χαρμολύπη

"deafening", Tip Toland 

πηλός & ξηρή χρωστική, φυσικό μέγεθος - 2011

 

 

πλημμύρα

 

εεε... νομίζω βρήκα το τραγούδι μου!

χλωμό!

σαν πολλοί δε μαζευτήκαμε με άσχημα γούστα;

γκρρρ....

Ο εγκληματολόγος Γιάννης Πανούσης, που στη σχολή, εν μέσω άλλων μας δίδαξε και φυσιογνωμική, είδε κι έπαθε για να μας πείσει πως κακώς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κρίνουμε κάποιον απ’ τη φάτσα του. Την άποψη του δασκάλου μου όμως, φαίνεται πως τη συμμερίζονται και στο ΠΑΣΟΚ, αν κρίνω δηλαδή από το ποια διάλεξαν να είναι από σήμερα η «πρώτη μούρη του μαγαζιού».

Εγώ, μια φορά, άμα βλέπω τον Βενιζέλο στην τηλεόραση, παθαίνω ό,τι παθαίνω κι όταν βλέπω τις ωραίες κοπέλες που λένε τον καιρό. Τις χαζεύω όση ώρα λικνίζονται πέρα-δώθε κι αν μετά με ρωτήσεις αν θα βρέξει την επομένη, δεν ξέρω ν’ απαντήσω. Βασικά το ακριβώς αντίστροφο παθαίνω με τον Ευάγγελο, αλλά τώρα μη μπλέξουμε με θεωρίες. Αρκεί που καταλάβατε. «Κολλάω» και στις δύο περιπτώσεις.

Διότι, ο Βενιζέλος, μπορεί να είναι ο ικανότερος και εντιμότερος άνθρωπος επί γης κι επιπλέον ίσως και να έχει χρυσή καρδιά, δεν το γνωρίζω, εγώ πάντως... σκιάζομαι που τον βλέπω! Μοχθηρία διακρίνω σ’ αυτό το βλέμμα και οργή. Αστοργία, αν όχι σκληρότητα, ανάμεικτη με επιθυμία για εκδίκηση. Είπαμε όμως, η κατατομή του προσώπου, ο σωματότυπος, το συμπαθητικό ή όχι ύφος, η χροιά της φωνής και τα συναφή χαρακτηριστικά δεν πρέπει να μας προκαταβάλουν σχετικά με τις αληθινές ποιότητες ενός ανθρώπου.

«Επανιδρύθηκε σήμερα μια σχέση εμπιστοσύνης», είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο τέλος της σημερινής δήλωσής του. Κατά τη γνώμη μου, επικοινωνιακά κρίνοντάς το, το πρόσωπό του είναι το πιο λάθος πρόσωπο που θα μπορούσε να επιλεγεί στη συγκεκριμένη συγκυρία. Και το ότι οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ του ανέθεσαν την αρχηγία του κόμματος σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή, που η ελληνική ψυχή είναι ήδη ξέχειλη από φόβο, αν μη τι άλλο δείχνει πως ναι, οι "πράσινοι" τον εμπιστεύονται. 

Ταυτόχρονα βέβαια, η εκλογή του Βενιζέλου, επαληθεύει το ότι ο φόβος γεννά τον φόβο. Και τα περί "σχέσης εμπιστοσύνης", ίσως και να 'χαν μια βαρύτητα, αν δεν αφορούσαν τους ίδιους ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν επί δεκαετίες την τύχη της χώρας στα χέρια του Ανδρέα Παπανδρέου και των υπολοίπων υπόπτων. Ίσως μάλιστα, αυτό να ήταν και το βασικό μειονέκτημα του Γιώργου Παπανδρέου. Γιατί, η φυσιογνωμία του τέως πρωθυπουργού μας, είναι γεγονός πως δεν ενέπνεε φόβο. 

Ας κλείσω όμως εδώ. Να ευχηθώ μόνο στον κύριο Βενιζέλο τα καλύτερα! Και να ευχηθώ στην Ελλάδα, οι επόμενοι ηγέτες που θα ορκιστούν να είναι φοβιστικοί μονάχα φυσιογνωμικά. Γιατί νιώθω κάτι να 'ρχεται που δε μ' αρέσει καθόλου...

