικών αδειών βάσει του άρθρου 58 (βλ. σελ. 149), μία εκ των προϋποθέσεων για τη χορήγησή τους ορίζεται από το άρθρο 55 (βλ. σελ. 147). Αυτή, συνοψίζεται στη φράση: "Εκτιμάται ότι δεν υπάρχει κίνδυνος τελέσεως, κατά τη διάρκεια της άδειας, νέων εγκλημάτων".
Από ποιον εκτιμάται; Ιδού ένα καλό ερώτημα. Απαντιέται φυσικά κι αυτό στο εν λόγω εγχειρίδιο. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 70 (βλ. σελ. 159), που αφορά τα πειθαρχικά όργανα. Ποιοι λοιπόν συνιστούν τα περίφημα πειθαρχικά όργανα; Πρόκειται για τριανδρία. Είναι ο αρμόδιος δικαστής, ο οποίος και προεδρεύει του πειθαρχικού συμβουλίου, ο διευθυντής της φυλακής και ο παλαιότερος κοινωνικός λειτουργός της φυλακής όπου κρατείται ο αιτών.
Αυτοί, δεσμώτες εξίσου και οι τρεις του ανελέητου Συστήματος, έχουνε κάθε λόγο να θέλουν να κοιμούνται ήσυχοι πως θα έχουν και την επαύριο τη δουλειά τους, αφ' ότου δηλαδή ο πιτσιρικάς -του οποίου την εκπαιδευτική άδεια καλούνται επίμονα πλέον από μια μερίδα πολιτών να υπογράψουν- την κάνει μ' ελαφρά πηδηματάκια και ξεφτιλίσει κι αυτός, με τον δικό του τρόπο, ολόκληρο το ξεφτιλισμένο σωφρονιστικό σύστημα. Οπότε... εκπαιδευτική άδεια γιοκ!
Προφανέστατα, δεν είναι το καρδιοχτύπι τριών μοναχά τεχνοκρατών που έφερε τα πράγματα στα άκρα. Είπα ήδη, είναι υπόλογοι κι οι τρείς, με ό,τι αυτό σημαίνει. Και θα μου πεις τώρα εσύ: "ναι μαντάμ, αλλά δεν ακούγεται κομμάτι λογικό άμα ένας είναι επίφοβος, να μην τον αφήνουνε να κάνει βόλτες δεξιά-αριστερά;". Πολύ λογικό! Θα ήταν, πράγματι. Αν κι όλα τα υπόλοιπα ήτανε λογικά. Έλα όμως που δεν είναι!
Γιατί λοιπόν ένα παράλογο ηχεί ξάφνου παράλογο μέσα στην κοινωνία του άκρατου παραλογισμού; Οι σκεπτόμενοι, όλοι σχεδόν απ' όσο ξέρω, συγκλίνουν στο ότι ζούμε ζωές ξέχειλες από παραλογισμό. Μόνο οι ηλίθιοι κι οι μπουκωμένοι πλούτο διακρίνουν λογική γύρω τους κι αρμονία. Το τι απ' όσα συμβαίνουν μέσα τους είναι λογικό και τι όχι, απλώς το προσπερνώ, για να μην ευθυμήσω νυχτιάτικα και χάσω έτσι τον ειρμό μου.
Όσο για τον κόσμο της φυλακής, αυτός νοηματοδοτείται, διαιωνίζεται και λειτουργεί στις γνωστές συνθήκες απανθρωπίας, επειδή έτσι προστάζει ο έξω κόσμος. Ο κατ' ευφημισμόν λεγόμενος "φυσιολογικός". Η φυλακή, όπως γνωρίζουν ακόμα και τα μικρά παιδάκια, δεν είναι αυτόνομη δομή. Δε φύτρωσε από το πουθενά. Είναι σπόρος κακός που η κοινωνία έσπειρε και καλλιεργεί συστημικά και συστηματικά. Γιατί αυτό συμφέρει. Απλά.
Η μάντρα της φυλακής είναι το όριο που χωρίζει τους δηλωμένους ως ηθικούς απ' τους ανήθικους. Υποτίθεται. Γιατί ηθική, αποδεδειγμένα, είναι μονάχα ό,τι συμφέρει κάθε φορά τον φερόμενο ως ηθικό. Της όποιας ηθικής τυγχάνει να εκπροσωπεί. Του όποιου συμφέροντος, μ' άλλα λόγια.
