Δε λένε «η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται»; Ε, δεν το λεν’ τυχαία. Η χθεσινή μέρα μου είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Και ιδού πως ξεκίνησε. Στην πρωτεύουσα, χθες ήταν η πρώτη πραγματικά ανοιξιάτικη μέρα. Βρέθηκα κι εγώ το πρωί σ’ ένα νότιο προάστιο, μ’ ένα κενό μιας ώρας. Αποφάσισα λοιπόν να σταματήσω κάπου να πιω ένα καφεδάκι και να διαβάσω λίγο απ’ το βιβλίο μου.
Καθώς όμως οδηγούσα, είδα κάποια στιγμή ένα μεγάλο φυτώριο, λουσμένο ήλιο. Ξελογιασμένη καθώς ήμουν απ’ τον καιρό, έκανα δεξιά και μπήκα να ρίξω μια ματιά. Τι καλύτερο βέβαια από ένα διάλειμμα στη λιακάδα, με φυτά ολόγυρα; Κι όπως περπατούσα, ανάμεσα στα φυλλώματα... ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα! Τι; Ένα δέντρο, εντελώς τροπικού χαρακτήρα, σε μια θεόρατη πλαστική μαύρη γλάστρα. Να πω εδώ πως την άνοιξη εμένα μου συμβαίνουν διάφορα τέτοια με λουλούδια.
"Αχ, πως λέγεται αυτό;", ρώτησα αμέσως τον υπάλληλο που με είχε πάρει στο κατόπι. "Μουσμουλιά", είπε αυτός μέσα απ' τα δόντια του. "Μουσμου... πως;", ξαναρώτησα εγώ με διάπλατα μάτια, θεωρώντας πως το όνομα του τροπικού φυτού παραήταν δύσκολο στην προφορά του. "Μουσμουλιά", ξαναείπε αυτός, μάλλον απρόθυμα. Σημειωτέον, η άρθρωση του κυρίου δεν ήταν κι ό,τι πιο καθαρό έχει ποτέ ακούσει ανθρώπινο αυτί. "Καλά, χέσε τ' όνομα, το βγάζω Μερόπη και καθαρίσαμε", σκέφτηκα και πέρασα στο δια ταύτα. "Και δε μου λέτε, πόσο κάνει αυτό;". "Η μουσμουλιά;", απάντησε ο νεαρός. "Όχι η μουσμουλιά, αυτό εδώ", διευκρίνισα, δείχνοντας με το δάχτυλο το δεντράκι που μ’ ενδιέφερε. "Μουσμουλιά είναι κυρία μου, μουσμουλιά, πως το λένε; κάνει μούσμουλα!", είπε αυτός κι εξαφανίστηκε αυτοστιγμεί στα ενδότερα, και καλά για να ρωτήσει τ' αφεντικό του την τιμή.
Δεν τον ξαναείδα τον υπάλληλο. Χάζεψα λίγο τη μουσμουλιά και κάτι άλλα σαφώς μικρότερα φυτά κι έπειτα πήγα μέσα και ρώτησα μονάχη μου την τιμή της. Φτηνή η μουσμουλιά! Κανόνισα να μου τη φέρουν κιόλας, και μιας κι είχα πια εξαντλήσει το χρόνο μου, ξεκίνησα για το σπίτι, ν’ αφήσω κάποια χαρτιά, να πάρω το laptop και να συνεχίσω τη μέρα μου. Στο δρόμο σκεφτόμουν πως στην ευχή θα τη φύτευα τη μουσμουλιά και μέχρι να φτάσω δεν είχα καταλήξει κάπου.
Καθώς όμως ανέβαινα στο πεζοδρόμιο του σπιτιού μου, πέρασα μπροστά απ’ το μαγαζί ενός παλιού γείτονα. Μέσα καθόταν ο αδερφός του κι ένας υπάλληλός τους, εύσωμος πολύ και απίστευτα δυνατός, τον οποίο ξέρω από τα δεκατέσσερά μου. Καβάλα στο μηχανοκίνητο άλογό μου εγώ, μόλις τον είδα, σταμάτησα και του ’κανα νόημα με το χέρι, που σήμαινε «έλα, να σου πω...». Βγήκε κι αυτός, με καλημέρισε κι εγώ έβγαλα το κράνος μου και ρώτησα χωρίς περιστροφές: «δε μου λες, πότε είσαι ελεύθερος να σκάψουμε ένα λάκκο;».
To ότι δέκα η ώρα το πρωί ζήτησα από έναν άνθρωπο εντελώς άσχετης ειδικότητας να μου ανοίξει ένα λάκκο, ευτυχώς δεν τον προβλημάτισε καθόλου. Οι δικοί μου άνθρωποι, δόξα τω Θεώ, δεν τρομάζουν με κάτι τέτοια. «Ελεύθερος θα είμαι, κάτσε να δεις...», είπε κοιτάζοντας κατά τον ουρανό. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε και τ’ αφεντικό του κι άρχισαν οι τεχνικές λεπτομέρειες. Να μην το βάλουμε πολύ κοντά στη μάντρα το δέντρο, να το φυτέψουμε βαθιά ώστε το φύλλωμα να μην πάει πολύ ψηλά, πότε γίνονται τα μούσμουλα κι άλλα τέτοια. Ήμασταν τρεις στο πεζοδρόμιο και γελούσαμε με την καρδιά μας. Με τα πολλά, κανονίστηκε η «επιχείρηση μουσμουλιά» για την Τρίτη.
Ο έρωτάς μου βέβαια κατέφθασε πριν λίγο και στέκεται τώρα μες στη γλάστρα του. Η πρώτη εντύπωσή μου πάντως, δεν ήταν εσφαλμένη. Είναι όντως εξωτικό αυτό το καρποφόρο. Έχει ασιατική προέλευση η μουσμουλιά. Η επίσημη ονομασία της είναι Εριοβοτρύα η ιαπωνική (Eriobotrya japonica). Και είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό, της οικογενείας των Ροδοειδών (Rosaceae). Αμέ. Επίσης, είναι απ’ τα αρχαιότερα φυτά στον κόσμο. Τον Σεπτέμβριο τώρα θα την περιμένω ν’ ανθίσει. Αλλόκοτη σε όλα της, ανθίζει το χειμώνα! Βρήκα μάλιστα πως τα άνθη της μυρίζουν πικραμύγδαλο. Κι αν φέτος δε φάμε μούσμουλα, του χρόνου τον Απρίλη τα 'χουμε σίγουρα! Πρώτα ο Θεός βέβαια, όπως πολύ σοφά λένε οι Άραβες.