μικρός ήταν μια γλύκα!

μεγάλος πάλι... έχει έτσι αυτό το... το αυτό... ναι

δηλαδή μέχρι κι ο Τεό σαστίζει. το κοριτσάκι πάλι εκεί ανάμεσα... ατρόμητο!

εδώ είναι από το πρόσφατο, ελαφρύ σύνδρομο down που πέρασε, αλλά δεν του άφησε κανένα κουσούρι, τώρα ευτυχώς είναι μια χαρά ο πρόεδρος, φτου-φτου!

εδώ πάλι ρε παιδιά, τον βρίσκω έως και sexy. καλά βέβαια εγώ έχω κι άσχημα γούστα από παλιά ...

Και για όποιον εξακολουθεί να λέει 

ότι οι φήμες πως ο πρόεδρος πάει κρυφά στο Hollywood  

και κάνει τον κομπάρσο 

-γιατί το είχε μεράκι από μικρός να γίνει ηθοποιός, 

αλλά δεν τον αφήσανε-

δεν είναι παρά συκοφαντίες,

ας δει το βίντεο που ακολουθεί.  

αρχαίο, γιαπωνέζικο, όμορφο, φθηνό κι άμα λάχει κάνεις και μαρμελάδα!

Δε λένε «η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται»; Ε, δεν το λεν’ τυχαία. Η χθεσινή μέρα μου είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Και ιδού πως ξεκίνησε. Στην πρωτεύουσα, χθες ήταν η πρώτη πραγματικά ανοιξιάτικη μέρα. Βρέθηκα κι εγώ το πρωί σ’ ένα νότιο προάστιο, μ’ ένα κενό μιας ώρας. Αποφάσισα λοιπόν να σταματήσω κάπου να πιω ένα καφεδάκι και να διαβάσω λίγο απ’ το βιβλίο μου. 

Καθώς όμως οδηγούσα, είδα κάποια στιγμή ένα μεγάλο φυτώριο, λουσμένο ήλιο. Ξελογιασμένη καθώς ήμουν απ’ τον καιρό, έκανα δεξιά και μπήκα να ρίξω μια ματιά. Τι καλύτερο βέβαια από ένα διάλειμμα στη λιακάδα, με φυτά ολόγυρα;  Κι όπως περπατούσα, ανάμεσα  στα φυλλώματα... ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα! Τι; Ένα δέντρο, εντελώς τροπικού χαρακτήρα, σε μια θεόρατη πλαστική μαύρη γλάστρα. Να πω εδώ πως την άνοιξη εμένα μου συμβαίνουν διάφορα τέτοια με λουλούδια. 

"Αχ, πως λέγεται αυτό;", ρώτησα αμέσως τον υπάλληλο που με είχε πάρει στο κατόπι. "Μουσμουλιά", είπε αυτός μέσα απ' τα δόντια του. "Μουσμου... πως;", ξαναρώτησα εγώ με διάπλατα μάτια, θεωρώντας πως το όνομα του τροπικού φυτού παραήταν δύσκολο στην προφορά του. "Μουσμουλιά", ξαναείπε αυτός, μάλλον απρόθυμα. Σημειωτέον, η άρθρωση του κυρίου δεν ήταν κι ό,τι πιο καθαρό έχει ποτέ ακούσει ανθρώπινο αυτί. "Καλά, χέσε τ' όνομα, το βγάζω Μερόπη και καθαρίσαμε", σκέφτηκα και πέρασα στο δια ταύτα. "Και δε μου λέτε, πόσο κάνει αυτό;". "Η μουσμουλιά;", απάντησε ο νεαρός. "Όχι η μουσμουλιά, αυτό εδώ", διευκρίνισα, δείχνοντας με το δάχτυλο το δεντράκι που μ’ ενδιέφερε. "Μουσμουλιά είναι κυρία μου, μουσμουλιά, πως το λένε; κάνει μούσμουλα!", είπε αυτός κι εξαφανίστηκε αυτοστιγμεί στα ενδότερα, και καλά για να ρωτήσει τ' αφεντικό του την τιμή. 