Δεν είναι κάτι περισσότερο απ' αυτό η ηθική, που τόσο εμετικά υμνείται απ' όσους συστήνονται ως ηθικά στοιχεία. Εν ολίγοις, η ηθική είναι -κατά τη γνώμη μου πάντα- μια υποκρισία και τίποτε άλλο. Ένα ευτελές τέχνασμα, στο οποίο θεμελιώνεται η εικονική πραγματικότητα που λέγεται κοινωνική ευταξία.
Και που άλλοι το αντιλαμβάνονται ως τη φωνή του Θεού, άλλοι ως τους απαρέγκλιτους κανόνες της νομιμότητας, άλλοι ως τις ανυπέρβλητες διδαχές που δέχθηκαν στην πρώιμη νιότη τους υπό μορφή πλύσης εγκεφάλου είτε από γονείς είτε από δασκάλους κι άλλοι, ως την ήδη από καιρό συμπαγή μες στο μυαλό τους ιδεολογία (πόθεν; δεν ενθυμούνται, πως άρα ν' αναρωτηθούν;), ή ακόμα χειρότερα, ως αγαθότητα. Άλλο ψεύδος τούτο!
Απ' το οποίο βεβαίως προέρχεται και το περιβόητο "οι Κακοί είναι στη φυλακή". Αυτό στην προέκτασή του, σημαίνει πως εκτός φυλακής είμαστε οι Καλοί. Και ως Καλοί, προστατευόμαστε απ' τον Νόμο. Μια τέτοια σκέψη όμως, μπέσα τώρα, τι είναι αν όχι αφελής;
Οπότε, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν πως η ηθική είναι προϊόν ευφυΐας, αφού διαφυλάττει τα συμφέροντα των ηθικών (ο Θεός να τους κάνει, μιας και η ηθική είναι τελείως αυθαίρετη έννοια), πόσο παράλογο μοιάζει το επιχείρημα, κατόπιν του προηγούμενου συλλογισμού, πως η ηθική είναι συνώνυμη της ανθρώπινης βλακείας;
Κι αν ήτανε μονάχα πρόβλημα βλακείας η όλη μπούρδα περί ηθικής, τα πράγματα δε θα 'τανε και τόσο τραγικά, ίσως και να βρισκότανε μια λύση. Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα βλακείας. Είναι, σε μεγάλο βαθμό ζήτημα φόβου. Φόβου για όσα οι πολλοί δεν είναι σε θέση να επιτύχουν, αφού δεν έχουνε τα κότσια, ανάμεικτου με τον μέγα φόβο της απώλειας των όποιων κεκτημένων.
Κεκτημένων σε πρακτικό επίπεδο, εννοείται. Διότι, δεν διακυβεύονται στους φόβους οι μεγάλες ιδέες. Αυτές, η Ιστορία έχει κατ' επανάληψη αποδείξει, πως γίνονται πράξεις μόνο όταν οι φόβοι παραμερίζονται. Κατά τα λοιπά, οι φόβοι τις μεγάλες ιδέες τις υπονομεύουν. Τα μόνα που εξυπηρετούν οι φόβοι είναι τα μικροσυμφέροντα του καθενός ξεχωριστά, κι όλων μαζί ως κοινωνία.
Αυτά είναι που, φαινομενικά τουλάχιστον, θεμελιώνονται απ΄ τον Νόμο: τα μικροσυμφέροντα. Ή τα μεγαλύτερα συμφέροντα. Οι επιδιώξεις του κάθε αξιοθρήνητου, του κάθε κακομοίρη, του κάθε μεροκαματιάρη φουκαρά. Αλλά κι οι επιδιώξεις του κάθε κονομημένου, λιγότερο, πιο πολύ, ή πάρα πολύ. Αλλά και πράγματα ομοίως ποταπά. Η ησυχία του κάθε νοικοκύρη, ας πούμε, που ξέρει μόνο να "κοιτάει τη δουλειά του", όπως πέτυχαν να του καρφώσουν στο μυαλό πως είναι το σωστό.
Και κάπου εδώ, ξαναγυρνάω στην αρχή της σκέψης μου. Στον μόνο χαρακτηρισμό δηλαδή, που κατά την άποψή μου, αρμόζει στον Νόμο. Άλλωστε, απ 'όπου κι αν το πιάσω το ζήτημα, όσο κι αν το 'χω παιδέψει στο κεφάλι μου τα τελευταία χρόνια, πάντα στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω.
Πως ή εμένα η κρίση μου δε λειτουργεί διόλου σωστά, ή ο Νόμος είναι ό,τι πιο βρωμερό επινοήθηκε ποτέ. Αναγκαίος, προφανέστατα. Όπως ο υπόνομος στην πόλη. Το ίδιο όμως ελεεινός. Θα έλεγα, ίσως και λίγο παραπάνω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)