Καλημέρα και καλό μήνα σ’ όλα τα παιδάκια!
Επειδή είστε κουρασμένα, σήμερα το μόνο που θα πούμε είναι μια μικρή ιστοριούλα:
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, κάπου στην Αυστραλία γεννήθηκε ένα ελληνόπουλο. Πολύ έξυπνο αγόρι! Τόσο έξυπνο που στα δέκα πέντε του το πήρανε σ’ ένα απ’ τα καλύτερα αμερικάνικα πανεπιστήμια για να σπουδάσει δύσκολη αριθμητική.
Αλλά το αγόρι εκτός από τα νούμερα αγαπούσε και τα γράμματα. Κι έτσι έγραψε πολλά βιβλία. Αγαπούσε όμως και την τέχνη. Κι έτσι σκηνοθέτησε πολλές ταινίες. Μετά, καθώς είχε πια μεγαλώσει, αποφάσισε να παντρευτεί. Διάλεξε λοιπόν για γυναίκα του μία ηθοποιό, με την οποία απέκτησε μια κόρη. Η γυναίκα αυτή δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, ούτε καν έξυπνη, αυτουνού όμως του άρεσε και λόγος δε μας πέφτει. Λίγο αργότερα βέβαια, όταν εκείνος κατάλαβε πως η σύζυγός του σχεδίαζε να τον δολοφονήσει, σταμάτησε να του αρέσει. Και κάπου εκεί, το δικαστήριο έκρινε τη σύζυγο αυτή ένοχη και της επέβαλε ποινή φυλάκισης. Πάντως, μερικά χρόνια μετά η ασήμαντη ηθοποιός επανήλθε στο σανίδι και μάλιστα μιας και ήταν ακόμα νέα βρέθηκε κι ένας (ανενημέρωτος; με τάσεις αυτοκτονίας; άγνωστο!) που την παντρεύτηκε κι έκανε μαζί της οικογένεια.
Το δικό μας το αγόρι πάλι, συνέχισε να ασχολείται με διάφορα και πολλά.
Τελευταίως, αποφάσισε να θέσει το άξιο μυαλό του στην υπηρεσία της πολιτικής. Μαζί με άλλους ικανούς ανθρώπους, έφτιαξε μία πολλά υποσχόμενη οργάνωση. Το σύνθημά της είναι: «η πολιτική αρχίζει από τους πολίτες». Μεγάλη αλήθεια αυτή! Κι έτσι έχουμε πια σε κάτι να ελπίζουμε...