Δεν τον ξαναείδα τον υπάλληλο. Χάζεψα λίγο τη μουσμουλιά και κάτι άλλα σαφώς μικρότερα φυτά κι έπειτα πήγα μέσα και ρώτησα μονάχη μου την τιμή της. Φτηνή η μουσμουλιά! Κανόνισα να μου τη φέρουν κιόλας, και μιας κι είχα πια εξαντλήσει το χρόνο μου, ξεκίνησα για το σπίτι, ν’ αφήσω κάποια χαρτιά, να πάρω το laptop και να συνεχίσω τη μέρα μου. Στο δρόμο σκεφτόμουν πως στην ευχή θα τη φύτευα τη μουσμουλιά και μέχρι να φτάσω δεν είχα καταλήξει κάπου. 

Καθώς όμως ανέβαινα στο πεζοδρόμιο του σπιτιού μου, πέρασα  μπροστά απ’ το μαγαζί ενός παλιού γείτονα. Μέσα καθόταν ο αδερφός του κι ένας υπάλληλός τους, εύσωμος πολύ και απίστευτα δυνατός, τον οποίο ξέρω από τα δεκατέσσερά μου. Καβάλα στο μηχανοκίνητο άλογό μου εγώ, μόλις τον είδα, σταμάτησα και του ’κανα νόημα με το χέρι, που σήμαινε «έλα, να σου πω...». Βγήκε κι αυτός, με καλημέρισε κι εγώ έβγαλα το κράνος μου και ρώτησα χωρίς περιστροφές: «δε μου λες, πότε είσαι ελεύθερος να σκάψουμε ένα λάκκο;». 

To ότι δέκα η ώρα το πρωί ζήτησα από έναν άνθρωπο εντελώς άσχετης ειδικότητας να μου ανοίξει ένα λάκκο, ευτυχώς δεν τον προβλημάτισε καθόλου. Οι δικοί μου άνθρωποι, δόξα τω Θεώ, δεν τρομάζουν με κάτι τέτοια. «Ελεύθερος θα είμαι, κάτσε να δεις...», είπε κοιτάζοντας κατά τον ουρανό. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε και τ’ αφεντικό του κι άρχισαν οι τεχνικές λεπτομέρειες. Να μην το βάλουμε πολύ κοντά στη μάντρα το δέντρο, να το φυτέψουμε βαθιά ώστε το φύλλωμα να μην πάει πολύ ψηλά, πότε γίνονται τα μούσμουλα κι άλλα τέτοια. Ήμασταν τρεις στο πεζοδρόμιο και γελούσαμε με την καρδιά μας. Με τα πολλά, κανονίστηκε η «επιχείρηση μουσμουλιά» για την Τρίτη. 

Ο έρωτάς μου βέβαια κατέφθασε πριν λίγο και στέκεται τώρα μες στη γλάστρα του. Η πρώτη εντύπωσή μου πάντως, δεν ήταν εσφαλμένη. Είναι όντως εξωτικό αυτό το καρποφόρο. Έχει ασιατική προέλευση η μουσμουλιά. Η επίσημη ονομασία της είναι Εριοβοτρύα η ιαπωνική (Eriobotrya japonica). Και είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό, της οικογενείας των Ροδοειδών (Rosaceae). Αμέ. Επίσης, είναι απ’ τα αρχαιότερα φυτά στον κόσμο. Τον Σεπτέμβριο τώρα θα την περιμένω ν’ ανθίσει. Αλλόκοτη σε όλα της, ανθίζει το χειμώνα! Βρήκα μάλιστα πως τα άνθη της μυρίζουν πικραμύγδαλο. Κι αν φέτος δε φάμε μούσμουλα, του χρόνου τον Απρίλη τα 'χουμε σίγουρα! Πρώτα ο Θεός βέβαια, όπως πολύ σοφά λένε οι Άραβες.

πάντα πρώτος!

11.03.12 - Κωνσταντινούπολη, 14^ο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου, τελετή απονομής μεταλλίων στους άλτες του ύψους

Σε μια στιγμή που το ηθικό μας είναι πεσμένο στο χώμα, ένα εικοσιτετράχρονο αγόρι έκανε όλους τους Έλληνες περήφανους!

Ο Δημήτρης Χονδροκούκης, από την Κυριακή παγκόσμιος πρωταθλητής στο άλμα εις ύψος, στη φωτογραφία ακούει συγκινημένος τον εθνικό μας ύμνο, ενώ παρακολουθεί την ελληνική σημαία να υψώνεται πρώτη, προς χάριν του.

Ο σεμνός αθλητής μας, κατάφερε μια πολύ δύσκολη νίκη. Κέρδισε εντελώς αναπάντεχα το χρυσό μετάλλιο, με την αξία του και μόνο, αφού συναγωνίστηκε εκπροσώπους από εκατόν εβδομήντα δύο χώρες, μεταξύ των οποίων υπήρχαν οι ικανότεροι αθλητές του κόσμου.

Μπράβο Δημήτρη, μαζί με σένα πανηγύρισε ολόκληρη η Ελλάδα!

I think you can manage it!

Doorpost Film Project, 19.09.09

Νέοι, ωραίοι, αγαπημένοι, ταλαντούχοι και πλέον αναγνωρισμένοι.

Ο λόγος για το ζευγάρι της φωτογραφίας, τον Joshua και τη Rebekah Weigel, που χαμογελούν πανευτυχείς, κρατώντας το έπαθλο των εκατό χιλιάδων δολαρίων, για την μικρού μήκους ταινία τους «the butterfly circus». Αυτή ήταν η πρώτη διάκριση του φιλμ, τον Σεπτέμβριο του 2009. Το δημιούργημά τους όμως, συμμετείχε σε διάφορα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους και απέσπασε συνολικά επτά πρώτα βραβεία.  

Η ταινία διαδραματίζεται στην Αμερική της δεκαετίας του ’30, την εποχή δηλαδή της παγκόσμιας ύφεσης, που ακολούθησε το χρηματιστηριακό «κραχ», το οποίο σημειώθηκε στις ΗΠΑ, το 1929.

Κι όπως προδίδει ο τίτλος της, ο θεατής παρακολουθεί ένα τσίρκο. Αυτό είναι το φόντο για μια ιστορία ανθρώπινη και τρυφερή, που αναποδογυρίζει πανέξυπνα το αμερικάνικο όνειρο, χαρίζοντας στον θεατή το πιο χρήσιμο απ’ όλα, την ελπίδα.

Ο Joshua με τη Rebekah, που φέτος συμπληρώνουν δεκάξι χρόνια γάμου, ζουν φτιάχνοντας ταινίες. Είναι οι παραγωγοί, οι σεναριογράφοι, ενίοτε οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί... Το butterfly circus συγκεκριμένα, σκηνοθετήθηκε από τον Joshua. Μαζί του, εκτός απ’ την Rebekah, δουλεύουν συνήθως και στενοί συγγενείς, όπως οι Sydney, Judah και Sylas. Προφανώς τα παιδιά, κάτι έκαναν καλά κι έφτασαν εδώ που έφτασαν. Αν είστε περίεργοι να δείτε τι ακριβώς είναι αυτό, διαθέστε είκοσι λεπτά και παρακολουθήστε το έργο τους στο video που ακολουθεί. Ε, μετά πια... θα ξέρετε.

boudoir

έι κοπελιά, μην ξεχάσεις τον "μάρτη" σου!

το βραχιολάκι αυτό

θα ξορκίσει το κακό μάτι,

θα σε φυλάξει, μη σε κάψει ο ήλιος

κι άμα την πρωταπριλιά το κρεμάσεις σε μια τριανταφυλλιά,

τα μάγουλά σου θα ’ναι έπειτα ρόδινα

το μόνο που θες είναι μια λευκή και μια κόκκινη κλωστή

άντε, γρήγορα! ήρθε η άνοιξη...